همشاگردي سلام

59 نوشته است:
با درود خدمت تمامی بچه‌ های خوب و عاقل و دانا (سه‌ در یک).
با کسب اجازه، موارد تالار "برنامه‌های کودک" نیز همین‌جا تقدیم میشود.
ما کلن هر چند وقت یکبار، به یکی‌ از تالار‌ها کوچ می‌کنیم و مدتی‌ را آنجا می‌مانیم،
سپس همانند ییلاق و قشلاق، به تالاری دیگر رخت سفر بسته و در آنجا،
به صرف چای و شیرینی‌، و شربت و نقل و نبات می‌پردازیم. ...

59 نوشته است:
امیر جان گرامی‌، بسیار ممنونم از لطف شما، که همیشه از آن‌ بهرمند هستیم. ...
- بسیار سپاسگزارم برای عکس‌های "خیاط کوچولوی شجاع". نام روسی اش هم همین هست:
"Храбрый портняжка" - "خرابری پارتنیاژکا". / ...
البته قبلن نیز اشاره داشتم، که چه آنزمان کودکی و چه حال، (البته لطف شما بسیار ارزشمند بوده و هست)
هیچوقت با کارتونهای شوروی ارتباط برقرار نکردم. فضای آنها، سرد و بی‌ روح بود.
اما بجایش، این فضای سرد و گاهن غمگین، که در فیلمهای سینمای زمان شوروی هم بوده،
برایم بسیار خوشایند هست و به سینمای دهه‌ های ۷۰ و ۸۰ میلادی شوروی،
از دید نوستالژیک حتا نگاه می‌کنم و آرشیو خوبی‌ هم از آنها جمع آوری کردم.
اتفاقن همانگونه که بیاد دارید، چند ماه پیش نیز، در پستی با نام: "ملودی و سرنوشت کاج ها"،
به معرفی‌ و بررسی‌ ۲ فیلم زیبا از آن‌ دوران طلایی‌ سینمای روس، پرداخته بودم:

https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t24p500-topic

59 نوشته است:
- (خنده). اول یک نکته‌ ای رو بگم. از دید من، گروهک مادرن تاکینگ رو،
نباید به کلیپ هاش نگاه کرد، بلکه فقط به اجرا‌های خوب و زیبای آنها گوش فرا داد چرا که،
آقای "توماس خان"، الان دیگر ظاهر مناسب دارند، یعنی‌ جا افتاده و مردونه شده، اما اون زمان،
حتا ماتیک هم میزده (خنده ... گریه)، البته اسم دقیق اون چه که ایشون استفاده میکردن، بگمانم "برق لب" باشد!،

59 نوشته است:
و اما، در آهنگ "Atlantis Is Calling"، جایی‌ که ترجیع بند هست میگن "(S.O.S. For Love)".
برای شخصی‌ همانند من که زبان انگلیسی را نمی‌داند، گوش دادن به آهنگهای انگیلسی زبان،
یعنی‌ فقط شنیدن آوا و فونیتیک آن‌ واژه‌ های شعری!، پس من همیشه فکر میکردم و همچنان نیز هم،
که وقتی‌ با گویش خودشان در آهنگ میخوانند "(S.O.S. For Love)"، انگار که میگوند "اسفناج پلو"!.

http://s5.picofile.com/file/8119720892/M_T_Atlantis_Is_Calling_S_O_S_For_Love_.rar.html

5. آهان! از اون نظر! پس قضیه کمی شخصی بوده. جالب بود؛ اما.

59 نوشته است:
- یاد آوری واژه ی "مرد خانواده"، و فیلم بسیار بسیار زیبای نیکلاس خان کیج در سال ۲۰۰۰، بجا و عالی‌ بود،
این فیلم با همین نام هم به روسی برگردان و دوبله شده. فکر کنم نام اوریجینال آن‌ هم همین باشد.
البته از دید کوچک من، میتوان "خانواده دوست" هم آنرا ترجمه کرد. این برگردان را بهتر می‌‌پسندم.
اتفاقن در طی‌ ۱۰ سال گذشته در ایران، از روی این فیلم امریکایی، ۲ فیلم ایرانی ساخته شده!.
اولی‌ فیلم سینمایی هست با نام "زن بدلی - ۱۳۸۴" که البته ماهایا پتروسیان، بجای نیکلاس بازی می‌کند!.
ناگفته نماند، که سبک بازیگری "رضا شفیع جم" در این فیلم را، بسیار دوست دارم.
مورد دوم، فیلم تلویزیونی "بابای‌ اجباری - ۱۳۸۹" هست، که حمید خان لولایی، نقش نیکلاس دوست داشتنی را ایفا میکند.
... از آنجا که داستان اصلی‌ "خانواده دوست - ۲۰۰۰" قوی بوده، این گرته برداری‌های ایرانی‌ هم، قابل قبول کار شدند.
(بر روی جلد دی وی دی فیلم در نسخه ی دوبله به روسی آن نوشته: "فروش جهانی‌ در گیشه، ۱۲۵ میلیون دلار")

59 نوشته است:
- امیر جان راستش من هم در کار شیره بودم (خنده)، و همانند زنبور،
علاقه به شیره ی گل یاس داشتم. البته با هاج زنبور عسل اشتباه نشود،
چرا که من زنبوری مستقل بوده و هستم. ...

Emiliano نوشته است:


به شخصه با صدای دوبلورها خیلی حال می کنم تا تصویرشون و گاه بوده که تصویر یه صداپیشه یا مجری رادیو رو که دیده م، حالم گرفته شده و کاخ ساخته هایی که داشته م، رو سرم خراب شده!
از جمله "داریوش کاردان" و "محمد رضا رهگذر" ("محمد رضا سرشار").

[/b]

به نکته ی جالبی دقت کردین!
خیلی از ما این تجربه رو داریم که صدای دوبلورهای مختلف رو طی سالها روی فیلم ها و کارتونهای مختلفی می شنیدیم و ناخودآگاه و تدریجی توی ذهنمون یه تصویری از صاحب اون صدا توی ذهنمون می ساختیم که با دیدن چهره ی واقعی اون دوبلور، می خورد تو ذوقمون! بحث زشتی و زیبایی نیست. علت این تو ذوق خوردن میتونه این باشه که حس می کردیم اون صدای آشنا و همیشگی خیلی به چهره ی صاحب صدا نمی خورد...
مثلا این تصویر بانو "رفعت هاشم پور" (همسر جلال مقامی) است. ولی صداشون بیشتر به چهره ی فخری خوروش یا شهلا ریاحی میخوره و تشخیص درست و دقیقی وجود داشت که باعث شد ایشون سالها روی این دو بازیگر حرف بزنن.


و انصافا بعضی از این تشخیص ها خیلی دقیق و درست بودن. یکی از آرزوهای همیشه ی من این بوده که کاش رابین ویلیامز یا کن واتانابه (بازیگر نقش گنزو) تو زندگی واقعی هم با صدای جلال مقامی حرف می زدن. از بس که اون صدا با اون چهره و شخصیت ها هماهنگ بود.
کاش "دیتر هالروردن" (دی دی) تو زندگی واقعیش هم با صدای حسین عرفانی حرف می زد.
کاش اگه "ایکیو سان" ی با همون شکل و شمایل کارتونیش وجود داشت با صدای فریبا شاهین مقدم حرف می زد.
و خیلی مثال های دیگه.
این تشخیص ها گاهی اینقدر دقیق و درست بودن که صدای دوبلور خیلی شبیه صدای بازیگر اصلی درمیومد.
مثلا یکی از شخصیت های فرعی پدرخوانده 2 (یه پیرمرده بود که متاسفانه الان اسم اصلیش یادم نیست) صدای واقعیش کاملا شبیه صدای دوبلورش بود.
یا استاد اکبر منانی که به زیبایی روی پوآرو حرف می زد، صدای ایشون شباهت زیادی به نسخه ی اصلی سریال داشت که دیوید سوشه نقش پوآرو را بازی می کرد.

البته انصافا این وسط، صدای بعضی دوبلورها هم خیلی به چهره شون می خوره.
مثل احمد رسول زاده که تو بیشتر فیلم ها به جای محمدعلی کشاورز صحبت می کرد.
مدتی قبل برنامه یادگاری قسمتی از فیلم "در محاصره" رو پخش کرد که احمد رسول زاده یکی از بازیگرهاش بود و با صدای خودش صحبت می کرد (اعضای خانواده ای دور سفره نشسته بودن و احمد رسول زاده بالای سفره داشت نطق می کرد و یکی از بچه ها یواشکی می خندید. اسماعیل محرابی هم کنارش نشسته بود.)


یک نکته ی ظریف هم این وسط وجود داره که دو سه سال قبل یکی از این خانمهای دوبلوری که تو محل کارم دیده بودم، بهش اشاره کرد. این خانم را خیلی اتفاقی دیدم و تو مسیری که داشتیم بیرون میومدیم در مورد دو سه تا نکته ی جالب صحبت کرد.
یکیش این بود که فضای داخلی دوبله از نظر اخلاقی فضای سالمی نیست. البته همیشه آدمهای شریف و درستکاری استثنا هستن ولی برداشت ایشون با توجه به تجربه کاریش این بود. (به خاطر یک سری از این مسایلی که در مورد دوبله گفته بود اسمی از ایشون نمیارم.)
دوم: روالی وجود داره که تعدادی از فیلم ها و سریال ها (کارتونی و غیرکارتونی) هرچند سال یکبار دوباره با صداهای جدیدی دوبله میشن (خود ایشون تو یکی از اون دوبله های دوباره به جای شیلا حرف زده بود) راستش من هم تو بازپخش اخیر برتا همین احساس رو داشتم که تعدادی از صداها انگار عوض شدن.
سوم اینکه دلبستگی ما به بعضی صداها و دوبله ها ریشه در فضای روحی و تجربه ی ذهنی نوستالژیکمون داره و اینکه حافظه ی خاطره ساز و نوستالژیکمون به اون صدا انس گرفته.
چنتا مورد دیگه هم بود که برا اینکه طولانی نشه نمی نویسم.
بیرون که اومدیم دوتایی سوار این اتوبوس های بی آرتی شدیم که مسیر یکطرفه ولیعصر را میرن پایین. اتوبوس ساکت بود و برعکس روزهای قبل، کسی همهمه و شلوغی نمی کرد. بعد موبایل این خانومه زنگ خورد و همین که گوشی رو برداشت و دو تا کلمه گفت "الو سلام" کل آدمهای اتوبوس ناخودآگاه برگشتن عقب را نگاه کردن! (دلیلش قابل حدسه)
اینم از این.

59 نوشته است:




امیر جان گرامی‌ با درود. بسیار ممنون هستم از دیدگان مهر شما که همیشه جاریست.
- بله، این آهنگ فولکرولیک، چون تنظیمش رو آقای کاظم عالمی انجام دادن،
این هست که خودشان هم همانند ناظر ضبط در استودیو بودن، پس ....
ما صدای معین دوست داشتنی را همانگونه که در قبل داشتیم، می‌شنویم.
- اتفاقن آن آهنگساز، سرود نوستالژیک "خلبانان ملوانان" هم از ساخته‌ های او هست،
اما خیلی‌ گرایش به موسیقی‌ عربی‌ و ترکی‌ دارن در دیگر ساخته‌های فاریشون.
نمیدونم، شاید اصلن دلیلش این باشه که نژادشون به ۲ فرهنگ یاد شده نزدیک باشه!.

- شما و همچنین یاران ارجمند فروم رویایی، درک درونی‌ بسیار خوبی‌ دارید، همگی‌ اهل دل هستید،
و بویژه حالات احساس و روح رو خوب متوجه میشید .... جای بسی‌ خرسندی و بالیدن دارد.
سپاسگزارم از لطف شما نسبت به پست تقدیم شده به اساتید علی‌ جعفریان و بیژن ترقی‌.

- استاد علی جعفریان در قبل از ۵۷، تعداد ۳۰ آهنگ رو در اداره رادیوی آنزمان ساخته بودند،
که با صدای خانمها: پوران، پروین و مر.ضیه، خوانده شده بودند. ... یکی‌ از آن ساخته ها،
در نیمه ی دهه هفتاد، توسط آقای بهرام حصیری، بازخونی شد. ما این آهنگ رو خوب خوب میشناسیم،
چرا که تنظیم اونرو، آقای منوچهر بیگلری پور، انجام داده بودن و ملودی اصلی‌ رو هم، با ساز تخصصی خودشون،
یعنی‌ ترومپت اجرا کرده بودند. آنوقت پخش کانال یک در آن زمان، بیشتر وقتها، آهنگ بی‌ کلام این کار رو،
همراه با تصاویری از دریا که از روی قایق موتوری فیلمبرداری شده بودن، نشان میداد.
آهنگ بسیار معروفی‌ هست، ... شعرش چنین بود: ... "کار شب و روز منه خاک رهت با مژه رفتن ...
ساز منو و سوز منه اینهمه از عشق تو گفتن ... در دل‌ ما، در دل‌ ما، گل جوانست ... در سر ما شکوفه ‌های عارفانه است".
* اما شوربختنه هیچ فایلی از آهنگ با کلام یا بی‌ کلام این آفرینه ی موسیقایی زیبا، در دست نیست تا تقدیم شود.

- و اما، پستها و مطالب خوب شما رو در بخش "سیاه، سفید، خاکستری" همیشه می‌‌بینم و دنبال می‌کنم،
و جای بسی‌ قدردانی داره (سکوتم از ناسپاسی نیست). ...عکس‌هایی‌ که از "چرا و به چه علت" قرار دادین،
بسیار نوستالژیک بودن، اما شوربختانه نتونستم نام اصلی‌ اون رو تا کنون پیدا کنم. باز هم ممنون هستم برای تلاش شما.

- میدونید امیر جان، راستش هر وقت که تالار تلاش پیگیر شما - "سیاه، سفید، خاکستری" رو میبینم،
با خود میگم که ‌ای کاش، مسوولین آرشیو تلویزیون، بویژه آرشیو برنامه ‌های کودک،
دلسوزانه تر نسبت به کارشون بودن!. چرا که آنها حتما این فروم و انجمن رو میشناسن.
اما‌ ای کاش که برای نمونه، لینک  "لیست‌ های سفید" شما رو، در سایتهای شبکه‌ ها قرار میدادن،
تا حاصل زحمت شما که بسیار هم کاربردی و حرفه ای هست، بیشتر در فضای اینترنت گسترش پیدا کنه.
قبول کنیم که بخش آرشیو سایت شبکه ها، (منظورم ۵ شبکه ی اصلی‌ هست)، بسیار ضعف کار شده،
و نهایتن جسته و گریخته، نام برنامه ‌های کمی‌ رو اونهم بدون دسته بندی، با چند عکس کوچک،
و یا چند دقیقه فایل صوتی یا تصویری بی‌ کیفیت، قرار دادن. ... شما هیچ مزایای مادی از تلاشتون دریافت نمی‌کنید،
اما این انتظار هست که مسئولین شبکه ها، از زحمتی که فردی چون شما، بدون هیچ چشمداشتی میکشه،
استفاده کنن تا موضوع و ساختار "آرشیو بندی"، در تلویزیون ایران به سطح مناسب خودش برسه.

سلامت باشید.

--------------------------------------------------------------

پی‌ نوشت:

فراموش کرده بودم که لینک یکی‌ از مصاحبه‌ های انجام شده،
با استاد زنده یاد علی‌ جعفریان را، تقدیم فروم رویایی نمایم.
برنامه ی "تماشاگه راز"، که در نوروز سال ۱۳۸۵ پخش شده است.
استاد گرانقدر، یادتان گرامی‌ ....



https://www.youtube.com/watch?v=_pM2VEsBRnU

59 نوشته است:





فیلم سینمایی هست با نام "سیم خاردار"، که در سال ۱۳۶۰،
با بازی حسین عرفانی، ثریا حکمت، شهاب عسگری و چند بازیگر دیگر،
بکارگردانی مهدی معدنیان ساخته، و در سینماهای ایران اکران گردیده.
داستان آن مربوط به وقایع ۳۰ یا ۳۰ در دوره ی نزدیک به ۵۷ می‌باشد،
که البته از ساختار و سوژه ی گیرایی برخوردار نیست. اما نکته ‌ای که در این فیلم،
بسیار توجه من را بخود جلب کرد، یک سکانس کوتاه چند ثانیه‌ ای هست،
که در داخل ماشین پیکان دولوکس فیلمبرداری شده و راننده ی آن،
به نوار سخنرانی در ماشین گوش میدهد. در اینجا چند پلان کوتاه هست،
که با نمای کلوز آپ، قسمت پایین داشبورد که بخاری و رادیو ضبط اتومبیل قرار داشته،
نشان داده میشود. ... اپتدا میخواستم تا این سکانس کوتاه اما بسیار نوستالژیک را، جدا سازی،
و مستقیم در فروم رویایی قرار دهم، تا خاطرات همه ی ما، از آهنگ گوش کردن در پیکان وطنی،
زنده گردد. ... اما بخاطر اهمیت موضوع و ارزش نوستالژیکی که این کادرهای کوتاه داشتند،
سعی‌ کردم تا با هر ترفندی که میشد، با استفاده از پلانهای آن سکانس در حالت اسلوموشن،
و اضافه کردن چند تصویر که بی‌ ربط هم به موضوع نیستند، یک کلیپ کوتاه درست کنم.
نتیجه کار، که امیدوارم آماتور بودن ساختار آنرا به بزرگی خودتان ببخشید،
کلیپ کوچکی با زمان چها‌ر دقیقه و چهل ثانیه شد، که البته قسمتهایی‌ از آهنگهای زمان ما،
یعنی‌ بخشی از نوار‌هایی‌ که در دهه ی شصت از آنور آب می‌ آمدند و گاهن در ماشین هم،
بصورت نچندان آشکاری گوش داده میشدند، آذین بخش این کلیپ کوتاه گردید. ...
هدف اصلی‌، زنده کردن لحظه‌ های خوش گذشته هست. امیدوارم که ساختار مبتدی کار را،
به بزرگی خودتان ببخشید. با سپاس. ...

صدای جادویی خواننده‌ ای بی‌ همتا، و آهنگهای امید بخش آنروزها ....
براستی که تمام خوانندگان خوش صدای ایران زمین،
زاده ی دیار اصفهان هستند ....




گوش کردن نوار کاست، در رادیو ضبط ماشین پیکان دولوکس - دهه ی شصت ...:
http://s5.picofile.com/file/8120074134/Navar_Dar_Peykan_Dahe_60.rar.html


.
.
.
جاودان باد یاد خاطرات کودکی و نوجوانی.
شاد و سلامت باشید.

59 نوشته است:




امیر جان، سپاسگزارم از لطف شما و نکات درست و بجایی که مطرح ساختید.

- شهر اصفهان، فضای هنری و تاریخی‌- فرهنگی‌ غنی را دارا می‌باشد.
یکی‌ دیگر از خوانندگان خوش صدای آن دیار، جناب آقای "هوشمند عقیلی" هستند.
چند سال پیش یک مصاحبه ی صوتی از ایشان گوش می‌کردم که به نکته ی جالبی‌ اشاره کرده بودند.
ایشان می‌گفتند که سرزمین ایران از زمانهای قدیم، نه‌ آنچنان زراعتی بوده و نه‌ صنعتی‌،
اما تنها چیزی که این خاک را از دیگر کشور‌ها متمایز می‌کند، مساله ی "شعر و شاعری" هست.
در تکمیل صحبتهای درست ایشان، میتوان این مهم را اضافه کرد که برای نمونه،
همین الان اگر آهنگی مورد پسند مخاطب قرار بگیره، همه میگن که،
شنیدید این آهنگ جدید رو؟، ... "عجب شعر قشنگی‌ داره!"./ ... به بیان دیگر،
۹۰ درصد مخاطبان ایرانی و آنهایی که اهل موسیقی‌ هستند به طور عام،
توجه آنچنانی‌ به ملودی و ساختار خود آهنگ ندارن، بلکه کلام رو بهش بیشتر توجه می‌کنن.
برای همین هست که در میان اینهمه آلبومهای موسیقی‌ ایرانی‌، تنها یک "باران عشق" داریم و بس.
اما موسیقی‌ اروپا، بر روی سبک بی‌ کلام، خیلی‌ کار کرده و بویژه در ژانر "رمانتیک"،
آفرینه‌های درخشانی را در طی‌ یکی‌ - دو قرن گذشته، خلق کرده است.

- بسیار خرسندم که کلیپ "نوار در پیکان" رو دریافت و تماشا کردید.
بله، کاملن موافقم که خاطرات ما با این آهنگهای ارزشمند، همگی‌ حس و حال صوتی دارند.
اما خیلی‌ این علاقه رو داشتم، که از آن دو آهنگ پویا، در ساخت کلیپ استفاده کنم.
خدمت شما بگم که، پدر من، در سالهای انتهایی دهه ی شصت و تقریبن تمام دهه ی هفتاد،
یک پیکان دولوکس قرمز رنگ داشتند که قبلن نیز در خاطره ی "استخر"، به آن اشاره کرده بودم.
از اینرو، من با این ماشین وطنی، خاطرات زیادی را دارم، بویژه در زمینه ی گوش کردن نوار کاست.
هدف از انجام کلیپ، بازیافت یاد آن روزها و گوش سپردنی بود، که به آهنگهای شاداب ایرانی در ماشین هم داشتیم.

- نکته ی دیگری که البته درگوشی باید بگم!، این هست، که در تابستان سال ۱۳۶۹ که من ۱۰ ساله بودم،
یک روز بعد از ظهر جمعه، که همه مشغول استراحت بعد از نهار بودند، من کلید این پیکان را،
یواشکی برداشتم و به حیاط منزل رفتم. ... به آهستگی و با دقتی‌ که هیچ صدایی نشه،
درب ماشین را باز کردم، پشت فرمان نشستم و سپس از داشبورد، بسته ی سیگار وینیستون قرمز رنگی‌ را،
که برای پدر بود برداشتم. ... قوطی کبریتی هم آنجا بود. ... سپس یک سیگار از داخل بسته بیرون آوردم،
کبریت را آتش زده و سیگار را روشن کردم!. ... با اولین پکی که به این سیگار که قوی هم هست زدم،
جلوی چشمم را چیزی شبیه به ابر سیاه گرفت و همزمان، احساس سرگیجه و سرفه به من دست داد.
سرانجام به هر زحمتی که بود، سیگار را در باغچه خاموش کردم و سپس در کوچه به جوی آب انداختم!.
... ۳ -۴ سال بعد از آن، یعنی‌ زمانی‌ که دیگر ۱۳ - ۱۴ بودم، زمانهایی که ماشین در خانه بود،
باز کلید را بر میداشتم، و اینبار با همین پیکان قرمز رنگ، در حیاط خانه، اصول رانندگی‌ را یاد گرفتم.
البته بماند که وقتی‌ سر و صدای ماشین در حیاط بلند میشد،
گاهن کمی‌ مورد سرزنش قرار میگرفتم، اما در کل، رضایت بخش بود.
.....

سلامت باشید.

1. و ضمناً موندگارترین و خاطره انگیزترین ترانه ها هم ترانه هایی ان که در آواز اصفهان (دستگاه همایون) ساخته شده ن و مطمئنم چه فرد حرفه ای باشه و چه عادی، از هر 10 ترانه ای که دوس داره و باهاش خاطره داره، نصفش تو این مایه ست.

2. نکته ی قشنگی بود نکته ای که آقای "هوشمند عقیلی" به اون اشاره کرده بود و ممنونم از شما؛ بخاطر، بیان این مطلب.

3. آره. متأسفانه تو کشور ما بیشتر به ترانه پرداخته شده تا موسیقی بی کلام.
حتا، ملت بیشتر موسیقی های بی کلامی رو دوس دارن؛ که، بیشتر ازشون ترانه شنیده ن و با صدای زشتشون حتا، وختی اونو می شنون، گاهی رو مُخ آدم پاتیناژ هم می رن!
دخترا هم که محاله برقصن و ترانه رو لب خونی نکنن! ینی من در آرزوی دختری موندم؛ که، فقط حرکات موزون انجام بده و لبش تکون نخوره! می دونید چرا؟ ضعف کج کاری های حرکات موزونشو می خواد با خوندن برطرف کنه!

4. ناگفته نماند که با چند ثانیه ی اول کلیپ؛ یعنی، خش خش صدا و سیاه و سفید و مات بودن تصویر و فید اینش خیلی حال کردم و حرفه ای کار شده بود.
کلاً از تدوینتون خیلی خوشم اومد؛ فقط، عرض کردم چون با ترانه ها خیلی خاطره داشتم، دوس نداشتم این مدلی و روی اون تصاویر ببینمشون.
منتظر کارهای دیگه ی شما هستم.

5. ای ناقلا!
چه جالب! من هم اولین سیگاری که کشیدم، 18 یا 19 ساله بودم و خودم تجربه ش کردم و نه از دست کسی و رفیق ناباب و از این دست مسائل.
اما، سرفه، مرفه هم نکردم؛ چون، از کوچیکی بابام جلوم سیگار می کشید.
و بعد هم باز خودم ترکش کردم و ازش بدم اومد؛ یعنی، متنفر شدم؛ اون هم بخاطر این که، موها، بدن و لباسام بو می گرفت و این به شدت اذیتم می کرد.
ینی خودم شروعش کردم و خودمم ظرف چند سال کنار گذاشتمش و دیگه هم فک نکنم عمراً سمتش برم؛ چون، از یه چیز بدم بیاد، محاله دیگه خوشم بیاد!

6. تو خاطره ی دومی تون هم "وینستون"ی وجود داشت یا نه؟

59 نوشته است:




امیر جان ممنونم از لطف شما.

- بله، نکته ی بسیار خوبی‌ رو گفتید، ... آواز اصفهان و دستگاه همایون، ...
... نغمه‌هایی‌ بیهمتا و گوش نواز، ... از موسیقی‌ ایرانی و جهان، همین ما را بس. ...
- خواهش می‌کنم، ... از جناب هوشمند عقیلی ممنون هستیم، چرا که انسان اهل تفکری هستند.
ایشان از دیدگاه سن، جای پدر ما، و پدر بزرگ برای نسل تازه بشمار می‌‌آیند، اما دیدگاههای بسیار روشنی دارند.
اهل تفکرات و پیروی‌ های کورکورانه به هیچ شکل نیستند. ...

- خاطر نشان می‌کنم، که صدای جوان اول در سریال بسیار بسیار زیبا و نوستالژیک "در برابر باد"،
متعلق به استاد ناصر طهماسب می‌باشد. ... صدای ایشان انگار که از یک "تونل افکت دار" رد میشود،
و سپس به گوش مخاطب می‌رسد. / ... چه دوبله ی درخشانی هم داشته این سریال، ...
اساتید زنده یادان "حسن معمار زاده و پرویز نارنجی ها"، استاد حسین عرفانی، استاد جلال مقامی و ....
این صداهای جاودان را مقایسه کنید با آن گویندگانی که حتی در ۲۰ سال گذشته،
بطور رسمی‌ وارد خود صدا و سیما شدند و صداهایشان اکنون دایمن پخش میشود!.
حال دیگر درباره ی آن مسخره کده یا دلقک بازاری که بطور خودمختار کار می‌کند، هیچ نگوییم بهتر است.
* از دلقک‌ های واقعی‌ و هنرمند، که در سیرک ها یا تئاتر‌ها کار میکنند، واقعن پوزش میخواهم.

- امیر جان، اپتدا ی کلیپ، در واقع ویژه ی فروم کار شده و تا بحال در چندین کلیپ دیگر هم قرار گرفته بود.
اگر بفرمائید، فایل تصویریش جداگانه تقدیم میشه، چون برای خود خود فروم رویایی انجام دادم چند ماه پیش.
در اصل، یک دیباچه هست که قبل از فایلهای تصویری که محصول فروم هستند، قرار میگیره.
زمانش ۱۳ ثانیه هست. ... هدفم این بوده که اگر فایلهای ما را در جاهای دیگر اینترنت هم کاربران ببینند،
متوجه سرچشمه ی آنها که انجمن کودکی و نوجوانی هست، بشوند. ... از لطف شما بازهم ممنونم.

- (خنده) ...، نه‌ دیگه، در زمان ماشین بازی، چون حواسم به کشف رابطه ی بین کلاج با دنده،
و یادگیری اصول رانندگی‌ به شیوه ی خود آموز بود!، تمام فکرم به فرمون و سپر جلو، و ۴ متر فضای حیاط  بوده (خنده).
- اما باز یک مورد درگوشی بگم، و آن اینکه، از بچگی‌، از آمیخته شدن بوی سیگار با عطر، خوشم می‌‌آمد.
- ۱۸ - ۱۹ سالگی دیگه سن قانونی‌ هست و سیگار کشیدن در آن زمان خیلی‌ کار دلیرانه ‌ای محسوب نمیشه (لبخند).
اما از شوخی‌ که بگذریم، خیلی‌ خوب هست که کنار گذاشتید. ... چیز خوبی‌ نیست، چه دود، چه نوشیدنیهای الکلی.
حتی چای و قهوه هم زیادش خوب نیست. ... کسانی‌ که کارمند هستند، خیلی‌ گرایش به چای دارن،
و در روزهای تعطیل در خانه، معمولن کمی‌ سردرد میگیرن، چون دیگه آبدارچی اداره نیست که دم به دم،
و سینی به سینی، چای پرملات براشون بیاره. ... اما ترکهای ترکیه، چایی نوش فوق حرفه‌ ای هستند.

- در زمان تحصیل در اینجا، دوست و همدانشگاهی داشتم که اهل ترکیه بود و بسیار هم با یکدیگر صمیمی‌ بودیم.
از اینرو گاهن یکشنبه ها، ناهار را، در آپارتمان ایشان یا در محل زندگی‌ من میخوردیم. شما شاید باورتان نشود،
اگر در مدت این ۵ سال آخر که من دانشجو بودم، کلن ۱۵۰ بار یکشنبه‌ها یکدیگر را دیده باشیم،
نهایتان ۱۰ بار او آمد پیش من و در ۱۴۰ بار مابقی، من را نزد خود دعوت میکرد. علتش را همان اوایل پرسیدم،
چرا که گمان می‌کردم کوتاهی از من بوده، اما ایشان اپتدا بطور غیر مستقیم و سپس دیگر بی‌ تعارف گفت،
که نمیتواند زمانهایی‌ که خانه نیست، از کنار کتری و چای بدور باشد، و راحت تر آنست که خانه ی خودش باشد.
چند باری نیز هموطنانش را دعوت کرد، آنها هم اینگونه بودند در برخورد با چای. اصلن چای خوردن ایرانی‌ ما را فراموش کنید،
وقتی‌ با یک شهروند ترکیه، همدم در چای نوشیدن می‌گردید. ... رنگ چای آنها از بس که غلیظ است مثل قیر میماند.
با چای دوپینگ میکنند، لیوان پشت لیوان می‌نوشند. حتی از نگاه کردن به لیوان چایشان هم لذت میبرند،
دیگر چه برسد به نوشیدنش، که پرواز در آسمانهاست.

سلامت باشید.

1. بله. با نوشته های شما درباره ی "هوشمند عقیلی" و "ناصر طهماسب" عزیز کاملاً همسو و موافقم.
فقط یه چیزی: تیتراژ "در برابر باد" رو زنده یاد "عطا کاملی" می گه، گوینده ی تیتراژ و اسامی "اسکیپی".
2. درسته، "59" عزیز. می خواستم همین نکته رو هم بگم که این دیباچه ی زیبا رو تو یه کلیپ دیگه از شما دیده بودم؛ که، یادم رفت.
بله، لطفاً اگه زحمتی نیست، جداگونه ی اون رو هم، که می فرمایید 13 ثانیه س، بذارید. ممنون می شم.
کار بسیار نیکویی کردید که "امضا"یی برای خودتون و انجمن گذاشتید.
3.
راس می گی. 18 سالگی شجاعت و افتخار نداره؛ اما، واقعاً قبلش هیچ میلی به این پدیده در من وجود نداشت. نه این که بخوام به سن قانونی برسم؛ وگرنه، خیلی کارها رو آدم می تونه از سنین خیلی کمتر هم انجام بده!
4. خاطره ی دوست ترکتون خیلی جالب بود.
بله. ترک ها چای نوش قهاری ان. تو ایران خودمون هم ترک ها و همچنین ترکمن ها. من یه دوست ترکمن داشتم؛ به نام، "یعقوب"؛ که متأسفانه، خیلی جوون و یه سال بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه، از بینمون رفت. اون هم عشق چای بود و می گفت تو گنبد اکثراً چای رو با کاسه می خورن.
کلاً ترک ها خیلی "اهل دل"ن!
5. برای این که چند پست آخرم خیلی حرفی شده و دست خالی نباشم، با چند عکس توپ اومدم خدمتتون؛ که، خودم باهاشون خیلی حال می کنم. شما رو نمی دونم:

5.1. این چند سالیه منسوخ شده؛ اما، خاطرات زیادی باهاش داریم، نه؟



5.2. این عکس رو فقط 5 دقیقه بهش نیگا کنید. اشکتون در می یاد:



5.3. سوسول ها و قرتی ها یادتونه؟
همیشه یه دفتر داشتن؛ که، پر از "شعر" بود و انشاهای دبیرستانی.
یه سری جمله ی بی مزه و مسخره و مضاف و مضاف الیه هایی؛ که، به راحتی می تونستی حذف یا جابجاشون کنی و باز اون انشاهای بی مزه، مثلاً عاشقانه به نظر بیان!
از این دفترا و این مدل نقاشی های درشون، کلی خاطره داریم و دست بچه های نسل الآن عمراً دیده نمی شه:

59 نوشته است:
"jasonbourne" گرامی‌ با درود. خواستار این هستیم که شما را بیشتر در فروم ببینیم.
(آی وانت سی‌ یو بیشتر ... خنده، ... انگلیسی‌ام زیر صفر است، یخ زده می‌باشد، برای همین هیچ وقت خراب نمی‌شود!)
خدمت شما بگم که، ظاهرن در امریکا، در ایالت‌های دیگر بجز لوس آنجلس،
این مورد دسترسی‌ به محصولات و غذاهای ایرانی‌ وجود ندارد. موردی را در ادامه تعریف خواهم کرد.
(یک پرسش کوچک، این واقعیت دارد که در لوس آنجلس، ۱ میلیون ایرانی‌ هست؟، و در کل امریکا، ۲ میلیون!؟).

Emiliano نوشته است:
1. ممنونم از "59" عزیز؛ که مثل همیشه، حواسش به همه چی هست و احترام زنده یاد "لطفی"، پدیدآورنده ی شاهکارهایی مثل "عشق داند" رو تو انجمن گرامی داشتن.
2. و ممنونم از "میحا"ی عزیز؛ که، در بخش صوتی انجمن مثل همیشه فعالن.

3. بی هیچ توضیحی تعدادی عکس و یافته ی جدیدمو می ذارم تا در لذتش با شما دوستان، همراه باشم:

jasonbourne نوشته است:

59 نوشته است:
"jasonbourne" گرامی‌ با درود. خواستار این هستیم که شما را بیشتر در فروم ببینیم.
(آی وانت سی‌ یو بیشتر ... خنده، ... انگلیسی‌ام زیر صفر است، یخ زده می‌باشد، برای همین هیچ وقت خراب نمی‌شود!)
خدمت شما بگم که، ظاهرن در امریکا، در ایالت‌های دیگر بجز لوس آنجلس،
این مورد دسترسی‌ به محصولات و غذاهای ایرانی‌ وجود ندارد. موردی را در ادامه تعریف خواهم کرد.
(یک پرسش کوچک، این واقعیت دارد که در لوس آنجلس، ۱ میلیون ایرانی‌ هست؟، و در کل امریکا، ۲ میلیون!؟).

بنده به علت اختلاف سنی (متولد 73) که با شما دوستان دارم خب طبیعی است که خاطراتم با خیلی از برنامه های تلویزیونی ،اسباب بازی ها، کتاب ها و... در دوره کودکی متفاوت هست. البته این دلیل نمی شود که  فیلم ها و سریال های شاخض دهه 60 رو نادیده بگیرم. نه اتفاقا برعکس 95 درصد همسن و سالنم گهگداری اگر وقت داشته باشم به تماشای این آثار می نشینم....
اما در مورد سوالاتون باید بگم که من نمی دونم دقیقا چند میلیون ایرانی در آمریکای شمالی (آمریکا و کانادا) زندگی می کنند، ولی مسلما هر چقدر که هست اکثریتشان در ایالت کالیفرنیای آمریکا هستند. در کالیفرنیا هم اکثر جمعیت ایرانی در شهر لس آنجلس متمرکز شده است. به عبارت دیگر به نوعی میشه جمله شما رو از نظر "اکثریت ایرانی ها در لس آنجلس هستند تایید کرد" ولی از نظر اعداد و ارقام و آمار که اشاره کردید خیر.
پی نوشت : حقیقتش می خواستم پاسخ پست یکی از کاربران رو هم بدم ولی چون یک هزارم درصد پیش بینی کردم که ممکن است کدورتی پیش بیاد (و من هم خاطرات بدی از بحث و جدل مجازی دارم!) از این کار خودداری می کنم.

59 نوشته است:

Emiliano نوشته است:
1. ممنونم از "59" عزیز؛ که مثل همیشه، حواسش به همه چی هست و احترام زنده یاد "لطفی"، پدیدآورنده ی شاهکارهایی مثل "عشق داند" رو تو انجمن گرامی داشتن.
2. و ممنونم از "میحا"ی عزیز؛ که، در بخش صوتی انجمن مثل همیشه فعالن.

3. بی هیچ توضیحی تعدادی عکس و یافته ی جدیدمو می ذارم تا در لذتش با شما دوستان، همراه باشم:

امیر جان، با سپاس از لطف و دیدگان مهر شما که همیشب جاریست.
- بسیار بسیار ممنونم برای عکسهای خاطره انگیزی که فراهم آوردید.
از تماشای آنهایی که در "بازگویش" آوردم، واقعن لذت بردم.
- نسل ما، با نوار کاست، و زنجیر چرخ ماشین پدالی و یا دوچرخه ای،
که بعضی‌ وقتها از جایش در می‌‌آمد!، بزرگ شده است. ...
- با عکس لباس زورو، زدید به هدف!. چقدر دیدنش برام نوستالژیک هست.
من از این دست لباس و وسایلش داشتم. قبلن هم بارها گفته بودم.
کلاهش از تلق بود، اما من فکر می‌کردم، این همون عکس رادیولوژیه.
چون زیاد مریض می‌شدم، این بود که با چنین چیزهایی‌ آشنا بودم.
- در ضمن، من مدتها فکر کردم، که چه واژه ی پارسی‌ رو،
میتونیم بجای "نقل قول" که بیگانه هست، بکار ببریم.
تا اینکه امروز ناخود آگاه، "بازگویش" به فکرم افتاد.
چون ما، "بازبینی"، "بازنگری"، "بازپخش" رو داریم،
حالا بر همون وزن، "بازگویش" رو میتوان بکار برد.
تا چه باشد دیدگاه شما و یاران ارجمند. ...
باز هم ممنونم برای این عکسهای خاطره انگیز.

سلامت باشید.

Mihakralj نوشته است:

Emiliano گرامی،
من فقط انجام وظیفه می کنم و دوست ندارم که زجری که واسه پیدا کردن آهنگها کشیدم رو کسی دوباره تحمل کنه و بکشه.
پس با خیالی راحت از آهنگهای مورد نظر لذت ببرید.
تنها این پروژه پایان ترم من هست که وقتم رو گرفته و هنگامی که  خلاص شوم از شر نوشتن اراجیفی به نام پروژه فعالیت بیشتری خواهم داشت.
با سپاس.

Emiliano نوشته است:
1. ممنونم"59" عزیز.
اتفاقاً می خواستم برای تعدادی از عکس ها نوشته هایی بنویسم و باز اتفاقاً می خواستم لباس "زورو" رو به شما تقدیم کنم؛ اما شاید باورتون نشه، از دیروز که خبر درگذشت "لطفی" رو شنیده م، خیلی حالم گرفته شده بود و دستم به تایپ نمی رفت.
امروز بهترم و مطمئنم یاد ایشون هم پررنگ تره.

2. بله. لباس "زورو" اصلاً قابل شما رو نداشت و مطمئن بودم با دیدنش خوشحال می شید.
خودم به شخصه با دو عکس خیلی خیلی حال کردم: یکی هدهای ویدئوها و یکی هم اون نمدهای نوار کاست ها.
یادتونه گاهی نوار کاستا به علت کهنه بودن یا استفاده ی نادرست نمد زیر نوارشون خراب می شد و درمی یومد؟ خیلی هم ظریف بود.
استفاده ی نادرست معمولاً به این صورت بود که ما پسرا نوارا رو بدون قاب تو جیب یا لباسمون "قایم" می کردیم و گاهی آشغالی، تخمه ای، چیزی می رفت اون زیر و می یومدیم درش بیاریم، نمدک هم درمی یومد.
بدون اون قطعه هم محال بود صدایی بشنوی.
برای همین اکثر نوارها به جای اون نمدک، زیرشون و تو اون قسمت یا پنبه بود، یا دستمال کاغذی یا حتا مقداری کاغذ.

وای که حتا یادآوری اون لحظاتی که می خواستیم برای کیفیت بهتر نوار، پنبه رو کمی این ور و اون ور کنیم، دل آدم رو می بره به سال ها دور. چه زود گذشتن!
"کجاست اون کوچه؟ چی شد اون خونه؟"

3. حالا که صحبت از "رسم زمونه"ی "رسول نجفیان" شد، باید عرض کنم که بنده یکی از عاشقان این آلبومم.
نمی دونم بعد از اون سال (79، اگه اشتباه نکنم؟ لطفاً تصحیحم کنید.) ایشون آلبوم دیگه هم دادن یا نه؛ اما، تموم، بله، تموم قطعه های "رسم زمونه" یا بهتر بگم آلبوم "آهوی زخمی" رو ایشون "از دل" نوشته ن و برای همین "لاجرم بر دل می شینه".
شاید تا حالا این کار رو 1000 بار تو این سال ها شنیده م و هر بار هم باید از اول تا آخر؛ یا لااقل یک روی "نوار"؛ یعنی، 3 یا 4 تراک، رو بشنوم تا آروم شم.
قطعات یکی از یکی زیباتر، متن ها عالی، سه تاری که خود "نجفیان" می زنه، انگار به زخم دل می خوره، شور، دشتی، غمی زیبا، تأمل، همه و همه باعث می شن هیچ وقت از شنیدن این کار سیراب نشم.
بعد از "رسول نجفیان" خیلی خواستن "رسم زمونه" رو بازخوانی کنن؛ اما، انصافاً هیچ کی نتونست و شاید هم نتونه.

"آهوی زخمی"ش هم که آخرشه و با شنیدنش آدم حالش دگرگون می شه.

4. از بحث آلبوم "رسول نجفیان" می یام بیرون و به سطور آخر شما می پردازم:
"59" عزیز، از عبارت "بازگویش" شما بسیار لذت بردم و خیلی عالی و موشکافانه اونو ابداع کردید.
این عبارت، امکان اینو داره که به دهان های مردم و بخصوص "پارسی گرا"ها بیفته و مرسوم شه؛ اما، فقط باب یادآوری عرض می کنم؛ چون، فرموده بودید خیلی فکر کردید که برای "نقل قول" معادلی ساخته شده یا نه:

بله. این کار قبلاً انجام شده و بنده سال هاست "گفتاورد" رو تو جاهای مختلف می بینم. معروف ترین کاربرد "گفتاورد" هم بخش بزرگی از "ویکی پیدیا"ست، تحت عنوان "ویکی گفتاورد"؛ که، همون معادل پارسی "نقل قول"ه.
با این حال، باز هم عرض می کنم "بازگویش" عالی و بی نظیر بود و به شخصه خیلی حال کردم.

5. و سؤال آخر این که باز هم از این واژه سازی ها داشتید یا نه؟ قبلاً رو عرض می کنم.
اگه آره، خوشحال می شم تجربیاتتونو در اختیار ما هم بذارید. متشکرم.

.........................

6. "میحا"ی عزیز، دست شما هم درد نکنه. امیدوارم در تحصیل، کار و زندگی موفق باشید و روزهای خوبی رو پس از پایان تحصیل برای شما آرزو می کنم.
منتظر دیدار بیشتر شما می مونیم.

.........................

7. این لینک مطالعه هم تقدیم به "59" عزیز:

http://www.childrenslibrary.org/icdl/BookReader?bookid=leave97_00390097&twoPage=false&route=text&size=0&fullscreen=false&pnum1=1&lang=Persian&ilang=Persian