فیلمها و برنامه های تلویزیونی روی طاقچه ذهن کودکی

Emiliano نوشته است:
1. خبر فوری.
2. حالا سلام!
3. شب گذشته "شبکه ی مستند" رآس ساعت 21 تا 23 مستندی بسیار عالی و خوش ساخت رو داد؛ که، بنده ای که با سیاست حال نمی کنم، نشستم و تا آخرشو دیدم و قد یه فیلم سینمایی فاز داد.
4. "59" عزیز، فکر می کنم خوراک شما باشه.
اگه دوس داری با کیفیت ایچ دی ببینی و کپچرش کنی، امروز، چهارشنبه، 4 مرداد، ساعت 9:30 تا 11:30 پخش مجدد داره.
اگه هم به نسخه های کوچیک تر شده و دانلودی قانعی، می تونی با یکی از این دو نام به احتمال زیاد بهش برسی:

4.1. "پرزیدنت، آکتور سینما": اسم اصلی مستند، با احتمال زیاد، ارادت کارگردان به "مخملباف".
4.2. "پیروزی بدون جنگ": اسم دوم و زیر نام مستند، با اشاره به نام کتاب معروفی با همین نام از "ریچرد نیکسن".

5. ضمناً دیدن برند پودر "برف" در دقیقه ی 57 این مستند خیلی جالب بود.

امیلیانو ی گرامی با درود.
هم اکنون، سرانجام مستند بالا را که فرموده بودید،
در آپارات یافتم و آنرا کامل تماشا کردم.
قبل از هر چیز، چقدر بگفته ی شما که اشاره هم داشتید،
جالب و غیره منتظره بود دیدن پودر شوینده ‌ایرانی مارک برف،
که در دوران شوروی، در شوروی پخش میکردند و مردم دستشان بود!.
(در لینک این مستند در آپارات، در دقیقه ی ۵۸:۲۱ به بعد، "پودر برف" را نشان میدهند).
و بازهم همچنین چه جالب چون در ساخت مستند، آن صف مکدونالد مسکو را،
که چندی پیش لینک یوتیوبی‌اش را در فروم قرار داده و توضیح داده بودم،
در ساخت این مستند هم بکار برده بودند.
ببینید، با دیدگاه شما که دربارش‌اش مطرح ساختید کامل کامل موافقم.
این مستند انگار دو تکه هست، که بخش اول بخوبی و با حالتی منطقی‌،
شرایط دوران شوروی و پس از فروپاشی تا آغاز قرن بیست و یکم را نشان میدهد،
اما در بخش انتهایی اش، با نشان دادن چند صحنه فیلمهای تبلیغاتی از مسکو،
سوتی بزرگی‌ میدهد، بویژه با این جمله‌اش که میگوید:
"اما درسی به مردم روسیه داد که با آن توانستند ابرقدرتی‌ درهم شکسته را دوباره احیا کنند"!؟.
این بخش آخر این مستند، بسیار سوتی شدید هست و نشانگر آن است که این فیلم،
بصورت سفارشی ساخته شده و هیچگاه نمید‌انستم که جیره بگیران بی‌مواجب کامونیزم امروزی،
همچنان فعال هستند و حال می‌‌آیند و روسیه را بزرگ نشان میدهند!.
در ضمن، از نوع متن این مستند، پیداست که یا یک روسزبان اپتدا آنرا به روسی‌‌ نوشته!،
سپس مترجم با حالتی دیکته شده از او، آنرا به فارسی‌ برگردانده،
و یا اینکه متن این مستند، همانگونه که خودتان نیز اشاره داشتید، برگرفته از کتابی انگلیسی زبان است،
که آمده اند و به فارسی ترجمه‌اش کردند. اما در پایان مستند، آنجا که خودشان قلم بدست شدند،
سوتی بزرگی‌ دادند و حالت سفارشی و تبلیغاتی بودن کار را لو دادند!. ...

- در ضمن، بازهم این پاراگرافم را از پستهای قبلی‌ ام، تکرار میکنم! .:

[شوروی، توهم‌های وحشتناکی داشت.
اینها گمان میکردند که آمریکا که ابرقدرت است،
پس آنها نیز چون با جمع و جور کردن ۱۵ کشور،
جمعیتشان با امریکا نزدیک و برابر است (یعنی‌ جمعیت زمان شوروی)،
حال پس شوروی میشود همسطح امریکا!، و باید در مقابل او، شاخ و شانه‌ بکشد!.
در این بین شوروی هیچگاه این حقیقت کوچک اما مهم را تا زمان گارباچف درک نکرد،
که اگر امریکا اینقدر بزرگ و پر جمعیت و موفق است، دلیلش این است که امریکا،
یک کشور و یا اتحادی مصنوعی و بزور جمعشده کنار هم نیست!،
بلکه امریکا، قاره‌ی طبیعی و پهناوریست که از اپتدا شرایطش اینگونه رقم خورده،
و کلی‌ انسان جسور و متبحر از سراسر جهان، بدنبال جستجوی طلا و ایجاد شغل در زمینی‌ تازه،
بدون آنکه کسی‌ دورهم جمعشان کند، خودشان انفرادی از این سو و آنسوی جهان،
به قاره ی پهناور و یکپارچه و طبیعی امریکا مهاجرت کردند و آنجا را ساختند،
نه اینکه بزور کسی‌ بیاید و کشورهایی را دورهم جمع کند و از صبح تا شب،
با دادن وعده‌های دروغین، مغز آنها را بشوید.
شوروی این حقیقت کوچک اما مهم را هیچگاه در نظر نمیگرفت،
برای همین از ۱۹۱۷ تا ۱۹۹۱، دایم در حال شاخ و شانه‌ کشیدن احمقانه برای امریکا بود.
که البته آقای گارباچف عاقل و منطقی‌، این موضوع را درک کرد و شوروی را منحل اعلام ساخت]
.........................................

- جمله ی آخر اینکه، هر که با امریکا درافتاد، ورافتاد!.
البته اگر کشوری همچون کشورهای اروپای جهان اول و یا ژاپن باشد، آنگاه بله،
میتواند بدون وابسته بودن به امریکا، موجودیت حقیقی‌ داشته باشد، اما سایر کشورها،
هرچه که با امریکا بیشتر مخالفت کنند، آلت و اوضاعشان خرابتر میگردد. چون ماها، ایشان و اوشان،
نه‌ وجدان کاری ژاپنی‌ها را داریم، نه‌ نظم اجتماعی آلمان‌ها، و نه‌ دقت و کاردانی انگلیس‌ها را.
پس چه بخواهیم چه نخواهیم، نیاز به ل.له ای کاردان و قدرتمند هست تا سرپرستی کند اوضاع را.
در غیر اینصورت، اوضاع "ماست" هست که بهم میریزد و تبدیل به "دوغ" میشود.
در ضمن امریکا خیلی‌ خوب از گنده گوزیهای روسیه به نفع خودش استفاده برده و میبرد.
چون میداند که روسها اهل خود بزرگ بینی‌ دروغین هستند،
و میخواهند همیشه خود را بطرز بچه‌گانه‌ای مهم جلوه دهند،
آنگاه امریکا هم مثلا در بازی‌های سیاسی جهانی‌،
نام روسیه را کنار خودش می‌‌آورد، اما در پشت پرده،
این امریکاست که برنده است. که کار درستی‌ هم امریکا میکند.






پی‌ نوشت.:

این نکته را فراموش کرده بودم بگویم .:

- امیلیانو ی گرامی!،
در این مستند آکتورآقای‌سینما‌مینما،
در دقیقه ی ۱۲ به بعد، جایی‌ که تبلیغ مک دونالد آمریکا را نشان میدهند،
آن آقایی که همبرگر مک دونالد تبلیغ میکند، شبیه به چه کسی‌ هست؟.
این آقای تبلیغاتچی مکدونالد از دهه ی ۸۰ میلادی، کی‌ هست؟.
بله ... "عمو مکدونالد ترامپ جوان" هست! که تبلیغ مکدونالد میکند!.
در چند پست قبلتر، پس بی‌جهت نگفته بودیم "عمو مکدونالد ترامپ".
این آقا(ترامپ) گویا رئیس اصلی‌ امریکا بوده و هست و حال پس از دهه ها،
بر سر جای اصلیش که پرزیدنت ایالات متحده باشد، سرانجام افتخار داده و نشسته.
ماجرا هم خیلی‌ ساده هست هم خیلی‌ پیچیده. "ساده" از آن جهت که پول دست هرکسی‌ هست،
پولیتیک هم دست اوست!. و "پیچیده" از این جهت که، اینهمه پول چطور می یاد دست یک نفر؟.
عمو مکدونالدی تو والا ... پولداره پولدرهایی تو بلا ... (لبخند). .... سلامت باشید.


عمو مکدونالد ترامپ جوان در دهه ۸۰ میلادی

- با درود خدمت فروم رویایی و یاران ارجمند.
امیلیانوی گرامی با درود خدمت شما.
سپاس برای تمام مطالب خوبی‌ که فرمودید.
و همچنین خرسندم که مطالب، خاطرات و تصویرها،
مورد توجه قرار میگیرند. امیدوارم که شما و تمام یاران نیز،
همیشه سلامت و بازهم سلامت و سلامت باشید و تندرست.
........................................................................
***توجه توجه! ... اختراع تازه ی واژگانی
توسط بخش زبان‌شناسی فروم رویایی،
به مدیریت "امیلیانو" .:
فعل‌های "خوردن" و "خواندن" در یک فعل یکدست و چندمنظوره! .:
"میخوردند + میخوندند" = "می خورنن" !!!
به به آفرین ... لبخند ... چشم و دلمون روشن ...
قاسم فردوسی در مزارش اکنون (لابد) رقص بندری به سبک آریزونا میزند.
........................................................................
- قبل از هر چیز چند نکته باید بگم ...

- گاهگاهی بیاد این فیلمنامه ی کوتاه اما بسیار خنده‌داری،
که سالها پیش نوشته بودید می‌‌افتم و با خودم میخندم،
خیلی‌ بامزه نوشته بودید.:
(Emiliano - 2014)
https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t24p575-topic#7720
اکنون خواستم تا سرانجام، مراتب سپاس را بیان دارم ... (لبخند).
- "مومن و شاد"!. این توصیفتون دیگه آخرش بود. ... یعنی‌ هر چیزی جای خودش!.
خامیلیون صفت. خامیلیون Khamelion(хамелеон) به روسی یعنی‌ آفتابپرست.
نماد عادمی‌ است که دایم رنگ عوض میکند. یعنی‌ مجلس و سفره و اینها جای خود.
سپس رنگ و رقاصی و قردادن به سبک رقصهای حالبهمزن ‌ایرانی هم جای خود.
سپس تا فامیل دورهم جمع میشوند، شروع میکنند به انتقاد از پولیتیک و ................
بعد هفته ی بعدش می‌بینید که رفتند سفر، کجا؟ شبهه صحرای سوسمارنشان.
در اصل معجونی هست غروقاطی که مغز انسان حتا در پروسه ی بررسی‌ آن‌، هنگ میکند!.
- شکی‌ نیست که در میان قربانیان حملات تازیان،
ایرانیان و پارسیان تنها قوم و نژادی بودند که زبان مادری خود را حفظ کردند.
چراکه کشورهایی همچون مصر، سوریه و برخی‌ دیگر‌ کشورهای عربی‌ امروزی،
تا قبل از یورش تازیان، همگی‌ فرهنگ و زبان جداگانه ی خود را داشتند.
در این میان، ایران فقط توانست آئینها و مراسم پارسی‌اش را حفظ کند.
اما از دیدگاه دیگر که بررسی‌ کنیم،
باور کنید حتا ساکنان کشورهای عربی‌، از ما یکدست تر هستند.
آیا تا بحال شده که عربزبانی‌ را ببینید که هنگام نیایش، برای نمونه،
شروع کند به نیایش به زبان غیرمادری اش - مثلا زبان فارسی‌؟،
و این در حالی‌ باشد که زبان فارسی را هم چون نمیداند،
آنگاه تلفظ و بیانش کامل نامفهوم و با لهجه ی غلیظ خودش است.
آیا شده تابحال چنین چیزی را ببینید؟. آیا تابحال شده که یک ‌اروپایی یا امریکایی ببینید که برود،
و کلیسا شروع کند به نیایش با زبانی‌ غیر از زبان خودش؟ با زبانی‌ که معنای جملاتش را نمیداند!.
من صرفه نظر از اینکه در دوران ۱۲ ساله ی مدرسه، چه در اپتدایی، چه راهنمایی و چه دبیرستان،
همیشه هم تکخوان گروه سرود مدرسه بودم و هم قاری قرآن، و از دید تلفظ لغات عربی‌،
نسبت به دیگران کمی‌ بهتر این مساله را میدانستم، اما صرفه نظر از این،
سالها پیش اینجا شخصی‌ را میدیدم که اهل سوریه بود، همدانشگاهی بودیم و یکدیگر را میدیدم،
و از آنجا که پسر خوبی‌ بود و ساز عود هم میزد، گاهی‌ باهم صحبت میکردیم (به زبان روسی).
بعد من برایش تعریف کردم که انتهای دهه هشتاد میلادی، سفر رفتیم به سوریه.
بعد گفتم که جایی‌ رفتیم به نام "باب الصغیر"!. ... من این نام عربی‌ را،
سعی‌ کردم که با تجربه ی قرآن خوانی ام، درست "غین" و "صات"اش را بیان کنم.
اما این بنده ی خدا، هیچ جور متوجه نمیشد حرف من را!. ...
بعد به روسی ترجمه کردم، گفتم جایی‌ هست که مقبره هست و میشود "درب کوچک".
او سپس از این ترجمه‌ای که داشتم، فهمید کجا را میگویم، و بعد خودش "باب الصغیر" را تلفظ کرد!.
باور کنید که من حق به او دادم که تلفظ ‌ایرانی من را هیچ جور نمیتوانسته درک کند،
چون عربها از جهت فونتیک و بیان واژه، خیلی‌ غلیظ و پررنگ صحبت میکنند.
حال برگردیم به آغاز این بحث. اینهمه نیایشها که به زبان غیرمادری هست،
باور کنید که هیچ عربزبانی‌، صحبتها را متوجه نمیشود.
......................................
- دیگر اینکه .:

Emiliano نوشته است:
"ایییییین پیروزی، خجسته باد اییییییین پیروزی!"

https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t22p975-topic#9568
- درباره بیت شعر بالا و یادآوری ترانه‌اش که در تالار برنامه کودک فرمودید،
هر چه خواستم جلوی خود را بگیرم و چیزی نگویم دیدم نمیشود، پس میگویم.
ببینید بنا بر شعر و آهنگ هیت‌مانند دهه‌شصتی‌اش که یادآوری ساختید،
پیداست که آنتن تلویزیون شما، افتاده در پایگاه مقاومت،
و برای همین دایم از صبح تا شب چنین مواردی دیده و شنوده میگردد.
بهتر است تا آنتن را از حیات آنها برداشته و به پشت بام منزل خود بازگردانید،
تا آهنگها و فیلمها بسان قبل، به حالت معمول بازگردد.
با سپاس  .... (لبخند)
...........
- بله، برای من هم،
[ نگاه‌های معصومانه و سر کج کردنای "سوزی"]
معصومانه و "آخی‌برانگیز" بود.

- فقط جلوتر بگم که کیفیت این نسخه، ممتاز نیست. دیگه ببخشید .:

http://s9.picofile.com/file/8303302476/Ostad_Naser_CheshmAzar_Muz_Film_Chand_Migiri_Geryeh_Koni_1384_.rar.html
- هر زمان که این موسیقی‌ -استاد ناصر چشم آذر- را میشنوم، از خود بیخود میشم!.
ایشان(استاد ناصر) باید قبول کنند که "نابغه" هستند!. سرشان سلامت باد. ...
...........................................................................
- در ضمن برنامه ی وقت‌خواب، بهتر هست که مغازه شعله زرد فروشی باز کند.
واقع نمیدانم که آیا در یکی‌-دو دهه اخیر، سنجه و معیاری برای مجری شدن هست یا نه؟.
شخص میتواند برنامه ساز باشد، جزو عوامل پشت صحنه باشد، اما اجرا کار هر شخصی‌ نیست.
این برنامه ی وقت‌خواب، براستی که از صد تا قرص خوابآور، خوابآورتر بود.
زمانی‌ که یک استاد بی‌همتا همچون ناصر چشم آذر به برنامه‌ای تلویزیونی و یا اینترنتی دعوت میگردد،
باید مجری و نویسندگان، نکات مهم و کلیدی از قبل مطرح داشته و آماده پرسش از استاد باشند.
نه‌ اینکه دوباره آقای مجری صحبت از باران‌عشق به میان آورد و در عمل اگر استاد ناصر چشم آذر،
بخش نوازندگی انتهای برنامه را نداشتند، برنامه دیگر هیچ برای گفتن نداشت!.
یا اینکه اپتدای برنامه را مجری با این شروع کرد که استاد چرا شما هر دفعه خوشتیپ تر از قبل میشید!؟.
بعد استاد چشم آذر خودشان تذکر دادند به مجری که "ز تعارف کم کن‌ و بر مبلغ افزا!".
یعنی‌ جوجه جان، اینهمه راه آمدم اینجا، که شما این صحبتهای هندوانه‌گونه و لوس داشته باشی‌؟.
در صورتی‌ که مجری باید حداقل آن دو کلیپ که در فروم قرار دادیم را می‌بایست میدیده‌-میبود،
و سپس برای نمونه، صحبت از آهنگ کوچ به میان می‌‌آورد. سپس برای نمونه، دیدگاه استاد را،
راجع به ساخت موسیقی‌ فیلم و دیدگاه تخصصی ایشان جویا میشد.
درست هست که زمان برنامه کم است،
اما بجای دیگرانی که الکی‌ قبل از استاد نشانشان دادند، میشد آنها را نشان ندهند،
و وقت برنامه را به صحبت و کنکاش در کارنامه ی استاد اختصاص دهند.
بجای برنامه سازی و مجریگری، بروند کله پزی باز کنند و آش و شله زرد هم سرو کنند.
که بسیار هم کار خوبی‌ هست ~ که بسیار هم کار خوبی‌ ... ~ که بسیار هم ....



- بسیار خرسندم که موضوع خوشمزه ی فست فود مکدونالد مورد توجه قرار گرفت.
در ضمن، حق‌امتیاز تاسیس شعبه مکدونالد، بمدت بیست سال میباشد و قراردادش امضا میگردد،
که البته پس از تمام شدن آن‌، در صورت تمایل، پارتنرتجاری میتواند امتیازش را تمدید نماید.
امیدوارم در صورت تمایل، اولین شعبه مک دونالد در ایران را، بزودی شما و یاران ارجمند گشایش نمایید.





- نام و یاد رفتگان شما و تمام یاران ارجمند، گرامی‌ باد. ...
... پادشاهی آسمانها، جایگاهشان باد ...
بسیار خرسندم که خاطره ی پدربزرگ و مساله ی ترمیم و رتوش عکس ایشان،
مورد توجه شما نیز قرار گرفت. راستش از این رتوشکاریها، فراوان انجام داده و میدهم.
آغازش برمیگردد به سال ۱۳۷۹ یا ۸۰، که روزی جمعه،
نهار منزل عموی بزرگم که سال ۲۰۰۷ مرحوم شدند بودیم.
همسرعمو عنوان داشتند که عکسی‌ دارند از دوران کودکی‌شان که فرسوده شده.
عکس قدیمی‌‌شان را برده بودند عکاسی و درخواست رتوش کرده بودند. آنجا به ایشان گفته بودند،
که عکس خیلی‌ قدیمی‌ هست و قابل رتوش نیست. ... این صحبتها را که آنروز سال ۷۹ یا ۸۰ شنیدم،
گفتم ممکن هست عکس را لطف کنید؟. ایشان عکس را آوردند و با ناامیدی هر چه تمام، نشان دادند.
براستی که عکسی‌ زیرخاکی بود. بعد گفتم که "اهم اوهوم ... یعنی‌ گلویی تازه کردم با سرفه" (لبخند)،
و به عمو و همسرشان گفتم که بنده دیگر گرافیست هستم!، دستم در کار هست، عکس را بدهید،
تا هفته ی دیگر، نسخه ی ترمیم و رتوش شده ی آنرا انجام میدهم و پرینت میگیرم روی کاغذ فوتو،
و میبرم منزل پدربزرگ آنجا میگذارم تا بدستتان برسد. ... خلاصه کار را انجام دادم،
و حتا عکس را رنگ آمیزی نیز کردم و در پس زمینه‌ای از طبیعت قرارش دادم و پرینت گرفتم.
پس از آنکه عمو و همسرشان نتیجه را دیده بودند، خیلی‌ خوششان آمده بود و بعنوان تشکر،
یک قاب شیک رومیزی که گران هم بود، لطف کردند و ارمغان دادند.
سپس همسرعمو، چند عکس فوق قدیمی‌ دیگر از گنجینه خاطراتشان دادند و آنها را نیز رتوش کردم.
قسمت خنده دار قضیه این بود که همان دوران، مرحوم عمویم یکبار تلفنی یواش بهم گفت که،
"اینها (یعنی‌ خاندان همسرشان)" از این عکس قدیمیا زیاد دارن!، شما حواست باشه!،
خیلی‌ خودت رو مشتاق نشون نده، چون دفعه بعد، یک گونی عکس برای انجام میرسه دستت! (خنده).
ایشون یعنی‌ با حالت طرفداری و دلسوزی به من، گوشی رو داد دستم!. "گوشی"! ...
بله. یاد رفتگان گرامی. ...
..............................
- این نکته را هم بگویم که من کوچک در زمینه ی نوع نگاهم به مساله ترمیم و رتوش عکسهای قدیمی‌،
همانگونه که در نسخه ی عکس پدربزرگم دیدید، مساله و مفهوم -ترمیم و رتوش تصاویر قدیمی‌- را،
حالتی میدانم که اصل و اساس و کنه مستند بودن عکس، با حفظ حالت قدیمی‌ بودنش، پاسداشت گردد.
یعنی‌ کار پس از انجام، بزک دوزک شده و مصنوعی جلوه نکند!،
که این خود همانا وفاداری به مفهوم کاری هست که انجام میدهیم. ...
نکته‌ای که برای نمونه، در تجدید کیفیت تصویر سریال پاییز صحرا، در نظر نگرفتند!،
و آن سریال خوش‌ساخت و نوستالژیک را، پس از اسکن احتمالی‌ نگاتیو - بویژه در بخش تصحیح رنگش،
انگار که از بین بردند و بهیچشکل، -پاییز صحرای تجدید کیفیت تصویر شده-، قابل تماشا نیست (افسوس).
..............................
- اتفاق چند سال پیش، یک پروژه ی کاری انجام میدادم که کار از طریق اینترنت بود.
سفارشدهنده شرکتی بود که در شهر محل سکونت، انجام مراسم تدفین را داشت.
آنوقت در زمینه ی سنگ مزار و عکس متوفیان، چاپ رنگی‌ روی فلز و همچنین چاپ لیزری روی سنگ،
از عکسهای آنها را نیز انجام میداد. بخش رتوش عکسهایش را من دو‌ سالی‌ انجام میدادم.
گاهی‌ عکسهایی بود برای زمان اجداد لنین!. بعضی‌ وقتها که در شبکاری رتوش و آماده سازی میکردم،
خودم کمی‌ میترسیدم (لبخند). ... یعنی‌ عکسهای قدیمی‌ بود که حال خاندان آن متوفی،
تصمیم به ترمیم مزار مادر یا پدربزرگشان را داشتند، آنگاه عکس زمان لنین شخص را میدادند،
تا پس از ترمیم، بنا به هزینه‌ای که میتوانستند پرداخت کنند، بر روی فلز یا سنک، چاپ و لیزری شود.
ای بابا ... بگذریم. حرف چی‌ داریم میزنیم (خنده) ... مگه نه‌ "مش موشی"؟ (لبخند).

- ممنون برای توضیحات درباره "استاد مش‌موشی" و همچنین یادآوری خوب "زی‌زی‌گولو-۱۳۷۳".
بنده از این سریال لجم میگرفت اساسی‌!. علت اصلیش هم، نوع بیان خانم رشیدی بود ... .
خود زی‌زی‌گولو نمک داشت، بویژه سداسازی مناسب سرکار خانم پورمختار، خوب بود.
همچنین از بازی -جناب امیرحسین صدیق گرامی‌- هم، همیشه خوشم آمده و می‌‌آید.
فرزندان نیشابور، همگی‌ با استعداد و فرهیخته هستند ...
امیرحسین صدیق، ابوالحسن داوودی، عبدالرضا کاهانی و و و ......
......................

- راستی‌، از یک قسمت زی‌زی‌گولو بسیار خوشم می‌آمد و آنرا در ذهنم،
هنوز بازگویشی یادمانه‌سرشت دارم. ... آن قسمتی‌ که خانم لیلی‌ رشیدی، بیاد دوران کودکیش افتاده بود،
آنوقت نشان میدادند که روزی در دوران کودکیش، همراه با پدر و مادرش رفته بودند چلوکبابی!. ...
نقش پدر ایشان را، جناب رضا بابک ایفا میگردند که در چلوکبابی،
با حالت حرص و جوشی که هنگام غذا خوردن داشت،
هی‌ به دخترش میگفت که چه‌جوری غذا بخوره و شیطونی نکنه ... (این قسمت عالی‌ بود).
خیلی‌ دوست داشتم این حالت اضطراب آمیخته با حرص و جوش خوردنی را که جناب رضا بابک،
بخوبی در فیلمها و سریالها، جاهایی که لازم بود، با میمیک چهره و نوع نگاه بازیگرشان انجام می‌دادند.
امیلیانوی گرامی، همچنین ممنون برای یادسخنهای پرسوناژهای مختلف زی‌زی‌گولو.
"اعزم" با آن بازی‌ خوب و توکزبانی‌ صحبت کردن جناب رضا فیاضی و بازی‌ خوب خانم مریم سعادت،
و صد البته هنرنمایی جناب آقای محمود بصیری دوستداشتنی ...
این نامها، این پرسناژها، این صداها و داستانها، اکنون دیگر خاطره شدند ...
رفت آنزمانی‌ که تلویزیون غوغا میساخت با برنامه‌ها و سریالهایش ...
"بانو مرضیه برومند"!، سپاسگزار شما هستیم. دو دهه ی ۶۰ و ۷۰، ممتاز سریال ساختید.
درود بر شما و اکیپ هنرمندانی که در آثارتان، یاد‌ها و خاطره‌ها را نهادینه ساختند.


(HQ).:


- امیلیانوی گرامی، بازهم شما درست زدید به هدف!. تلپاتی در فروم رویایی ....
ببینید من تیتراژ آخر ژوپی را، در ذهن کودکوار و نوستالژیکم، خوب بیاد دارم -
یعنی‌ جایی‌ که خورشید میچرخید و تیتراژ آخر را نشان میدادند. ...
اما مساله ی "میز صبحانه" را، ۵۰-۵۰ شک دارم که آنزمان دیده ام یا ندیده ام.
نکته ی مهم اینکه، انیمیشن ژوپی، سریال نبود، بلکه همین تک قسمت بود.
اما از آنجا که در دهه شصت، کانال دو ی ما، حداقل هفته‌ای یکبار آنرا نشان میداد،
اکنون در ذهنمان، این حالت وجود دارد که گویا با یک سریال کارتونی طرف بودیم!،
در حالیکه این انیمیشن، تک.قسمتی‌ بود و بس. ...
........................
- در ضمن خیلی‌ ممنون برای عکس کتابهای بروسعلی‌ (تالار همشاگردی خداحافظ).
من راستش این کتابها را ندیده و نخوانده بودم، اما عکس آقای روی جلدش،
دقیق یادآور همان سوهان و گز؟ و این چیزها بود (لبخند).
سوهان و گز = دشمن دندانها ... دشمنانی که یکی‌شان سفت و سخت است، و دیگری نرم و گولزنک،
که با چاشنیه گلاب و زعفران؟، همچون دوستی‌ بنظر میرسند. البته بنده سالهاست که آنها را نخورده ام.
................................
- امیدوارم که شما و تمام یاران ارجمند همیشه سلامت و موفق باشید.
بزودی هم شعبه ی مک دونالد در ایران تاسیس کنید. بسیار هم عالی‌ ...

.
.
.



- مدتها بود دوست داشتم تا از جایگاه هنری یکی‌ از هنرپیشه‌های پیشکسوت،
در فروم رویایی یادی داشته باشیم و بپاس بازیگریهای خوبشان، قدردانشان باشیم ...
جناب آقای "ابراهیم آبادی" که استاد بودند و هستند در هنر دراماتیک ... .:
(فارغ‌التحصیل دانشکده هنرهای دراماتیک -پراگ- در سال ۱۳۴۶)
(نامزد سیمرغ بلورین بهترین بازیگر دوره ۹ جشنواره فیلم فجر بخاطر فیلم آپارتمان شماره ۱۳)

https://fa.wikipedia.org/wiki/ابراهیم_آبادی
http://www.sourehcinema.com/People/People.aspx?Id=138112170322

- اتفاق روزگار اینگونه رغم خورد که این مطلب بگونه‌‌ای ناخودآگاه،
در کانون تولد جناب ابراهیم آبادی نوشته و به انتشار فروم میرسد،
چراکه ایشان زاده ی ۱۵ آوگوست ~ بیست و چهارم مرداد ۱۳۱۳ هستند،
تاریخ و روزی که بزودی فرا میرسد ...
***فروم رویایی و جاودان، مراتب سپاس خود را خدمت "استاد ابراهیم آبادی" بیان میدارد***
با آرزوی سلامتی‌ و طول عمر برای ایشان و تمامی‌ انسانهایی که در زمینه کاری خویش،
بگونه‌‌ای راستین و با وجدانی ژرف به فعالیت میپردازند ...
***جناب ابراهیم آبادی، زادروزتان شاد‌باش و خجسته باد***


(HQ).:


- بازی "ابراهیم آبادی" را بخصوص در فیلم ماندگار "آپارتمان شماره۱۳ -۱۳۶۹" بسیار دوست دارم.
بویژه در سکانسی که پنجشنبه‌شب~شب‌تعطیل بود و او (یعنی‌ دندانپزشک‌تجربی‌ و تزریقاتچی ساختمان)،
شباهنگام با حالتی که پیدا بود سرخوش است، از میهمانی که نوشندگی در آن داشت به خانه بازگشت.
با خودش آواز و ترانه زمزمه میکرد. سپس پرسوناژ اول فیلم (ماشالا~علیرضا خمسه) را،
در راهپله دید و گفت که آنژکسیون دارید؟ و او را بزور برای معاینه برد به آپارتمانش،
بر روی صندلی‌ مخصوص دندانپزشکی‌اش نشاند و شروع به معاینه ی دندانهای ماشالا نمود.
در این بین چون سرش گرم و خوش بود، با حالتی درددلگویانه، درباره ی پسرش صحبت میکرد،
که به خارج رفته بوده، و هر چند وقت یکبار دکتر برایش پول میفرستد،
پسر هم بعضی‌ وقتها میرود کنار یک ماشین در خیابان می‌‌ایستد و عکس میگیرد،
و به عنوان تصویر اتومبیل تازه‌اش، برای پدرش میفرستد!. ... جناب دکترتزریقاتچی اینها را میگفت،
و با حالتی هم بیان میداشت که میداند پسرش این کارها را دروغین انجام میدهد، اما به روی‌‌ او نمی‌‌آورد!.

















پی‌نوشت.:
(عکاسی‌سینما)

- مدتها بود میخواستم نکته‌ای کوچک اما مهم را بگویم.
البته تمامی‌ یاران ارجمند به این نکات سینمایی آگاه هستند و گفتن آن‌ فقط برای یادآوریست.
بی‌گمان هرکدام از ما در دهه‌های شصت و هفتاد، زمانی‌ که عکسهای فیلمها را در سالن سینما میدیدیم،
آنها را خوب بخاطر میسپردیم. سپس زمانی که آن فیلم را در سینما میدیدم، تشابهی یک‌به‌یک،
میان عکس فیلم با خود فیلم، از دیدگاه میمیک صورت و ژستی که بازیگران بویژه در نمای بسته داشتند،
دیدگانمان را بخود جلب میساخت. ... انگار عکسی‌ که از فیلم دیده بودیم، برگرفته~استوپکادر،
از همان پلان و نمایی‌ بود که بازیگر در آن‌ ایفای نقش کرده بود!، که اما در واقع "عکس فیلم" را،
عکاس با دوربین عکاسی‌اش از بازیگر و نوع میمیک صورت او گرفته بود،
و پلان و کادر فیلم را، فیلمبردار آن‌ فیلم، که این دو مورد، مقوله‌هایی‌ کامل جداگانه از یکدیگر بودند. ...
ترفند اصلی‌ این بود که زمانی‌ که بازیگر پلانش را ایفا میکند و کارگردان فرمان کات و پایان میدهد،
از آنجا که بازیگران حرفه ای حتا پس از دستور اتمام ضبط تصویر، چند ثانیه‌ای با همان حالت چهره،
و ژستی که در‌ پلان داشتند باقی‌ میمانند (دلیلش ایجاد جای "کات و برش" در مرحله ی تدوین است)،
آنگاه عکاس فیلم از این پایان پلان و ژستی که هنوز بازیگر دارد استفاده کرده، سریع جلوی بازیگر آمده،
و صورت او را با همان میمیک و حالتی که تا چند ثانیه قبلش در قاب دوربین و فیلمبرداری داشته،
اینبار با دوربین عکاسی‌اش ثبت مینماید!. ... حتا هستند(بودند) عکاسان حرفه‌ای و کاردانی که،
از بازیگر درخواست میداشتند که اگر ممکن است، ژست پلانی که تمامشده را دوباره بگیرند،
تا آنها عکسشان را مطابق میزانسن آن‌ پلان ثبت نمایند. ... عکسهای خوب و حرفه‌ای که،
دهه‌های شصت و هفتاد در پوسترها و تابلوهای سالن انتظار سینما، در بخش "فیلم بعدی" می‌دیدم،
که درست بیانگر پلانهای آن فیلم، و حس و حال چهره و میزانسن بازیگرانشان بودند.





- جناب آقای مجید خمسه - عکاس باسابقه نشريات، تئاتر، سینما و تلویزیون (برادر علیرضا خمسه هستند)،
هنگام عکاسی از فیلم "بوی خوش زندگی‌۱۳۷۳~کارگردان: ابوالحسن داودی" پس از فیلمبرداری آن‌ پلان،
که همانگونه که در تصویر بالا تماشا میگردد، علیرضا خمسه، ابراهیم آبادی و زنده یاد "مظفر سلطانی"،
با همان میزانسن و حالت میمیک صورت و بدنشان که در پلان تازه فیلمبرداری شده داشتند،
آن حالات را حفظ کرده، و عکاس(مجید خمسه)، کادر نهایی از پلان را،
اینبار ثبت بر روی نگاتیو دوربین عکاسی‌اش مینماید. ...
در ضمن، خود این عکس خوب، گویا و نوستالژیک را، به احتمال زیاد،
عکاس و فیلمبردار پشت صحنه این فیلم، و یا یکی‌ از دستیاران صحنه،
از آقای خمسه‌عکاس و بازیگران گرفته است، که سپاسگزار ایشان نیز هستم.


http://www.sourehcinema.com/People/People.aspx?Id=138112180246


*"مجید خمسه(عکاس)" پشت صحنه ی عکاسی فیلم "عینک دودی-۱۳۷۸" .:



- یادش بخیر، فیلم "عینک دودی" را همان سال ۱۳۷۸ یا ۷۹، با بچه‌های همدانشگاهی،
در سینما آفریقا یا عصرجدید تهران تماشا کردیم. ... نکته ی مهم در آنزمان،
حضور دوباره ی آقای ایرج طهماسب، پس از ۵ سال دوری از ایران بود،
چراکه ۱۳۷۳ پس از ساخت فیلم سینمایی کلاه قرمزی به کانادا مهاجرت کرده بود،
و سپس ۱۳۷۸ بازگشته بود و پس از سالها دوری از سینمای ایران،
در -عینک دودی- به ایفای نقش پرداخته بود. صورتش هم چاق و چله شده بود،
و تغییری قابل محسوس نسبت به ۴-۵ سال قبلش از جهت ظاهر و چهره پیدا کرده بود.
تا جایی‌ که تشخیص او اپتدا در فیلم، ناملموس و کمی‌ سخت بود، و حتا پس از تماشای فیلم،
زمانی‌ که با بچه‌های همدانشگاهی از سالن سینما به خیابان آمدیم -قبل از اینکه دخترهای‌ گروه،
طبق معمول خودسرانه برای جمع تصمیم بگیرند و رای صادر کنند که حال به کدام کافی‌ شاپ برویم!-
این صحبت نیز جریان گرفت که این "خارج و فرنگ" عجب جایی‌ هست!، هرکس که میرود "خارج"،
آب میافتد زیر پوستش، از بس که "خارج" جای خوب و باکلاسی هست! (خارج، خارج) ... (لبخند).
- گروه گرافیکمان برای درسهایی‌ که سخنرانی و عمومی‌ نبود، گروهی ۱۵ نفره بود (درسهای کارگاهی)،
که از میان آن‌، جمعی‌ ۱۰ نفره همچون تیمی منسجم باهم دوست صمیمی‌ شده بودیم،
انگار که ما ۱۰ نفر بین آن پانزده نفر، سالهای سال بود که یکدیگر را میشناختیم، و از جهت ساختار هم،
۵۰-۵۰، نصف دختر بودیم - نصف پسر. البته تعداد افراد تیممان منظورم هست و نه‌ چیز دیگر(لبخند).
هم با یکدیگر همدانشگاهی بودیم و درس میخواندیم، هم در شرکت یکی‌ از استادها، بازاریاب و طراح.
در وقتهای آزاد هم، پارک و سینما و کافی‌شاپ و رستوران و کوه و جنگل و دریا، همه جا باهم میرفتیم.
انسجام و صمیمیت -ما ۱۰ نفر دختر و پسر- بقدری بود که سایر افراد گروهمان،
و حتا دانشجویان گروهها و رشته‌های دیگر، میخواستند به ما ۱۰ نفر بپیوندند،
که اما سیستم تیممان که توسط ۲ نفر از دخترهای فوق سیاستمدارمان اداره میشد،
اجازه ی ورود هیچ شخصی‌ را به داخل گروه و تیم‌ ما نمیداد، و البته که سیستم درستی‌ هم بود.
همانگونه که برای پسرهای گروه برادر بودم، همین شیوه برخوردی را با دخترهای گروهمان نیز داشتم.
[البته با دختر‌های گروه‌های دیگر، شیوه برخوردی غیرمنتظره و ناجوری داشتم (خنده...شوخی‌ کردم)].
در ضمن بین تیم‌ ۱۰ نفری ما، یک مورد دلدادگی و سپس ازدواج ایجاد شد که همگی‌ بسیار خرسند شدیم.
حال البته بماند که آن دو تا به یکدیگر برسند، دمار از روزگار بقیه درآوردند! (لبخند)،
چراکه بنابر سیاست رفتاری که هردوشان داشتند و در این مورد خیلی‌ خوب شبیه به همدیگر بودند!،
کاری کرده بودند که بگونه‌‌ای خودکار، نصف تیممان شده بود وکیل وصی‌ آقای خواستگار سمج،
و نصف دیگر، وکیل وصی‌ عروس خانم یکدنده و لجوج. ... دو سال از سه‌ سال تحصیلمان،
وکالت و جانبداری بین ایشان داشتیم، تا اینکه پس از دانشگاه بایکدیگر ازدواج کردند،
و دوستی‌شان را نیز با برخی‌ از افراد گروه اتومات قطع کردند!، و تازه برخی‌ هم شدند بدهکار،
که چرا آنزمان که وکیل و وصی‌ رایگان میان این دو بودند، خبرها را چپندرقیچی به طرف میرساندند،
در حالیکه چنین چیزی نبود. ... بله، هر چه بود، اما دوران بسیار خوبی‌ بود، یادش گرامی‌. ...
خوش میگذشت حتا همین تام و جری بازیهایی که میان دانشجویان دختر و پسر در دانشگاه ایجاد میشد،
که قهرمان اصلی‌اش‌ دو نفر بودند، و سایر افراد گروه، هیئت منصفه و وکیل و وصی‌ ماجرا ...
یاد آن دوران گرامی‌ ...
از ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۰ - فوق دیپلم و کاردانی در گرافیک سنتی‌-تبلیغاتی و گرافیک کامپیوتری دوبعدی.
آن دوران، یک دنیا شور و شوق بودم با دریایی از آمال و آرزوهایی که ثانیه به ثانیه،
برای به تحقق‌ پیوستنشان، تلاشی شبانه روزی میداشتم، ... که خب البته به هیچکدامشان هم نرسیدم.
شکایتی نیست، سپاس پروردگار را. اما خب انسان دلش میخواهد که نتیجه ی زحمتهایش را،
حداقل بطور نصفه-نیمه ببیند، که اما نشد و نشد. نگذاشتند و کارشکنی کردند نزدیکترین افراد.
دیگر مهم نیست. از ۲-۳ سال پیش، آرام شدم و فکرش را نمیکنم. اکنون هم برای نوستالژی نوشتم،
چراکه هرکدام از ما و همنسلانمان، چنین دورانی را با اختلاف ۲-۳ سال، در نیمه و یا انتهای دهه هفتاد،
تجربه داشتیم و این کادرها از ماجراهای دانشگاهی‌دانشجویی که با واژگان ترسیم شدند، برای‌ ما آشنا هستند.
آن دوران انتهای دهه هفتاد، یک دنیا شور و شوق بودم با دریایی از آمال و آرزوهایی که ثانیه به ثانیه،
برای به تحقق‌ پیوستنشان، تلاشی شبانه روزی میداشتم، ... که خب البته به هیچکدامشان هم نرسیدم.
حافظ بزرگ میفرماید:
بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی ... خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی  

با آرزوی سلامتی‌ و موفقیت برای همگان. "سلامت باشید". وقت خوش.