فیلمها و برنامه های تلویزیونی روی طاقچه ذهن کودکی

- پستی تلفیقی و یادبود‌نشان این نوبت،
بدلیل طولانی شدن مطالب، به دو بخش(پست) تقسیم شد،
تا پروسه انتشارش در فروم، از جهت فنی‌ انجام گردد.
هر دو پست اکنون بشکل پیوسته تقدیم میگردند.





- اولی‌: تو مشروب می‌خوری؟
- دومی‌: نه
- اولی‌: اصلا نمی‌خوری؟
- دومی‌: نه
- اولی‌: هههه، "قبل از انقلاب" هم نمی‌خوردی؟

................................
................................
................................





- با درود خدمت فروم رویایی و تمامی یاران گرامی‌،
امیدوارم که خوب و خوش و سلامت باشید~باشیم، همیشه تا همیشه ...
بسیار خرسندم که این‌بار نیز فرصتی پدید آمد تا در -تالار فیلم- با -پستی تلفیقی- به خدمت ارجمندان برسم،
البته عبارت "به خدمت کسی‌ رسیدن"، مفهومی‌ چند‌پهلو هست(لبخند)، که اما اینجانب بند‌ه‌ی‌کمترین،
منظورم این بود که -نزد یاران برسم- و نه اینکه خدای ناکرده، -به خدمت تک تک ماها کسی‌ ناگهان برسد!-(لبخند).
در ضمن، در سرآغاز این متن، گفتگوی دو نفر را شاهد بودیم، که گرامیان در جریان صحبت‌های نغز آن‌ها می‌باشند(لبخند)،
از این‌رو و با این‌حال، در قسمت‌های پیش‌روی پست این نوبت، باز به سراغ آن‌ها خواهیم رفت، و سخنانشان را خواهیم دید‌وشنید.
همچنین سلام و درودی دوباره دارم خدمت تمامی برادران و خواهران گرامی‌، که اساتید و سرمایه‌های فروم‌کودکی‌و‌نوجوانی هستند.
از اینکه در لیست اعضا، نام گرامیان: "بابک" و "کازوش"، و همچنین سایر بزرگواران را می‌بینیم، بسیار جای خوش‌حالی‌ست.
امیدوارم که سایر اساتید، همچون: "اسمم"، "ایندیاناجونز"، "امیلیانو"، "استالکر"، و سایر ارجمندان، تشریف‌فرما گردند ...
مطلب دیگر اینکه، بنا بر تقویم پارسی، -اردیبهشت~اردوی‌بهشت- فرا رسیده. این بدین معنا‌ست که ماه فروردین و عید‌دیدنی‌های‌اش،
دیگر به پایان رسیده و تمام گشته، از این‌رو یاران گرامی‌(دوستان ارجمند)، همگی‌ عیدی‌هایشان را دریافت داشتند، می‌شود کلی‌ پول!.
بهتر می‌دانیم در دوران کنونی نباید پول را یک‌جا نگه داشت، پس لطف فرموده و آن را به حساب مستر یا ویزا‌کارت اینجانب واریز نمایید،
تا پول‌ها را برایتان نگاه دارم. بله، کم‌کم ماجرا روشن می‌شود که دلیل اینهمه سلام و احوالپرسی چه بود، سلام گرگ بی‌طمع نیست(لبخند).
کلاهبرداری شکل‌های گوناگونی دارد، انگار هربار لباسی نو برتن می‌کند و بدون اینکه مخاطب حتا ذره‌ای شک ببرد، او را فریب می‌دهد.
البته خوب که به اطراف نگاه بیاندازیم، خواهیم دانست که در دنیای به‌ظاهر پیشرفته‌ی امروز، معضل کلاهبرداری، گاه رسمی‌ترین روادید است،
مساله‌ای نسبی‌ و پنجاه‌پنجاه می‌باشد. درست همانگونه که بازیگر شهیر فرانسه، جناب عمر سی‌، در فیلم تازه‌ای، بخوبی آن‌را مطرح ساخته‌.



*معرفی‌ سه فیلم از سینمای نوین فرانسه"





*("Dr. Knock-2017") ~
(محصول "فرانسه")
(در دوبله روسی با نام: "کلاهبرداری دکتر نوک")







- ماجرای داستان در دهه‌ پنجاه قرن بیستم میلادی می‌گذرد. ریتم ساختار فیلم و گویش دراماتیک بازی‌ها، آهسته و پیوسته هستند،
به بیان دیگر، فیلم دارای گامی‌ سنگین می‌باشد، که در لابلای چنین فضای آرام و شکیبایی، پیام و نکات مهمی‌ را رسانا می‌گردد.
"Dr. Knock" جزو معدود فیلم‌های حال حاضر جهان است که بدون آنکه شعار دهد، در ژانر -رئالیستی و آموزنده- قرار می‌گیرد.
حضور و هنر بازیگری جناب "عمر سی‌"(Omar Sy) در جایگاه پرسوناژ نقش‌اول، همانند همیشه نوآورانه و باورپذیر می‌باشد.



- - - - - - - - - - - - - - - - -



*("Diary of a Chambermaid-2015") ~
(محصول مشترک "فرانسه و بلژیک")
(در دوبله روسی با نام: "دفتر خاطرات یک خدمتکار")






- از آنجا که فضای داستان روایتگر اواخر قرن نوزدهم میلادی در فرانسه می‌باشد،
طراحی‌ صحنه، لباس و نورپردازی، و تمامی عوامل دیداری و شنیداری دراماتیک آن، بسیار حرفه‌ای انجام گردیدند.
از دیدگاه بازیگری نیز، در کنار انتخاب بجای نقش اول فیلم که دارای چهره و نگاه هم‌گام با سوژه و متن داستان است،
همچنین حضور بازیگر مطرح سینمای فرانسه "Vincent Lindon" نیز از نکات قوت فیلم به‌شمار می‌آید.
تنها موردی که قابل هضم نیست، این است که چطور باغبان آن خانه، توانست چنین پیشنهادی به دختر خدمتکار دهد؟.
درست است که فیلم فرانسوی است -لبخند-، اما آخر مگر می‌شود چنین موردی به انجام رسد؟ ... ... ...



- - - - - - - - - - - - - - - - -



*("One Wild Moment-2015") ~
(محصول "فرانسه")
(در دوبله روسی با نام: "این لحظه‌ی نامناسب" ~ "این لحظه‌ی خجالت‌آور")



- توضیح کوتاه اینکه، اپتد از گرامیان عکاس و گرافیست پوستر فیلم پوزش می‌خواهم، بنده را عفو بفرمایند. ...
دیگر اینکه، از ۲-۳ ماه پیش که به واسطه‌ی پخش تلویزیونی، با این فیلم آشنا شدم، شاید ۵ یا حتا ۷-۸ بار آن‌را نگاه کردم.
موضوع داستان فیلم، مورد تازه‌ای نیست، اما پردازش و ساختار سینمایی‌اش، چه در دوربین، چه بازی‌ها و کارگردانی، و چه تدوین،
در پرفکت‌ترین حالت رئالیستی و باورپذیرانه قرار دارد، که همین مهم سبب می‌گردد تا این فیلم، به -تماشایی‌همیشه‌تازه- تبدیل گردد.







***ارمغان***





- یار گرامی‌ فروم، -جناب مهندس ناصر قره‌باغی‌- معرف حضور همگی‌ ارجمندان می‌باشند، چراکه همیشه لطف دارند،
و موارد نوستالژیک بکر و دست‌اولی‌ را، با آنکه می‌توانند خودشان با نام خود در فروم قرار دهند، اما محبت فرموده،
و از طریق اینجانب، یادمانه‌های هنایش‌گذارشان تقدیم حضور یاران در دنیای هنر و ادب و نوستالژی می‌گردد. ...
نوار کاست "موسیقی‌ متن سریال امیرکبیر - ۱۳۶۳،۱۳۶۴"، نوار کاست "پیام حافظ - ۱۳۶۴"، همچنین‌ ویدیوکلیپ‌هایی‌،
که از پروسه‌ی پخش صدای نوارهای مشهور دهه‌های شصت و هفتاد با ضبط‌صوت‌های آنالوگشان فیلم‌برداری و می‌سازند،
معرف حضور یاران گرامی‌ بوده و هستند. و اما این‌بار نیز، ناصر قره‌باغی‌، یادمانه‌ای دیگر به باغ نوستالژی‌ها ارمغان آوردند.


https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t17p1000-topic#9560

https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t17p1000-topic#9613

59 نوشته است:

(09.04.2019)

پی‌نوشت ۲.:



- در تصویر بالا که نمایی‌ از فیلم "شب حادثه-۱۳۶۷" می‌باشد، در سمت چپ کادر،
تابلویی بر دیوار قرار دارد، که دیدن آن پس از نزدیک به سه دهه، برای -نسل ما- نوستالژیک است .:



- یاران ارجمند بهتر به‌یاد دارند که چنین تابلوهای شیشه‌ای، با عکس و طرح گل و گیاه(بویژه تصویر روی‌سخن)،
در دهه شصت و اوایل هفتاد، بسیار -مد روز- به‌شمار می‌آمد، و در منازل، حتم یکی‌ از آن‌ها بر دیوار بود.
از نوع و تکنیک هنری که این تابلوها با آن انجام می‌شدند، اطلاعی ندارم، چون ویترای نبودند،
بلکه ترکیبی از چاپ رنگ با حالتی همچون گراور، بر روی شیشه(یعنی‌ از سمت داخلی‌ شیشه) بودند، در نتیجه،
نمای بیرونی آن، مثل عکس طراحی‌شده‌ای بود که از پشت شیشه، بر روی آن کشیده و یا چسبیده شده بود. ...

https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t2p25-topic#9880

- ماجرا اینگونه رقم خورد که وقتی‌ ماه گذشته در -تالار اخبار انجمن-(در لینک و بازگویش بالا)، از تابلوهای شیشه‌ای،
که با طرح گل و گیاه در دهه‌های شصت و هفتاد بودند یادی زنده ساختیم (بنا به عکسی‌ از فیلم شب حادثه-۱۳۶۷)،
ناصر قره‌باغی‌ گرامی‌ با خواندن پست روی‌سخن، به یاد چنین تابلویی از وسایل قدیمی‌ خودشان می‌‌افتند،
سپس آن‌را در بین وسایل قدیمی‌شان می‌یابند، و بعد با چیدمان و دکوپاژی نوین و هنرمندانه،
عکسی‌ بسیار خاطره‌انگیز از این تابلو که برای همگی‌ آشنا و نوستالژی هست، می‌اندازند.
ناصرجان خیلی‌ خیلی‌ ممنون و سپاسگزارم. نکته اینکه، اینجانب البته از کیسه‌ی خلیفه نمی‌بخشم،
اما حال که چنین ارمغانی را ایشان لطف فرمودند، اگر قصد هدیه دادن دارید، و شخص موردنظر هم‌نسل ما هست،
می‌توانید عکسی‌ که ناصر قره‌باغی‌ با چیدمان و دکوپاژ خوبشان ثبت کردند را(نسخه‌ی اصلی‌ و HQ را) پرینت گرفته،
و به عنوان هدیه ارمغان دهید. بازهم تاکید می‌نمایم که -ناصر قره‌باغی‌-، چیدمانی که برای اطراف این تابلو ایجاد کردند،
خودش "تابلو در تابلو" ایجاد ساخته است. از ایشان بسیار بسیار سپاسگزارم .:






*(HQ-Dekopaj & Photo by "Naser GharehBaghi"-23.04.2019)*




https://www.youtube.com/user/unforgivenld/videos?sort=dd&view=0&shelf_id=1






***بزرگداشت مقام هنرمند***





* قسمتی کوتاه و نوستالژیک، از مجموعه‌ی "نوروزنامه - ۱۳۶۲" .:
(با سپاس فراوان از "وبلاگ پافا"، برای به اشتراک قرار دادن آن‌)
(نسخه‌ی فایل زیر، کراپ گردیده، و فول‌اسکرین می‌باشد)
http://s5.picofile.com/file/8121591268/NoruzNameh_1362_.rar.html
(28.04.2014)
https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t24p775-topic#8256
(18.10.2013)
https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t17p550-topic#7051





- پنج سال و نیم پیش، پاییز ۲۰۱۳ بود که در -تالار موزیک- به آدرس لینک بالا،
یادی زنده ساختیم از بازیگری قدیمی‌ که در دهه‌های پنجاه و شصت خورشیدی، با چهره و چشمانی گویا،
در فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی ایفای نقش داشتند، و جزو روشنی از -یادمانه‌های نسل ما- می‌-باشند.
همانگونه که در سرتیتر مطلب تماشا می‌گردد، دو تصویر از ایشان که به‌ترتیب مربوط به فیلم سینمایی "همکلاس-۱۳۵۵"،
و مجموعه تلویزیونی "نوروز‌نامه - ۱۳۶۲" هستند را، قبل در فروم قرار داده بودیم، اما نام ایشان را نمی‌دانستم،
تا اینکه همین چندی پیش، زمانی‌که سایت "مرز فان" را یافتیم(که ارمغانی شد از جانب استاد زنده‌یاد جمشید مشایخی)،
در بخش فیلم‌های دهه شصت‌اش، فیلم نوستالژیک "هیولای درون-۱۳۶۲" را که یافتم، با تماشای آن کاشف به‌عمل آمد،
که بازیگر یادمانه‌سرشت روی سخن، در آن فیلم نیز بازی داشته است(دو عکس بالا)، و بدین ترتیب از نام او آگاهی‌ پیدا کردم.
وقتی‌ به تصویر برخی‌ افراد‌ مشهور نگاه می‌اندازیم، حسی‌ غریب و گاه حتا مظلومانه‌ای‌ در ذهن انسان شکل می‌‌گیرد،
چرا‌که برای آن‌ها، بویژه آنانی‌ که زود از جهان رفتند، انگار تقدیر و سپاس از جایگاه شایسته و درخورشان، انجام نگرفته بوده است.
نام بازیگر نوستالژیک روی سخن، "فرشید فرشود" می‌باشد. چهره‌ی ایشان، یکی‌ از برگ‌های -دفتر خاطرات نسل ما- می‌باشد.
بنابر اطلاعات موجود، فرشید فرشود متولد سال ۱۳۲۴ در خطه‌ی سرسبز شمال ایران، شهر لنگرود بودند. اپتدا بازیگر تئاتر بودند،
سپس در دوران بیست‌ساله‌ی فعالیت حرفه‌ای هنری‌شان، در پنج فیلم بلند سینمایی، و همچنین بیش از هفت سریال و مجموعه تلویزیونی،
بازیگری داشتند که از میان آثار تلویزیونی، نقش‌آفرینی در مجموعه "نوروزنامه - نوروز۱۳۶۲" و "میان‌پرده‌های بهداشتی-۱۳۶۴"،
در ذهن یادمانه‌سرشت ما، دارای حضوری پر رنگ و خاطره‌انگیز می‌باشد. با آنکه در نوروز سال ۱۳۶۲ که -نوروزنامه- پخش می‌شد،
من سه ساله بودم، اما بازی او را خوب به‌یاد دارم. "فرشید فرشود" در سال ۱۳۷۰، با آنکه هنوز جوان و ۴۶ساله بود، درگذشت.
مقام هنری ایشان پاسداشت می‌گردد. "فروم کودکی و نوجوانی"، نام و یاد "فرشید فرشود" را گرامی‌ می‌‌دارد. روح‌اش شاد ...











# خاطره‌ی "مهندس و کیف سامسونت" - تابستان ۱۳۷۴ ...







- نیمه‌ی اول دهه‌ی هفتاد، بسان سال‌های کودکی و دوران جنگ، گاهی‌ تابستان‌ها به محل کار پدرم می‌رفتم.
از آنجا که آن‌زمان ساعت کاری‌شان تا چهار بعد از ظهر شده بود، برنامه‌ی نهار نیز در سلف‌سرویس اداره برپا بود.
یک روز تابستانی از سال ۱۳۷۴ بود که از صبح همراه پدر به محل کار او در -سازمان جنگل‌ها و مراتع- رفته بودم.
زمان ظهر که فرا رسید، همراه با همکاران ایشان، به سالن غذا‌خوری اداره رفتیم. در حین صرف نهار بودیم،
که یکی‌ از مهندسین که از دوستان صمیمی‌ پدر بود، همچون همیشه با رویی خوش به من کوچک گفت:
"جناب آقای ...، شما که اینهمه به فیلم و تلویزیون علاقه داری، کاش دیروز می‌آمدی اینجا پیش ما میهمانی،
می‌دونی کی‌ پشت همین میز  دیروز با ما نهار خورد؟، اگه گفتی‌؟. همین بازیگر مشهوری که در -همسران*- هست،
آقای "فردوس کاویانی". دیروز اومده بود دنبال گرفتن زمین برای تاسیس گاوداری، درست مثل همون شغلی‌ که در سریال داشت،
حالا گویا می‌خواد واقعا گاوداری راه‌بندازه. البته کار سختی هست، همچنین پر سود، اینه که به‌سادگی‌ مجوزش جور نمی‌شه،
البته ما و پدر شما، تا اونجا که تونستیم راهنماییش کردیم، به بخش‌های مربوطه در اداره فرستادیمش و سفارشش رو کردیم،
بعد هم همین زمان ظهر که شد، دعوتش کردیم به نهار. انسان شریف و خوبی‌ هست. ‌ای کاش شما دیروز اینجا می‌بودی،
و باهاش راجع فیلم و تلویزیون و سینما صحبت می‌کردی، می‌دونم که حسابی‌ خوشت می‌یومد ...".
پس از شنیدن صحبت‌های گرم و خوشایند همکار پدر، نهار را تمام کردیم و به -واحد مطالعات- که دفتر آنها بود بازگشتیم.
مشغول نوشیدن چای نه‌چندان تازه‌دم پس از غذا بودیم، که درب اتاق زده شد، سپس آقایی میانسال با احتیاط وارد شد و سلام کرد.
من بر روی یکی‌ از صندلی‌های ویژه‌ی مراجعه‌کنند‌گان  نشسته بودم، و پدر و سه همکار دیگرشان، هرکدام پشت میز‌های خود.
آقای میانسالی که وارد اتاق شد، حداقل شصت سال سن داشت، با ظاهری آرام و متین، که غم و اندوهی نیز در چشمان‌اش بود.
پدر و همکاران‌اش با دیدن او، سلامی از روی آشنایی به ایشان گفتند، و سپس با اشاره‌ی دست، او را دعوت به نشستن نمودند.
آقای میانسال با همان کردار بسان چهره‌اش آرام، اپتدا کیف سامسونت بزرگی‌ که در دست داشت را بر روی یکی‌ از میز‌ها قرار داد،
و بعد بر صندلی که مقابل من و کنار میز همکار پدرم بود نشست. درب سامسونت‌اش را باز کرد، و بسان برنامه‌ای از پیش‌تعیین‌شده،
که انگار از قبل بارها تمرین و تکرار شده بود، در حین احوال‌پرسی‌ و گفتگو با پدر و همکاران‌، وسایلی را نیز از کیف بیرون گذاشت.
یکی‌ از همکاران پدر، در حالی‌که آقای میانسال را با عنوان "مهندس" خطاب قرار می‌داد، از او تقاضای -تیغ خودتراش- کرد.
آقای میانسال از بین وسایل‌اش، یک بسته تیغ خودتراش مارک بیک به دست همکار پدر رساند، و او نیز اسکناسی به ایشان داد.
همکار دیگر، که تا قبل از آن در سلف‌سرویس اداره مشغول تعریف ماجرای دیروز و حضور فردوس کاویانی نزد آن‌ها برای من بود،
با بکار بردن همان عنوان -مهندس- برای آقای میانسال، از او تقاضای چند عدد مداد‌پاک‌کن دو رنگه که خودکار را نیز پاک کند کرد،
و سپس با همان لحن ملایم و مهربانانه‌ای که در گفتار داشت خطاب به او ادامه داد: "جناب مهندس، داشتیم کم‌کم نگران می‌شدیم‌،
آخه ما دیگه یک سالی‌ هست که هرماه منتظر اومدن شما به اداره و خرید کردن ازتون هستیم، اما این ماه، یک‌ماه‌اش بیشتر شد،
چه خوب که باز اومدید پیش ما. کیفیت جنس‌های شما، از اونچه که تعاونی اداره می‌یاره بهتره. خب حال‌و‌احوال خوب هست؟".
آقای میانسال تشکر کرد، بعد بی‌مقدمه‌ گفت: "وقتی‌ از روستایی که فیلمبرداری بوده می‌برنش به بیمارستان، دیگه کار از کار گذشته بوده.
سرنگی که باهاش تزریق کرده بوده، آلوده بوده، چون قبلش افتاده بوده روی زمین. زهر رو با زهری دیگه وارد بدنش کرده بوده.
از رفتن‌اش اینهمه سال می‌گذره، اما یادش رو نمی‌شه فراموش کرد. البته هروقت دخترش که نوم هست رو می‌بینم، یاد او می‌افتم.
نوم عروسک‌گردان هست، تو برنامه‌های تلویزیونی و سینمایی کار می‌کنه. استعداد هنریش به پدرش رفته ...".
آقای میانسال با چهره‌ای مظلوم، این جملات را بدون آنکه به جهت مشخصی نگاه کند، با غم و اندوهی که در گفتار داشت بیان کرد،
سپس از همکاران برای خریدی که داشتند تشکر کرد، درب سامسونت‌اش را بست، و با همان آرامی که آمده بود، آرام‌تر از اتاق خرج شد.
پس از رفتن ایشان، همکار پدرم که متوجه کنجکاوی من و تمایل به دانستن دلیل صحبت‌های بی‌مقدمه‌ی آقای میانسال شده بود گفت:
"آقای محترمی که دیدی، فروشنده‌ی سیار هستند. وسایل خرده‌ریزی که جزو نیاز‌های روزانه هست رو در کیف سامسونت‌اش داره،
هر ماه به ادارات سر میزنه و اقدام به عرضه‌ی اونها می‌کنه. پیش ما هم یک‌سالی‌ هست که می‌یاد. همه بهش احترام می‌گذاریم.
انسان دل‌سوخته‌ای هست، غم فرزند داره. نام فامیلی‌ش -فنی‌زاده- هست، پدر همان بازیگر خوب قدیمی‌ -مرحوم پرویز فنی‌زاده*- ...".







*پی‌نوشت ۱.:

- چندی پیش که سایت "مرزفان" را یافتم، در بخش فیلمهای قدیمی‌اش که مربوط به دهه شصت هستند،
به اسم فیلمی برخورد کردم با نام "اعدامی-۱۳۵۸". پس از دریافت آن و دیدن بخش‌ آغازین‌اش،
روشن شد که در جریان ساخت همین فیلم اعدامی بوده که پرویز فنی‌زاده شوربختانه فوت می‌شود.
اینجا بود که پس از بیست و چهار سال که تاکنون از دیدن پدر ایشان در سال ۱۳۷۴ می‌گذرد،
دلیل صحبت‌های آقای میانسالی که فروشنده‌ی سیار و پدر مرحوم فنی‌زاده بود را دریافتم.
روح پرویز فنی‌زاده شاد ...




http://www.marzfun.ir/دانلود-فیلم-ایرانی-اعدامی.html

https://cicinema.com/fa/movies/10112/اعدامی-1360#media






- از دقیقه‌ی ۲۰ بعد در فیلم اعدامی۱۳۵۸،
یکی‌ از پلان‌ها با بازی خود پرویز فنی‌زاده موجود هست(تصاویر بالا)،
که مشغول نشانه‌گیری با تفنگ ساچمه‌ای می‌باشد، که البته پس از فوت ناگهانی ایشان،
آن نقش را با گریمی مشابه، زنده‌یاد رضا کرم‌رضایی در فیلم ادامه و به پایان می‌رساند.




*پی‌نوشت ۲.:




- در خاطره‌ی بالا، یادی شد از جناب "فردوس کاویانی" و بازی‌های ماندگار ایشان، بویژه در سریال "همسران-۱۳۷۳".
موردی که اکنون مطرح می‌گردد را چندین سال بود که می‌خواستم عنوان داشته باشم، که البته اکنون با گفتن‌اش،
هیچ انتقادی نسبت به بازیگران سریال همسران نیست، بلکه همانند همیشه انتقاد به جریان قالب با نام "کپی‌کاری"،
در فیلم و سریال‌سازی برخی‌ از کشورها، منجمله ایران می‌باشد. پس جهت پیکان انتقاد، رو به سازندگان است و نه بازیگران.
در روسیه، در طی‌ سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۳، سریالی ۶ فصلی شامل ۳۶۵ قسمت ۲۰-۲۵ دقیقه‌ای ساخت می‌شد با نام:
"خوشبختیم باهم". این سریال از کانال‌های تلویزیونی روسیه و همچنین اکراین، بطور روتین، هر شب پخش می‌گردید،
و به شهرت فراوانی رسیده بود. در همان زمان، یکی‌ از کانال‌های اکراین، سریالی امریکایی را نیز پخش می‌کرد،
که پس از دیدن ۱-۲ قسمت آن، دریافتم که آن سریال روسیه‌ای(خوشبختیم باهم)، بدبختانه کپی از آن سریال امریکایی است.
ماجرای سریال، روایتگر دو خانواده است که آپارتمان‌هایشان در یک طبقه ساختمان و در کنار هم قرار دارد.
وقایع طنز و موقعیت‌های کمدی که در هر قسمت از سریال برای آن‌ها اتفاق می‌افتاد، از دو بخش تشکیل شده،
به بیان دیگر، آن دو خانواده که از جهت سنی‌ باهم تفاوت دارند، یعنی‌ یک زوج از زوج دیگری سن و تجربه‌اش بالاتر است،
یا بین خودشان مواردی طنز پیش می‌آید، و یا افرادی از جانب آن‌ها بصورت میهمان وارد داستان شده و سوژه می‌شوند.
زمانی‌که سال ۲۰۰۶، اولین‌بار سریال روسی(خوشبختیم باهم) را دیدم، کامل به‌یاد فضای ساختاری "همسران" افتادم.
چندی بعدش، وقتی‌ سریال امریکایی یادشده را دیدم، دریافتم که سریال روسی روی سخن نیز، همچون همسران،
برگرفته و کپی از سریال امریکایی "(1987-1997) Married… with Children" بوده است.
البته لازم به گفتن است که استثناان در این مورد، در منابع روسی‌زبان، در مورد "خوشبختیم باهم(۲۰۰۶-۲۰۱۳)"،
عنوان کرده‌ا‌ند که این سریال، در اصل آدابته‌سازی(گرته‌برداری~کپی‌سازی) از -Married… with Children- بوده.
در چنین حالتی‌، حق امتیاز را از کمپانی خریده‌ا‌ند، که در این صورت از جانب -Sony Pictures Television- که محصول‌اش را،
در کشور دیگری دوباره می‌سازند، صرفه‌نظر از بومی‌پذیری موضوع و گفتار داستان، نماینده‌ای می‌آید، تا از جهت ساختار کار:
"کادر و فرمت تصویربرداری، دکور و لوکیشن‌ها، دکوپاژ و میزانسن‌ها"، همگی‌ این عوامل برابر با نسخه‌ی اوریژینال و اصلی‌ باشند،
یعنی‌ بدون هیچ اضافه‌سازی و یا تغییر در ساختار آن سریال گرته‌برداری‌شده، تا اصل و اساس کار آن‌ها از دید حفظ حیثیت کاری،
و همچنین محفوظ ماندن شیوه و ایجاد سبک داستان و فیلمسازی که در جهان ابداع داشته‌ا‌ند، بدون هیچ تغییری، ثابت باقی‌ بماند.
از این‌رو بود که سریال روسی روی‌سخن، پلان‌به‌پلان با نسخه‌ی امریکایی‌ برابر بود. و اما در ایران در آغاز دهه هفتاد خورشیدی نیز،
سازندگان فرصت‌طلب و کپی‌کار، با دیدن همان سریال امریکایی "(1987-1997) Married… with Children"،
که ساخت و پخش آن از سال ۱۹۸۷ در امریکا آغاز گشته بوده، دست به کپی و برداشت آزاد از آن، با نام "همسران" می‌زنند.





*عکس‌ها به ترتیب ردیف:
-سریال امریکایی(پدیدآورنده ~ درود بر ایشان)،
-سریال ایرانی(گرته‌بردار و کپی‌کننده‌ی سوژه‌ی اصلی‌)
-سریال روسی(کپی‌کار محض، با استفاده از خرید حق‌نشر)








- در ضمن، نسخه‌ی روسی سریال امریکایی یادشده، در کنار نام اصلی‌ش که "خوشبختیم باهم ~ باهم خوشبختیم" بود،
با نام "بوکین‌ها" نیز نزد مخاطبان روسی شهرت یافته بود، چراکه نام فامیل پرسوناژ مرد داستان که بزرگتر بود، بوکین بود.
"پرسوناژ مرد داستان که بزرگتر بود"، یعنی‌ می‌شود همان نقشی‌ که در نسخه‌ی ایرانی، جناب کاویانی در همسران ایفا داشته بود.
لازم به توضیح است، که در سریال اصلی‌ و امریکایی، و همچنین کپی روسی‌شده‌ی آن، خانواده‌ای که بزرگتر است، دارای فرزند هستند،
و خانواده‌ی همسایه‌شان، بدون فرزند. اما در نسخه‌ی‌ایرانی‌شده(یعنی‌ در همسران)، خانواده‌ی کاویانی نیز همچون فرهاد جم، فرزند ندارند.
مطلب تکمیلی اینکه، با توجه به سال‌های تولید و پخشی که عنوان شدند، گرته‌بردارکننده‌ی‌اول از آن سریال امریکایی، ایران بوده است،
که ۷ سال پس از شروع Married… with Children، اقدام به ساخت همسران در ۱۳۷۳خورشیدی(۱۹۹۴میلادی) می‌نماید.
اما در روسیه، این اتفاق کپی‌منشانه، یک دهه پس از کپی ایران، یعنی‌ در سال ۲۰۰۶ میلادی صورت می‌گیرد. در مجموع که بگوییم،
پس از فروپاشی شوروی، فضای فیلم‌ها و سریال‌های روسی، چه ساخت روسیه چه ساخت اکراین و همچنین کارهای مشترکشان باهم،
تا نیمه‌ی دهه پیشین میلادی، یعنی‌ تا همان سال‌های ۲۰۰۵-۲۰۰۶ میلادی، فقط پر بود از سوژه‌های تاریک‌نمایانه و سیاه،
و نشان دادن فضا‌هایی‌ که یا یک عده آدم سرگردان، مشغول افراط در نوشیدن الکل و سق‌زدن به تکه ماهی‌ دودی بودند،
و در این میان همچون دود بیرون آمده از لوکوموتیو، سیگار هم دایم می‌کشیدند و سپس به درد حماقت خود می‌پیچیدند،
و یا عده‌ای سارق و الوات مافیایی نشان داده می‌شدند، که مشغول به کلاهبرداری و دوشیدن خون مردم در شیشه بودند.
در این میان، چه مرد چه زن در فیلم، به همسرش خیانت می‌کرد، و در پایان داستان، بی‌هیچ مکافاتی، کارش بسیار عادی جلوه داده می‌شد.
اما از یک دهه و نیم پیش، به برکت عموسام و کشورهای پیشرفته، امکان کپی کردن برای فیلم و سریال‌های روسیه‌ای و اکراینی پدید آمد،
و مردم شب‌ها به‌جای دیدن شکل و قیافه‌ی مثله‌مانند و کریه خیانتکاران و جانیان، با سوژه‌های تازه و مفرح کپی‌شده از غرب، آشنا شدند.




*Fotos by 59 .:




ادامه مطالب در پست پسین ...

(ادامه مطالب از پست بالا) ...



***مصاحبه‌ای بسیار خواندنی و نوستالژیک،
با بازیگر ارجمند، جناب آقای "عباس محبوب" .:
(یکشنبه ۲۰ اسفند ۱۳۹۱)



http://jamejamonline.ir/online/963166120609034167




.
.
.


*یک بازی خوب، در یک فیلم قابل قبول*





- "ستاره می‌شود-۱۳۸۴" [نام کامل: "ستاره‌ها (جلد ۱: ستاره می‌شود)"] به نویسندگی و کارگردانی " فریدون جیرانی" را،
می‌توان -تنها مورد*- در میان فیلم‌های ایران و جهان دانست، که اپتدا در سال ۱۳۸۵ بناگاه از نمایش آن در سینما جلوگیری می‌‌شود،
بعد در ۱۳۸۶ با تغییر برخی سکانس‌ها به اکران عمومی‌ در می‌‌آید، سپس همان نسخه توسط رسانه‌های‌تصویری به پخش‌خانگی وارد می‌‌گردد.
اطلاعات مربوط به مشکلات پخش فیلم روی سخن، بر اساس لینک‌های خبری زیر گفته شدند.




(۱۷ مهر ۱۳۸۵) .:
https://www.isna.ir/news/8507-10337/بعد-از-اكران-قتل-آن-لاين-ستاره-مي-شود-در-گروه-قدس-به-نمايش

(۲۱ آبان ۱۳۸۶) .:
https://www.mehrnews.com/news/584701/ستاره-می-شود-با-رفع-مشکلات-اکران-می-شود






* هفت‌هشت سال پیش بود که از طریق سایت ایران‌پرود، که دو فایل سی‌دی رسانه‌های‌تصویری از "ستاره می‌شود" را قرار داده بود،
با این فیلم آشنا و در طی‌ این سال‌ها آن‌را نگاه می‌کردم. از بازی، نوع صدا و گویش "رضا رویگری" در این فیلم نیز بسیار خوشم می‌‌آید.
و اما هفته‌ی پیش بود که برای چندین و چندمین بار، به سراغ دی‌وی‌دی رفتم که دو فایل ستاره‌می‌شود را بر آنها رونویسی کرده بودم.
وقتی‌ فیلم را از طریق تلویزیون دیدم، برای اولین‌بار نظرم به مدت زمان آن جلب شد، که زودتر از سایر فیلم‌های دیگر به پایان می‌رسد.
اینجا بود که با مراجعه به سایت سوره‌سینما، دریافتم که زمان نسخه‌ی اصلی‌ این فیلم، ۹۸ دقیقه بوده، که اما پس از تغییرات سکانس‌ها،
زمان فیلم به ۷۳ دقیقه کاهش می‌‌یابد، به بیان دیگر، در آنچه که پیش روی داریم، ۲۵ دقیقه از نسخه‌ی اصلی‌ کاسته شده است،
برای همین در آغاز این بخش، از ستاره‌می‌شود۱۳۸۴، با عنوان تنها فیلم ایران و جهان نام بردم که با وجود تغییر برخی‌ سکانس‌ها،
که منجر به کم شدن زمان ۲۵ دقیقه‌ای در فیلم می‌‌گردد، توانست سرانجام به اکران‌عمومی‌ و سپس نمایش‌خانگی راه یابد. علاوه بر این،
با توجه به تصاویر رسمی‌ این فیلم در سوره‌سینما، و همچنین نام کامل بازیگران آن، پرسوناژهایی‌ در ورژن اصلی‌ وجود داشتند،
که در نسخه‌ی تغییریافته و نهایی‌، دیگر آنها را نمی‌بینیم. همچون زنی‌ با بازی شیوا خنیاگر که کنار کارگردان‌ رضا رویگری ایستاده،
و همچنین مردی که کنار اندیشه فولادوند در کادر حضور دارد، که البته مورد این مرد(عظیمی‌) را در انتهای فیلم از زبان پونه می‌شنویم،
که او را همراه با دیگران به شام دعوت کرده بوده است. از سوی دیگر، در بخش دوم از سکانس پایانی، یعنی‌ جایی‌ که امین حیایی،
پس از فیلمبرداری به خانه‌ی رفیع گلکار می‌‌آید، سکانس صحبت او با انتظامی، بناگاه کات خورده، و او مبهوت از خانه‌ی آنها می‌رود.
جمع‌بندی اینکه، نسخه‌ی این فیلم که پیش روی داریم، با تغییر برخی‌ سکانس‌ها که به دلخواه کارگردان بوده باشد انجام نشده،
بلکه به گونه‌ای تحمیلی، جیرانی مجبور به حذف ۲۵دقیقه از فیلم‌اش گردیده، که حتا با چنین حجم سنگین قیچی‌کاری اجباری،
محصول نهایی‌ را شسته‌رفته مونتاژ ساخته است. دلیل چنین سانسور سنگین و تحمیلی شاید این بوده است که نهادهای مجوز‌دهنده،
سعئ در حفظ آبروی سینمای ایران داشته ا‌ند، تا روابطی‌ که این فیلم از پشت‌صحنه‌ی سینما نشان می‌دهد، به آدرس داخل مفهوم نگردد.
حال صحبت این است، چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است، یعنی اگر از بیان‌شدنش جلوگیری گردد، اصل که انکار و از بین نمی‌‌رود.
یک‌چهارم فیلم، یعنی‌ ۲۵دقیقه‌ از ۹۸دقیقه‌ی آن، دچار تیغ سانسور گشته، با این حال نسخه‌ای که پیش روی داریم و در نت هم موجود هست،
اثر سینمایی قابل قبولی از آب درآمده. بازیگر‌ها باورپذیر ایفای نقش دارند. البته میزانسن‌های صورت رفیع گلکار با بازی خوب زنده‌یاد انتظامی،
در جاهایی کمی‌ تا قسمتی اغراق‌شده به نظر می‌رسند، همچنین اندیشه فولادوند نیز در دیالوگ فینال فیلم با پدرش که مخالف ادامه‌ی کار اوست،
حرکات چشم و صورت اغراق‌شده و تئاتریکی دارد، که جای‌ چنین میزانسنی در کادر و دوربین سینما نیست و نباید بدین‌گونه انجام می‌گردیده،
با اینحال، بازی‌های امین حیایی، آهو خردمند، و بویژه -هنرنمایی "رضا رویگری" در نقش کارگردان-، بسیار حرفه‌ای و بسودنی می‌‌باشد.
بررسی‌ تکمیلی اینکه، در سکانس پایانی که پونه به خانه می‌‌آید و برای پدرش پیتزا می‌‌آورد، هنگامی‌که بر روی پیتزا سس قرمز می‌ریزد،
در ریختن سس از سس خرسی، با حرکات و حالاتی چرخشی، بسیار زیاده‌روی می‌‌نماید، تا بدانجا که نزدیک به نیمی از فضای داخلی‌ پیتزا،
بطور دایره‌وار و غلیظ، قرمز می‌‌گردد. این اغراق‌نمایی‌ با زبان خوب تصویر، گواه دوچندانی‌ست که او برای تامین زندگی‌ خود و پدرش،
با روابطی‌ که در پشت‌صحنه‌ی سینما ایجاد ساخته، بکارت خویش را در این راه قرار داده، تا بتواند امرارمعاش را در زندگی‌ انجام دهد.
"فریدون جیرانی" یکی‌ از بهترین دیالوگ‌نویس‌های ژانر فیلم‌های اجتماعی و رئالیستی در سینمای ایران است.
فیلم‌نوشت و متنی که در: "سناتور۱۳۶۲، گمشده۱۳۶۴، تصویر‌آخر۱۳۶۵، نرگس۱۳۷۰، سالاد‌فصل۱۳۸۳"،
و بویژه در: "شام‌آخر-۱۳۸۰ و ستاره می‌شود-۱۳۸۴" نوشته است، نمونه‌ی روشنی بر این ادعا می‌‌باشد ...









- کارگردان: ببین پدر جون، سرمایه‌دار ما، سرمایه‌دار دیروزیه،
ریشش رو میزنه، لباس شیک می‌پوشه، کراوات می‌زنه، نماز‌مماز هم اصلا نمی‌خونه،
هر شب هم مثل خر، تا خرخره عرق می‌خوره. تو مشروب می‌خوری؟
- بازیگر: نه
- کارگردان: اصلا نمی‌خوری؟
- بازیگر: نه
- کارگردان: هههه، "قبل از انقلاب" هم نمی‌خوردی؟
- بازیگر: نه
- کارگردان: ببین پدر جان، ولی‌ سرمایه‌دار این داستان، عرق می‌خوره،
هرشب هم مسته‌مسته!. پول‌ داره، ولی‌ زندگی‌ نداره، (... ... ...)
ولی‌ یه پولداره تنهای بدبخته چلاق، که هیچ‌کس‌و نداره ....







*** سکانس کارگردان از فیلم "ستاره می‌شود" -
با هنر بازیگری و گویشی هنایش‌گذار توسط "رضا رویگری" -
نویسنده فیلمنامه و کارگردان "فریدون جیرانی" -
محصول ایران، ۱۳۸۴ خورشیدی -



https://www.aparat.com/v/VqQ1t









# خاطره‌ی "رقص در عینک" - تابستان ۱۳۷۰ ...







- تابستان سال هزار و سیصد و هفتاد خورشیدی بود. هنوز یک‌ماهی‌ مانده بود تا یازده‌ساله شوم.
از آنجا که والدین هر دو اسفند‌ماهی‌، و از این‌رو بسیار بیش از دیگران به سیر و سفر علاقمند هستند،
تصمیم گرفتند تا از تعطیلات تابستانی استفاده‌ای بهینه نماییم، برای همین قرار شد تا به شمال ایران برویم.
اول خواستند تا بسان سال‌های قبل، به سواحل کاسپین برویم، اما وقتی‌ از جهت خرج‌و‌مخارج اقامت در هتل، چرتکه انداختند،
به این نتیجه رسیدند که ممکن است هزینه‌ها بالا رود، از این رو بود که پدر پیشنهاد دادند تا به خطه‌ی سرسبز گرگان برویم،
چراکه تفرجگاه ویژه کارمندان و کارکنان وزارت کشاورزی و سازمان جنگل‌ها و مراتع کشور، واقع در شهر گرگان است،
و از آن‌جا که ایشان جزو کارشناسان اداره‌ی منابع طبیعی در واحد مطالعات و آبخیزداری بودند، صرفه‌نظر از اینکه گرگان،
به دریای خزر راه ندارد، اما خواهیم توانست تا به‌طور رایگان، از اقامتگاه آن که برای وزارت کشاورزی بود استفاده نماییم.
آن تابستان، کلاس پنجم دبستان را تمام کرده بودم. حس و حال کمی‌ تا قسمتی‌ بزرگ‌سالانه به‌سراغم آمده بود، بویژه اینکه،
احساس می‌کردم که حال پس از گذراندن دوره‌ی اپتدایی و آغاز ورود به دوران سه‌ساله‌ی راهنمایی، دیگر کودک و بچه نیستم،
بلکه بر طبق تمایلاتی‌ دیرین و قدیمی، حال در واقع به دوران بزرگسالی‌ وارد شده‌ام و می‌توانم سری در سرها در بیاورم.
در همان تابستان بود که روزی منزل پدربزرگ‌ام بودیم. در کشوی کمد قدیمی‌ آن‌ها، یک عینک دودی مارک ری‌بن پیدا کرده بودم،
که یکی‌ از دسته‌های‌اش شکسته بود. پیدا بود که از جهت مدل، مربوط به یک دهه قبل از آن، یعنی‌ سال‌های دهه‌ی پنجاه بود،
شاید برای یکی‌ از عمو‌ها یا پسر‌عمه‌هایم بود که در دوران آغاز جوانی‌ یا نوجوانی‌شان، پس از شکسته شدن دسته‌اش،
بدون توجه به تعمیر آن، عینک دودی را در کمد منزل پدربزرگ رها ساخته بودند، و حال پس از گذشت یک دهه و نیم از آن،
در آن تابستان ۱۳۷۰، آن عینک ری‌بن، همچون ارث و میراثی فامیلی به من رسیده بود. پس از یافتن‌اش، در اولین اقدام احیا‌گرانه،
به‌جای آنکه با تکه‌ای سیم مفتولی، دسته‌ی شکسته‌شده‌ی عینک را بازسازی کنم و در اصل پاسخی به برنامه‌های کاردستی تلویزیون،
که در سال‌های دهه‌ شصت می‌دیدیم و آموزشی ناخود‌آگاه برایمان بود بدهم، به‌جای این کار، دسته‌ی سالمی که داشت را هم شکستم،
بعد با استفاده از یک تکه کش که پنهانی‌ و یواشکی از وسایل خیاطی مادرم برداشته بودم، با گره زدن دو سر کش به قاب عینک،
در اصل برای‌اش دسته‌ای نو و یک‌پارچه درست کردم، که وقتی‌ آن‌را به چشم می‌زدم، کش را کمی‌ کشیده و سپس به‌دور سرم می‌انداختم،
آنگاه عینک دودی، صاف و موقر بر روی بینی‌ قرار می‌گرفت. البته از آن‌جا که رنگ کش سفید بود، با ماژیک سیاه آن‌را رنگ کردم،
تا وقتی‌ به‌دور سر، در رو و میان موها قرار می‌گرفت، قلابی بودن دسته‌ی کش‌وارش‌، آن‌هم برای عینک دودی که مارک ری‌بن بود، لو نرود.
اندازه‌ی عینک دودی، استاندارد و مخصوص بزرگ‌سالان بود. من اما، موجودی بودم که هنوز حتا یازده‌سال‌ام نشده و صورتی‌ بچه‌گانه داشتم،
با این‌حال، فرم ظاهری و طراحی‌ عینک ری‌بن بدین‌گونه بود، که وقتی‌ من کوچک آن‌را به صورت می‌زدم، با آنکه نیمی از چهره را می‌پوشاند،
اما هیچ حالت نافرم و نامتناسبی ایجاد نمی‌ساخت، بلکه حتا حس و حالی‌ شیک و کمی‌ ژیگولانه نیز به چهره و فرم ظاهری انسان می‌بخشید.
و درست به همین دلیل بود که وقتی‌ در میانه‌ی آن تابستان هزار و سیصد و هفتادی، پیشنهاد رفتن به شهر شمالی‌ ایران که دریا نداشت گردید،
اپتدا در دل با خود گفتم که ‌ای کاش به این مسافرت نرویم، چراکه شمال ایران جذاب به دیدن و آب‌تنی در خزر است، ولی‌ گرگان که دریا ندارد،
اما کمی‌ که فکر کردم، دیدم که دلخوشی من در این تابستان که خبر از درس و مدرسه نیست، همانا یافتن و احیای این عینک‌دودی‌ بوده است،
پس چه بهتر که به شهر دیگری هم برویم، تا آن‌جا در فضای دشت و جنگل، بتوانم عینک ری‌بن را به صورت زده، تا همه آن‌را بهتر ببینند.
روز سفر فرا رسید. همراه با والدین و برادرم که آن‌زمان برای او هم یک ماه مانده بود تا سه‌ساله شود، سوار بر پیکان قرمز‌رنگ‌مان شدیم،
و در سحرگاهی که هنوز آسمان خواب‌آلود، رنگ کبود و‌ گرگ‌و‌میش‌اش را به رنگ روزی روشن و‌ آبی تحویل نداده بود، شهر را ترک کردیم.
حوالی ظهر بود که به تفرجگاه ویژه‌ی کارمندان وزارت کشاورزی واقع در گرگان رسیدیم. پدر در مسیر راه تعریف کرده بود که اوایل دهه پنجاه،
قبل از اینکه برای تحصیل در مقطع فوق‌لیسانس به امریکا برود، همراه با دوستان‌اش که تازه آن‌زمان به استخدام وزارت کشاورزی درآمده بودند،
چندباری به اینجا آمده بودند. ایشان همچنین توضیح دادند که این اقامتگاه، همچون اردوگاه و شهرکی بزرگ است که در محوطه و کوی‌هایش،
سوییت‌هایی‌ یک‌طبقه قرار دارند که هر خانوار می‌تواند بطور مستقل در آن سکنا گزیده، و از سایر امکانات تفریحی مجموعه نیز استفاده نماید.
وقتی‌ به نزدیک ورودی تفرجگاه وزارت کشاورزی رسیدیم، نگهبانی که آن‌جا بودند نزد ماشین ما آمدند، سپس پدر با نشان دادن کارت اداره،
جواز ورود به مجموعه را دریافت و با ماشین وارد محوطه شدیم. فضایی بود همچون پارکی بزرگ، اما بسیار بسیار قدیمی‌ و حتا کمی‌ متروک.
دارای مسیرهایی کوچه‌مانند بود که در اطراف‌شان خانه‌هایی‌ یک‌طبقه با فاصله از یکدیگر قرار داشتند، یعنی‌ همان سوییت‌هایی‌ که پدر گفته بودند.
ماشین را جلوی یکی‌ از سوییت‌ها نگه داشتیم. وقتی‌ پیاده شدیم، دریافتیم که بجز ما و یک خانواده‌، کس دیگری در آن محوطه‌ بزرگ نیست.
مردادماه بود و اوج سفرهای تابستانی آنهم به شهرهای شمالی‌ ایران، اما آن زمان در بین خانواده‌های کارمندان وزارت کشاورزی در کل کشور،
ما جزو تنها خانوارهایی بودیم که به این مجموعه رایگان آمده، و قصد اطراق برای یک‌هفته ده روز داشتیم، اما وقتی‌ محل را از نزدیک دیدیم،
حتا پدر جا خورد و گفت که قبل‌ها این‌جا خیلی‌ فرق داشت، سرزنده بود، اما حال گویا به آن رسیدگی نمی‌شود. باری، چاره‌ای جز ماندن نداشتیم.
از آنجا که هیچ‌کس آن‌جا نبود، بطور امتحانی، درب سوییتی که جلو‌ی‌اش بودیم را باز کردیم، دیدیم کلید پشت درب است، وارد آن شدیم.
فضایی بود همچون اتاق مهمانسرا که در و دیوارش از جنس چوپ و الوار بودند. چند تخت بهمراه پتو در آن وجود داشت، قدیمی‌ اما مرتب بود.
قرار شد که مادر بهمراه برادرم که کوچک بود آن‌جا بمانند و استراحت کنند، من و پدر هم برویم سراغ دفتر و مدیریت این مجموعه‌ی تفرجگاهی‌،
تا اقامتمان در سوییت را اطلاع دهیم، و از سیستم کاری حال حاضر آن‌ها باخبر شویم. من در این میان، تمام هوش و حواس‌ام به عینک بود،
به همان عینک دودی ری‌بن، که به‌جای دسته، کش رنگ‌شده‌ی مشکی‌ برای‌اش ساخته بودم، حواسم به این بود که کجا آفتاب است کجا مهتاب،
کجا می‌شود عینک را به‌چشم زد، تا با آن جلوی دیگران خودنمایی و احساسی بزرگانه به‌دست آورم. با پدر، دفتر مسئول مجموعه را یافتیم،
وارد که شدیم، دیدیم کسی‌ پشت میز نیست، برای همین دوباره به فضای محوطه آمدیم. کمی‌ اطراف را با انتظار نگاه کردیم که دیدیم از دور،
آقایی به سمت ما می‌آید. پدر راجع به اینکه اکنون از راه رسیدیم و در فلان سوییت اقامت گزیدیم به ایشان اطلاع داد. آقای میانسال و خوش‌رو،
گفت که نام‌اش "تقی‌" است، و از قدیم‌ در این تفرجگاه کار می‌کند. پدر از او درباره‌ی رستوران مجموعه سوال کرد. آقای تقی‌ با حالتی دلگیر،
گفت که رستوران سال‌هاست که تعطیل شده، اما بخشی از آشپزخانه‌ آن هنوز کماکان برپاست. خود ایشان کباب درست می‌کند و به سیخ می‌کشد،
از برنج و چلو و سایر خوراک‌ها خبری نیست، فقط نان و کباب، می‌توانیم سفارش برای نهار و شام دهیم، اما حتم باید یک ساعت جلوتر بگوییم،
تا افراد تحت استخدام، گوشت را آماده، بعد او کباب را بپزد، تا سپس بتوانیم غذا را از پنجره‌ی پشت آشپز‌خانه‌ی نیمه‌تعطیل، دریافت نماییم.
پدر از ایشان تشکر کرد و درباره‌ی فضای کمی‌ تا قسمتی‌ متروک این تفرجگاه پرسید، از اینکه سال‌های دهه پنجاه، این مکان شاداب بوده است.
آقای تقی‌ که انگار منتظر چنین لحظه‌ای بود، لبخندی از روی رضایت زد، سپس چهره‌اش گرفته شد. در آن لحظه، در مقابل ایشان که با دیدن ما،
حوصله‌ی سر رفته‌اش باز و نطق‌اش گل انداخته بود، دو نفر ایستاده بودند، بهتر که بگوییم، یک نفر و نصفی. اولی‌ پدرم بود، با سبیلی پر پشت،
و صورتی‌ سه‌تیغه، که نشان از حزبلاهی نبودن داشت، و من که نیم‌نفر محسوب می‌شدم، با عینک دودی ژیگولانه، و تی‌شرت قرمز‌ی‌ که داشتم.
در مجموع، این یک نفر و نصفی، برای هر مخاطبی، آن‌هم در آن دوران، تداعی افرادی را داشت که می‌شد با آن‌ها حرف از -قدیم- زد!.
از این‌رو وقتی‌ پدر مساله‌ی تغییر ظاهری آن مکان و کهنه شدن تفرجگاه را مطرح ساخت، آقای تقی‌ با نگاهی‌ به ما، چشمان‌اش برقی زد و گفت:
"قبل از انقلاب، زمان آن مرحوم، اینجا هر شب بساط شادی و آهنگ و جشن بود، خواننده‌ها می‌‌آمدند، حتا برگ‌های درختان هم می‌رقصیدند".
من که با شنیدن استعاره‌ی -رقص برگ‌ درختان- اپتدا به‌فکر و سپس نگاهم از پشت عینک دودی به درختان محوطه و برگ‌ها‌ جلب شده بود،
مشغول به حس انعکاس و تکرار صدای آقای تقی‌ از جمله‌ی ادبی‌اش در ذهن بودم، که با شنیدن صدای ماشینی به‌خود آمدم. پیکانی بود پژویی،
که کنار ما توقف کرد. در جلو و پشت فرمان، دو مرد با پیراهن‌هایی‌ سفید هم‌رنگ پیکان‌شان نشسته بودند، هر دو ریش داشتند، ریشی پر پشت.
در صندلی‌های عقب، دو خانم با چادر مشکی‌ و یکی‌دو بچه‌ی کوچک قرار داشتند. وقتی‌ پیکان پژویی آنها برای پرسیدن آدرس، کنار ما ترمز زد،
تقی‌ جمله‌ی رقص برگ‌ها و زمان آن مرحوم را تازه به زبان آورده بود، از این‌رو با دیدن سرنشینان آن ماشین که ظاهری حزبلاهی داشتند،
آقای تقی‌ هل شد، سپس دوباره به سمت پدرم نگاه انداخت و با صدای بلندتری گفت: "بله آقای مهندس، همونطور که خدمت شما می‌‌گفتم،
هر چه که هست به برکت این سال‌ها انجام شده، وگرنه زمان سابق که جز فساد چیز دیگری نبود" ... ... ... -لبخند
- توضیح: تولید پیکان پژویی، که چراغ‌های جلوی‌اش مستطیلی‌شکل و بزرگ بودند، از همان آغاز دهه هفتاد شروع شده بود.
در آن دوران افرادی که چنین مدل نو‌ظهوری از پیکان را داشتند، در بیشتر موارد، جزو رده‌های معاونتی‌مدیریتی در نهادهای دولتی بودند،
از این‌رو و با توجه به عرف آن سال‌ها، ایشان از جهت عقیدتی، مورد تایید منصب‌گذاران بوده، و از جهت ظاهری نیز،
حتم ریش داشتند. بدین‌ترتیب بود که در آغاز دهه هفتاد، هرگاه شخصی‌، چه مرد چه زن، پشت فرمان پیکان پژویی بود،
دارای ظاهری حزبلاهی بود، که علاوه بر چنین مشخصاتی، در رده‌های مدیریتی ادارات و نهاد‌ها نیز دارای جایگاه و منصب بود،
در نتیجه، مدل پیکان تازه‌تولیدشده‌ی آن‌دوران که به "پیکان پژویی" معروف بود، یا از طریق سهمیه به او واگذار شده بود،
و یا به‌عنوان ماشین اداره، از جانب نهادی که در آن مسئولیت داشت، در اختیار او برای استفاده‌های کاری و شخصی‌ قرار داشت.
اما از میانه دهه هفتاد، پیکان پژویی در دسترس عموم مردم نیز برای خرید و فروش قرار گرفت و از حالت سازمانی خارج شد.




*Foto by 59 .:




http://e-gorgan.com/AmazingPlaces.aspx



یاد خاطرات گرامی‌،
سلامت باشید، وقت خوش ...

59 نوشته است:

(03.04.2019)

- یک سکانس از فیلم "سایه‌های غم - ۱۳۶۶" در ذهن‌ام پر رنگ بر جای مانده است .:
جایی‌ که فرامرز صدیقی، پس از جدایی‌ از شهلا میربختیار، اقدام به خرید ساندویچ می‌‌کند،
به نزدیک آپارتمان همسر تازه‌طلاق‌داده‌اش می‌‌آید، تا ساندویچ را به‌عنوان شام به او دهد.
به احتمالی‌ از همان داخل کوچه، او را صدا می‌زند، و از طریق پنجره، آن‌را به دست او می‌رساند.
فضای شبانه و ساندویچی که در کاغذ پیچیده شده، در ذهن‌ام به خوبی‌ به یاد مانده است ...

https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t2p25-topic#9879

59 نوشته است:

(09.04.2019)

- سرانجام فیلم نوستالژیک "سایه‌های غم-۱۳۶۶" را، پس از بیست‌و‌چند‌سال، با جان‌و‌دل تماشا داشتم.
پلان‌به‌پلان این فیلم، همراه با موسیقی‌ سیال آن و همچنین دوبله‌ی گیرای‌اش،
در ذهن یادمانه‌سرشت تک‌تک ما کودکان و نوجوانان شصتی، به‌یادگار مانده است.
- نکته اینکه، در پست پیشین، درمورد سکانس شبانه این فیلم گفته بودم، همراه با ساندویچی‌ که مرد برای همسر سابق‌اش می‌آورد.
اما حال که فیلم را دیدم، آن سکانس شبانه، بدون ساندویچ هست. ذهن نوستالژیک ما، اشتباه نمی‌کند، بلکه نسخه‌ی فیلم‌ها،
گاه با کوتاه‌سازی و یا سانسور همراه می‌شوند. در این نسخه‌ی فیلم، که شرکت محترم تصویر‌دنیای‌هنر منتشر ساخته،
سه‌چهار دقیقه کوتاه شده، که دلیل آن‌را متوجه نمی‌شوم. برای نمونه در انتهای فیلم، سکانسی که دختر‌بچه از خانه می‌رود،
و دیگران برای یافتن او تلاش می‌کنند، حذف گردیده، یعنی‌ مساله‌ی -گم‌شدن دختر-، نشان داده نمی‌شود. با این‌حساب،
احتمال هست که یک سکانس کوتاه شبانه‌ی دیگری هم بوده(که حذف گردیده)، یعنی‌ جایی‌که مرد داستان(فرامرز صدیقی)،
باز نزد خانه‌ی همسر سابق‌اش آمده، و برای او ساندویچ می‌آورده، که این سکانس در ذهن کوچک اینجانب، ثبت شده بوده است.
[لابد ساندویچ‌اش چون با ژامبون مخلوط خوک‌و‌گاو درست شده بوده، آن‌را برای نشر روی سی‌دی، جایز ندانسته‌اند](لبخند~لبخند تلخ).
[احتمال دیگر اینکه، لابد در ساندویچ‌اش یک ماده‌ای بوده، که این زوج طلاق‌گرفته، اگر آن‌را می‌خوردند(یعنی‌ آن ساندویچ را)،
آن‌گاه به یکدیگر گرایش پیدا کرده، و سپس کار از فضای پاک فیلم‌های ایرانی دهه شصتی، به فضای فیلم‌های فرانسوی کشیده می‌شده!.
از این‌رو مسوولان نشر این فیلم برای نمایش‌خانگی، با حذف آن ساندویچ امپریالیستی، از ایجاد صحنه‌های ناجور در فیلم جلوگیری کردند!].






https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t2p25-topic#9880

*"Foto by "@dahe__60 .:

https://deskgram.net/dahe__60__



*(Foto by "59" - (26.5.2009 .:

- "کازوش گرامی‌"، سپاس از دیدگاه مهرتان که در پست پیشین بیان داشته بودید.
مراتب احترام را چند روز پیش، در تالار اخبار انجمن، در لینک زیر تقدیم داشتم.
سلامت باشید، با احترام ...

https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t2p25-topic#9885

59 نوشته است:
(10.02.2019)

- در مورد سریال نوستالژیک -راه قدس- که اگر اشتباه نکنم اوایل دهه هفتاد در ایران پخش می‌شد،
همانگونه که بهتر در جریان هستید، هیچگونه فایل تصویری و یا عکسی‌ در نت موجود نیست.
این سریال محصول کشور مصر بوده است که نام اصلی‌ آن "الطريق الي القدس" می‌باشد.
تنها اطلاعات بدست آمده از آن، شامل نام دو یا سه بازیگر نقش‌آفرین اصلی‌اش است،
که چهره‌هایشان برای ما آشنا هست. با توجه به لینک زیر، نام آن‌ها عبارت است از:
.................................
* نام بازیگران سریال یادشده، در متن زیر با جمله‌ی:
"التلفزيون عن رجالها مسلسل " الطريق الي القدس " ..."
http://www.startimes.com/?t=25721192

"محمود ياسين" - "كرم مطاوع " - "ايمان الطوخي". بازیگر آخر با نام "ایمان"، خانم هستند.


- من نیز سریال راه قدس (الطريق الي القدس) را به‌یاد دارم. فضای گرم و آرامی داشت، از این‌رو آن‌را تماشا می‌داشتیم.
نام بازیگران‌اش نیز که عنوان گردیدند، با توجه به منابع بالا گفته‌شدند(امکان موثق‌بودن یا اشتباه احتمالی‌، محفوظ هست).
از سوی دیگر، زمان ساخت آن، می‌بایست همان اواخر دهه ۸۰ میلادی بوده باشد، که سپس اوایل دهه ۹۰ میلادی،
یعنی‌ آغاز دهه هفتاد خورشیدی در ایران پخش گردید. عکس بازیگران فقط از جهت یادآوری چهره‌های ایشان قرار گرفت،
چراکه(اگر اشتباه نکنم)، فضای این سریال، بیشتر حالت تاریخی داشت. بهرحال تنها اطلاعاتی‌ که به‌دست آمد، مواردی بودند،
که اکنون گفته شدند. دلیل کنکاش در رابطه با سریال راه قدس این بود که، خوب می‌دانم و به‌یاد دارم که در طی‌ این سال‌ها،
توسط امیلیانو گرامی‌، درخواست یافتن این سریال در فروم رویایی مطرح گردیده بود. خواستم در حد توان، جستجویی انجام دهم.


"امید که حال با دانستن نام کامل و تصاویر بازیگران اصلی‌اش که یافت گردیدند، خود مصری‌ها(بویژه اجداد فرعون)-لبخند-،
دست‌به‌کار شوند و در فروم‌های مربوط به نوستالژی‌هایشان، فایل تصویری از "الطريق الي القدس" قرار دهند. با سپاس ..."


لینک پست کامل این مطلب.:
https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t25p350-topic#9874

ای خدا ...
پروردگارا ...
سپاس ...





چهار ماه پیش، یعنی‌ در (10.02.2019)،
در پست بالا عنوان داشتیم که:

"امید که حال با دانستن نام کامل و تصاویر بازیگران اصلی‌اش که یافت گردیدند، خود مصری‌ها(بویژه اجداد فرعون)-لبخند-،
دست‌به‌کار شوند و در فروم‌های مربوط به نوستالژی‌هایشان، فایل تصویری از "الطريق الي القدس" قرار دهند. با سپاس."


.
.
.


- سه ماه از تقاضای ما گذشت،
و اکنون دیدم که در کانالی در سایت والامقام یوتیوب،
قسمت کامل از سریال راه قدس را قرار داده ا‌ند!.
تاریخ انتشار این ویدیو، (24.05.2019) هست ...
یعنی‌ می‌شود سه ماه پس از آنکه ما دعا کردیم تا "اجداد فرعون" این سریال را قرار دهند -لبخند ...
این شما، و این سریال کامل  نایاب "راه قدس" با آن آهنگ اپتدایی بسیار نوستالژیک‌اش.
امیلیانو گرامی‌، تقدیم به شما و تمامی یاران ارجمند ...















نام و یاد خاطرات گرامی‌،
سلامت باشید، وقت خوش ...