همشاگردي سلام

babak نوشته است:عکس برگردان ها و حروف برگردان ها
قبل از برچسبها تزیین مورد علاقه بچه ها برای کتابها و دفترها عکس برگردان ها بودند که بر خلاف برچسب ها از طریق فشار مداد یا خودکار روی عکس و حروف، روی کتاب و دفتر یا دیوار و حتی درِ یخچال و کمد نقش می شدند و قابل جدا کردن نبودند.
یادم هست آخرین عکس برگردانی که خریدم بچه های کوه تاراک بود که بخاطر کهنگی تقریبا نچسبید و پوست پوست شد.
" />

بابک عزیز
ممنون از پستهای جالبت. من هم چندتایی از یادگارهای شخصی‌ام را در این زمینه به اشتراک می‌گذارم.

     

ارادتمند: افشین
پی‌نوشت: شما هم برای ورود به فاروم باید از فیلترشکن استفاده کنید؟

- پنج سال پیش، با بچه‌های فروم، سخن از زنده‌یاد "منوچهر نوذری" به‌میان آمد،
خاطراتی بیان گشت و همچنین یادی داشتیم از کتابی که به‌قلم ایشان منتشر شده بود.
فقط خدا می‌دانست که این کتاب دوست‌داشتنی، مشهور و خواندنی، در میانه دهه هفتاد(۱۳۷۴-۷۵)،
چند نسخه چاپ و بازنشرها شده بود!، ... و تازه کلی‌ هم دست‌به‌دست می‌گشت ...


# بازگویش از (10.2013) .:

- پی‌ نوشت: در نیمه‌های دهه ی هفتاد، به قلم منوچهر نوذری،
کتابی در قطع کوچک منتشر شده بود با نام "لطیفه‌های جیبی‌"
که بسیار پر فروش هم گشت. (عکس ایشان در تصویر زیر، همان عکس جلد آن کتاب میباشد).

https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t24p325-topic#7017


.
.
.


- و سرانجام پس از سالیان‌سال، تصویر جلد آن کتاب یافت گردید. با سپاس از عکاس و سایت بازنشر آن ...


*** "لطیفه‌های جیبی‌" - نویسنده: "منوچهر نوذری" - "سال نشر: ۱۳۷۴" ***




https://esam.ir/item/4792130/کتاب-لطیفه-های-جیبی-منوچهر-نوذری

.
.
.

59 نوشته است:
(10.2013)

در فرهنگ و هنر هر کشوری، هستند بازیگران، نویسندگان و حتی ورزشکارانی،
که به سبب شهرت راستینشان، فراتر از آنچه که در زمینه ی کارشان به مردم ارایه میدهند،
قرار میگیرند و تبدیل به "چهره ای مردمی" میگردند. زنده یاد "منوچهر نوذری"، بی‌ شک یکی‌ از آنها بود.
ایشان هم بازیگر بودند، هم صدا پیشه ی رادیو و دوبلاژ، هم کارگردان و هم نویسنده و ...،
اما بسبب کاراکتر مردم پسند و جا افتاده‌ای که داشت، انگار که فامیل و یا دوستی‌ نزدیک برای افراد یک ملت شده بود.

خدا رفتگان همه را بیامرزد و آرامشی آسمانی داشته باشند. مادر بزرگ مادر من، که ما نتیجه‌هایش می‌شدیم،
در میانه ی دهه ی هفتاد زمانی که بالاتر از نود سال سنشان بود، از این جهان رفتند.
ایشان زمانی که ما بچه و نوجوان بودیم، خوب یادم هست که در دهه‌های شصت و اپتدای هفتاد،
بیشتر وقتها مشغول نیایش بود، اما پنجشنبه شب‌ها که می‌رسید، حتما میبایست "مسابقه ی هفته"،
صبحهای جمعه "صبح جمعه با شما" و کلن برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی،
با اجرا و صدای "منوچهر نوذری" را نگاه کند و گوش دهد! و جمله‌ شان نیز این بود که:
"مادر! اون تلویزیونو روشن کن، الان *آقای نوذری* برنامه دارن!"، و هنگام تماشای برنامه،
حتمن رویش را هم با چادر می‌گرفت و با علاقه و حالتی‌ که شرم و حیا نیز در چهره‌اش پدیدار می‌گشت، آنرا نگاه میکرد.

منوچهر نوذری، هیچگاه ادا و اصول و به زبان عامیانه ی آن گفتن "سوسول بازی" (که خیلی‌‌ها امروز دچارش هستند)،
در کار و اجرایش نبود. برعکس، جاهایی نیز بی‌ تعارف و بدون در نظر گرفتن نام و اسم معروفش،
با مخاطب در جلوی دوربین برخورد میکرد و بازهم به زبان دیگر گفتن، به او "گیر میداد".
در تابستان ۱۳۷۱، که سری آخر "مسابقه ی هفته" پنجشنبه شبها پخش میشد،
در یکی‌ از برنامه ها، زنده یاد نوذری بر حسب عادتی که داشت (مهران مدیری در ساعت خوش،
بر مبنای همان خصوصیت رفتاری ایشان، نمایشهای طنز مسابقه ی هفته را ساخت)،
و حتمن میبایست در هر برنامه با یکی‌ از شرکت کنندگان از اپتدای کار سر ناسازگاری را بگذارد!،
مگسک تفنگش را به سوی خانمی نشانه گرفته بود و در تمام طول مسابقه، هر چه او جواب میداد،
نوذری با حالتی پرخاشگرانه به سمتش یورش می‌برد. کار تا جایی بالا گرفت، که با شروع هفته پس از آن قسمت،
در نشریات و روزنامه‌های سینمایی و غیر هنری حتی، به رفتار زنده یاد نوذری اعتراضی شدید و گسترده شد،
و این در حالی‌ بود، که اگر اشتباه نکنم، آن شرکت کننده خانمی بود با پوشش کاملن آیینی - چادر و ....

زمانی که راهنمایی و دبیرستان بودم در دهه ی هفتاد، روزهای جشن نیکوکاری،
حتمن به حسینیه ارشاد میرفتم و در حیاط آن‌، جمع زیادی از هنرمندان، بازیگران و ...
را از نزدیک میدیدم و پرواز می‌کردم. "مهدی سپهر"، "علیرضا جاوید نیا"، "منوچهر آذری" ...
و بویژه زنده یاد "منوچهر نوذری" که پشت میزی نشسته بود، میکروفونی در جلویش بود،
و هر چند دقیقه یکبار، یا با دوربین تلویزیون صحبت میکرد و یا با میکروفون رادیو،
در این بین هم دایمن سیگار پشت سیگار آتش میزد و از میز جلویش که همانند بساط دست فروش ها،
پر از استکان و لیوان‌های خالی‌ شده بود، یکیشان را که هنوز چای داشت بر میداشت،
پکی عمیق و خالی‌ از احساس به سیگارش میزد، به نقطه‌ای نامعلوم که شاید در همان نزدیکیها بود،
خیره می‌گشت و مابقی چای را مینوشید.... یادش گرامی، که دیگر جایش در اجرا و دوبله پر نخواهد گشت.


https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t24p325-topic#7017

*پی‌نوشت: از پست‌های تازه‌ی وبلاگ مهندس ایندیاناجونز و فایلهای صوتی ناب‌اش، دیدن فرمایید .:

http://indianajones2.blogfa.com/post/82

http://indianajones2.blogfa.com