فیلمها و برنامه های تلویزیونی روی طاقچه ذهن کودکی

S@M نوشته است:

با سپاس دوباره از 59 گرامی، من از این برنامه های جایزه دار تلویزیون هیچ خاطره خوشی ندارم! دو تا از بارزترین هاش رو براتون می گم:
یکیش مربوط میشه به مسابقه هوشیار و بیدار که اگر خاطرتون باشه برای مدتی این مدلی شده بود که بچه ها جایزه شون رو از روی خونه هایی که روی دیوار درست شده بود و شماره داشت انتخاب می کردن و جالبش این بود که برخلاف جایزه هایی که معلوم نبود توشون چی هست اینها کاملاً معلوم بود و بالای هر شماره نوع جایزه نوشته شده بود و لامپ هم داشت و روشن میشد که چشم کورشون ببینه که چی انتخاب کنن... از حق نگذریم جایزه های خوبی بود: مثلا شماره 10 ساعت مچی،  ماشین حساب و ... تا چیزهای درپیت! و یادمه که همیشه من سر این قضیه حرص میخوردم که محض نمونه یک دفعه هم یک نفر جایزه درستی انتخاب نمیکرد... مثلاً یه دفعه اش پسره بعد سه ساعت فکر کردن یه لیوان آب رو انتخاب کرد!


*****

یه مسابقه دیگه ای هم شبکه دو نشون میداد که مجریش فکر کنم آقای قناد بود و جایزه ها اون وسط ریخته بود و با قلاب میگرفتنشون و باز هم نه دختر و نه پسر هیچکدوم عرضه این کار رو نداشتن! واقعاً دلم می خواست اون چوب قلاب رو بکوبم تو مخشون...


*****

خانم سم با درود.
یادآوریهای بسیار بسیار نوستالژیکی داشتید.

بویژه آنکه، اکنون این مسابقه ی "صید جایزه" رو بیاد آوردم!.
نشون به اون نشون که (لبخند)، در همان سالها،
با شمشیر زورویی که داشتم، بتقلید از مسابقه ی یادشده،
چیزی شبیه به چوب ماهیگیری، در خانه درست کرده بودم،
سپس سعی‌ میکردم که با قلابش، قطعه‌ های اسباب بازی "لگو (LEGO)" رو،
از کف اتاق (از روی فرش)، صید و با زحمت بلند کنم!. ...

توضیح تکمیلی: برای قلاب آن "چوب ماهیگیری شمشیرنشان"،
از قلاب فلزی چوبرختی استفاده کرده بودم .:



- واقعا چه استعداد‌های درخشانی،
که در گذر زمان، به فراموشی سپرده شدند!!!؟؟؟.

بسیار ممنونم برای یادآوری که داشتید.
سلامت باشید.

59 نوشته است:

جایزه، جایزه، جایزه ...





در برنامه‌ های کودک دهه ی شصت، شاید یکی‌ از جذابترین قسمتها،
هدیه دادن به بچه‌ هایی‌ بود که بعنوان تماشاگر، در استودیو ی ضبط برنامه حضور داشتند.
البته در چنین برنامه هایی‌، بخش مسابقه هم وجود داشت که به برندگان، زودتر از بقیه،
جایزه میدادند و سپس در انتهای برنامه، هدیه‌ های مشابهی‌ را، بین سایر شرکت کنندگان هم توزیع میکردند.
جایزه‌ها معمولن جعبه‌ هایی‌ بودند رنگارنگ، که در آنها، بازیهای فکری و یا کاردستیهای مقوایی قرار داشتند.





* کادرهای خاطره انگیز، مربوط به یکی‌ از جنگ های مناسبتی در برنامه ی کودک تلویزیون، با شرکت:
"زنده یاد جمشید اسماعیل خانی، حسن پور شیرازی، شهرام لاسمی (قلقلی) و بچه‌ های حاضر در استودیو،
در نیمه ی اول دهه ی شصت میباشد. ... با سپاس از کانال محترم "نسیم".



.
.
.

- و اما موضوع شیرین هدیه گرفتن، برای ما کودکان و نوجوانان "شصت"، گاهی‌ در مدارس نیز برگزار میشد.

...........................


زمستان سال ۱۳۶۵ بود که در کلاس اول دبستان درس میخواندم. ...
چند ماه قبل از آن‌، یعنی‌ در اپتدای سال تحصیلی‌، (از آنجا که متولد شهریور ۱۳۵۹ هستم)،
درست زمانی‌ که ۶ سالگی‌ام تمام شد، با پیگیریهای مادر، اسم منرا در کلاس اول دبستان نوشتند.
روز اول مهر که فرا رسید، خیلی‌ دلهره داشتم و به اجبار، به سمت دبستان براه افتادیم،
اما تا درب ورودی مدرسه را دیدم، گریه‌ ام گرفت و گفتم که نمیخواهم به مدرسه بروم.
احساس غریبی میکردم، حسی که انگار میخواست دست و پایم را ببندد و مرا مجبور به درس خواندن کند.
روز اول مدرسه، بخیر گذشت و بخاطر گریه زاریهای شدیدم، به خانه برگشتم، اما صبح روز بعدش،
با جدیت عمل فراوانی روبرو شدم که اگر بمدرسه نروم، بیسواد باقی‌ خواهم ماند و در آینده، "عمله" میشوم.
... پنج ماهی‌ از کلاس اول دبستان میگذشت و من، یکی‌ از خنگترین و تنبلترین شاگردان کلاس بودم.
اصلن نمیفهمیدم که درسها از جان ما چه میخواهند. ... فرق بین حروف "ف‌‌" و "ق" را درک نمیکردم،
که چرا یکیشان یک نقطه بیشتر از دیگری دارد؟، و همچنین شکل ظاهری اش، برخلاف دیگری، دایره‌ ای هست؟.
به هر زحمتی که بود، چند ماه اول مدرسه گذشت و کارنامه ی امتحانات ثلث اول من، جزو ضعیفترینها شد.

درست ۲۸ سال پیش، در چنین روزهایی‌، یعنی‌ در بهمن ۱۳۶۵ بود، که جنگ و بمباران شهرها،
در اوج خود قرار داشت. ... دهه ی فجر فرا رسیده بود و بهمین مناسبت، از دانش آموزان ممتاز،
در سر کلاس تقدیر بعمل می‌‌آمد. ... معلم بداخلاق ما، نام بچه‌ ها را از روی لیست میخواند،
آنها به کنار تخته می‌‌آمدند و سپس از روی میز، یک بسته ی کادو شده، به دانش آموز هدیه میداد.
برخی‌ بچه ها، کادو‌ها را همانجا بازمیکردند. ... به یکیشان ماشین مرسدس بنز قشنگی‌ داده شده بود،
که دربهایش باز نمیشدند ولی‌ چرخهایش حرکت میکردند. ... شاگرد بعدی، یک اتوبوس دوطبقه گرفته بود.
به دیگری، یک جامدادی آهنربادار هدیه دادند که از هر دو طرف، قابل استفاده بود. ...
کادوهای روی میز معلم، تعدادشان کم و کمتر میشد. ... یکی‌ از آخرین اسمهایی‌ که صدا کردند،
همکلاسی بود که درسش مثل من "بد" بود، اما به او هم جایزه دادند!. ... من در این لحظه خوشحال شدم،
چراکه گمان کردم پس حال که به او حتا جایزه‌ دادند، بمن هم هدیه‌ ای میدهند، اما!، چنین اتفاقی نیفتاد.
بعد از ظهر آنروز به خانه آمدم و ماجرا را برای مادرم تعریف کردم. ایشان اول چیزی نگفتند،
اما بعد دوباره درباره ی اهمیت درس خواندن توضیح دادند و اینکه اگر دانش آموزی خوب باشد،
حتما در مدرسه جایزه هم میگیرد. من تاکید کردم که آن‌ همکلاسی هم، درسش مثل من "بد" است،
پس چرا به او جایزه دادند؟، ....

چند ماهی‌ گذشت و دیگر به انتهای سال تحصیلی‌ نزدیک میشدیم، ولی‌ من هنوز،
فرق بین حروف "ف‌‌" و "ق" را درک نمیکردم. ... یک روز در زنگ آخر بودیم،
که معلم اسم من را صدا زد. ... به کنار میزش رفتم و در کمال ناباوری، دیدم که بسته ای کادوشده،
از کشوی میز بیرون آورد و بدون هیچ تشریفاتی، آنرا بمن داد و گفت، "حالا برو بشین!". ...
بچه‌ ها زمزمه هایشان شروع شد که "خوش به حالت!، جایزه گرفتی!، ... حالا توش چی‌ هست؟"، و ....
دلم نمیخواست که بسته را در کلاس بازکنم، اما از همان چند ماه قبلش، تصویر ماشین مرسدس بنز پلاستیکی،
که به یکی‌ از بچه‌ ها جایزه داده بودند، دایمن در جلوی چشمانم بود، و حال امیدوار بودم که در کادوی من نیز،
یکی‌ از همان ماشینها و یا مدل دیگری از آن وجود داشته باشد. ... سرانجام زنگ آخر خورد،
و با خوشحالی کلاس را ترک کردم. ... وقتی‌ به حیاط رسیدم، صبر کردم تا بچه‌ ها از مدرسه بیرون بروند،
سپس به گوشه‌ ای رفتم و با شوق زیاد، بسته ی کادو را باز کردم. ... جعبه‌ ای بود مقوایی و آبی‌ رنگ،
که از جهت اندازه، به ماشین اسباب بازی نزدیک بود، اما وقتی‌ درب آنرا باز کردم، دیدم که یک لیوان پلاستیکی بزرگ،
بهمراه یکی‌-دو قطعه ی دیگر است که در اصل، جای مداد و خودکار و لوازم التحریر بود و روی میز قرار میگرفت.
خیلی‌ سرخورده شدم، ... تا جایی‌ که میخواستم آنرا همان گوشه ی حیاط رها کنم، اما فکرکردم که کار درستی‌ نیست،
بهرحال هدیه ی مدرسه؟! است، ببرم و به خانه نیز نشان دهم ....

از آن‌ ماجرا نزدیک به ۱۵ سال گذشت. ... روزی در انتهای دهه ی هفتاد،
در خانه صحبت بر سر دوران مدرسه‌ بود. ... طبق معمول انتقاد میکردم از ایشان،
که خیلی‌ بمن در ۱۲ سال مدرسه فشار آوردید، ... اصلن میبایست سال ۶۶ به کلاس اول میرفتم،
که حداقل ۷ ساله میبودم، و نه‌ در ۶ سالگی. ... سپس ماجرای جایزه را دوباره تعریف کردم،
و آنجا بود که پس از ۱۵ سال، پرده از رمزی قدیمی‌، برداشته شد. ... مادر گفتند که قبل از دهه ی فجر آن‌ سال (۱۳۶۵)،
جلسه ی اولیا و مربیان در دبستان ما برگزار میشود. ... به والدین بچه‌ ها میگویند که جشنهای دهه ی فجر، نزدیک است،
اگر میخواهید، هدیه‌‌ ای برای فرزندتان خریده، آنرا اینجا بیاورید، و ما در روزهای یادشده و سایر زمانها در سال تحصیلی‌،
خودمان (یعنی مدرسه)، جایزه ها را به بچه‌ ها میدهیم!. ...

......................................
......................................
......................................


.
.
.
جاودان باد یاد خاطرات کودکی و نوجوانی.
سلامت و کامیاب باشید.

slevin(HAMID نوشته است:

59 نوشته است:

Emiliano نوشته است:


1. عجب!
2. "59" عزیز، شما نسخه ی اصلی این فیلم رو دارید، 5 تا 10 دقیقه ی جنجالی پایانیش رو برامون بذارید، اگه زحمتی نیست؟

امیر گرامی، من هم نسخه‌ ای که کانال نمایش از "شب حادثه - ۱۳۶۷" بخش کرده،
و در اینترنت موجود هست رو، پس از سالها دوباره دیدم و دریافت کردم. ...
(سایت نوستالژیک تی‌وی، لطف کردن و اونرو قرار دادند)
"نسخه ی اصلی‌، نزد صداوسیماست ... دهه ی شصت، بخشی از ماست" (عجب شعری!؟)
مگر اینکه ماسک بزنیم، همراه با چراغ قوه و سایر وسایل لازم،
شبونه بریم آرشیو تلویزیون، تا بتونیم به نسخه ی کامل این فیلم، دست پیدا کنیم (خنده).
سلامت باشید.

ممنون دوست عزیز . خیلی خوب و کامل توضیح دادی...بیشتر میخواستم بدونم چی میشه که آخر آشتی میکنند...

slevin(HAMID نوشته است:

59 نوشته است:

جایزه، جایزه، جایزه ...

در برنامه‌ های کودک دهه ی شصت، شاید یکی‌ از جذابترین قسمتها،
هدیه دادن به بچه‌ هایی‌ بود که بعنوان تماشاگر، در استودیو ی ضبط برنامه حضور داشتند.
البته در چنین برنامه هایی‌، بخش مسابقه هم وجود داشت که به برندگان، زودتر از بقیه،
جایزه میدادند و سپس در انتهای برنامه، هدیه‌ های مشابهی‌ را، بین سایر شرکت کنندگان هم توزیع میکردند.
جایزه‌ها معمولن جعبه‌ هایی‌ بودند رنگارنگ، که در آنها، بازیهای فکری و یا کاردستیهای مقوایی قرار داشتند.

* کادرهای خاطره انگیز، مربوط به یکی‌ از جنگ های مناسبتی در برنامه ی کودک تلویزیون، با شرکت:
"زنده یاد جمشید اسماعیل خانی، حسن پور شیرازی، شهرام لاسمی (قلقلی) و بچه‌ های حاضر در استودیو،
در نیمه ی اول دهه ی شصت میباشد. ... با سپاس از کانال محترم "نسیم".

- و اما موضوع شیرین هدیه گرفتن، برای ما کودکان و نوجوانان "شصت"، گاهی‌ در مدارس نیز برگزار میشد.

...........................


زمستان سال ۱۳۶۵ بود که در کلاس اول دبستان درس میخواندم. ...
چند ماه قبل از آن‌، یعنی‌ در اپتدای سال تحصیلی‌، (از آنجا که متولد شهریور ۱۳۵۹ هستم)،
درست زمانی‌ که ۶ سالگی‌ام تمام شد، با پیگیریهای مادر، اسم منرا در کلاس اول دبستان نوشتند.
روز اول مهر که فرا رسید، خیلی‌ دلهره داشتم و به اجبار، به سمت دبستان براه افتادیم،
اما تا درب ورودی مدرسه را دیدم، گریه‌ ام گرفت و گفتم که نمیخواهم به مدرسه بروم.
احساس غریبی میکردم، حسی که انگار میخواست دست و پایم را ببندد و مرا مجبور به درس خواندن کند.
روز اول مدرسه، بخیر گذشت و بخاطر گریه زاریهای شدیدم، به خانه برگشتم، اما صبح روز بعدش،
با جدیت عمل فراوانی روبرو شدم که اگر بمدرسه نروم، بیسواد باقی‌ خواهم ماند و در آینده، "عمله" میشوم.
... پنج ماهی‌ از کلاس اول دبستان میگذشت و من، یکی‌ از خنگترین و تنبلترین شاگردان کلاس بودم.
اصلن نمیفهمیدم که درسها از جان ما چه میخواهند. ... فرق بین حروف "ف‌‌" و "ق" را درک نمیکردم،
که چرا یکیشان یک نقطه بیشتر از دیگری دارد؟، و همچنین شکل ظاهری اش، برخلاف دیگری، دایره‌ ای هست؟.
به هر زحمتی که بود، چند ماه اول مدرسه گذشت و کارنامه ی امتحانات ثلث اول من، جزو ضعیفترینها شد.

درست ۲۸ سال پیش، در چنین روزهایی‌، یعنی‌ در بهمن ۱۳۶۵ بود، که جنگ و بمباران شهرها،
در اوج خود قرار داشت. ... دهه ی فجر فرا رسیده بود و بهمین مناسبت، از دانش آموزان ممتاز،
در سر کلاس تقدیر بعمل می‌‌آمد. ... معلم بداخلاق ما، نام بچه‌ ها را از روی لیست میخواند،
آنها به کنار تخته می‌‌آمدند و سپس از روی میز، یک بسته ی کادو شده، به دانش آموز هدیه میداد.
برخی‌ بچه ها، کادو‌ها را همانجا بازمیکردند. ... به یکیشان ماشین مرسدس بنز قشنگی‌ داده شده بود،
که دربهایش باز نمیشدند ولی‌ چرخهایش حرکت میکردند. ... شاگرد بعدی، یک اتوبوس دوطبقه گرفته بود.
به دیگری، یک جامدادی آهنربادار هدیه دادند که از هر دو طرف، قابل استفاده بود. ...
کادوهای روی میز معلم، تعدادشان کم و کمتر میشد. ... یکی‌ از آخرین اسمهایی‌ که صدا کردند،
همکلاسی بود که درسش مثل من "بد" بود، اما به او هم جایزه دادند!. ... من در این لحظه خوشحال شدم،
چراکه گمان کردم پس حال که به او حتا جایزه‌ دادند، بمن هم هدیه‌ ای میدهند، اما!، چنین اتفاقی نیفتاد.
بعد از ظهر آنروز به خانه آمدم و ماجرا را برای مادرم تعریف کردم. ایشان اول چیزی نگفتند،
اما بعد دوباره درباره ی اهمیت درس خواندن توضیح دادند و اینکه اگر دانش آموزی خوب باشد،
حتما در مدرسه جایزه هم میگیرد. من تاکید کردم که آن‌ همکلاسی هم، درسش مثل من "بد" است،
پس چرا به او جایزه دادند؟، ....

چند ماهی‌ گذشت و دیگر به انتهای سال تحصیلی‌ نزدیک میشدیم، ولی‌ من هنوز،
فرق بین حروف "ف‌‌" و "ق" را درک نمیکردم. ... یک روز در زنگ آخر بودیم،
که معلم اسم من را صدا زد. ... به کنار میزش رفتم و در کمال ناباوری، دیدم که بسته ای کادوشده،
از کشوی میز بیرون آورد و بدون هیچ تشریفاتی، آنرا بمن داد و گفت، "حالا برو بشین!". ...
بچه‌ ها زمزمه هایشان شروع شد که "خوش به حالت!، جایزه گرفتی!، ... حالا توش چی‌ هست؟"، و ....
دلم نمیخواست که بسته را در کلاس بازکنم، اما از همان چند ماه قبلش، تصویر ماشین مرسدس بنز پلاستیکی،
که به یکی‌ از بچه‌ ها جایزه داده بودند، دایمن در جلوی چشمانم بود، و حال امیدوار بودم که در کادوی من نیز،
یکی‌ از همان ماشینها و یا مدل دیگری از آن وجود داشته باشد. ... سرانجام زنگ آخر خورد،
و با خوشحالی کلاس را ترک کردم. ... وقتی‌ به حیاط رسیدم، صبر کردم تا بچه‌ ها از مدرسه بیرون بروند،
سپس به گوشه‌ ای رفتم و با شوق زیاد، بسته ی کادو را باز کردم. ... جعبه‌ ای بود مقوایی و آبی‌ رنگ،
که از جهت اندازه، به ماشین اسباب بازی نزدیک بود، اما وقتی‌ درب آنرا باز کردم، دیدم که یک لیوان پلاستیکی بزرگ،
بهمراه یکی‌-دو قطعه ی دیگر است که در اصل، جای مداد و خودکار و لوازم التحریر بود و روی میز قرار میگرفت.
خیلی‌ سرخورده شدم، ... تا جایی‌ که میخواستم آنرا همان گوشه ی حیاط رها کنم، اما فکرکردم که کار درستی‌ نیست،
بهرحال هدیه ی مدرسه؟! است، ببرم و به خانه نیز نشان دهم ....

از آن‌ ماجرا نزدیک به ۱۵ سال گذشت. ... روزی در انتهای دهه ی هفتاد،
در خانه صحبت بر سر دوران مدرسه‌ بود. ... طبق معمول انتقاد میکردم از ایشان،
که خیلی‌ بمن در ۱۲ سال مدرسه فشار آوردید، ... اصلن میبایست سال ۶۶ به کلاس اول میرفتم،
که حداقل ۷ ساله میبودم، و نه‌ در ۶ سالگی. ... سپس ماجرای جایزه را دوباره تعریف کردم،
و آنجا بود که پس از ۱۵ سال، پرده از رمزی قدیمی‌، برداشته شد. ... مادر گفتند که قبل از دهه ی فجر آن‌ سال (۱۳۶۵)،
جلسه ی اولیا و مربیان در دبستان ما برگزار میشود. ... به والدین بچه‌ ها میگویند که جشنهای دهه ی فجر، نزدیک است،
اگر میخواهید، هدیه‌‌ ای برای فرزندتان خریده، آنرا اینجا بیاورید، و ما در روزهای یادشده و سایر زمانها در سال تحصیلی‌،
خودمان (یعنی مدرسه)، جایزه ها را به بچه‌ ها میدهیم!. ...

......................................
......................................
......................................


.
.
.
جاودان باد یاد خاطرات کودکی و نوجوانی.
سلامت و کامیاب باشید.

سلام دوست عزیزم
منم خاطره مشابهی دارم و اون اینکه دوران ابتدایی (دهه شصت) امتحانات ثلث اول تموم شده بود و من اول شده بودم و گفتند دانش آموزان ممتاز رو میخوان جایزه بدند.
چند روز بعد از پنجره دفتر میشد بالای کمد رو دید که چند کادو آماده شده...کادو ها متفاوت و حالت مکعب مستطیل کوچک داشت..
من همیشه به دوستان یکی شو نشون میدادم و میگفتم که کاش مال من باشه
اونی که من نشون کرده بودم دومی از نظر اندازه بود (قطر حدود 5 سانت)
و گذشت تا روز اهدای جوایز رسید و وقتی اسمم رو خوندن جایزه بزرگه بن رسید (قطر حدود 7 سنت)
با خوشحالی گرفتم و به خونه رفتم
رسیدم بازش کردم دیدم همش دفتر شصت و صدبرگه!!!!
به مادر و برادر و خواهرام نشون دادم ...
فهمیدم چند وقت پیش مادرمو خواستن که برام جایزه بیاره
اونم از دفترهای داداش و خواهرام برداشتن و کادو کردند و دادند به مدرسه
بله...اینم جایزه ما دهه شصتی ها.....

59 نوشته است:

Mihakralj نوشته است:

سلام دوستان،
در این سایت سوالی شده که جوابش در پایین آمده است.
http://forum.vmusic.ir/showthread.php?t=5432&s=24a96354edfc655a3183b099eae2f0e8&p=19052&viewfull=1#post19052

محتوی سایت این هست:

من توی این تاپیک موسیقی متن فیلم مردی که به زانو درآمد و یه ملو درام زیبای دهه شصتی بود را گذاشتم اگه میتونی اونم یه بررسی کن ممنون و تشکر

نام ایتالیایی un uomo in ginocchi
نام انگلیسی a man on his knee
اهنگساز خود فیلم ( اگه اقتباسی نباشه ) franco mannino
توضیح اینکه کامل این موسیقی در میانبرنامه های اجتماعی تلوزیون دهه شصت زیاد پخش میشد

از روی صوت دوبله با زمان کل دقيق 33 : 45 : 01 : روی دقیقه 44 جایی که پدره به پسرش میگه بیا تو کمک کن فنجونها رو بشماریم تو پایینی هارو بشمار ( درحالی که تاراحت و درمانده هست با خودش زمزمه میکنه دلم نمیخواد ازین یارو رو دست بخورم لعنتی میخواد زندگیمو از هم بپاشونه ) ... بهش میگه یکی کمه تو اونوشکستی ؟

جواب این هست:
آهنگساز Jean Musy از آلبوم فیلم 1979 به نام: 1979 - Clair de Femme
http://s5.picofile.com/file/8170707726/Jean_Musy_Theme_Principal.mp3.html

من ابن فبلمو ندیدن و اگر کسی به اشتراک بگذارد ممنون می شوم.

میحا ی گرامی با درود.
موسیقی‌ بسیار بسیار زیبایی‌ هست. سپاسگزارم.
در لینک زیر، نسخه ی کامل آن‌ فیلم، البته با دوبله ی روسی هست.
با نام " نور زن". ...  حالا نمیدونم که نام اصلیش همین هست یا نه.
http://filmix.net/dramy/23928-svet-zhenschiny-clair-de-femme-1979.html
در ضمن، اگر فایل تصویری لینک بالا رو دریافت کردید که هیچ،
اگر نه‌، بفرمایید تا فایلش رو، در سرور دیگری بارگذاری و اینجا قرار دهم.

*** (برای این موسیقی‌ با احساس، بازهم ممنونم. سلامت باشید) ***

پی‌ نوشت تکمیلی‌:
- این لینک هم اکنون یافت شد. نسخه ی فیلم مورد نظر، در یو.تیو.ب میباشد.
بگمانم به زبان (ایتالیایی) هست. ... پس همین نسخه، مناسبتر هست .:
https://www.youtube.com/watch?v=m2Sm0nvG8ak
سلامت باشید.

----------------------------------------------------

پی‌ نوشت تزئینی! .:

- حالا من همچنین گفتم که لینک دوم، بگمانم نسخه ی زبان ایتالیایی هست،
که انگار خودم اون زبان رو بلدم (خنده). ... به درک هم که بلد نیستم.
راستش از خدا پنهان نیست، از فروم رویایی هم پنهان نباشد که،
در دوران ۵ ساله ی تحصیل زبانشناسی در اینجا،
همکلاسی داشتم اهل ایتالیا، که گاهی‌، هموطنانش هم می‌‌یامدن پیشش.
البته چیزی که میگم معیار نیست، اما خب ...
بنده خودم خنگ هستم، شکی‌ نیست،
اما این ایتالیایی ها که من دیدیم،
چیچو و فرانکو، نزدشون میشدن دانشمند.
حالا بماند که خیلی‌ هم مغرور بودند.
آن‌ شخص بارها بمن گفته بود،
که تو، از کشوری شرقی‌ و جهان سومی‌ هستی‌،
اما او یک ایتالیایی است!!!، و ما، خیلی‌ باهم فرق داریم!.
یعنی‌ چقدر باید افراد دچار خودکمبینی‌ باشند که چنین حرفی‌ بزنند.
من جمع نمیبندم ... اما حرف اینست،
در ایران، خیلی‌‌ها عشق میکنند و میگویند که ایرانی‌ها و ایتالیایی!!! ها،
شبیه بهم هستند، ... همشکل هستند و از این چرت و پرتها.
(ای کاش که ما ایرانی ها، قدری خودمان را از اطراف!، آزاد میساختیم).
بدترین چیز در زندگی‌، دیدن و یافتن خود، در تصویر شخصی‌ دیگر، در آئینه است.
در ضمن، به هیچ قوم و کشوری اهانت نکردم. فقط مستندات را بازگو کردم.
\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/
نکته ی آخر اینکه، کشورهای روسی زبان،
نژاد پرست‌ ترین و خودخواه‌ ترین کشورهای دنیا هستند.
شخص خارجی‌ که در جاهای یاد شده بشکل اقامت دائمی‌ زندگی‌ کنه،
خودش هم پس از مدت مشخصی،
دو خصلت نژادپرستی‌ و خودخواهی رو از محیط دریافت میکنه.
یعنی‌ اپتدا میشه قربانی!، و پس از مدتی‌ اون زهر براش تبدیل به واکسن،
و سپس برای همیشه، در وجودش نهادینه میشه.
سلامت و موفق باشید.

Mihakralj نوشته است:

59 گرامی،
متشکرم از لطف و نظر محبت شما.
در واقع من بدرستی منطورم رو مطرح نکردم و به اشتباه افتادین.
من قیلم "مردی که به زانو درآمد"رو می خواستم. ترجیحا با دوبله فارسی.

در مورد ایتاایایی ها تا اونجایی که من شنیده ام اهالی قسمت های شمالی این کشور بسیار مغرورند.
حتی به جنوبی های کشور خودشون فخر میقروشند.
البنه متاسفانه.

میحا ی گرامی، ... خواهش میکنم.
- از توضیحات تکمیلی شما هم بسیار ممنونم.
(در این رابطه، در پی‌ نوشت ادامه خواهم داد)

- فیلم "مردی که به زانو درآمد"، نسخه ی کاملش،
در لینک زیر، با زبان اصلی‌ (ایتالیایی) هست.
با IDM که دریافت بشه، ۴۳۷ مگابایت هست.
اگر خواستید، بفرمایید تا اندازش رو کم کنم،
و لینکش رو قرار بدم.


http://www.filmsubito.tv/114fb0966/un-uomo-in-ginocchio-1976.html


--------------------------------


پی‌ نوشت:

- حالا جالب اینجاست که همدانشگاهی یادشده،
اتفاقن اهل جنوب ایتالیا، یعنی‌ "سیسیل" بود.
سیسیلی بود و اینقدر مغرور و خودخواه!،
پس اگر طبق فرمایش شما، از اهالی شمال ایتالیا بود،
آنوقت دیگه غرورش چه جوری میشد؟.


- در ضمن، در کانال کولری که در سایت محترم "آپارات" ایجاد کردم،
یک کلیپ هست که خیلی‌ خیلی‌ بهش علاقه دارم، و هفته‌ ای یکبار،
حتما آنرا نگاه میکنم .:


http://www.aparat.com/PanjaH_o_NoH



- کلیپ بالا و پست مربوط به اونرو، ۹ ماه پیش در فروم رویایی نوشته بودم:

https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t24p840-topic



حال صحبت این هست، که یکی‌ از سکانسهای خنده دار کلیپ،
با بازی جذاب حمید خان لولایی، از فیلم "سیسیلیها-۱۳۸۹" هست!.
یعنی‌ ما اینجا، بازهم به مسئله ی سیسیل، و جنوب ایتالیا که در دیالگمون بود رسیدیم! (خنده).
در ضمن، کلیپ یادشده، از دو روز پیش که آنرا در "آپارات" قرار دادم،
تا این لحظه، ۱۳۸۲ بازدید داشته. ... سلامت باشید.

59 نوشته است:

سالها بود که آرزوی تماشای دوباره ی فیلم خوشساخت "جایزه-۱۳۶۱"، بکارگردانی آقای داوود نژاد را داشتم.
که سرانجام در سایت یاد شده آنرا یافتم.  بازهم از "jasonbourne  گرامی"، برای اطلاع رسانی ممنونم.
فیلم "جایزه" را، در نیمه ی دهه ی هفتاد، بارها از ویدیو کلوپ محل گرفتم و نگاه کردم ....

59 نوشته است:


پیش نقدی بر فیلم "اشباح - ۱۳۹۲"، کاری از آقای مهرجویی



فیلم اشباح در سینماهای ایران در حال اکران می‌باشد. اما من نوعی بدلیل دوری راه،
و دسترسی‌ نداشتن به وسیله ی عیار و زهتاب،  تا منتشر نشدن نسخه ی نمایش خانگی آن‌،
امکان تماشایش را نخواهم داشت. از سویی دیگر، شاید با توجه به کارنامه ی پر دستنداز کارگردانش،
شاید اصلن بهتر باشد که بی‌ خیال پی‌ گیری و تماشای آن‌ شوم، اما اگر بیایم و واقع بین باشم،
می‌ بینم که بعنوان یک دوستدار حرفه ‌ای هنر، تاکنون نزدیک به ۳۰ سال از زندگی‌ گهربار خویش را،
در راه دنیای‌ فیلم و موسیقی‌، با عشق و علاقه به باد داده ام، پس بهتر است خود را ریشخند نکنم،
و بازهم در پی‌ علاقه‌ های هنری، و سر و کله زدن با جهان فیلم و موسیقی‌ و سینما باشم.
از اینرو بود که با کنجکاوی همیشگی‌، چرخی در فضای اینترنت زدم، تا دیدگاه مخاطبان را،
درباره ی فیلم تازه ی آقای مهرجویی جویا شده و در جریان اخبار مربوطه قرار گیرم.
نظرات تماشاگران و منتقدین این فیلم، چندان هم دور از انتظار ما نیست. برخی‌ از مخاطبان،
در سایتهای گوناگون سینمایی، نوشته اند که میخواستند از نیمه‌ های فیلم، سالن سینما را ترک نموده،
و عطای دیدنش را، به لقای ندیدنش ببخشند. یکی‌- دو نفر هم البته خیلی‌ از این کار تعریف کرده اند،
و با قربانصدقه رفتن‌های تابلو و بیش از اندازه ‌شان درباره ی فیلم و کارگردانش، در اصل خود را لو داده اند،
و بگمان زیاد، از بستگان عوامل فیلم میباشند، اما یادشان رفته که جلوی قاضی، هیچ گونه ملق بازی شکل نمی‌گیرد.
در این میان با چند نقد اصولی، از جانب منتقدین قلم بدست سینمایی نیز مواجه هستیم که اگر راستش را بگویم،
آنها را کامل نخواندم، اما با نگاهی‌ گذرا به نقد‌های یاد شده، میتوان فهمید که وضع ساختاری و مفهومی‌ "اشباح"،
به وخامت حال کارهای ۱۰ سال گذشته ی کارگردانش نیست، اما همانند لباسی میماند که فیلمسازش سعی‌ نموده،
تا آنرا با استفاده از وصله پینه‌ های نخ نما شده، و کپی کاری از کاراکتر‌ها و موقعیت‌ های انگشت شمار قبلی،
که در ۲-۳ فیلم موفق دهه‌ های قبلی داشته، انجام دهد، و فایل نهایی‌ را خروجی گیرد. ... در کنار این مورد،
برخی‌ از نقد نویسان، از کند بودم شدید ریتم فیلم گلایه کردند و برخی‌ دیگر، از ایرانیزه نبودن فیلمنامه انتقاد دارند،
چرا که طبق روال همیشگی‌ این‌ کارگردان، فیلم اشباح از متنی خارجی‌ مثلن بازنویسی شده، که نمایشنامه‌ ای‌ ست با همین نام،
از شاعر و درام نویس نروژی "ایبسن". ... یعنی‌ بازهم ما شاهد یک متن نیمه خارجی‌- نیمه ایرانی‌ هستیم،
که بر اساس "مبنی در مبنا‌ها" نوشته شده، و سپس به زور، به راه گلوی سینمایی ایران فرو برده شده است.
از تمام موارد بازگویشوارانه ی بالا که بگذریم، علاقمند بودم تا پوستر این فیلم را ببینم، و حال با دیدن آن‌،
به ذهنم رسید تا نقدی داشته باشیم تصویری، از فیلمی که هنوز آنرا ندیده ایم، اما زبان این پوستر،
خود گویای نکات جالبی‌ ‌ست. ... در ضمن اضافه مینمایم، که تنها نقطه ی قوت این فیلم،
بی شک میتواند (میگویم "میتواند")، فیلمبرداری آقای محمود کلاری باشد و بس.

* (نقدی تصویری بر پوستر فیلم "اشباح - ۱۳۹۲") .:



.
.
.

* در نقد تصویری بالا، یادی شد از فیلم "سنتوری"، که آقای داریوش مهرجویی،
آنرا در سال ۱۳۸۵، بهمراه فیلمنامه نویس، دونفری نوشته، و خودشان تنهایی‌ کارگردانی کرده اند.
حال لطفن به لینک زیر و خلاصه ی داستان فیلم موجود در آن‌، یعنی‌ فیلم "زخمه"،
نگاهی‌ بیاندازید، که توسط جناب آقای "خسرو ملکان"، در سال ۱۳۶۲،
نوشته و کارگردانی شده است ... .:

http://www.sourehcinema.com/Title/Title.aspx?id=138109191208

Emiliano نوشته است:"روژه هانن"، بازیگر "کمیسر ناوارو"، امروز 22 بهمن 1393، برابر 11 می 2015، درگذشت:

Roger Hanin
http://en.wikipedia.org/wiki/Roger_Hanin




روژه هنن بازیگر مشهور فرانسوی که سال ها نقش کمیسر ناوارو را در سریالی ایفا کرده بود در سن 89 سالگی در گذشت.

به
گزارش جام جم آنلاین به نقل از نیونت، روژه هنن کمیسر ناوارو مشهور امروز
چهارشنبه 11 فوریه ( 22 بهمن) در سن 89 سالگی در بیمارستان ژرژ پمپیدو شهر
پاریس به دلیل اختلال تنفسی درگذشت. او از چند روز پیش در این بیمارستان
بستری بود.

روژه هنن مدت 20 سال نقش کمیسر ناوارو را در یک سریال
تلویزیونی محبوب ایفا کرده بود. این سریال چندین سال از تلویزیون ایران نیز
پخش می شد و طرفداران زیادی داشت.

علاوه براین، هنن با کارگردان های بزرگ سینمای فرانسه از جمله کلود شابرول، پیر سوئندورفه و ژول دسن همکاری کرده بود.

روژه
هنن با نام اصلی روژه لوی در 20 اکتبر سال 1925 در الجزیره متولد شده بود.
او در سال 1959 با کریستین گوز-رنال تولیدکننده سینما و تلویزیون ازدواج
کرد. همسر وی خواهر دانیل میتران رئیس جمهور سوسیالیست فقید فرانسه بوده و
هنن درواقع باجناق رئیس جمهور بود.

همس هنن در سال 2002 درگذشت. از
نخستین قسمت سریال ناوارو که در اکتبر سال 1989 پخش شد میلیون ها بیننده
ماجراهای این کمیسر پلیس فساد ناپذیر را دنبال می کردند.

روژه نام
خانوادگی مادرش را به جای نام اصلی خود برای فعالیت های هنری انتخاب کرده
بود. روژه هنن برای بازی در سریال ناوارو در سال 1990 برنده جایزه 7 طلای
بهترین بازیگر شده بود.

او در اول نوامبر سال 2008 میلادی در سن 83
سالگی از فعالیت های هنری دست کشید و از آن زمان، به دلیل بیماری، فعالیت
جدی اجتماعی نداشت.





در این رابطه بیشتر بخوانید: http://www.tabnak.ir/fa/news/474733/ © www.tabnak.ir


منبع:

http://www.tabnak.ir/fa/news/474733/

jasonbourne نوشته است:

59 نوشته است:

سالها بود که آرزوی تماشای دوباره ی فیلم خوشساخت "جایزه-۱۳۶۱"، بکارگردانی آقای داوود نژاد را داشتم.
که سرانجام در سایت یاد شده آنرا یافتم.  بازهم از "jasonbourne  گرامی"، برای اطلاع رسانی ممنونم.
فیلم "جایزه" را، در نیمه ی دهه ی هفتاد، بارها از ویدیو کلوپ محل گرفتم و نگاه کردم ....

خواهش می کنم؛
گویا فیلم جایزه به علت حضور ایرن (بازیگر 3ک30 قبل از انقلاب) دچار سانسور فراوان شده است، امیدوارم که سایت IMVBOX نسخه اصلی این فیلم را قرار دهد؛
اطلاعات بیشتر در پیج فیلم های نایاب ایرانی در فیسبوک:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.355335831169815.70517.225266877510045&type=3
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
در مورد فیلم شب حادثه به یاد دارم که اواخر دهه هفتاد این فیلم را روی نوار VHS دیدم ولی متاسفانه داستان فیلم رو زیاد به یاد ندارم. این فیلم توسط موسسه رسانه های تصویری پخش شده بود، باید منتظر باشیم تا آپارات فیلم این فیلم را قرار دهد.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
این هم لینک دوبله دوم فیلم مردی که به زانو درآمد از وبسایت مووی فا تقدیم به Mihakralj:
http://moviefa76.org/forum/thread7494.html
http://uid164916.vip1.moviefadl.com/dl/e9bcdecf8f85cd1ca82a773852327994/54dfc358/archive/classic/dvdrip/1980.un.uomo.in.ginocchio/1980.un.uomo.in.ginocchio.moviefa.dvdrip.persian.avi

امیدوارم منظورتان همین دوبله باشد.

S@M نوشته است:

بله من هم موافقم... کلاً خیلی چیزها دست به دست هم میدهند تا کسی بیشتر مطرح شود و کسی کمتر ولی کلاً منظورم این بود که بعضی بازیگرها حضورشان همه چیز را تحت الشعاع قزار میدهد و چقدر بد که این تحت الشعاع کردن از نوع خراب کردن باشد...
دربارۀ کلاسهای بازیگری امین تارخ واقعیتش چیزهای بسیار بدی به گوشم خورده که فکر نکنم شرح جزئیاتش اینجا مناسب باشه ولی از منبع موثقی که درکلاسهاش شرکت کرده بود شنیده ام که خودش و پسرش چندان افراد موجهی نیستند... به هر حال من از بازیگری خانم کرامتی خوشم نمیاد اما از شخصیت ایشون شناختی ندارم و به نظرم خانم باوقاری میرسه؛ منظور این که امیدوارم که این سرسبد بودن علت دیگری نداشته باشه و صرفاً یه اختلاف سلیقه بین ما اون آقای فیلمبردار بوده باشه...

خانم سم، درست میفرمایید. ...
در ضمن، ما اینجا به شخصیت هیچکس توهین نمیکنیم،
تمام صحبتهایمان درباره ی ماهیت هنر، سینما و موسیقی‌ هست،
یعنی‌ نقشی‌ که افراد صاحبنام، در زمینه‌ های یاد شده،
در اصل و کنه ماجرا ایفا میکنند، و نه‌ آنچه که با سیستمهای تبلیغاتی، براشون ایجاد میشه.

- بهتر در جریان هستید، یکی‌ از مهمترین مسایل بازیگری، فن بیان و گفتار است.
این مهم، نیاز به داشتن صدایی دارد، که حداقل بتواند حروف را درست ادا کند.
خانم کرامتی، سوای حالت انرژی منفی‌ که همیشه دارند، یک افکت هم هست در صدایشان،
که این خود، مغایر با اصل و اساس بازیگریست. ... دکتر پوریا پورسرخ هم افکت دارد،
اما بویژه در نقشهای طنز گونه ای که چند سال اخیر بازی کرده، از افکتش مناسب استفاده شده.
ولی‌ از افکت گفتاری و صدای خانم کرامتی، هیچ جور نمیشه استفاده کرد!.

- راستش بواسطه ی نقشهایی که آقای تارخ در دهه ی شصت، در فیلمها و سریالها ایفا کردند،
براشون هنوز هم احترام قایلم. ... درباره ی موردی که راجع به فضای کلاس بازیگری گفتید،
راجع به کلاس ایشان، اطلاعی ندارم، ... اما اگر خدایی نکرده، خدایی نکرده، واقعن آنگونه باشد،
اونوقت خیلی‌ خیلی‌ ناراحت خواهم شد، چون پاکی که نقشهای بیادماندنی او در "بوعلی سینا" و "مادر" برایم داشتند،
لکه دار میشن. ... هنرمند، دنیای درونش خیلی‌ مهمه. ... الماس، معیار و سنجه‌ ای برای مفهوم "شفافیت" هست،
حال اگر روزی متوجه بشیم که الماس، درونش سیاه بوده، اونوقت مفاهیم اصولی، با تناقض دچار میشن.
اما از سویی دیگر، فضای سینما و اینجور برنامه ها، در کل سالم نیست.
یعنی‌ تا این حد، که افرادی به جوانها، در باغ سبز نشان میدهند، که چهرتون بدرد فیلم میخوره و از این حرفها،
سپس پای اونها رو به مهمونیهای برخی‌ از فیلمساز‌نماها بازمیکنند، .... .... ... ... نهایت کار اینه که،
بعد از سو‌استفاده از آن شخص، یه نقش خیلی‌ کوچک هم ممکنه بهش بدن تا خوشحال بشه‌.

- امیدوارم سو‌ تفاهمی نشده باشه. ... همکار فیلمبردار، انتقادش رو با طنز مطرح کرد، و‌ منظورشون این بود،
"که آقای تارخ، اینهمه کلاس آموزشی و اسم و رسم ایجاد کرده، اما نتیجه ی کار (از جهت حرفه ای و هنری)،
در بهترین حالت، شده خانم کرامتی، که ایشان از دیدگاه اصولی و دراماتیک در بازیگری، مناسب نیست".
فقط همین (از جهت حرفه ‌ای و هنری منظورشون بود و مثل ما انتقاد میکردند).

سلامت باشید.


.
.
.


پی‌ نوشت:

در مهرماه سال جاری (۱۳۹۳)، نمایشگاه عکسی‌ برگزار شد با نام "به یاد گذشته"،
از تصاویری که هنرمند ارجمند "حمید جبلی"، هنگام ساخت "خونه مادر بزرگه"،
از پشت صحنه ی سریال عروسکی یادشده، در سال ۱۳۶۷ گرفته بودند .:





قبلن هم در مطلبی اشاره داشتیم که جناب آقای حمید جبلی،
سالهاست که بعنوان یک عکاس خلاق و حرفه ای، نمایشگاه‌ هایی‌ را،
بویژه در خارج از ایران برگزار میکنند. ... هر شخص دیگری اگر جای ایشان بود،
از اسم و رسم خود استفاده میکرد و نمایشگاه‌ های عکس خود را تبلیغ مینمود،
اما حمید جبلی، از آنجا که یکی‌ از هنرمندان راستین در زمینه های:
"نویسندگی، صداپیشگی، بازیگری و کارگردانی" میباشند، هیچگاه هنر عکاسی خود را،
با استفاده از جایگاه ممتازشان در سینما و تلویزیون، نخواستند بشکل عمومی‌ مطرح کنند.
از اینرو شاید خیلی‌‌ها آشنا نباشند که او، یک عکاس ماهر و خلاق نیز هست ...





* بخشی از عکسهای نوستالژیک و خوشکادر حمید جبلی در نمایشگاه "به یاد گذشته" - در دو لینک زیر .:




http://sadkhabar.ir/fa/news/237789/دیدن-نوستالژی‌های-دهه-شصت-روی-دیوار-عکس
و
http://khanevadeirani.ir/fa/news/1868


یاد آوری: هنر نویسندگی "حمید جبلی" برای سریال ماندگار "خودرو تهران ۱۱ (۱۳۷۵-۷۶)"،
و همچنین "آژانس دوستی‌-۱۳۷۹"، گواه روشنی از قلم شیوای ایشان در فیلمنامه نویسی است.


.
.
.


* نمونه عکسهای تکنیکی‌ و خلاقانه ی حمید جبلی، که در سال ۱۳۹۱،
در کشور کانادا به نمایش درآمد و مورد استقبال فراوان قرار گرفت .:





- حمید جبلی عکاسی را از سال ۱۳۵۲ شروع کرد و ابتدا به کارهای لابراتواری علاقه‌مند شد.
او بیش از یک دهه تنها با استفاده از تکنیکهای چاپ عکس، آثاری را با دستگاه آگراندیسمان خلق کرد،
و از سال ۱۳۶۴، همزمان با کار در فیلم "شهر موشها"، به عکاسی از محیط واقعی نیز روی آورد.
عکاسی تکنیکی، اجتماعی، طبیعت، تئا‌تر و فیلم، از جمله شاخه‌هاییست که او در آنها آثار بیشماری را پدید آورده است.
با اینکه حمید جبلی نزدیک به چهار دهه عکاسی میکند، هنوز در ایران نمایشگاهی برپا نکرده و کمتر کسی آثارش را دیده.
این بازیگر علاوه بر نمایش عکسهایش در جشنواره "شش هفته با هنر ایران در کانادا"، در کنار دیگر داوران ایرانی و کانادایی،
به ارزیابی آثار به نمایش درآمده در این رویداد هنری نیز می‌پردازد. ... ( منبع: "ممتاز نیوز" - مهرماه ۱۳۹۱)





سلامت باشید.