فیلمها و برنامه های تلویزیونی روی طاقچه ذهن کودکی

Emiliano نوشته است:

1. برنامه ی بسیار لوس و بی مزه ی "جمعه بازار" یادتونه؟
یه مشت طنز رادیویی رو تو تلویزیون اجرا می کردن و فکر می کردن خیلی بامزه ان. اون هم بعد از برنامه هایی مثل "ساعت خوش" و "سال خوش"؛ که، مفهوم طنز رو دگرگون کردن و به ما فهموندن "طنز تلویزیونی و دیداری" یعنی چی.

Emiliano نوشته است:

1. برنامه ی بسیار لوس و بی مزه ی "جمعه بازار" یادتونه؟
یه مشت طنز رادیویی رو تو تلویزیون اجرا می کردن و فکر می کردن خیلی بامزه ان. اون هم بعد از برنامه هایی مثل "ساعت خوش" و "سال خوش"؛ که، مفهوم طنز رو دگرگون کردن و به ما فهموندن "طنز تلویزیونی و دیداری" یعنی چی.

2. به هر حال، تا حال از این برنامه یادی نشده بود و دیدن این عکسا، دیدن زنده یاد "منوچهر نوذری" و کاراکترهایی مثل "کاکاشی و داداشی" و "سقه سیاه" خالی از لطف نیست؛ گرچه، همون زمان هم به شدت از این برنامه متنفر بودم:



...........................

Mihakralj نوشته است:

59 گرامی در صفحه پیش از فیام پروانه روی شانه صحبت کردین.
در حقیقت من خیلی می خواستم این فیلمو ببینم و تلاش کردم تا نسخه ای ازش گیر بیارم.
به هر حال نسخه ای رو از اینترنت گرفتم که برگفته از دی-وی-دی هست و کیفیت بالایی داره ولی متاسفانه زبان اون فرانسوی هست و من هیچ چیز زاش نمی فهمم.
ایا زیر نویس انگلیسی اون گیر میاد تا حداقل بتونم فیلمو بفهمم و به داستان اون پی ببرم.؟
نسخه فارسی اون چطور؟
ایا موجود هست؟

متشکر از تمام توجهی که به پیام های من داشتین

میحا.

sherli نوشته است:
عجب!! دست شما درد نکنه! ماشالله بچه های اینجا ته و توی همه ی خاطرات گذشته رو درآوردن! اصلا فکر نمی کردم به این زودی پیدایش کنم چون توی ذهنم مربوط به گذشته های خیلی دور می شود. سپاسگزارم

1. بچه های اینجا رو دست کم نگیر "شرلی" جان!

مطمئن باش سؤالی تو ذهن شما نمی یاد؛ که، یا پیدا نشده باشه، یا 99 درصد توی "لیست سیاه" نباشه.

sherli نوشته است:
سق سیاه رو یادمه که خیلی ازش بدم میومد.
تیم ساعت خوش که کارشون گرفت و معروف شدن تعدادی از صداپیشه های رادیو و صبح جمعه با شما به فکر افتادن از رادیو بیرون بیایند و طنز تصویری راه بیندازن. یک جمله ای منسوب به آقای منوچهر نوذری بود که گفته بودن ما یک عمر تو رادیو زحمت کشیدیم، اونوقت طرف با یک جمله ی "بوررررووووو" معروف شده و جمله اش افتاده تو دهان مردم (ارجاع به اون آیتم ساعت خوش بود که رادش وسط راه نشسته بود هرکسی رد می شد می پرسید: بچه ی این محلی؟ طرف می گفت نه و رادش می گفت :بورررررررررووو و این لفظ بین مردم رایج شده بود)
اما من یک مجموعه طنز آیتمی دیگر یادم هست که از شبکه دو پخش می شد و حسین عرفانی و همسرش شهلا ناظریان همراه با بازیگرهایی مثل منوچهر آذری و علیرضا جاویدنیا و تعدادی از سخن پیشه های صبح جمعه با شما بازی می کردند. یادمه سوژه هایش (حداقل به نظر من تو اون سن و سال) خیلی خنده دار بود. یکی از آیتم هایش مردی رو نشون می داد که در یک آزمایشگاه خون بلاتکلیف می گشت و لیوان ادرار به دست (ببخشید!) از این ور به اون ور می رفت (داستان دقیقش یادم نیست ولی خنده دار بود) بازیگر مرد لیوان به دست، یه آقای پا به سن گذاشته ای بود که لهجه قزوینی داشت و مادرم به اسم "پاکباخته" می شناختش (ظاهرا قدیمها -قبل از انقلاب- در فیلمی به اسم پاکباخته بازی کرده بود و همین اسم رویش مونده بود)

3. "سق سیاه" رومخ ترین کاراکتر تاریخ بود!
یادمه بعدها متوجه شدم بازیگرش (با اون سیبیلاش!)؛ که، توی "صبح جمعه با شما" هم بود، معلم بود! آبروی هر چی معلم رو برده بود با اون کاراکتر "سقه سیاه"!

4. اون جمله ی منسوب به نوذری خیلی هم درسته. چرا این طور نباشه؟
طرف یک عمر رادیو کار کرده؛ پس، ذهنش رادیویی بار اومده؛ اما، تیم "مهران مدیری" معنای جدیدی به طنز دادن.
بچه های تلویزیون با اون "بووووورررووو"شون نشون دادن که دوره ی طنزهای رادیویی واقعاً سر اومده.

درست مثل کارهای اون ور آبی. نگاشون کن. وقتی طنزهای اون ور آبی رو می بینی، همین کسانی که بعد از انقلاب رفتن اون طرف و الآن تو شبکه های ماهواره ای کار می کنن، حالت بد می شه.
می دونی چرا؟ چون ذهنشون بسته ست و هنوز به سیستم 35 سال پیش فکر می کنن. همون طنز رادیویی "پرویز صیاد"ی و امثال اون ها.
این طنزها شاید به قول دوستمون، "jasonbourne"، اون زمان جالب بوده؛ اما، امروز دیگه جواب نمی ده.
امروز ما حتا به کارهای جدید "مهران مدیری" نمی خندیم؛ چون، کارهای تازه تری می خواییم.

sherli نوشته است:
اما من یک مجموعه طنز آیتمی دیگر یادم هست که از شبکه دو پخش می شد و حسین عرفانی و همسرش شهلا ناظریان همراه با بازیگرهایی مثل منوچهر آذری و علیرضا جاویدنیا و تعدادی از سخن پیشه های صبح جمعه با شما بازی می کردند. یادمه سوژه هایش (حداقل به نظر من تو اون سن و سال) خیلی خنده دار بود. یکی از آیتم هایش مردی رو نشون می داد که در یک آزمایشگاه خون بلاتکلیف می گشت و لیوان ادرار به دست (ببخشید!) از این ور به اون ور می رفت (داستان دقیقش یادم نیست ولی خنده دار بود) بازیگر مرد لیوان به دست، یه آقای پا به سن گذاشته ای بود که لهجه قزوینی داشت و مادرم به اسم "پاکباخته" می شناختش (ظاهرا قدیمها -قبل از انقلاب- در فیلمی به اسم پاکباخته بازی کرده بود و همین اسم رویش مونده بود)

5. اومدم بگم فکر می کنم این "جمعه بازار" بود و من اون "کاکاشی و داداشی" و "سقه سیاه" رو با این برنامه اشتباه گرفتم، دیدم "59" عزیز به درستی اشاره کرده که اون برنامه ی دومی؛ که، در بالاتر ازش عکس گذاشتم و مجریش زنده یاد "نوذری" بود، "جدی نگیرید" بوده.
6. "59" ازت جداً متشکرم و دیگه فکر می کنم به شما یکی کاملاً ثابت شده باشه که من به قول "گیتی خامنه"ی عزیز به بیماری "Keberson" دچار شده م!


که خودش بعد می گفت "همون "کبر سن""!
شما به سوتی های بنده تو همین یک سال اخیر تو انجمن نگاه کن تا ببینی کِبِرسون دارم یا نه!


7. در مورد این که قبلاً از "جدی نگیرید" فایلی ویدئویی تو همین انجمن گذاشتید، کاملاً حق با شماست و الآن چک کردم، دیدم درسته. راستش پاک یادم رفته بود. شرمنده.
اما، خومونیم، آرشیومون خیلی هم بدک نیست ها!





8. الآنم شک دارم این طنز دومیه؛ که، خانوم "شرلی" ازش یاد کرده و گفته که "حسین عرفانی" درش بازی می کرد، این جمعه بازار" بود یا باز اون یکی دیگه بود!
فقط تیتراژ "جمعه بازار" خیلی خوب یادمه:
یه پسربچه ی 11، 12 ساله ی جنوبی هی می دوید!

این دویدنای از این کادر به کادر بعدی هم یادتونه که اولین بار با "نیمرخ" شروع شد. (همون برنامه ای که "اسمم" ازش متنفره!)
یادتونه "شقایق دهقان" هنوز فنچی بود برای خودش و با اون لباس سفید می دوید؟ موسیقی "ناصر چشم آذر" یادتونه؟

http://s3.picofile.com/file/7971800856/Nimrokh.rar.html

59 نوشته است:

Emiliano نوشته است:

1. برنامه ی بسیار لوس و بی مزه ی "جمعه بازار" یادتونه؟
یه مشت طنز رادیویی رو تو تلویزیون اجرا می کردن و فکر می کردن خیلی بامزه ان. اون هم بعد از برنامه هایی مثل "ساعت خوش" و "سال خوش"؛ که، مفهوم طنز رو دگرگون کردن و به ما فهموندن "طنز تلویزیونی و دیداری" یعنی چی.

2. به هر حال، تا حال از این برنامه یادی نشده بود و دیدن این عکسا، دیدن زنده یاد "منوچهر نوذری" و کاراکترهایی مثل "کاکاشی و داداشی" و "سقه سیاه" خالی از لطف نیست؛ گرچه، همون زمان هم به شدت از این برنامه متنفر بودم:



...........................

.
.
.

سپاسگزارم از تمام یاران همراه و نکات خوبی‌ که بازگو شد.
خانم شرلی، بسیار جالب بود مورد لوگوی کانال یک، بی‌ خبر بودم در این زمینه،
دست گرافیستی که اولین بار این آرم را طراحی کرده واقعن درد نکند، نمیدانم، اما،
شاید از کارهای استاد فقید "مرتضی ممیز" باشد. در ضمن در ادامه ی فایل صوتی
"قصه‌های مادر بزرگ" و عکس‌های خاطر انگیز "اتل متل" که امیر جان لطف کردند
و سپاسگزارشان هستم، در صفحه ی ۱۶ در بخش "امواج صوتی ‌گم شده"، قبلن فایل صوتی
"قلی و بابا حکیم" نیز تقدیم دوستان شده بود، دیدن بفرمائید (درست در میانه ی آن صفحه).
در ضمن، در آن مجموعه که فرمودید با بازی جناب عرفانی و خانم ناظریان پخش میشد،
هنرمند توانا حسین عرفانی، کاراکتری را بازی میکرد (با همان صداسازی که برای فیلمهای "دی دی" داشت)
که تکه کلامش "اگه باور نداری، از ۱۱۸ بپرس"، بسیار معروف شده بود و بر سر زبانها افتاده بود،
(اگر اشتباه نکنم، بهار ۱۳۷۳ بود، من کلاس سوم راهنمایی بودم).


امیر جان به نکته ی بسیار ظریفی‌ اشاره داشتید با عکسهای "جمعه بازار"،
که چند رجی با کسب اجازه دراینباره خواهم نوشت. امیر جان گمان نمی‌کنید،
که نام این مجموعه به جای جمعه بازار، "جدی نگیرید - ۱۳۷۶" بود؟.
قبلن یک ویدیو قرار دادیم از اجرای "ایرج نوذری جوان" از آنجا،
این کادرهای بالا، آیا از همان "جدی نگیرید - ۱۳۷۶" نیست؟. ممنونم از توجه شما.
اگر اشتباه گفته باشم، دیگر دلیلش را شما خودتان میدانید، که همان .... (لبخند).

.
.
.

در فرهنگ و هنر هر کشوری، هستند بازیگران، نویسندگان و حتی ورزشکارانی،
که به سبب شهرت راستینشان، فراتر از آنچه که در زمینه ی کارشان به مردم ارایه میدهند
قرار میگیرند و تبدیل به "چهره ای مردمی" میگردند. زنده یاد "منوچهر نوذری"، بی‌ شک یکی‌ از آنها بود.
ایشان هم بازیگر بودند، هم صدا پیشه ی رادیو و دوبلاژ، هم کارگردان و هم نویسنده و ...
اما بسبب کاراکتر مردم پسند و جا افتاده‌ای که داشت، انگار که فامیل و یا دوستی‌ نزدیک برای افراد یک ملت شده بود.

خدا رفتگان همه را بیامرزد و آرامشی آسمانی داشته باشند. مادر بزرگ مادر من، که ما نتیجه‌هایش می‌شدیم،
در میانه ی دهه ی هفتاد زمانی که بالاتر از نود سال سنشان بود، از این جهان رفتند.
ایشان زمانی که ما بچه و نوجوان بودیم، خوب یادم هست که در دهه‌های شصت و اپتدای هفتاد،
بیشتر وقتها مشغول نیایش بود، اما پنجشنبه شب‌ها که می‌رسید، حتما میبایست "مسابقه ی هفته"،
صبحهای جمعه "صبح جمعه با شما" و کلن برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی
با اجرا و صدای "منوچهر نوذری" را نگاه کند و گوش دهد! و جمله‌ شان نیز این بود که:
"مادر! اون تلویزیونو روشن کن، الان *آقای نوذری* برنامه دارن!"، و هنگام تماشای برنامه،
حتمن رویش را هم با چادر می‌گرفت و با علاقه و حالتی‌ که شرم و حیا نیز در چهره‌اش پدیدار می‌گشت، آنرا نگاه میکرد.

منوچهر نوذری، هیچگاه ادا و اصول و به زبان عامیانه ی آن گفتن "سوسول بازی" (که خیلی‌‌ها امروز دچارش هستند)،
در کار و اجرایش نبود. برعکس، جاهایی نیز بی‌ تعارف و بدون در نظر گرفتن نام و اسم معروفش،
با مخاطب در جلوی دوربین برخورد میکرد و بازهم به زبان دیگر گفتن، به او "گیر میداد".
در تابستان ۱۳۷۱، که سری آخر "مسابقه ی هفته" پنجشنبه شبها پخش میشد،
در یکی‌ از برنامه ها، زنده یاد نوذری بر حسب عادتی که داشت (مهران مدیری در ساعت خوش،
بر مبنای همان خصوصیت رفتاری ایشان، نمایشهای طنز مسابقه ی هفته را ساخت)،
و حتمن میبایست در هر برنامه با یکی‌ از شرکت کنندگان از اپتدای کار سر ناسازگاری را بگذارد!،
مگسک تفنگش را به سوی خانمی نشانه گرفته بود و در تمام طول مسابقه، هر چه او جواب میداد،
نوذری با حالتی پرخاشگرانه به سمتش یورش می‌برد. کار تا جایی بالا گرفت، که با شروع هفته پس از آن قسمت،
در نشریات و روزنامه‌های سینمایی و غیر هنری حتی، به رفتار زنده یاد نوذری اعتراضی شدید و گسترده شد،
و این در حالی‌ بود، که اگر اشتباه نکنم، آن شرکت کننده خانمی بود با پوشش کاملن آیینی - چادر و ....

زمانی که راهنمایی و دبیرستان بودم در دهه ی هفتاد، روزهای جشن نیکوکاری،
حتمن به حسینیه ارشاد میرفتم و در حیاط آن‌، جمع زیادی از هنرمندان، بازیگران و ...
را از نزدیک میدیدم و پرواز می‌کردم. "مهدی سپهر"، "علیرضا جاوید نیا"، "منوچهر آذری" ...
و بویژه زنده یاد "منوچهر نوذری" که پشت میزی نشسته بود، میکروفونی در جلویش بود
و هر چند دقیقه یکبار، یا با دوربین تلویزیون صحبت میکرد و یا با میکروفون رادیو،
در این بین هم دایمن سیگار پشت سیگار آتش میزد و از میز جلویش که همانند بساط دست فروش ها،
پر از استکان و لیوان‌های خالی‌ شده بود، یکیشان را که هنوز چای داشت بر میداشت،
پکی عمیق و خالی‌ از احساس به سیگارش میزد، به نقطه‌ای نامعلوم که شاید در همان نزدیکیها بود
خیره می‌گشت و مابقی چای را مینوشید.... یادش گرامی، که دیگر جایش در اجرا و دوبله پر نخواهد گشت.

Mihakralj نوشته است:

با سلام مجدد خدمت دوستان،
من سوالی دارم که سالهاست ذهن منو مشغول کرده و هنوز هم جوابی واسش پیدا نشده است.
جایی بهتر از اینجا واسه مطرح کردن سوالم ندیدم.

یک فیلم هست که خیلی کم ازش یادم می یاد و شاید یک چیزهایی هم که دارم توصیف می کنم اشتباه باشه.
شاید دو و یا حداکثر سه بار صدا و سیمای ایران پخش کرده باشه اون هم اواخر دهه 60 و یا اوایل دهه 70.

59 نوشته است:

اطلاع رسانی بسیار بجایی در مورد فیلم "شهر در دست بچه‌ها - ۱۳۷۰" داشتید.
من هم گمان نمیکنم که از تلویزیون تا قبل از این پخش شده باشد. خیلی‌ مشتاق هستم
تا دوباره این فیلم نوستالژیک را ببینم.

sherli نوشته است:
... مدتها بود تصور مي كرد نقش فروشنده را نورمن ويزدم بازي مي كند تا چند وقت پيش كه همان صحنه را وسط يكي از فيلم هاي جري لوييس كشف كردم. آن قسمت را جدا كردم و اينجا گذاشتم براي دوستاني كه مثل خودم از اين صحنه خاطره دارند:

http://s1.picofile.com/file/7974272468/%D8%A2%D8%A8_%D9%86%D8%A8%D8%A7%D8%AA_%DA%A9%D8%B4%DB%8C.flv.html

1. دیدم "59" عزیز از "علیرضا جاویدنیا" فایل گذاشته، نمی دونم چرا از "جاویدنیا" خیلی خوشم نمی یاد!
بیچاره چیزیش هم نیست ها؛ اما، من باهاش حال نمی کنم!
2. با این حال، این فایل قدیمی شو خیلی دوس دارم و انصافاً آهنگای فارسی رو به سبک اسپانیایی زیبا می خونه:
(در کنار "امین زندگانی" و "تورج شعبانخانی". اینو گفتم که اگه دارید، دوباره دانلودش نکنید.)


http://s2.picofile.com/file/7974592361/Alireza_Javid_Nia_Hotel_California_No_Volvere.rar.html



3. این هم عکسی از سه شخصیت معروف:



4. و بالأخره این هم چند دیوارکوب:







.................................


5. "59" و "میحا"ی عزیز، ازتون بخاطر فایل های "آیینه ی عبرت" خیلی ممنونم.
6. "59" عزیز، خیلی دوس داشتم "شب شکن" رو بار دیگه می دیدم. خیییلی کوچیک بودم، رفتم سینما، دیدمش؛ اما، هیچی ازش یادم نیست؛ چون، تو تلویزیون کم دادنش.
فقط هیچ وقت آنونس این فیلم رو تو تلویزیون فراموش نمی کنم. خیلی باکلاس بود، هم اسم فیلم و هم آنونسش.



.................................


7. "میحا"ی عزیز، در مورد موسیقی های به کار رفته تو "آیینه ی عبرت"، همون طور که اشاره کردید و کردیم، بیشتر کارهای "تنجرین دریم" بوده.
اما، چه خوب که دوس دارید آهنگ ها رو شناسایی کنید؛ چون، یک موسیقی به کار رفته تو این سریال برای من ناشناخته بود و تقریباً مطمئنم که از کارهای "تنجرین دریم" نیست.
ضمناً اگه اشتباه نکنم، این موسیقی روی کارهای "هشدارهای پلیس" (یا یه همچین اسمی، با بازی زنده یاد "مهدی آریان نژاد"، همون کچله) هم شنیده می شد، جمعه ها بعدازظهر، از شبکه ی 1:

http://s1.picofile.com/file/7974592896/Aeeneye_Ebrat_1_.rar.html

لطفاً شناسایی و اعلام کنید. ممنون.

8. در مورد انتخاب موسیقی های "آیینه ی عبرت" من تا 99 درصد مطمئنم از انتخاب های "جهانسوز فولادی" بود!
دهه ی 60 کلاً انتخاب های موسیقی در قرق ایشون بود و من همیشه برام سؤال بود که آخه نوشتن نام کسی برای "انتخاب" موسیقی تو تیتراژ هم لازمه؟ زحمتی نداشته که!


.................................


9. متأسفانه من هم مانند "شرلی" ("هایدی" ؟؟) عزیز با "شهر در دست بچه ها هیچ خاطره ای نداشته و ندارم؛ اما با این وجود، از "59" متشکرم که ازش یادی کرده و عکس گذاشته.
مسلماً دیدن عکس ها و کادرها برای خیلی ها خاطره انگیزه.
اما، با ماسک های "پسر شجاع" و "گوریل انگوری" و ... خیلی حال کردم.
این ها ظاهراً سه بعدی و پلاستیکی بودن؛ اما، ما بیشتر با کاغذی ها و دوبعدی هاش خاطره داریم.


10. حالا که صحبت از ماسک ها شد، یه سؤال:
من اینو قبلاً هم مطرح کرده م؛ اما، دیدم کسی پاسخ نداد!
کی اون کاراکترهای انیمیشنی یادشه که می خریدیم؟ شبیه ماسک ها بودن؛ اما، برای کل بدن؟
اندازه شون هم کوچیک بود و اندازه ی قد کل کاراکتر به اندازه ی قد یه کتاب درسی می شد.
برای مثال "پلنگ صورتی" و ....
اما، ویژگی شون این بود که وقتی می خریدیم، سر و دست ها و پاها و شکم و دُمشون تو یه پک بود، به همراه تعدادی دکمه ی جُفتی (چفتی).
هر قسمت بدنشون هم سوراخی داشت که باید دو قسمت رو روی هم می ذاشتیم و به دکمه جفتی به هم جفت می کردیم و به عبارتی درست شبیه به کلاژ، اونا رو سر هم بندی می کردیم.
یادتونه؟
"59" شما یادتونه؟
لطفاً اگه کسی از اونا چیزی داره، اینجا یا تو توپک "همشاگردی سلام" عکس بذاره. خیلی دنبالشونم.

Clover نوشته است:چند روز پیش خوندم که آقای افشار تو پایتخت موبایل فروشی دارن. این عکس هم مربوط به همونجاست. کاش بعضی های دیگه هم می فهمیدن که موبایل فروشی یه خودفروشی شرف داره

59 نوشته است:

حتمن شنیده اید که می‌گویند، این دنیا، صحنه ی بازیگریست
و ما بازیگران این نمایش. هر که می‌‌آید، نقشش را ایفا می‌کند و میرود ...

12. این جمله ی بسیار معروفی از "شکسپیر" عزیزه:

"All the world's a stage".

نمی دونم کی (شاید "بهمن فرزانه"؟) همین مصرع رو به بیت زیبایی برگردونده؛ که، من عاشقشم:

"جهان سر به سر صحنه ای بیش نیست/ در آن نقش ما جُز هنرپیش نیست".
تقدیم به تو، دوست عزیزم.

پی اس: نخواستم ذهنتونو با شعر نخ نمای "صحنه پیوسته بجاست" اذیت کنم.
شما کل وب رو بگردی، این مصرع بالایی رو نمی تونی پیدا کنی! پس حق دارم به تو، دوست خوبم تقدیم کنم.  

Emiliano نوشته است:

.................................

9. متأسفانه من هم مانند "شرلی" ("هایدی" ؟؟) عزیز با "شهر در دست بچه ها هیچ خاطره ای نداشته و ندارم؛

سلام به دوستان گرامي
  
چند وقت قبل دوستي به اسم "آن شرلي" براي من پيغام گذاشته بودن كه اين اسم رو قبل از من ايشون انتخاب كرده بودن و براي اينكه با همديگه اشتباه نشويم پيشنهاد دادن من اسمم رو عوض كنم. من هم با اجازه دوستان اسم و عكس "هايدي" رو انتخاب كردم كه ظاهرا فرد ديگه اي به اين اسم توي فروم وجود نداره (مطمئن نيستم)
ولي اگه هايدي ديگري هم وجود داشته باشه متاسفانه دوباره نميتونم اسمم رو عوض كنم! از دوستاني هم كه با ديدن اسم و عكس جديد گيج شدن عذرخواهي مي كنم 
تصاوير ماسك هاي دهه شصتي جالب بود. من از اين ماسك ها نداشتم و طبيعتا از ماسك هايي هم كه آقا اميليانو نشونيش رو دادن خاطره اي ندارم. ولي كلا با كمي دقت و ظرافت مي شود مثل جناب 59 جزييات خوبي از بعضي از اين فيلم هاي قديمي شكار كرد. مثلا چند وقت پيش موقع تماشاي فيلم مسافران مهتاب، چشمم به يكي از اون سطل زباله هاي فلزي كوچك خورد كه قديم ها بيشتر خانواده ها كنار اتاقهايشان داشتند و دورتادورش عكس نوزادهاي لختي بود كه روي پارچه دراز كشيده بودن و مي خنديدن. و با خودم فكر كردم اين بچه ها (ي احتمالا خارجي) كه عكس هاشون روي سطل هاي فلزي كنار اتاق هاي خانواده هاي ايراني بود الان چقدر بزرگ شدن و چند سالشونه و چه شكلي شدن (يه سري تصورات بيمارگونه كه فقط از ذهن خيال پرداز و قصه پرداز دهه شصتي ها بيرون مياد!!)
در مورد مجري قديمي تلويزيون- آقاي افشار نوشتيد. ايشون نسبتي خويشاوندي با يكي از دوستان من دارن و ظاهرا هم خودشون هم همسرشون ناخوش احوال هستن و اوضاع جسمي مساعدي ندارن (خودشون مشكل ديابت دارن) ضمنا ايشون نسبتي فاميلي و خويشاوندي هم با چندنفر از روزنامه نگارهاي سياسي منسوب به جريان چپ دارن (مثل احمد بور.قا.ني يا جلا.يي.پور) بگذريم  ... اين هم عكسي از ايشون به همراه همسر و فرزندان: