فیلمها و برنامه های تلویزیونی روی طاقچه ذهن کودکی

babak نوشته است:
سلام 59 عزیز
داستانهای هشدار پلیس از پرونده های واقعی گرفته می شد.
داستان از این قرار بود که آقای کلاهبردار سراغ یه جواهر فروش ارمنی میره و میگه من میخوام برای خانمم که تازه زایمان کرده یه سرویس جواهر بخرم منتها چون ایشون توی بیمارستان هست شما بیا بیمارستان چند نمونه نشونش بده هر کدوم را پسندید می خرمش.
از اون طرف میره بیمارستان و میگه من برادری دارم که از بچگی یه خانوده غیر ایرانی به فرزندی قبولش کردن و بردنش حالا که بزرگ شده برگشته ایران منتها سنت(ختنه) نشده و میترسه الان این کارو بکنه.من میارمش بیمارستان شما بیهوشش کنید و این عمل رو انجام بدید.
روز موعود جواهر فروش بخت برگشته با چند سرویس گران قیمت میره بیمارستان و خلاصه باقی قضایا.
جالبه که نقش طلافروش را آقای "هدایت الله سجادی" که خودش افسر نیروی انتظامی بود بازی می کرد.
بعد از اون فیلم، توی هر فیلمی که می بینمش یاد اون داستان می افتم!!

بابک گرامی‌ با درود.

آفرین و بازهم آفرین به حافظه ی درخشان شما.
بله بله، اکنون با توضیح بسیار خوب و شفافی که فرمودید،
من هم داستان کامل و اصلی‌ آن اپیزود از آقا کمالی را بیاد آوردم.
پاییز یا زمستان ۱۳۶۷ یا ۶۸ بود که این قسمت را پخش کردند.
یادش بخیر. ... همچنین اشاره و یادآوری بسیار بسیار نوستالژیکی،
در مورد جناب آقای "هدایت اله سجادی" داشتید. من نیز از همان زمان،
با بازی ایشان آشنا شدم و سپس در تلویزیون عنوان شد که خودشان درجه دار و پلیس هستند.
بهتر بیاد دارید که در فیلمهای سینمایی و سریالهای دهه شصت،
در تیتراژ و بخش پایانی، از عبارت (با تشکر از ژاندارمری) استفاده میشد.
آنزمان هنوز نیروی انتظامی تشکیل نشده بود. تا قبل از آن، هم ژاندارمری بود و هم کمیته،
که بگمانم در اپتدای دهه ۷۰ باهم ادغام شدند، و نیروی انتظامی و سپس پلیس۱۱۰ سازماندهی شد.
پس از آن بود که در تیتراژ فیلمها نیز، عنوان نیروی انتظامی استفاده گردید. ...
از نوشتار نوستالژیک و کارساز شما، ممنون و سپاسگزارم. سلامت باشید.





یاران ارجمند فروم رویایی،
این تابلوی نئون چشمکزن که آذین بخش به نام فروم رویایی هست و در پستها قرار میگیرد،
طراحی‌ اش را نزدیک به یک سال در ذهن میپروراندم تا اینکه سرانجام دو ماه و نیم پیش،
بعد از کلی‌ فکر کردن، به این نتیجه رسیدم که شبیه به همان تابلوی چشمکزن مغازه ها،
که در دهه ی شصت می دیدیم، ساده و جذاب بنظر آید، و در نتیجه، ظرف نیم ساعت انجام شد.
حال حرف اینست، اینجا "من" در کار نیست، هر چه هم انجام و نوشته میگردد،
محصول انرژی و روح سیالی هست که در فروم رویایی به برکت تمام یاران ارجمند سالهاست وجود دارد.
بنابرین اعضای گرامی‌ در صورت تمایل، اگر صلاح دید‌ند، این تابلوی نئون را در پایان پستهایشان قرار دهند،
که سبب خرسندی و خوشحالی‌ خواهد بود. ... فرمت آن‌ Gif هست، که در لینک پایین نیز قرار گرفت .:
http://s4.picofile.com/file/8186552326/Viviska_Foruma.gif
توضیح مهم اینکه، هر بار که در پست قرار میگیرد، باید در سایت آپلود، از نو بارگذاری شود،
چون همان دو ماه پیش، در چند پست پی‌ در پی‌، از یک لینک آن که بار اول آپلود کرده بودم استفاده کردم،
در نتیجه بعد از یک هفته، این تصویر نصفه-نیمه نمایش داده میشد. پس بهتر است برای هربار استفاده در پست،
جداگانه در سایت آپلود عکس بارگذاری شود، و هر بار، لینک تازه ی آن، به پست مربوطه اضافه گردد.

با احترام. ... سلامت باشید.

(پنجشنبه ۳۱ اردیبهشت ماه ۱۳۹۴)

مصطفی عبداللهی - بازیگر و کارگردان باسابقه تئاتر، تلویزیون و رادیو، درگذشت.

(۱۳۳۴-۱۳۹۴)

http://www.persianv.com/preview/290219.php


- نام و یادشان گرامی‌.
صدای بسیار خوبی‌ هم داشتند.





.
.
.

59 نوشته است:
در سالهای نخستین از دهه ی هفتاد، سریالی چند قسمتی که با شیوه ی ١٦ م.م. ساخته شده بود،
و جنس تصویرش درست همانند فیلمهای داستانی - تلویزیونی در آن دوران بود،
بصورت هفتگی از کانال دو پخش میشد با نام "پنجره‌ ای رو به باغچه - ١٣٧٢" - (اگر اشتباه نکنم شنبه شبها)،
که در آن، "سیما تیرانداز" نقش یک دختر خانم دانشجو را داشت که بدنبال کار بود و در یک شرکت خصوصی،
که نقش صاحب خوش تیپ اما هوسران آنرا "مصطفی عبدالهی" بازی میکرد برای کار پذیرفته میشد.
چند قسمت اپتدایی سریال بصورت مرتب و بی هیچ کم و کاستی پخش شد اما از زمانی که دختر خانم،
به منزل صاحب شرکت دعوت شد و آن مرد در حالی که جامی در دست داشت و کمی هم نوشیده بود
و نگاه های آنچنانی اش را روانه ی منشی خود میساخت، قیچی کاری ها و زوم کردن ها بر روی سریال،
تا اندازه ی تار شدن کادرهای آن آغاز شد و از هفته ی بعدش با یک سانسور جانانه،
سر و ته سریال بهم چسبانده و پخش آن تمام گردید.

* مصاحبه مجله "نقد سینما" با "مصطفی عبداللهی" (۱۳۷۸) .:




* مصاحبه‌ ی تصویری با "مصطفی عبداللهی" (۱۳۹۳).:

https://www.youtube.com/watch?v=GWLMeNAsC7g



http://fa.wikipedia.org/wiki/مصطفی_عبداللهی
http://www.sourehcinema.com/People/People.aspx?Id=138201231021

59 نوشته است:



- : "من میگم که، لوازم آشپسخونه باید کامل باشه. جهان!، چاقو، چنگال ...".
(از کلمات گوهربار "شاپوری" در "بوتیک") ...

.
.
.



(by59...2004)


- با درود خدمت یاران ارجمند فروم رویایی.
دیشب خواب دیدم که با افشین خان (ایندینا جونز) صحبت میکردیم.
راجع به فروم و نوستالژیها حرف میزدیم. خوابه ناگهانی و هنایشگذاری بود.
امروز همش در این فکر بودم که بیام فروم و هم سلامی به مهندس افشین،
و هم به همگی‌ عرض کنم. (این "هم به همگی‌" حالت جالبی‌ هست از جهت دستوری و ادبی‌).
مطلب دیگر اینکه، من هم همانند همگی‌، دو برنامه ی "موج شب" و "خاطره" را از تلوبیون دنبال می‌کنم.
حالا البته قرار نیست که بعد از مدتها که آمدیم اینجا باز بساط انتقاد را پهن کنیم،
اما خودمونیم ها، این نوستالژی‌ها و یادمانه ها، شده دکان و محلی برای نان برای برخی‌.
البته برنامه ی محترم "نسیم یادها" و همچنین "بچه‌های دیروز"،
واقعا خوب فعالیت داشته و "نسیم گرامی‌" همچنان هم دارد.
اما آن دو برنامه‌ ای که نام بردم، بیشتر ویدیوهای تکراری را پخش میکنند. حرفهای نخنماشده میزند!.
(در "خاطره"، سیستم انتخاب موضوعات و ویدیوهاش، چیزهایی‌ هست که در ۶-۷ سال گذشته تاکنون،
هم در برنامه‌های مربوط به خاطرات تلویزیون نشان داده شده، یا قبلا، "نسیم" آنها را بازگشایی داشته،
و یا بویژه رئوس مطالبی‌ بوده که این فروم از هر جهت بطور بکر و دسته اول، به آنها پرداخته.
دیگر اینکه، قسمت اول برنامه ی "موج شب" با حضور استاد مقامی خیلی‌ خوب بود (فقط بخاطر خود استاد).
اما برنامه ی دیشبشان که بازهم خانم خامنه را دیدیم!، اصلا جالب نبود.
درضمن شخصی‌ که سیبیلش یک جوره خاصی‌ بوده،
از ماشین کناری نگاه کرده با تعجب و این حرف ها.
بگمانم آن‌ مشخصات سیبیل، حتما "شوهر اوشین (ریوزو)" بوده.
دکور "موج شب" اما خیلی‌ خوب هست. جای سپاس دارد.
برنامه ی خاطره هم این فرمت کادرش و نوار وی اچ‌ اس‌ و اینها،
عجیب شبیه به تصویرسازیهای فروم خودمان آیا نبوده است؟ آیا؟.
در ضمن این مجریهای امروزی، همه اش اسم خودشان را تکرار میکنند تا مخاطب (لابد) حفظ شود.
بازهم میگم، این نوستالژی‌های ما، شده محلی برای نان بابا آب داد کباب.
راستی‌ بهتر بیاد دارید که در نمایش عروسکی "فسقلی و پدر بزرگ" (که نسیم گرامی‌ چند شب پیش نشان دادند)،
یکی‌ از این دو نفر، عاشق خوراک "تاس کباب" بود. اوایل دهه ۶۰ که پخش میشد،
تکرار اسم تاس کباب در این برنامه، برام خیلی‌ جالب بود.
همچنان از "نسیم یادها" ممنون و سپاسگزاریم.


- مطلب دیگر اینکه، یک عذرخواهی بدهکار هستم به "کازوش گرامی‌".
چرا که ۲-۳ سال پیش اصرار داشتم که بازیگر سریال "میهمان (نوروز ۱۳۶۹)" که از خارج می‌‌آمدند،
ناصر لقایی بودند. ... اما در ویدیویی که "نسیم" پخش کرد، صحبت کازوش گرامی‌ تأیید شد که بازیگر دیگری بودند.
علت اشتباهم این بود که عید همان سال ، تکه‌ های نمایشی "آقای اقتصادی" با بازی جناب لقایی هم پخش میشد،
این بود که در ذهن نوستالژیک از نوروز ۶۹، برنامه‌ها مخلوط و سپس میکس شده بوده است.


- تا یادم نرفته بگم، سرانجام چشممان به یک فیلم خوب امروزی روشن شد.
هم از جهت ساختار، و هم از جهت مفهوم و نتیجه گیری، بسیار خوب و مناسب میباشد .:
"آنچه مردان درباره زنان نمی دانند-۱۳۹۲" (نویسنده و کارگردان: " آقای قربان محمدپور").
این فیلم با زبان ساده، نکات خوبی‌ را مطرح میکند. البته خب چون فیلم ایرانیست،
آمده و از المانهای بدی که در فرهنگ ‌ایرانی، روکشی آیینی حتا دارند، بخوبی انتقاد کرده،
با اینحال زبان اصلی‌ فیلم، جهانی‌ هست. چون اگر در کشورهای غربی، ازدواج دوم و یا موقت و این مزخرفات نیست،
خوب بجایش خیانت که همه جا هست. پس این فیلم بطور معادل، در اصل پیامی اخلاقی‌ و مفید برای جهان دارد.
"کارما" را نشان میدهد و شاید زیباترین جمله اش آنجا بود که در انتهای فیلم، همسر شخص، به او میگوید،
که نا آگاهی من از خیانت تو، دلیلش سادگی‌‌ام نبود، بلکه این بود که به تو اعتماد داشتم! (و تو به این عتماد خیانت کردی).
بازیهای خوبی‌ (همانند همیشه) از محمدرضا شریفی نیا و خانم فاطمه گودرزی.
در ضمن، سحرقریشی هم، تابحال در فیلمهاش، حد بازی اش متناسب با نقشی‌ هست که دارد،
و با توجه به این تناسبات، از عهده ی کارش بگونه‌‌ ای قابل قبول برمی‌آید.


پی‌ نوشت ۱:
لطفا نخندین به نقاشی که در اپتدای پست قرار دادم (لبخند).
میدونم که ناشیانه و کودکانه کشیده بودم -
(هیچ ادعایی هم در نقاشی و طراحی نداشته و ندارم)،
اما اکنون تماشای آن‌، برام نوستالژیک هست.
در تابستان ۲۰۰۴ کشیده بودم. مربوط به بیش از ۱۱ سال پیش میباشد.
آن تلویزیون، وی سی‌ دی، و همچنین ضبط سی‌ دی دار هم، بسان قبلی‌ ها، اکنون مرحوم شدند.


پی‌ نوشت ۲:
این ویدیو، طلای ناب است (مصاحبه با "استاد منوچهر چشم آذر" که سرانجام ایشان را میبینیم).
https://www.youtube.com/watch?v=4eU4xTyyO6U
چه تنظیم‌هایی‌ ... و همچنین "بی‌بی گل" (که در ویدیو میگویند که هم آهنگ و هم تنظیمش برای ایشان بوده)،
واقعا ماندگار است. همچنین تنظیمها و ارکستراسیونی که برای ملودیهای جانانه ی دهه‌ های ۸۰ و ۹۰ میلادی داشتند.
در ویدیو هم، گلچینی از آنها جمع است ...
خوشایند و گوشنواز و دلنشین ...







بابت زیاده گویی پوزش میخوام.
امیدوارم همیشه سلامت و موفق باشید.
با احترام.
۵۹


خورشید که غروب میکند
صحنه ی روز را به بایگانی تاریخ میسپارد
تا شب با سیاهی ‌اش
جوهری پر رنگ را
برای نوشتن فرداها
آماده سازد

kazvash نوشته است:
جناب 59 عزيز
با عرض سلام و ارادت
خوشحال شدم كه اسمي از من حقير در مطالب پر بارتان آورده ايد البته نياز به عذرخواهي نبود چون من و فكر كنم چند نفر ديگري از بچه هاي اين فروم  آنقدر به شما و مطالب زيبايتان مديون هستيم و شما خاطره هاي بسياري را براي ما زنده كرده ايد كه جاي تشكر و قدر داني از شما و ديگر دوستان مانند جناب افشين خان را دارد .
اميدوارم هميشه سالم و تندرست باشيد.
ضمناً نقاشي شما بسيار زيبا است و اگر اشتباه نكنم طرح آن را با خودكار كشيده ايد اگر نقاشي هاي ديگري نيز در دست داريد خوشحال ميشوم كه آنها را نير آپلود نماييد.
ارادتمند شما
kazvash
1394/06/07

کازوش گرامی‌ با درود.
- خواهش میکنم. لطف دارید.
اطلاعات خوب و بجای شما همیشه کارساز بوده.
از دیدگاه مهرتان درباره ی نقاشی "اتاق و تلویزیون"، سپاسگزارم.
بله، همانگونه که فرمودید، اپتدا با خودکار کشیده شد و سپس با مدادرنگی‌ کامل گردید.
در مورد نمونه‌های دیگر، بیش از یکسال پیش، چند مورد که مربوط به تکنیک‌های طراحی‌ و گرافیک بود،
در لینک زیر قرار گرفتند. پستی که از نیمه ی صفحه پایینتر هست (پست ۱۶)، اپتدا عکس میکروفون دارد.
https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t5p620-topic
کاملتر آن نمونه‌ ها اکنون تقدیم میگردند. توضیح بسیار مهم اینکه،
بنده هیچ ادعایی در زمینه طراحی‌، نقاشی، گرافیک و خوشنویسی، نداشته و ندارم.
هر چه هم که انجام شده و میشود، کارهایی آماتوری هستند. خوشبختانه در فروم رویایی،
بسیاری از بچه‌ها در زمینه‌های مختلف، هنرمند هستند. برای نمونه، ۲ سال پیش بود،
که خانم هایدی یک نقاشی بطور ذهنی‌ از "دکتر عروسکی" کشیده بودند. از تاشها و خطوط کار،
کاملن پیدا بود که در طراحی‌ و نقاشی قوی هستند. همچنین شنیدم که افشین گرامی‌ نیز،
در زمینه ی پیانو و نقاشی، کار کرده اند. امیلیانو گرامی‌ هم نوازنده ی ساز الکترونیک هستند.
و حتمن سایر یاران ارجمند نیز در زمینه‌های هنری و ادبی‌ فعالیت دارند. این هست که با تصویر‌هایی‌ که گاهی‌ قرار میدهم،
خودم رو کوچک تر میکنم. اما خیالی نیست، چون ارزش فروم رویایی خودبخود بالا بوده و هست.
آن چند نمونه‌ ای که گفتم قرار میگیرند تا سپس برویم سراغ ادامه ی برنامه ...
(اینها در اصل یک بروشور ۵۰*۷۰ بودند که سال ۸۰، برای یکی‌ از واحدهای درسی‌ انجام شد)

در همین سبک طراحی‌ بویژه با قلم فلزی و مداد کنته و ذغال،
کار‌های آماتوری دیگری دارم، اما چون اندازه هاشان بزرگ هست، اسکن هاشان را ندارم.
برخی‌‌شان هم در اسباب کشی‌ چند سال پیش، ماند در منزل قبلی‌.
چند تایی‌‌شان را هم پس از کشیدن پاره کردم (چیز خاصی‌ نیست - خنده -،).
یکی‌‌شان را اکنون با همین روش گرفتن جلوی دوربین نت بوک و فشردن دکمه ی نجات بخش PrtSc، عکسش را گرفتم،
این تصویر کیفیت خوبی‌ ندارد، اندازه اش هم کوچک است. اما اندازه اصلی‌ A3 هست. نکته ی مهم در این طراحی‌،
تصویر دوربینی ۸ میلیمتری هست که روزی در انتهای دهه ی ۶۰، منزل پدربزرگم پیدا کرده بودم،
و با کسب اجازه، آنرا صاحب شده بودم. نقاشی پایین را هم سال ۷۴-۷۵ کشیده بودم از همان دوربین.
یک فیلم هم داخلش بود، فیلم ۸ میلیمتری، اما ظاهرن دیگر کار نمیکرد. ولی‌ همین نگاه کردن به ویزور آن‌،
و دیدن فضای اطراف از کادر یک دوربین ۸ م.م، خیلی‌ خوشایند بود ... (by59/1375) .:

آنزمان در دهه‌ های ۶۰ و ۷۰، بسان دهه ی ۵۰، میگفتند که عکاسیها، فیلمهای ۸ را به آلمان میفرستند،
تا بر روی حلقه‌ های آپارات هشت میلیمتری ظهور و چاپ گردد و سپس به مشتری تحویل داده شود.
دوربین ۸ م.م.، صامت بود، و استفاده ی آن در مقیاس عمومی‌، تا اوایل دهه ی ۸۰ میلادی بود،
چرا که پس از آن‌، دوربینهای ویدیویی برای مصارف مجالس و سپس شخصی‌ به بازار جهانی‌ آمدند.
اما جنس تصویر سوپر ۸، همچنان خاطر انگیز است. ... در دهه ی ۵۰ خورشیدی در ایران،
تمام فیلمهای خانوادگی (میهمانی)، عروسی‌‌ها و غیره، با همین دوربین سوپر ۸ فیلمبرداری میشدند.
فیلمهای‌ عروسی‌ و همچنین مهمانی‌هایی‌ که دهه ۵۰ منزل پدربزرگم بوده،
بر روی نوارهای هشت، بیادگار باقی‌ مانده اند. / افشین گرامی‌ نیز ۴-۵ سال پیش،
فیلم جشن تولد سه‌ سالگی‌شان را در وبلاگ قرار دادند که با ۸.م.م. گرفته شده بود.
البته فیلم ایشان صامت نبود، در اینصورت صدای آن‌ جداگانه ضبط و سپس مونتاژ شده بوده است.
http://indianajones2.blogfa.com/post-58.aspx
- کازوش گرامی‌ چون صحبت از کارهای طراحی‌ و گرافیکی بمیان آوردند، یاد خاطره‌ای جالب افتادم.
سال ۱۳۷۹ بود که سال دوم رشته ی گرافیک بودم. مدرس یکی‌ از واحدهایمان، خانم میانسالی بودند،
که از همان اولین کلاس، انگار که با دیدن من، خاطره ای تلخ برایشان زنده شد و رفتارهای پرخاشگری داشتند.
این برخوردها تا جایی‌ پیش رفت که پس مدت کمی‌، شده بودم سوژه در بین همگروهی‌ها که البته سبب خوشحالی بود،
چون تا جمع میشدیم، بچه‌ها پیشبینی‌ میکردند که دفعه ی بعد، چگونه آن‌ استاد به من و کارهایم گیر خواهد داد،
و پس از انتقاد و تحقیر غیر مستقیم، بازهم میگوید که فلانی‌، شنیدم که در فرهنگسرا‌ برنامه داشتی،
خب برو سراغ همان خواندن، چون در گرافیک و طراحی‌، به‌ جایی نمیرسی ....
باری، استاد ما هر دفعه به یک بهانه ای، مشقهایی‌ که انجام میدادم را شدیدن نقد میکرد،
و بچه‌ ها هم یواشکی میخندیدند. خودم هم خب ناراحت میشدم چون واقعن نمیدانستم دلیل رفتارهای ایشان چیست،
اما خنده ی یواشکی بچه ها، سبب آرام شدن و خرسندی بود. سرانجام آن‌ ترم به پایان و بزودی ژوژمان‌ها فرا میرسید.
طبق فرمایش استاد مربوطه، قرار شد که برای بخش عملی‌ امتحان، هر یک از دانشجویان، یک واژه و مفهوم انتخاب نمایند،
و سپس برای آن‌، کارت پستال تهیه کنند. عکس گرفتن هم مجاز بود، و کلن تکنیکهای چاپ دستی‌، عکس و طراحی‌ را میشد باهم آمیخت.
من واژه ی "مهربانی" را انتخاب کردم. ... چند روز بعد روزی منزل یکی‌ از بستگان مهمانی بود، و دوربین هم همراه داشتم.
دو نفر از بچه‌های فامیل، تقریبن همسن بودند. با وسایلی که موجود بود، در سه‌ برداشت از آنها، با مفهوم مهربانی عکس گرفتم.
نتیجه ی عکسها پس از ظهور و چاپ متوسط شد و پس از پردازش و طراحی‌ تکمیلی، در قالب سه‌ کارت پستال، آماده شدند.
شب قبل از ژوژمان، از آنها در فرمت کارت پستال پرینت گرفتم و همراه با اصل عکسها و نگاتیوها در کیف خود قرار دادم.
فردایش که روز امتحان بود، نوبتم شد که نزد استاد برای تحویل کار عملی‌ بروم. با خوشحالی و اعتماد بنفس هر چه تمام!،
و همچنین انرژی خوبی‌ که بچه‌ها از دیدن آن سه‌ نمونه کار نشان داده بودند، نزد استاد رفتم.
ایشان کارت پستالها را دید‌ند، کمی‌ پوسخند و کمی‌ هم حالت عصبی در چهره‌ شان پدید آمد.
احساس کردم که بچه‌ها جلوی خنده شان را گرفته اند. ... سپس استاد کارها را روی میز گذاشت و گفت:
"از مجله‌های خارجی‌ عکس قیچی میکنن، میچسبونن کنار هم میارن اینجا!". بی‌ درنگ با شهامتی از قبل آماده شده گفتم،
استاد اجازه بفرمایید، اصل عکسها و نگاتیو‌ها هست، خودم گرفتم، و در این زمان آنها را از کیف بیرون آورده و نشان دادم.
ایشان نیمنگاهی به اصل عکسها انداخت، سپس نفر بعدی را صدا زد. ...
چند روز پس از آن‌، نمرات را بر تابلوی اعلانات زده بودند. اگر اشتباه نکنم،
کمترین نمره را در این درس گرفته بودم، که این خود دوباره سوژه‌ ای شد برای خندیدنهای بعدی ...
(Photo&DesignBy59-1380)


البته بماند که چندی بعدش در ۱۳۸۰، این سه‌ کارت را همراه با دو نمونه که سوژه ‌های دیگری داشتند،
با خرج خود چاپ کردم که آنزمان نزدیک به ۴۰۰ هزارتومان شد. سپس برای پخش آنها،
اپتدا به خیابان ویلا و سپس به میدان بهارستان که بورس کارت پستال بود رفتم.
پس از روزها بازاریابی و نزد خرده و عمده فروش رفتن، فهمیدم که کار چاپ و پخش کارت پستال،
دارای سیستم مونوپل است. یعنی‌ هیچکدام از مغازه‌ های فروش این محصولات،
یکدانه کارت هم برای "فروش امانی" قبول نمیکردند. ...
حتا در میدان انقلاب که مرکز پخش کتاب را میشناختم، چون کارمندش از کار خوشش آمده بود،
قرار شد که در کارتن کتابها، بصورت بسته‌هایی ۵۰ تایی‌ قرار دهد و به شهرهای دیگر بفرستد،
اما فردایش که زنگ زدم عذرخواست و گفت مدیرشان گفته که دیر یا زود،
تولید و پخش اصلی‌ کارت میفهمند که با شخصی‌ غیر آنها کار کردیم و دیگر بهمان جنس نمیدهد.
... باری، ۵ عنوان کارت پستال، که از هر کدام ۵ هزار نسخه چاپ شده بود، یعنی‌ ۲۵ هزار عدد،
پس از یکی‌-دو ماه دوندگی و در جریان ماجرا قرار گرفتن، ماند روی دست خودم. ...
تعدادی را بعنوان هدیه به آشنایان و دوستان تقدیم کردم. مابقی هم در کمد دیواری منزل ماند،
و بگمانم همراه با آرشیو نشریه سینما و مجله ی فیلم که سالها در دهه ی هفتاد جمع میکردم،
در اپتدای دهه هشتاد، به کنار تیر چراغ برق کوچه‌ گذاشته شدند ...
روح جاری و خوش نیتی که تلاشها دارند، هیچگاه از بین نمیروند،
شاید ضعیف و قابل مطرح نباشند، و یا شاید زمانشان نرسیده.
در هر صورت، "راه" از "رسیدن" مهمتر است.
چون "رسیدن" یعنی‌ اتمام و پایان، اما "راه" یعنی‌ آموزه‌ ها و تجربه‌ های تازه.
البته این موارد، همگی‌ مربوط به علاقه‌های شخصی‌‌ در این زمینه بود.
یعنی‌ کارهایی که سفارش نبودند. برای همین به انجام نرسیدنشان خب بهر حال در ذهن میماند.
اما وقتی‌ کاری سفارش است، مبلغی گرفته میشود و به سرانجام میرسد.
ولی‌ آندسته کارهایی که انسان برای دل خودش یا به عنوان تولید کننده در زمینه‌های فرهنگی‌ انجام میدهد،
از ارزش بیشتری برخوردار میباشند ...
از کازوش گرامی‌ ممنونم که این موارد سرانجام با فروم رویایی مطرح گردید.
با آرزوی سلامتی‌ و موفقیت برای همگی‌.





پی‌ نوشت:
همان سال ۱۳۸۰، یکی‌ از همکاران
گفتند برنامه‌ ای هست با نام آب و آینه،
که قرار است در دومین کانال تولید شود. ایشان با تهیه کننده اش آشنا بود.
درخواست کرد تا آرمی (لوگو) برای نام این برنامه طراحی‌ شود.
سه‌ نمونه انجام دادم، که بهترینش را پسندیدند.
چندی بعدی پیغام دادند که آن‌ برنامه به مرحله ی تولید نرسید و کار متوقف شد.
دو سال پیش در آرشیو ساعتی‌ تلوبیون-بخش کانال سه‌، تصویر برنامه ای را دیدم،
که لوگوی آن‌ آشنا به نظر آمد. نام برنامه آینه بود و بنظرم آرمش،
شباهت به آنچه که سال ۸۰ انجام دادم دارد.
انگار ساده شده ی واژه آینه از لوگوی آب و آینه است.

در تمام زمینه‌های هنری و فرهنگی‌ و ادبیات و فیلم و سینما و موسیقی‌،
در ایران هیچگاه کپی رایت نبوده و نیست. از اینرو برخی‌ براحتی دست به تقلید و سرقت میزنند.
مورد آرم بالا را حدس زدم چون واقعا شباهت دارد، اما موارد دیگری بوده که کاملا حق را خوردند و پولی‌ ندادند.
سال ۷۹، به یک چاپخانه معرفی‌ شدم که در زمینه ی چاپ بسته‌ های دستمال کاغذی فعالیت داشت.
اتفاقن از چاپخانه‌ های قدیمی‌ تهران هم بود و صاحب اصلی‌اش را اهالی چاپ و نشر میشناختند.
آن زمان، پسرش کارها را در دست گرفته بود. طبق صحبتی‌ که با او شد،
قرار شد برای یکی‌ از مارکهای شناخته شده ی دستمال کاغذی، چند نمونه طرح بزنم.
کار انجام شد اما آقا پسر صاحب چاپخانه، با پوسخندی گفت: "نه!، جالب نشده،
شما دانشجو هستید، باید کار کنید" ... و از این مغلطه بازیها. اینقدر حسابی‌ و حیله گرانه توی سر کار زد،
تا آنجا که حتا رغبتی برای درخواست برگرداندن دیسکت و پرینت کارها نداشتم و آنها آنجا ماندند.
چند ماهی‌ گذشت و یک روز ظهر، با یکی‌ از دوستان که برای بازاریابی در مرکز شهر بودیم،
به اغذیه فروشی رفتیم و ساندویچ سفارش دادیم. کنار پیشخوان ایستاده بودیم و مشغول صرف غذا،
که ناگهان چشمم افتاد به یک بسته دستمال کاغذی بسیار آشنا!. ...
دقیقن همان طرح جلدی بود که انجام داده بودم و گفته بودند بد است!.
اما حال چاپ شده بود، تمام و کمال. بدون پرداخت پول به طراح.
از کارمند اغذیه فروشی خواستم که آن جعبه را که خالی‌ هم شده بود ببرم.
ایشان که از صحبت ما در جریان واقعه قرار گرفته بود،
پیشنهاد کرد یک دانه نو اش را ببرید، مجانی‌.
تشکر کردم و گفتم همین جعبه که خالیست بسیار ارزش دارد ....




.
.
.
یاد خاطرات گرامی‌.
سلامت باشید.

59 نوشته است:

kazvash نوشته است:
جناب 59 عزيز
با عرض سلام و ارادت
خوشحال شدم كه اسمي از من حقير در مطالب پر بارتان آورده ايد البته نياز به عذرخواهي نبود چون من و فكر كنم چند نفر ديگري از بچه هاي اين فروم  آنقدر به شما و مطالب زيبايتان مديون هستيم و شما خاطره هاي بسياري را براي ما زنده كرده ايد كه جاي تشكر و قدر داني از شما و ديگر دوستان مانند جناب افشين خان را دارد .
اميدوارم هميشه سالم و تندرست باشيد.
ضمناً نقاشي شما بسيار زيبا است و اگر اشتباه نكنم طرح آن را با خودكار كشيده ايد اگر نقاشي هاي ديگري نيز در دست داريد خوشحال ميشوم كه آنها را نير آپلود نماييد.
ارادتمند شما
kazvash
1394/06/07

کازوش گرامی‌ با درود.
- خواهش میکنم. لطف دارید.
اطلاعات خوب و بجای شما همیشه کارساز بوده.
از دیدگاه مهرتان درباره ی نقاشی "اتاق و تلویزیون"، سپاسگزارم.
بله، همانگونه که فرمودید، اپتدا با خودکار کشیده شد و سپس با مدادرنگی‌ کامل گردید.
در مورد نمونه‌های دیگر، بیش از یکسال پیش، چند مورد که مربوط به تکنیک‌های طراحی‌ و گرافیک بود،
در لینک زیر قرار گرفتند. پستی که از نیمه ی صفحه پایینتر هست (پست ۱۶)، اپتدا عکس میکروفون دارد.
https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t5p620-topic
کاملتر آن نمونه‌ ها اکنون تقدیم میگردند. توضیح بسیار مهم اینکه،
بنده هیچ ادعایی در زمینه طراحی‌، نقاشی، گرافیک و خوشنویسی، نداشته و ندارم.
هر چه هم که انجام شده و میشود، کارهایی آماتوری هستند. خوشبختانه در فروم رویایی،
بسیاری از بچه‌ها در زمینه‌های مختلف، هنرمند هستند. برای نمونه، ۲ سال پیش بود،
که خانم هایدی یک نقاشی بطور ذهنی‌ از "دکتر عروسکی" کشیده بودند. از تاشها و خطوط کار،
کاملن پیدا بود که در طراحی‌ و نقاشی قوی هستند. همچنین شنیدم که افشین گرامی‌ نیز،
در زمینه ی پیانو و نقاشی، کار کرده اند. امیلیانو گرامی‌ هم نوازنده ی ساز الکترونیک هستند.
و حتمن سایر یاران ارجمند نیز در زمینه‌های هنری و ادبی‌ فعالیت دارند. این هست که با تصویر‌هایی‌ که گاهی‌ قرار میدهم،
خودم رو کوچک تر میکنم. اما خیالی نیست، چون ارزش فروم رویایی خودبخود بالا بوده و هست.
آن چند نمونه‌ ای که گفتم قرار میگیرند تا سپس برویم سراغ ادامه ی برنامه ...
(اینها در اصل یک بروشور ۵۰*۷۰ بودند که سال ۸۰، برای یکی‌ از واحدهای درسی‌ انجام شد)

در همین سبک طراحی‌ بویژه با قلم فلزی و مداد کنته و ذغال،
کار‌های آماتوری دیگری دارم، اما چون اندازه هاشان بزرگ هست، اسکن هاشان را ندارم.
برخی‌‌شان هم در اسباب کشی‌ چند سال پیش، ماند در منزل قبلی‌.
چند تایی‌‌شان را هم پس از کشیدن پاره کردم (چیز خاصی‌ نیست - خنده -،).
یکی‌‌شان را اکنون با همین روش گرفتن جلوی دوربین نت بوک و فشردن دکمه ی نجات بخش PrtSc، عکسش را گرفتم،
این تصویر کیفیت خوبی‌ ندارد، اندازه اش هم کوچک است. اما اندازه اصلی‌ A3 هست. نکته ی مهم در این طراحی‌،
تصویر دوربینی ۸ میلیمتری هست که روزی در انتهای دهه ی ۶۰، منزل پدربزرگم پیدا کرده بودم،
و با کسب اجازه، آنرا صاحب شده بودم. نقاشی پایین را هم سال ۷۴-۷۵ کشیده بودم از همان دوربین.
یک فیلم هم داخلش بود، فیلم ۸ میلیمتری، اما ظاهرن دیگر کار نمیکرد. ولی‌ همین نگاه کردن به ویزور آن‌،
و دیدن فضای اطراف از کادر یک دوربین ۸ م.م، خیلی‌ خوشایند بود ... (by59/1375) .:

آنزمان در دهه‌ های ۶۰ و ۷۰، بسان دهه ی ۵۰، میگفتند که عکاسیها، فیلمهای ۸ را به آلمان میفرستند،
تا بر روی حلقه‌ های آپارات هشت میلیمتری ظهور و چاپ گردد و سپس به مشتری تحویل داده شود.
دوربین ۸ م.م.، صامت بود، و استفاده ی آن در مقیاس عمومی‌، تا اوایل دهه ی ۸۰ میلادی بود،
چرا که پس از آن‌، دوربینهای ویدیویی برای مصارف مجالس و سپس شخصی‌ به بازار جهانی‌ آمدند.
اما جنس تصویر سوپر ۸، همچنان خاطر انگیز است. ... در دهه ی ۵۰ خورشیدی در ایران،
تمام فیلمهای خانوادگی (میهمانی)، عروسی‌‌ها و غیره، با همین دوربین سوپر ۸ فیلمبرداری میشدند.
فیلمهای‌ عروسی‌ و همچنین مهمانی‌هایی‌ که دهه ۵۰ منزل پدربزرگم بوده،
بر روی نوارهای هشت، بیادگار باقی‌ مانده اند. / افشین گرامی‌ نیز ۴-۵ سال پیش،
فیلم جشن تولد سه‌ سالگی‌شان را در وبلاگ قرار دادند که با ۸.م.م. گرفته شده بود.
البته فیلم ایشان صامت نبود، در اینصورت صدای آن‌ جداگانه ضبط و سپس مونتاژ شده بوده است.
http://indianajones2.blogfa.com/post-58.aspx
- کازوش گرامی‌ چون صحبت از کارهای طراحی‌ و گرافیکی بمیان آوردند، یاد خاطره‌ای جالب افتادم.
سال ۱۳۷۹ بود که سال دوم رشته ی گرافیک بودم. مدرس یکی‌ از واحدهایمان، خانم میانسالی بودند،
که از همان اولین کلاس، انگار که با دیدن من، خاطره ای تلخ برایشان زنده شد و رفتارهای پرخاشگری داشتند.
این برخوردها تا جایی‌ پیش رفت که پس مدت کمی‌، شده بودم سوژه در بین همگروهی‌ها که البته سبب خوشحالی بود،
چون تا جمع میشدیم، بچه‌ها پیشبینی‌ میکردند که دفعه ی بعد، چگونه آن‌ استاد به من و کارهایم گیر خواهد داد،
و پس از انتقاد و تحقیر غیر مستقیم، بازهم میگوید که فلانی‌، شنیدم که در فرهنگسرا‌ برنامه داشتی،
خب برو سراغ همان خواندن، چون در گرافیک و طراحی‌، به‌ جایی نمیرسی ....
باری، استاد ما هر دفعه به یک بهانه ای، مشقهایی‌ که انجام میدادم را شدیدن نقد میکرد،
و بچه‌ ها هم یواشکی میخندیدند. خودم هم خب ناراحت میشدم چون واقعن نمیدانستم دلیل رفتارهای ایشان چیست،
اما خنده ی یواشکی بچه ها، سبب آرام شدن و خرسندی بود. سرانجام آن‌ ترم به پایان و بزودی ژوژمان‌ها فرا میرسید.
طبق فرمایش استاد مربوطه، قرار شد که برای بخش عملی‌ امتحان، هر یک از دانشجویان، یک واژه و مفهوم انتخاب نمایند،
و سپس برای آن‌، کارت پستال تهیه کنند. عکس گرفتن هم مجاز بود، و کلن تکنیکهای چاپ دستی‌، عکس و طراحی‌ را میشد باهم آمیخت.
من واژه ی "مهربانی" را انتخاب کردم. ... چند روز بعد روزی منزل یکی‌ از بستگان مهمانی بود، و دوربین هم همراه داشتم.
دو نفر از بچه‌های فامیل، تقریبن همسن بودند. با وسایلی که موجود بود، در سه‌ برداشت از آنها، با مفهوم مهربانی عکس گرفتم.
نتیجه ی عکسها پس از ظهور و چاپ متوسط شد و پس از پردازش و طراحی‌ تکمیلی، در قالب سه‌ کارت پستال، آماده شدند.
شب قبل از ژوژمان، از آنها در فرمت کارت پستال پرینت گرفتم و همراه با اصل عکسها و نگاتیوها در کیف خود قرار دادم.
فردایش که روز امتحان بود، نوبتم شد که نزد استاد برای تحویل کار عملی‌ بروم. با خوشحالی و اعتماد بنفس هر چه تمام!،
و همچنین انرژی خوبی‌ که بچه‌ها از دیدن آن سه‌ نمونه کار نشان داده بودند، نزد استاد رفتم.
ایشان کارت پستالها را دید‌ند، کمی‌ پوسخند و کمی‌ هم حالت عصبی در چهره‌ شان پدید آمد.
احساس کردم که بچه‌ها جلوی خنده شان را گرفته اند. ... سپس استاد کارها را روی میز گذاشت و گفت:
"از مجله‌های خارجی‌ عکس قیچی میکنن، میچسبونن کنار هم میارن اینجا!". بی‌ درنگ با شهامتی از قبل آماده شده گفتم،
استاد اجازه بفرمایید، اصل عکسها و نگاتیو‌ها هست، خودم گرفتم، و در این زمان آنها را از کیف بیرون آورده و نشان دادم.
ایشان نیمنگاهی به اصل عکسها انداخت، سپس نفر بعدی را صدا زد. ...
چند روز پس از آن‌، نمرات را بر تابلوی اعلانات زده بودند. اگر اشتباه نکنم،
کمترین نمره را در این درس گرفته بودم، که این خود دوباره سوژه‌ ای شد برای خندیدنهای بعدی ...
(Photo&DesignBy59-1380)


البته بماند که چندی بعدش در ۱۳۸۰، این سه‌ کارت را همراه با دو نمونه که سوژه ‌های دیگری داشتند،
با خرج خود چاپ کردم که آنزمان نزدیک به ۴۰۰ هزارتومان شد. سپس برای پخش آنها،
اپتدا به خیابان ویلا و سپس به میدان بهارستان که بورس کارت پستال بود رفتم.
پس از روزها بازاریابی و نزد خرده و عمده فروش رفتن، فهمیدم که کار چاپ و پخش کارت پستال،
دارای سیستم مونوپل است. یعنی‌ هیچکدام از مغازه‌ های فروش این محصولات،
یکدانه کارت هم برای "فروش امانی" قبول نمیکردند. ...
حتا در میدان انقلاب که مرکز پخش کتاب را میشناختم، چون کارمندش از کار خوشش آمده بود،
قرار شد که در کارتن کتابها، بصورت بسته‌هایی ۵۰ تایی‌ قرار دهد و به شهرهای دیگر بفرستد،
اما فردایش که زنگ زدم عذرخواست و گفت مدیرشان گفته که دیر یا زود،
تولید و پخش اصلی‌ کارت میفهمند که با شخصی‌ غیر آنها کار کردیم و دیگر بهمان جنس نمیدهد.
... باری، ۵ عنوان کارت پستال، که از هر کدام ۵ هزار نسخه چاپ شده بود، یعنی‌ ۲۵ هزار عدد،
پس از یکی‌-دو ماه دوندگی و در جریان ماجرا قرار گرفتن، ماند روی دست خودم. ...
تعدادی را بعنوان هدیه به آشنایان و دوستان تقدیم کردم. مابقی هم در کمد دیواری منزل ماند،
و بگمانم همراه با آرشیو نشریه سینما و مجله ی فیلم که سالها در دهه ی هفتاد جمع میکردم،
در اپتدای دهه هشتاد، به کنار تیر چراغ برق کوچه‌ گذاشته شدند ...
روح جاری و خوش نیتی که تلاشها دارند، هیچگاه از بین نمیروند،
شاید ضعیف و قابل مطرح نباشند، و یا شاید زمانشان نرسیده.
در هر صورت، "راه" از "رسیدن" مهمتر است.
چون "رسیدن" یعنی‌ اتمام و پایان، اما "راه" یعنی‌ آموزه‌ ها و تجربه‌ های تازه.
البته این موارد، همگی‌ مربوط به علاقه‌های شخصی‌‌ در این زمینه بود.
یعنی‌ کارهایی که سفارش نبودند. برای همین به انجام نرسیدنشان خب بهر حال در ذهن میماند.
اما وقتی‌ کاری سفارش است، مبلغی گرفته میشود و به سرانجام میرسد.
ولی‌ آندسته کارهایی که انسان برای دل خودش یا به عنوان تولید کننده در زمینه‌های فرهنگی‌ انجام میدهد،
از ارزش بیشتری برخوردار میباشند ...
از کازوش گرامی‌ ممنونم که این موارد سرانجام با فروم رویایی مطرح گردید.
با آرزوی سلامتی‌ و موفقیت برای همگی‌.





پی‌ نوشت:
همان سال ۱۳۸۰، یکی‌ از همکاران
گفتند برنامه‌ ای هست با نام آب و آینه،
که قرار است در دومین کانال تولید شود. ایشان با تهیه کننده اش آشنا بود.
درخواست کرد تا آرمی (لوگو) برای نام این برنامه طراحی‌ شود.
سه‌ نمونه انجام دادم، که بهترینش را پسندیدند.
چندی بعدی پیغام دادند که آن‌ برنامه به مرحله ی تولید نرسید و کار متوقف شد.
دو سال پیش در آرشیو ساعتی‌ تلوبیون-بخش کانال سه‌، تصویر برنامه ای را دیدم،
که لوگوی آن‌ آشنا به نظر آمد. نام برنامه آینه بود و بنظرم آرمش،
شباهت به آنچه که سال ۸۰ انجام دادم دارد.
انگار ساده شده ی واژه آینه از لوگوی آب و آینه است.

در تمام زمینه‌های هنری و فرهنگی‌ و ادبیات و فیلم و سینما و موسیقی‌،
در ایران هیچگاه کپی رایت نبوده و نیست. از اینرو برخی‌ براحتی دست به تقلید و سرقت میزنند.
مورد آرم بالا را حدس زدم چون واقعا شباهت دارد، اما موارد دیگری بوده که کاملا حق را خوردند و پولی‌ ندادند.
سال ۷۹، به یک چاپخانه معرفی‌ شدم که در زمینه ی چاپ بسته‌ های دستمال کاغذی فعالیت داشت.
اتفاقن از چاپخانه‌ های قدیمی‌ تهران هم بود و صاحب اصلی‌اش را اهالی چاپ و نشر میشناختند.
آن زمان، پسرش کارها را در دست گرفته بود. طبق صحبتی‌ که با او شد،
قرار شد برای یکی‌ از مارکهای شناخته شده ی دستمال کاغذی، چند نمونه طرح بزنم.
کار انجام شد اما آقا پسر صاحب چاپخانه، با پوسخندی گفت: "نه!، جالب نشده،
شما دانشجو هستید، باید کار کنید" ... و از این مغلطه بازیها. اینقدر حسابی‌ و حیله گرانه توی سر کار زد،
تا آنجا که حتا رغبتی برای درخواست برگرداندن دیسکت و پرینت کارها نداشتم و آنها آنجا ماندند.
چند ماهی‌ گذشت و یک روز ظهر، با یکی‌ از دوستان که برای بازاریابی در مرکز شهر بودیم،
به اغذیه فروشی رفتیم و ساندویچ سفارش دادیم. کنار پیشخوان ایستاده بودیم و مشغول صرف غذا،
که ناگهان چشمم افتاد به یک بسته دستمال کاغذی بسیار آشنا!. ...
دقیقن همان طرح جلدی بود که انجام داده بودم و گفته بودند بد است!.
اما حال چاپ شده بود، تمام و کمال. بدون پرداخت پول به طراح.
از کارمند اغذیه فروشی خواستم که آن جعبه را که خالی‌ هم شده بود ببرم.
ایشان که از صحبت ما در جریان واقعه قرار گرفته بود،
پیشنهاد کرد یک دانه نو اش را ببرید، مجانی‌.
تشکر کردم و گفتم همین جعبه که خالیست بسیار ارزش دارد ....




.
.
.
یاد خاطرات گرامی‌.
سلامت باشید.

kazvash نوشته است:
جناب 59 عزيز
با سلام و تشكر
مطالب و خاطرات بسيار شيريني را مطرح كرده ايد.
من شخصاً هيچگونه تحصيلاتي در رشته هاي هنري ندارم ولي بسيار به كار هاي هنري علاقمند هستم و نقاشي ها كارهاي شما بسيار زيبا و دلنشين است.
خوشحال هستم كه افتخار عضويت در فرومي را دارم كه چنين اعضاء هنرمند و فرهيخته اي را دارد.
به هر حال اميدوارم زرگري پيدا شود كه قدر زر را بداند و گوهر شناسي بيايد كه از اين گوهر هاي ارزشمند سرزمين عزيزمان قدرداني نمايد.
قلم شما بسيار شيوا و شيرين است و اندوخته من بسيار قليل
پس بگذاريد از مطالب شما فرهيختگان بيشتر بهره مند شويم .
با احترام و ارادت خدمت شما و ديگر اعضائ فروم
kazvash
1394/06/08

کازوش گرامی‌ با درود. از دیدگاه مهر شما سپاسگزارم.
عکس جالبی‌ از کودکی خویش قرار دادید.
چشمانی که هم پاکی کودکی و هم کنجکاوی دارند.
شک ندارم که شما نیز همانند سایر یاران فروم رویایی،
در زمینه‌های ادبی‌ و یا هنری و در یک کلام "فرهنگی‌"، استعداد و فعالیت دارید.
بهتر میدانید که مهمترین اصل در هنر و ادبیات و زمینه‌ های فرهنگی‌،
اپتدا همان داشتن علاقه است و البته پرورش استعداد نیز، به اینگونه فعالیتها، سمت و سویی اصولی میدهد.
بحث آموزش و تحصیل برای انجام کارهای هنری، تا یک دوره ی مشخصی‌، با توجه به علاقه ی شخص، نیاز هست،
و همان نقشی‌ را بازی میکند که چرخهای کوچک سوم و چهارم، برای دوچرخه دارند تا هنرجو (دوچرخه سوار نوپا)،
با اتکا به آنها بتواند شیوه ی حفظ تعادل، هارمونی و راندن را بیاموزد و پس از مدتی‌ اگر "چرخهای پشتیبان" برداشته شوند،
بتواند با دو چرخ اصلی‌ حرکت کند و با هر سرعتی که سبب افتادن نشود، راحت و آزاد، وسیله را هدایت کند (یعنی‌ خلاقیت).
البته هیچ شکی‌ نیست که هنرمندان راستین و ادیبان و اربابان فرهنگ، حتا قبل از آموزش نیز،
از دوران خردسالی در زمینه ی مورد علاقه‌ ای که بعدها در آن‌ استاد شدند، فعالیت داشتند و سپس در دوران آموزش،
به نهال استعداد خویش، سمت و سوی روییدن و پرورش دادند، و سرانجام در وادی خلاقیت، به تکاپو پرداختند.
وقتی‌ زندگینامه ی اهالی هنایشگزار هنر و ادب را بررسی میکنیم، دو نکته دارای اهمیت بیشتری میباشد.
ویژگی‌ اول آنکه، روند شروع و آغاز آشنایی ایشان با زمینه ی فعالیتشان، بصورت خودجوش و ناگهانی بوده است.
یعنی‌ اینگونه نبوده که شخصی‌ برای مثال در سن نوجوانی، تصمیم گیرد که برود پیانیست، یا شاعر، نقاش و خوشنویس و غیره شود،
بعد برود کلاسی ثبت نام کند و پس از ۴-۵ سال، بشود استادی صاحب نام!. نه‌، اینگونه نبوده. بلکه آشنایی این افراد برگزیده -
(در هر جامعه و کشوری که باشند)، از گرایش و آتش ناخودآگاه درونی‌ ایشان از اوایل دوران کودکی شروع شده،
که بعد با هر روشی‌ که توانستند، سعی‌ به دانستن اصول رشته ی خود و تحصیل آکادمیک، و یا شیوه‌ های دیگری‌ در آموختن داشتند.
ویژگی‌ ی دوم، این بوده که در بیشتر موارد، بستر رشد و نمو ایشان، همان فضای خانه و خانواده و والدین بوده است!.
برای نمونه، استاد گرانقدر و یکی‌ از سخنوران با احساس در واژگان شعر و ادب معاصر ایران - محمدرضا شفیعی کدکنی ،
بنا به زندگی‌نامه ی ایشان، هیچگاه به دبستان و دبیرستان نرفتند، بلکه از همان آغاز دوران کودکی، نزد پدرشان در منزل،
به فراگیری زبان و ادبیات پرداختند و سپس آموزه‌ های خویش را تکمیل ساختند.
بعد به ایشان پیشنهاد میشود در دانشگاه ثبت نام کنند. کنکور امتحان میدهند، میشوند نفر اول!،
و سپس به دریافت مدارک آکادمیک تا بالاترین حد آن که دکترای ادبیات باشد، پیش میروند .:
https://fa.wikipedia.org/wiki/محمدرضا_شفیعی_کدکنی
سال تحصیلی‌ ۱۳۷۳ که کلاس اول دبیرستان بودم، با فرزند ایشان - علی‌ شفیعی کدکنی، همکلاس بودیم.
علی‌ دو شعر کوتاه اما بسیار غنی از استاد (پدرشان) بمن گفت که پس از اولینبار شنیدن، حفظ شدم ...

حسرت نبرم به خواب آن‌ مرداب
کارام درون دشت شب خفتست
دریایم و نیست باکم از طوفان
دریا همه عمر خوابش آشفتست ...

آخرین برگ سفرنامه ی باران اینست
که زمین چرکینست ...

اینگونه اشعار شیوا و دلنشین، هیچگاه محصول حفظ کردن طوطیوار وزن و جرم و طول و عرضهای شعری نیستند،
بلکه نتیجه ی همان استعداد درونی‌ و سپس پرورش آن در بستری آرام و مناسب میباشند.
حال اگر این بستر، محیط خانه و خانواده بود، که چه بهتر، آنگاه رشد و شکوفایی و مرحله ی به تحقق‌ رسیدن،
برای شخص هنرمند یا ادیب، بگونه‌‌ ای طبیعی فراهم شده است. / از همان سالهای دبیرستان و حتا قبلترش،
گاهی‌ بصورت شبانه، سطر‌هایی‌ مینوشتم که بعدها متوجه شدم نام سبکش، شعر سپید است.
نکته ی مهم اینکه، تا پایان دوران دبیرستان، مقداری از این خطخطیها جمع شده بود.
روزی از طریق علی‌ شفیعی، آنها را بدست استاد شفیعی کدکنی رساندم تا دیدگاه انتقادیشان را جویا شوم.
بعد از چند روز، زنگ زدم منزلشان. استاد که آمدند پای تلفن، با رفتاری بسیار مهربانانه و مشوقانه،
شروع به تعریف کردند، که در اصل، لطف و بزرگی خویش را نشان دادند. گفتند با احساس نوشتید.
که خب واقعن دلگرمی‌ بزرگی‌ بود. چند سال بعدش(۱۳۸۱)، در قالب دفترچه‌ ای کوچک، برخی‌ از آنها چاپ شدند،
و در نمایشگاه کتاب سال ۸۲ پخش شدند که البته چون ناشر هم دیگر رفته بود، بحث مالی‌ کار رها شد.
اصلن هم مهم نبود و آن دفترچه هیچ حتا بحساب نمی‌‌آمد. اما حرف اینست، که شاید اگر شخص دیگری،
که همرتبه ی استاد کدکنی نبود و میخواست با یک نوجوان علاقمند و همخیال با رشته ی کاری اش مخاطب شود،
حتما کلی‌ از او ایراد میگرفت، و هم کلی‌ خودش را ثابت میکرد، تا بگوید مهم است!.
اما استاد شفیعی با آن سابقه و آوازه ای که در ادبیات معاصر دارند، روح بزرگ خویش را نشان دادند.
.........................................................................
آشنایی داشتم که در آرشیو واحد موسیقی‌ (ساختمان شیشه‌ای جامجم) بودند.
در انتهای دهه هفتاد، گاهی‌ نزدشان میرفتم. روزی با خنده تعریف کردند که در واحد شعر مرکز،
یکی‌ از افراد صاحبنظر (سال ۸۰ بود این مورد)، برای شعر آهنگی باکلام در ژانر سنتی‌، مجوز صادر نمیکرده.
زیر صفحه ی تایپ شده ی شعر نوشته بوده: "اشکال وزن و دستور زبان دارد"!، و آنرا به آهنگساز برمیگرداند.
آهنگساز هم برگه‌ را با خنده به دیگران نشان میداده که صاحبنظر و ممیز شعر واحد موسیقی‌،
گفتند که شعر ما اشکال وزن و قافیه دارد، و شاعر باید آنرا اصلاح کند!.
ببخشیدها!، اما این شعر سعدی ست!!!. ....





پی‌ نوشت:
در موارد بسیار و دیگری که سخن از هنرمندان صاحبنام هست،
(در این زمینه قبلن هم در فروم صحبت داشتیم)،
برای نمونه، استاد بیژن ترقی‌ نیز از خانواده‌ ای ناشر و اهل ادب بودند.
و همچنین غلامحسین بنان، که صد البته در آرام و مخملی بودن صدایش شکی‌ نیست،
اما اگر در خانواده‌ای شاهزاده بدنیا نمی‌آمد و استعدادش در آن محیط به رشد و نمو نمیرسید، صدایش هم بگوش مخاطب نمیرسید.
(دوران کودکی غلامحسین بنان - پدرش کریم خان بنان الدوله نوری و مادرش دختر شاهزاده رکن‌الدوله (برادر ناصرالدین شاه) بود.
از شش سالگی به خوانندگی و نوازندگی ارگ و پیانو پرداخت و در این راه از راهنمایی‌های مادرش که پیانو را بسیار خوب می‌نواخت بهره‌ها گرفت، اولین استاد او پدرش بود و دومین استاد، مرحوم میرزا طاهر ضیاءذاکرین رثایی و سومین استادش مرحوم ناصر سیف بوده‌اند... https://fa.wikipedia.org/wiki/غلامحسین_بنان)
(PhotoBy59-1380)

- پدربزرگم ۱۰ سال پیش فوت شد. ۱۰۰ سال یا حتا کمی‌ بیشتر سن داشت.
در دهه ی هفتاد تعریف کرده بود که وقتی‌ ایستگاه بیسیم یا همان اولین ایستگاه رادیو تهران در سدخندان افتتاح میشود،
از آنجا که آواز میخواندند، همراه با دوستانشان، چند باری بطور زنده در ایستگاه تازه تاسیس، برنامه اجرا کرده بودند.
گشایش اولین ایستگاه رادیو تهران، به ۸۰ سال پیش برمیگردد، یعنی‌ پدربزرگ زمان اجرا، سی سال داشتند.
البته چون کارشان در بازار بوده و جامعه محیط هنری را (بویژه آنزمان) مطربی میدانسته،
شوربختانه کار را بشکل حرفه‌ ای ادامه نمیدهند، اما با دوستان و همقطاران خویش،
در بزمهای دوستانه شرکت میکردند (میشود دهه‌ های ۲۰ و ۳۰ خورشیدی).
میهمانی‌هایی‌ هم شرکت داشتند که بنان نیز بوده. اما پدربزرگ میگفت به قسمتی‌ که ایشان در مجلس نشسته بود،
ما‌ها نمیرفتیم!، چون آن‌ بخش ویژه ی شازده‌ ها و خانها و همرتبگان اجتماعی و فامیلی آنها بود، و نه‌ دیگران.
.........................................

- این لینک را اکنون هنگام نوشتن، یافتم.
راجع به تأسیس اولین ایستگاه رادیوتهران در سدخندان هم هست (۸۰ سال پیش) .:

http://isna.ir/fa/news/94020401762/اولین-های-رادیوی-ملی-ایران-تصاویر





.
.
.
یاد رفتگان گرامی‌.
یاد خاطرات گرامی‌.
سلامت و کامیاب باشید.

59 نوشته است:

kazvash نوشته است:
جناب 59 عزيز
با سلام و تشكر
مطالب و خاطرات بسيار شيريني را مطرح كرده ايد.
من شخصاً هيچگونه تحصيلاتي در رشته هاي هنري ندارم ولي بسيار به كار هاي هنري علاقمند هستم و نقاشي ها كارهاي شما بسيار زيبا و دلنشين است.
خوشحال هستم كه افتخار عضويت در فرومي را دارم كه چنين اعضاء هنرمند و فرهيخته اي را دارد.
به هر حال اميدوارم زرگري پيدا شود كه قدر زر را بداند و گوهر شناسي بيايد كه از اين گوهر هاي ارزشمند سرزمين عزيزمان قدرداني نمايد.
قلم شما بسيار شيوا و شيرين است و اندوخته من بسيار قليل
پس بگذاريد از مطالب شما فرهيختگان بيشتر بهره مند شويم .
با احترام و ارادت خدمت شما و ديگر اعضائ فروم
kazvash
1394/06/08

کازوش گرامی‌ با درود. از دیدگاه مهر شما سپاسگزارم.
عکس جالبی‌ از کودکی خویش قرار دادید.
چشمانی که هم پاکی کودکی و هم کنجکاوی دارند.
شک ندارم که شما نیز همانند سایر یاران فروم رویایی،
در زمینه‌های ادبی‌ و یا هنری و در یک کلام "فرهنگی‌"، استعداد و فعالیت دارید.
بهتر میدانید که مهمترین اصل در هنر و ادبیات و زمینه‌ های فرهنگی‌،
اپتدا همان داشتن علاقه است و البته پرورش استعداد نیز، به اینگونه فعالیتها، سمت و سویی اصولی میدهد.
بحث آموزش و تحصیل برای انجام کارهای هنری، تا یک دوره ی مشخصی‌، با توجه به علاقه ی شخص، نیاز هست،
و همان نقشی‌ را بازی میکند که چرخهای کوچک سوم و چهارم، برای دوچرخه دارند تا هنرجو (دوچرخه سوار نوپا)،
با اتکا به آنها بتواند شیوه ی حفظ تعادل، هارمونی و راندن را بیاموزد و پس از مدتی‌ اگر "چرخهای پشتیبان" برداشته شوند،
بتواند با دو چرخ اصلی‌ حرکت کند و با هر سرعتی که سبب افتادن نشود، راحت و آزاد، وسیله را هدایت کند (یعنی‌ خلاقیت).
البته هیچ شکی‌ نیست که هنرمندان راستین و ادیبان و اربابان فرهنگ، حتا قبل از آموزش نیز،
از دوران خردسالی در زمینه ی مورد علاقه‌ ای که بعدها در آن‌ استاد شدند، فعالیت داشتند و سپس در دوران آموزش،
به نهال استعداد خویش، سمت و سوی روییدن و پرورش دادند، و سرانجام در وادی خلاقیت، به تکاپو پرداختند.
وقتی‌ زندگینامه ی اهالی هنایشگزار هنر و ادب را بررسی میکنیم، دو نکته دارای اهمیت بیشتری میباشد.
ویژگی‌ اول آنکه، روند شروع و آغاز آشنایی ایشان با زمینه ی فعالیتشان، بصورت خودجوش و ناگهانی بوده است.
یعنی‌ اینگونه نبوده که شخصی‌ برای مثال در سن نوجوانی، تصمیم گیرد که برود پیانیست، یا شاعر، نقاش و خوشنویس و غیره شود،
بعد برود کلاسی ثبت نام کند و پس از ۴-۵ سال، بشود استادی صاحب نام!. نه‌، اینگونه نبوده. بلکه آشنایی این افراد برگزیده -
(در هر جامعه و کشوری که باشند)، از گرایش و آتش ناخودآگاه درونی‌ ایشان از اوایل دوران کودکی شروع شده،
که بعد با هر روشی‌ که توانستند، سعی‌ به دانستن اصول رشته ی خود و تحصیل آکادمیک، و یا شیوه‌ های دیگری‌ در آموختن داشتند.
ویژگی‌ ی دوم، این بوده که در بیشتر موارد، بستر رشد و نمو ایشان، همان فضای خانه و خانواده و والدین بوده است!.
برای نمونه، استاد گرانقدر و یکی‌ از سخنوران با احساس در واژگان شعر و ادب معاصر ایران - محمدرضا شفیعی کدکنی ،
بنا به زندگی‌نامه ی ایشان، هیچگاه به دبستان و دبیرستان نرفتند، بلکه از همان آغاز دوران کودکی، نزد پدرشان در منزل،
به فراگیری زبان و ادبیات پرداختند و سپس آموزه‌ های خویش را تکمیل ساختند.
بعد به ایشان پیشنهاد میشود در دانشگاه ثبت نام کنند. کنکور امتحان میدهند، میشوند نفر اول!،
و سپس به دریافت مدارک آکادمیک تا بالاترین حد آن که دکترای ادبیات باشد، پیش میروند .:
https://fa.wikipedia.org/wiki/محمدرضا_شفیعی_کدکنی
سال تحصیلی‌ ۱۳۷۳ که کلاس اول دبیرستان بودم، با فرزند ایشان - علی‌ شفیعی کدکنی، همکلاس بودیم.
علی‌ دو شعر کوتاه اما بسیار غنی از استاد (پدرشان) بمن گفت که پس از اولینبار شنیدن، حفظ شدم ...

حسرت نبرم به خواب آن‌ مرداب
کارام درون دشت شب خفتست
دریایم و نیست باکم از طوفان
دریا همه عمر خوابش آشفتست ...

آخرین برگ سفرنامه ی باران اینست
که زمین چرکینست ...

اینگونه اشعار شیوا و دلنشین، هیچگاه محصول حفظ کردن طوطیوار وزن و جرم و طول و عرضهای شعری نیستند،
بلکه نتیجه ی همان استعداد درونی‌ و سپس پرورش آن در بستری آرام و مناسب میباشند.
حال اگر این بستر، محیط خانه و خانواده بود، که چه بهتر، آنگاه رشد و شکوفایی و مرحله ی به تحقق‌ رسیدن،
برای شخص هنرمند یا ادیب، بگونه‌‌ ای طبیعی فراهم شده است. / از همان سالهای دبیرستان و حتا قبلترش،
گاهی‌ بصورت شبانه، سطر‌هایی‌ مینوشتم که بعدها متوجه شدم نام سبکش، شعر سپید است.
نکته ی مهم اینکه، تا پایان دوران دبیرستان، مقداری از این خطخطیها جمع شده بود.
روزی از طریق علی‌ شفیعی، آنها را بدست استاد شفیعی کدکنی رساندم تا دیدگاه انتقادیشان را جویا شوم.
بعد از چند روز، زنگ زدم منزلشان. استاد که آمدند پای تلفن، با رفتاری بسیار مهربانانه و مشوقانه،
شروع به تعریف کردند، که در اصل، لطف و بزرگی خویش را نشان دادند. گفتند با احساس نوشتید.
که خب واقعن دلگرمی‌ بزرگی‌ بود. چند سال بعدش(۱۳۸۱)، در قالب دفترچه‌ ای کوچک، برخی‌ از آنها چاپ شدند،
و در نمایشگاه کتاب سال ۸۲ پخش شدند که البته چون ناشر هم دیگر رفته بود، بحث مالی‌ کار رها شد.
اصلن هم مهم نبود و آن دفترچه هیچ حتا بحساب نمی‌‌آمد. اما حرف اینست، که شاید اگر شخص دیگری،
که همرتبه ی استاد کدکنی نبود و میخواست با یک نوجوان علاقمند و همخیال با رشته ی کاری اش مخاطب شود،
حتما کلی‌ از او ایراد میگرفت، و هم کلی‌ خودش را ثابت میکرد، تا بگوید مهم است!.
اما استاد شفیعی با آن سابقه و آوازه ای که در ادبیات معاصر دارند، روح بزرگ خویش را نشان دادند.
.........................................................................
آشنایی داشتم که در آرشیو واحد موسیقی‌ (ساختمان شیشه‌ای جامجم) بودند.
در انتهای دهه هفتاد، گاهی‌ نزدشان میرفتم. روزی با خنده تعریف کردند که در واحد شعر مرکز،
یکی‌ از افراد صاحبنظر (سال ۸۰ بود این مورد)، برای شعر آهنگی باکلام در ژانر سنتی‌، مجوز صادر نمیکرده.
زیر صفحه ی تایپ شده ی شعر نوشته بوده: "اشکال وزن و دستور زبان دارد"!، و آنرا به آهنگساز برمیگرداند.
آهنگساز هم برگه‌ را با خنده به دیگران نشان میداده که صاحبنظر و ممیز شعر واحد موسیقی‌،
گفتند که شعر ما اشکال وزن و قافیه دارد، و شاعر باید آنرا اصلاح کند!.
ببخشیدها!، اما این شعر سعدی ست!!!. ....





پی‌ نوشت:
در موارد بسیار و دیگری که سخن از هنرمندان صاحبنام هست،
(در این زمینه قبلن هم در فروم صحبت داشتیم)،
برای نمونه، استاد بیژن ترقی‌ نیز از خانواده‌ ای ناشر و اهل ادب بودند.
و همچنین غلامحسین بنان، که صد البته در آرام و مخملی بودن صدایش شکی‌ نیست،
اما اگر در خانواده‌ای شاهزاده بدنیا نمی‌آمد و استعدادش در آن محیط به رشد و نمو نمیرسید، صدایش هم بگوش مخاطب نمیرسید.
(دوران کودکی غلامحسین بنان - پدرش کریم خان بنان الدوله نوری و مادرش دختر شاهزاده رکن‌الدوله (برادر ناصرالدین شاه) بود.
از شش سالگی به خوانندگی و نوازندگی ارگ و پیانو پرداخت و در این راه از راهنمایی‌های مادرش که پیانو را بسیار خوب می‌نواخت بهره‌ها گرفت، اولین استاد او پدرش بود و دومین استاد، مرحوم میرزا طاهر ضیاءذاکرین رثایی و سومین استادش مرحوم ناصر سیف بوده‌اند... https://fa.wikipedia.org/wiki/غلامحسین_بنان)
(PhotoBy59-1380)

- پدربزرگم ۱۰ سال پیش فوت شد. ۱۰۰ سال یا حتا کمی‌ بیشتر سن داشت.
در دهه ی هفتاد تعریف کرده بود که وقتی‌ ایستگاه بیسیم یا همان اولین ایستگاه رادیو تهران در سدخندان افتتاح میشود،
از آنجا که آواز میخواندند، همراه با دوستانشان، چند باری بطور زنده در ایستگاه تازه تاسیس، برنامه اجرا کرده بودند.
گشایش اولین ایستگاه رادیو تهران، به ۸۰ سال پیش برمیگردد، یعنی‌ پدربزرگ زمان اجرا، سی سال داشتند.
البته چون کارشان در بازار بوده و جامعه محیط هنری را (بویژه آنزمان) مطربی میدانسته،
شوربختانه کار را بشکل حرفه‌ ای ادامه نمیدهند، اما با دوستان و همقطاران خویش،
در بزمهای دوستانه شرکت میکردند (میشود دهه‌ های ۲۰ و ۳۰ خورشیدی).
میهمانی‌هایی‌ هم شرکت داشتند که بنان نیز بوده. اما پدربزرگ میگفت به قسمتی‌ که ایشان در مجلس نشسته بود،
ما‌ها نمیرفتیم!، چون آن‌ بخش ویژه ی شازده‌ ها و خانها و همرتبگان اجتماعی و فامیلی آنها بود، و نه‌ دیگران.
.........................................

- این لینک را اکنون هنگام نوشتن، یافتم.
راجع به تأسیس اولین ایستگاه رادیوتهران در سدخندان هم هست (۸۰ سال پیش) .:

http://isna.ir/fa/news/94020401762/اولین-های-رادیوی-ملی-ایران-تصاویر





.
.
.
یاد رفتگان گرامی‌.
یاد خاطرات گرامی‌.
سلامت و کامیاب باشید.

kazvash نوشته است:
جناب 59 عزيز
با عرض سلام و ارادت
مطالبتان همچنان پربار و گرانبها است و معلومات و اطلاعات شما بسيار غني است.
تصديق مي كنم كه خداوند متعال در درون هر كدام از انسانها ، استعداد منحصر به فردي را قرار داده و اگر آن شخص به استعداد و گوهر درون خود پي ببرد و آن را از طريق كسب آموزش و دانش بپرورد  و با تمرين و ممارست و تلاش شبانه روزي به شكوفايي و خلاقيت دست پيدا خواهد كرد و صد البته در اين راه امكانات چه از لحاظ مالي و چه از لحاظ دستيابي به اساتيد نخبه بسيار نقش آفرين است . به قول شاعر بزرگ خواجه حافظ شيرازي:
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند              نه هر که آینه سازد سکندری داند
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست          کلاه داری و آیین سروری داند
هزار نکته باریکتر ز مو این جاست               نه هر که سر بتراشد قلندری داند  

بله هزار نكته باريكتر از مو و هزار عامل ريز و درشت ،  دست به دست هم ميدهد تا شاعري مانند استاد شفيعي كدكني شكوفا مي شود و يا استادي مانند استاد شجريان همچون ستاره اي در آسمان موسيقي و آواز اصيل ايراني پديدار و درخشان مي شود . همينجا از درگاه خداوند متعال ، سلامتي و طول عمر براي اين اساتيد گرانقدر را خواهانم.
بي مناسبت نيست دو خط از ديالوگ فيلم كمال الملك به نويسندگي و كارگرداني مرحوم علي حاتمي كه به حق سعدي سينماي ايران است و نوشته هايش به قول استاد انتظامي به مانند عطر زعفران است ، بياورم
هنگام بازديد ناصرالدين شاه از دارالفنون :
عضدالملك : انشاءالله كه سال آينده ، اين باغبان پير خدمتگذار‌‌، توفيق تقديم نهال برومندي ديگري داشته باشد.
ناصرالدين شاه:اميدوار نباشيد، مدرسه هنر ، مزرعه بلال نيست آقا، كه هر سال محصول بهتري داشته باشد.دركواكب آسمان هم ، يكي مي شود ستاره درخشان،الباقي سوسو مي زند.
(برگرفته از كتاب مجموعه آثار علي حاتمي-جلد دوم -  چاپ اول - سال 1376 -نشر مركز)
جناب 59 عزيز
استعداد هنري و به ويژه موسيقي  نيز در خانواده ما موروثي است و پدر بزرگم از شاگردان استاد اقبال آذر (اقبال سلطان) بوده و و مرحوم پدرم ، دستي در آواز  خوشنويسي و نقاشي به ويژه سياه قلم داشته است و برادرم نيز مدتي از محضر استاد سنتور ايران مرحوم حسين ملك كسب فيض نموده .اما توصيه مرحوم پدر براي فرزندانش اين بوده كه تحصيل علم و داشتن يك شغل مناسب را در درجه اول اهميت قرار داده و كسب هنر را نيز در حد علائق شخصي ادامه داده و هيچگاه هنر را به عنوان حرفه اصلي قرار ندهيم زيرا چه در ايران و چه در جهان ، هنرمند همواره جزو اقشار محروم و مظلوم قرار گرفته و به ندرت هنرمندي را سراغ خواهيد داشت كه در غم معيشت نبوده باشد. به هرحال هرچه قدر از محاسن و معنويت هنر و هنرمند ذكر گردد ولي معيشت و درآمد نيز براي ادامه زندگي لازم است و اينكه بگوييم هنرمند نبايد از هنر براي اهداف مادي و كسب درآمد استفاده كند شعاري بيش نيست.
البته اين حقير پس از تحصيل و داشتن شغل به تازگي و با حصول  فراغتي ، به دنبال يكي از علايق شخصي خود رفته و در كلاس طراحي و نقاشي يكي از استادان عزيز ثبت نام كردم و تازه دارم با الف باي نقاشي و طراحي آشنا مي شوم و خوشحال مي شوم  كه اين حقير را قابل دانسته و مورد راهنمايي قرار دهيد.
همچنين اگر امكان دارد از سروده هاي خود در آن دفترچه كوچك ولي گرانقدر، يك يا چند نمونه را جهت مستفيض شدن اعضاء محترم در فروم قرار دهيد.
ضمناً شعر زيبايي كه از استاد محترم شفيعي كدكني تحرير نموده ايد از نظر معني و مفهوم مرا به ياد شعري انداخت كه ظاهرا از كليم كاشاني است:
ما زنده از آنيم كه آرام نگيريم              موجيم كه آسودگي ما عدم ماست  
با تجديد احترام و ارادت
kazvash
1394/06/09

*کازوش گرامی‌ با درود.
از توجه و لطف شما ممنون و سپاسگزارم.
حدسم درست بود که اهل فرهنگ و هنر هستید.
نکات بجا و بویژه سخنان ارزشمندی از حافظ شیرین سخن،
و همچنین قلم شاعرانه ی استاد علی‌ حاتمی‌ بازگو داشتید.
فرمایش زنده یاد پدر شما نیز کاملن درست بوده،
چون هر جا که بجز اروپای جهان اول و امریکا باشد،
شوربخاتنه قدر زر و زرگر، بندرت شناخته و ارزشگذاری میشود.
پول نیاز است، خوب است، خوب و نیاز فقط به قدر همان برآوردن نیاز،
اما حق در دنیای جهان سومی که هستیم، کمتر به حقدار داده میشود،
از اینرو با آنکه خود نیز طرفدار روابط سالم و شایسته میان "هنر و ثروت" هستم،
ولی‌ این حقیقتی انکار نشدنیست که هنرمند در جوامع ما،
حتمن باید منبع درآمد دیگری نیز داشته باشد.
.................................................

اتفاقن در نیمه ی دهه ۷۰،
یک مجموعه از آوازهای "استاد اقبال آذر (اقبال سلطان)" که فرمودید،
اگر درست بیاد داشته باشم، توسط نشر محترم "ماهور" عرضه گردید.
تعداد ۳ یا ۴ نوار کاست بود که همانزمان آنها را تهیه کردم،
و برای آشنایی با سبک آواز تبریز که استاد اقبال آذر، سنجه ی آن‌ مکتب آوازی هستند،
آنها را گوش میدادم و بسیار جالب بود. البته بشخصه، با آنکه زاده ی دهات تهران هستم،
[اجدادم نیز در همان دهات، نانوا بودند که سبب افتخار بنده هست.
و شاید از اینروست که از دوران کودکی، علاقه به داشتن غذافروشی و رستوران داشته و دارم]
اما مکتب آواز و کلن شیوه ی "هنر اصفهان" را بسیار میپسندم.
مکتب آوازی تبریز، با "اوج خوانی اش"، هنایش دارد. ...
مکتب آوازی تهران، خودمانی تر و بازاری تر است -
(درست همان شیوه‌ ای که "مکتب هنری پاپ"، از آغاز قرن گذشته میلادی پایه گذاری کرد).
اما مکتب آوازی اصفهان، شیرین است. به دلم بیشتر مینشیند.
-----------------------------------------

بله ...، کلیم کاشانی نیز دنیایی‌ معرفت است.
ضمن سپاس برای بیتی که از ایشان نوشتید،
همچنین از این بیتشان نیز همیشه مستانه‌ام .:

مایه ی آرام دل‌، چشم هوس بستن است
از تپس آسوده است، باز نظر دوخته

(استاد علیرضا افتخاری در آلبوم "مستانه"،
با نوازش خیالانگیز سه تار استاد ذوالفنون،
این شعر را با آوازی لطیف، اجرا داشتند) .:
http://s6.picofile.com/file/8209539434/ArameDel_Kashani_Eftekhari_Zolfonun_.mp3.html

(توضیح از جهت املایی - ... "باز"، یعنی‌ همان ‌عقاب.
عقابی که چشمش را ببندد، در گیرودار هوس، برای شکار و طعمه نخواهد بود ...)
---------------------------------

مهمترین دلیلی‌ که بنده به ‌ایرانی بودنم افتخار میکنم،
فقط همین است که ایران، سرای سخنوران و شاعران بی‌همتای جهان بوده است.
"حافظ بزرگ"، جهان بینی‌ و اخلاق و فرهنگ و آداب و عرفان را،
با سروده‌ هایش تمام کرده. ... شعر رمانتیک جهان، یعنی‌ "حافظ".
همچنین دیگر شاعران دورانهای گذشته و زمان معاصر ایرانزمین،
شیوایی و مفهوم شعر را، به بهترین شکل ارائه دادند.
در قرن حاضر، بزرگانی چون:
فریدون مشیری، مشفق کاشانی(عباس کی‌ منش)،
بیژن ترقی‌، شفیعی کدکنی، ساعد باقری، قیصر امین پور و ...،
که شوربختانه بیشترشان از این جهان کوچ کردند،
بازتاب همان نسل زرین شاعران ایران در قرنهای گذشته بودند،
سبب افتخار و بالیدن شعر یگانه ی ایران بودند. ...
اما شاید اکنون، دفتر شعر نیز بسته شده، بسان هنرهای دیگر.
در ایران، استاد بنام و مطرح خوشنویس کم نداشتیم،
اما استاد "غلامحسین امیرخانی"، یگانه هستند، جایگزینی ندارند.
امیدوارم شما و سایر یاران ارجمند فروم رویایی،
همیشه سلامت و موفق باشید. اهل ادب و هنر و فرهنگ هستید.
------------------------------

- چون امر فرمودید، آن دفترک کوچک نیز تقدیم میگردد. با احترام.
طرح جلدش نیز از بنده هست. یعنی‌ بد بودنش را بحساب انسان دیگری نگذارید.
ناشر: نشر مرحوم شده ی "گیو" / ۱۳۸۱ ....
http://elmond.persiangig.com/Darde%20Delhaye%20Shabane-1381.rar/download?8319


- در انتظار باران ...  (By59_2008)






.
.
.
یاد خاطرات گرامی‌.
گاهی‌ "پیشرفت"، یعنی‌ ثبات و پایداری در لحظه‌ هایی‌ که داریم.
پس قدر آنچه که داریم را بیشتر بدانیم.
سلامت باشید.