برنامه های كودك و نوجوان تلويزيون ايران از گذشته تا اکنون

سلام به دوستان گرامی
قبل از هرچیزی عذرخواهی میکنم ازینکه این روزها به سختی فرصت میکنم سراغ نوشته های خوب دوستان بیام و مطالب مفیدشون رو بخونم. امیلیانو و 59 گرامی مثل قبل، سخت مشغول نوشتن مطالبشون هستن و حتما لا به لای نوشته هاشون نکات مفید و جالبی هست که متاسفانه این یکی دوهفته ی اخیر از دست داده ام. بچه های دیروز، این روزها دارن دهه چهارم زندگیشون رو میگذرونن و طبق روال معمول زندگی، مشغول مسوولیت های جدی تری مثل تحصیل و کار و نقش همسری و پدر و مادری هستن. هرکدوم ازین مسولیت ها و تصمیمات دوره بزرگسالی، درصدی از وقت هرکسی رو میگیره و مشغولش میکنه. با این اوصاف، باعث خوشحالیه که هنوز هم دوستانی که چراغی از کودکی تو وجودشون زنده است و مشغله های زندگی بزرگسالی کمتر مشغولشون کرده، چراغ اینجا رو روشن نگه داشتن و می نویسن.

چندماه قبل تو کتابفروشی انتشارات امیرکبیر، نسخه هایی از کتاب قدیمی "الیور، پسر یتیم" دیدم که منو برد به حال و هوای قصه های دیکنزی که زمان بچگی میخوندیم. تصاویر کتاب، صحنه هایی از یک فیلم سیاه و سفید قدیمی بود. همون موقع گشتی توی اینترنت زدم و ده ها اقتباس سینمایی و تلویزیونی دیگه از این داستان پیدا کردم. طوریکه تقریبا غیرممکن بود بفهمم تصاویر اون کتاب، دقیقا از روی کدوم فیلم یا سریال قدیمی برداشته شدن. گذشته از این موضوع، میدونیم که فیلم ها و سریال های کارتونی و غیرکارتونی زیادی از کارهای دیکنز ساخته شده. تعدادی از این فیلم ها و کارتونها رو زمان بچگیمون دیده بودیم و درواقع شاید همین فیلم ها و سریال ها، نقطه ی شروع آشنایی ما با دیکنز و داستانهاش بودن. این مطلب رو دو سه ماه قبل نوشته بودم و به نظرم رسید فرصت خوبیه که برای دوستان علاقمند به عالم دیکنز به اشتراک بگذارم.


*
سرگئی آیزنشتاین (پدر علم تدوین) عقیده داره که جنبه های مهمی از عالم سینما، مدیون تاثیراتیه که دیکنز و داستانهاش روی دی. دابلیو گریفیث (پدر سینمای داستانگو به شکلی که امروز میشناسیم) داشتن. دیکنز اولین کسیه که مفهوم مونتاژ موازی رو توی داستانهایش روایت کرد و تا امروز، هزاران اقتباس از آثارش به شکل های مختلف ساخته شده که فقط حدود صدتا از این اقتباس ها، تو دوره ی سینمای صامت است.

کارتونهای دیکنزی که زمان بچگیمون دیده بودیم اغلبشون محصول کمپانی بربنک استرالیا بودن. مثل آرزوهای بزرگ و دیوید کاپرفیلد. سال 1982 این کمپانی یک نسخه هم از الیور تویست (با همون دیزاین و طراحی ها) ساخت که یادم نمیاد اون موقع دیده باشیم.


کمپانی هانا- باربرا هم با سبک خاص خودش، خیلی از این داستانهای کلاسیک را به صورت کارتونی درآورده بود (یک نمونه از کارهای هانا-باربرا سریال "خانواده دی" بود) و در سال 1972 یک نسخه کارتونی با قصه ی مستقلی از الیور تویست ساخت که شخصیت اصلیش جک داوکینز (داجر: سردسته ی بچه های دله دزد فاگین) بود. تو این کارتون قدیمی که یکی دوبار تو دهه شصت دیده بودیم، اولیور و داجر همراه شده بودن و افتاده بودن دنبال یک نسخه وصیت نامه.


اما غیر از کارتونها، اولین نقش غیر صامت اولیور تویست را "دیکی مور" در سال 1933 بازی کرد. دیکی مور یکی از بازیگرهای کودک مجموعه فیلم های "لیتل راسکالز" بود که قبلا در موردش نوشته بودم.

سال 1922 "جکی کوگان" نقش اولیور تویست رو تو یک فیلم صامت بازی کرد. (جکی کوگان، بچه ای بود که بازی زیبایش تو فیلم "پسر بچه" چاپلین، ماندنی شد)
https://www.youtube.com/watch?v=mp9n6NIzNtE

سال 1948 "دیوید لین" یک نسخه سینمایی از اولیور تویست ساخت که چهره ی آشنای اولیور این فیلم را "جان هاوارد دیویس" بازی می کرد و بازیگر نقش فاگین هم "سر الک گینس" بود. (این نسخه را بارها دیده بودیم.) جان هاوارد سال 2011 به دلیل سرطان از دنیا رفت.
https://www.youtube.com/watch?v=JA7FtPfwiQw




سال 1968 یک نسخه موزیکال معروف از اولیور تویست ساخته شد که بازیگر نقش اولیور "مارک لستر" بود. (چهره ی آشنای مارک لستر رو چند سال بعد تو سن و سال جوانی، در نقش شاهزاده و گدای مارک تواین رو دیدیم که یکی دو سال قبل شبکه نمایش با همون دوبله ی قدیمی پخشش کرد- 1978)
مارک لستر دوست صمیمی مایکل جکسون بود و ادعا می کند که پدر اصلی سه تا فرزند مایکل جکسون است.




اما اولیور تویست خیلی آشنای کودکی ما، یک سریال انگلیسی دوازده قسمتی (1985- بی بی سی) بود. دوتا بچه ی متفاوت، نقش خردسالی و نوجوانی اولیور را بازی میکردن که اولی "اسکات فانل" و دومی "بن رودسکا" بود. خیلی واضح این سریال را به خاطر دارم. یک روز غروب دلگیر از اواخر دهه شصت که تلویزیون تمام وقت داشت مراسم عزاداری مردم برای فوت آیت الله خمینی را پخش می کرد و کانال دو بعد از بامزی (اون روز به طور استثنا بامزی رو عصر پخش کردن) اولیور تویست را نشان داد. قسمتی که مردم ریخته بودن فاگین را دستگیر کنن و فاگین توی زندان به فلاکت افتاده بود و اجازه میخواست که تنهایی با اولیور صحبت کند. (نقش فاگین را "اریک پورتر" بازی میکرد.)
این سریال، شبیه ترین اقتباس سینمایی و تلویزیونی است به اصل داستان دیکنز.





یک نسخه اولیور تویست هم رومن پولانسکی در 2005 ساخت. یکی از منتقدهای معروف سینما در مورد فیلم پولانسکی گفته بود:
"واقعا تاریخ سینما به یک اولیور تویست دیگر احتیاج داشت؟"

ممنونم از شما 59 گرامی.
در مورد داستان پسری که به نویسندگی علاقه داشت و پدرش مخالف بود، خوشحالم که یادتان بود. کاش کسی هم پیدا میشد و در مورد اسمش راهنمایی می کرد.
خاطره ی حسینیه ارشاد جالب بود. من قبلا نرفته بودم و این دو سه باری گذرم به اونجا افتاد، بیش از کار خودم دوباره افتاده بودم دنبال تجدید خاطره با نوستالژیها.
البته کلا سیستم کتابخانه های عمومی تو ایران، در راستای همون تفکر "محدودکنندگی هرچه بیشتر" پیش می رود و بی جهت نیست که تو ایران خیلی کسی دنبال مطالعه نمی رود. این روزها نمایشگاه های کتاب، پاتوق دانشجوها یا دانش آموزهایی است که دنبال کتاب های درسی و کمک درسی میگردن. یک عده هم که همیشه این وسط مستمع آزادن و هرجا بساط آبمیوه و بستنی و ساندویچ به راه باشه، پرچمشون رو علم میکنن و راه میفتن! توی کتابخونه ها هم معمولا غیر از چند نفری کنکوری که بیشتر حواسشون به درودیوار و رفت و آمد بقیه است، خبر دیگه ای نیست...
دو سه تا کتاب کودک خیلی معمولی میخواستم که از قضا تاریخ چاپشون مال چند سال قبل از انقلاب بود و مسوول اونجا میگفت برای دیدنشون (و فقط دیدن، نه امانت گرفتن) باید از جای معتبری مجوز بیاوری! برا دیدن بقیه ی کتابهای بچه ها هم کنتور مینداختن که یه وقت طرف یه دونه بیشتر برنداره (ظاهرا سقف تعدادش چهار پنج تا بیشتر نبود) و هرچی برمیداشتم خانومه می پرسید: چنتا شد؟!... ضمنا بزرگسال ها فقط ماهی یکبار میتونن بیان بشینن اونجا چنتا کتاب بچه تماشا کنن! (یه قسمت را هم کلا قدغن کرده بودن و مرتب میگفتن کسی اجازه نداره بره اونجا. وقتی از دور نگاه کردم دیدم همین کتابهای ژول ورن و چارلزدیکنزه که خودمون داریم.) یه خانومی که عضو اونجا بود با کارت عضویت داشت بی خبر می رفت اون قسمت و کتابداره مرتب به یکی از همکاراش هشدار میداد: خانوم فلانی مواظب باش یکی داره میاد تو مخزن!...
خلاصه تو ایران هرسمتی می چرخی یک "نه" خیلی بزرگ با مقادیری سیم خاردار جلویت را گرفته که یک وقت دست از پا خطا نکنی!
بگذریم...

اما یک تشکر اساسی از امیلیانوی گرامی که با اطلاع رسانیش باعث شد من بعد از سالها بتونم چند دقیقه از تله تئاتر آسانسور رو که سالها بود دنبالش میگشتم ببینم. خیلی خوشحال شدم! قبلا یکی دوبار توی فروم در موردش پرسیده بودم اما ظاهرا کسی یادش نبود. از این تله تئاتر همین قدر یادم بود که آسانسور یک آپارتمانی اسباب دردسر شده بود و همسایه ها جمع شده بودن و بیوک میرزایی طبق معمول اون وسط مشغول موش دواندن و قلدربازی بود. البته تو این تکه ی کوتاه بیوک میرزایی خیلی قلدر به نظر نمیاد ولی اونی که تو ذهن منه "ماجرای یک آسانسور و بیوک میرزایی" رو با هم داشت و همسایه ها هم از دست دوتاشون شاکی بودن (نمی دونم شایدم یه قسمت از آینه بوده یا چیز دیگری)

ممنونم به خاطر لینک های دیدنی 59 گرامی در مورد صادق صندوقی و مجری ها. من فکر میکنم اگه فیلم کوتاه یا تصویر مجری مورد علاقه تون رو برای آقای حسین پاکدل بفرستین و از ایشون بپرسین، حتما در مورد اسم یا مشخصاتشون راهنمایی میکنن.

من دو سه بار خانم خامنه ای را جایی دیدم ولی تصویر مجری شبکه دو همراهم نبود که بپرسم. (به هرحال خود مجری ها همکاراشون رو می شناسن)
راستی اگه دقت کرده باشین، این سالهای اخیر که خانم خامنه ای دوباره پیدایش شده، همه اصرار دارن خانم "خامنه" صداش بزنن درحالیکه اگه یادتون باشه اون موقع همه ایشون رو به اسم خانم "خامنه ای" میشناختن:




بقیه تصاویر را هم ببینیم و تجدید خاطره ای کنیم با قدیمها.
این تصاویر رو قبلا از بین ده ها سروش نوجوان قدیمی انتخاب کردم و مثل تصویر جلدکتابها، با دوربین ازشون عکس انداختم. (فعلا دسترسی به اسکنر ندارم) امروز فرصتی پیش اومد تا ادیتشون کنم و بگذارم اینجا:


این از همون کتاباییه که امیلیانو میگفت روسری سرشون میکردن:


مریم افشار و وحید نیکخواه آزاد:


یادی از محمد قاضی و کامبیز صمیمی مفخم:



این فیلم شاخ گاو رو اگه یادتون باشه از روی کتاب امیل و کارآگاهان اریش کستنر ساخته بودن. پسری که از زنجان راه می افتاد می رفت شهر پیش اقوامش. توی قطار پولهاشو گم میکرد و با کمک یه سری بچه می افتادن دنبال دستگیری دزد.

از داستان امیل و کارآگاهان، چنتا اقتباس سینمایی خارجی هم ساخته شده. از جمله، یک نسخه ی 1964 دیزنی و یک نسخه ی 1954 آلمانی.

یه بار با یه خانوم مسنی صحبت میکردم که بازنشسته تلویزیون بود. با یه حسرتی از دوران کاریش تو دهه شصت و هفتاد می گفت و ابراز تاسف میکرد از اون روزهای پرنشاطی که گذشت. بهترین خاطراتش مال دوره ای بود که نیمرخ پخش میشد. میگفت هرروز کلی نامه از سراسر کشور به دستمون میرسید. نوجوان ها هرچی خلاقیت و درد دل داشتن با نامه هاشون میفرستادن به برنامه و ما و همکارها ساعتها وقت میذاشتیم با لذت نامه ها رو میخوندیم. به نظرش اون مقطع زمانی، دوره طلایی کارش تو تلویزیون بود و همه چیز در اوج. هنوز هم تعدادی از اون نامه ها رو پیش خودش نگه داشته بود و گاهی میخوند و با خاطره هاش زندگی میکرد.






از این برنامه خاطره ی خیلی دوری توی ذهنمه. با صدای خمسه که میگفت "میگی نه؟ نگاه کن!" ولی این یکی را بهتر یادم است که اواخر دهه هفتاد از برنامه کودک شبکه دو پخش میشد. خمسه با تعدادی بچه ی خردسال، ورزش صبحگاهی میکرد. دختر کوچک خودش درسا را هم گذاشته بود همون ردیف اول. شعرشون این بود: "حالا بشین پاشو بخند... لبهاتو بازکن و بخند" ... یه پسربچه ی موفرفری هم تنبک میزد و یه شعر خاصی رو میخوند.



همشاگردی سلام:




*

پی نوشت:
اگه یادتون باشه یه دوره ای بود که پدرمادرها خیلی دوست داشتن بچه هاشون رو بفرستن مدرسه تیزهوشان (احتمالا الان هم خیلیا همینطورن)
اون دوره، یه کتاب قطوری با قطع کوچک (رقعی) بین بیشتر بچه مدرسه ای ها دست به دست میگشت. منم یه نسخه تیکه پاره از این کتاب به دستم رسیده بود که خیلی دوستش داشتم و بیشتر ازینکه معماهای هوشیش مشغولم کنه، طبق معمول با تصاویرش سرگرم میشدم. این کتاب پر بود از ده ها معما و تست هوش. بازی با اعداد. و خیلی چیزهای دیگه. شاید با دیدن این تصاویر یادتون بیاد:




در مورد فیلم مورد 59 گرامی که تو بندرگاه میگذشت، به نظر میرسه تو یه دوره ای خیلی ازین جور فیلمها میساختن. فضای بندر و ماهیگیری و درگیری ماهیگیرها با هم. مخصوصا تو دوره ی Great Depression که ظاهرا بیشتر کار و کاسبی مردم، همین ماهیگیری بوده. اشاره های شما منو یاد فیلم "در بارانداز" انداخت. فیلم فرانسوی "بندر مه آلود" هم شروعش یه همچین فضایی داشت.
من از اون زمونا فیلم "رزمناو پوتمکین" رو یادمه که یه شب تا دیروقت نشسته بودم از برنامه ی هنر هفتم تماشا میکردم. خونه مون فضای اثاث کشی داشت و کسی گیر نمی داد بریم بخوابیم. تصویری که از این فیلم تو ذهنم مونده اون جاییه که گوشت هاشون کرم انداخته بود.

ممنونم از شما 59 گرامی.

- راستش برخورد مسوول های کتابخونه خیلی خوب بود. نسبت به جاهایی که قبلا دیده بودم. معمولا کم پیش میاد کارمندها با خوشرویی و صبر و حوصله برخورد کنن. فرق نمیکنه کدوم اداره یا سازمان. اغلب واکنش ها از روی بی حوصلگی هست و جواب سربالا. اونجا برای اولین بار بعد از مدتها "روی خوش" دیدم و چند نفر آدم با حوصله. به هرحال ضوابط کتابخونه اونجوری اقتضا می کرد و باید نبایدهایی از بالا بهشون گفته شده بود که باید رعایت میشد.

- من هم بیننده ی نیمرخ نبودم و حوصله ی پرگویی های مجری هاش رو نداشتم. ولی ظاهرا نوجوان های زیادی اون دوره دوست داشتن. من کلا حال و هوای دهه هفتاد را تا قبل از کنکور دوست داشتم. بعد روزایی رسید که نشستیم سر کلاس کنکور و سرمون رفت تو تست زنی و رتبه و رشته و این چیزها، اون حال و هوا هم بی سروصدا پرید و تا چند سال فراموش شد.
سالهای هفتاد و دو- هفتاد و سه، دوره ای بود که دانش آموزهای ایرانی تو المپیادهای جهانی مدال های طلا میاوردن و تب المپیاد جامعه رو گرفته بود. مدرسه ها کلاس های فوق العاده میذاشتن و خانواده ها بچه ها رو تو المپیادهای آینده سازان ثبت نام میکردن و همه تلاش میکردن یه جایی تو این المپیادهای جهانی برا خودشون باز کنن. یادمه تو همون دوره تب و تاب های المپیادی رفته بودیم برنامه جُنگ آفتاب و اونجا هم به عنوان مهمون برنامه، مریم میرزاخانی و رویا بهشتی رو دعوت کرده بودن تا از راز موفقیتشون بگن. هردوتاشون مانتوهای خیلی گشاد و بلند و اپل دار پوشیده بودن با مقنعه های بلند. سال 76 اون تصادف جاده ای اتفاق افتاد و اتوبوسی که مریم میرزاخانی توش بود چپه شد و چندنفر از بچه های شریف که رتبه های المپیادی داشتن از دست رفتن.
مریم میرزاخانی و رویا بهشتی هم چندسال بعد مهاجرت کردن امریکا و اونجا رتبه های علمیشون رو ارتقا دادن و پروفسور شدن.

به امیلیانو:

عجب!! پس اون عکسای سوزی و ژوپی و بقیه ی عکسا که تو اینترنت دست به دست میگرده و خودتونم بارها اینجا به اشتراک گذاشتین کشف خودتونه؟! عجب کاری کردین شما! خیلی عالیه!
من دقیقا یادمه خرداد 78 که آخرین امتحان سوم دبیرستانم رو دادم و اومدم خونه و داشتم با ناظممون تلفنی حرف میزدم، همزمان کانال دو داشت "بشین پاشو بخند" میداد. توی اون برنامه خمسه چند بار به طور ضمنی به دختر کوچولوی خودش "درسا" اشاره کرده بود. ازینجا یادمه که کوچکترین بچه ای که ردیف جلو وامیستاد دختر خودش بود.
حالا که صحبت از برنامه های ژانر اکسیژن و نیمرخه، شاید این یکی را هم یادتون باشه:
همون دوره ها یه مدت کانال دو صبح های زود که بچه ها مشغول آماده شدن برا مدرسه بودن یه برنامه پخش میکرد به اسم "آفتاب عالمتاب"... ترانه اش این بود: "باز شد دیدگان من از خواب... به به از آفتاب عالمتاب"
علی صادقی خیلی قبل تر از "بهترین تابستان من" اونجا تو یه سری میان پرده ی طنز بازی می کرد و سن و سالش کاملا نوجوان بود. همبازیش تو اون نمایش ها پسربچه ای بود که موهای سرش ریخته بود و کمی بعد به دلیل سرطان فوت کرد.
از اونجا علی صادقی وارد برنامه های نوجوان شد و تابستونش تو اون برنامه ای بازی می کرد که پیش درآمدی بود به اکسیژن و باقی برنامه های این مدلی. یه قسمت از ترانه اش این بود: "تابستون و ترمز و گاز و دنده" یا "گل ها و زنبور و صدای وزوز... تابستون و سبز و سفید و قرمز"

59 گرامی
نمی دونم اون دوره چرا همه اصرار داشتن از ما ریاضیدان و فیزیکدان در بیارن. خیلی خوبه که عده ای آدم باهوش و با استعداد (مثل اقوام شما) تو رشته های فنی تحصیل کنن و رتبه های عالی علمی بیارن و تو بهترین دانشگاه های دنیا فعال باشن. ولی به هرحال هرکسی تو یه شاخه ای استعداد داره. من سه سال دانشگاه علم و صنعت فیزیک خوندم ولی بلاخره به جایی رسیدم که دیدم بیشتر ازین نمیتونم ادامه بدم و بهتره رودرواسی رو با خودم و بقیه کنار بذارم و بیام بیرون. انصراف دادم و بی خیالش شدم. در حالیکه از بچگی، خودم و همه میدونستن استعداد اصلیم فقط و فقط نقاشی کردنه و نوشتن، بیخودی سه سال از عمرم رو تو راهی که ربطی بهش نداشتم تلف کردم فقط چون اصراری از طرف خونواده و مدرسه روی بچه های اون دوره بود که همه شون مهندس و ریاضیدان و فیزیکدان از آب دربیان. فیزیک رو دوست داشتم ولی نه در حدی که تخصصی برم توش وقت و انرژی بذارم. تو کل اون سه سال هم فقط شصت و چند واحد پاس کردم (سالی بیست واحد و به عبارتی ترمی ده واحد!)
یه بنده خدایی هم بود مثل ما راه رو اشتباهی اومده بود. عشق و استعدادش ساز و موسیقی بود و الکی اونجا برا خودش می پلکید. اون بیچاره هم بدتر از ما ترمی سه واحد بیشتر پاس نمی کرد و عوضش بیست و چار ساعته تو گروه موسیقی دانشگاه داشت ساز میزد... خیلی دوست دارم بدونم آخر و عاقبتش چی شد.

سم عزیز، خوشحالم از عکس نورا خوشت اومد. منتظر نوشته های بعدی باشین که تعدادی مورد غافلگیرکننده و فوق نوستالژیک براتون بیارم.

سلام به دوستان عزیزم
عذرخواهی میکنم اگه فرصت نکردم مطالب خوبتون رو دنبال کنم. این روزها کنار همه کارها، یک پایمان هم بیمارستان و بخش جراحی بود به خاطر شکستن چهارتا انگشت پای یکی از اعضای خانواده   
به هرحال یادم بود که در اولین فرصت، یاد و خاطره ی تعداد زیادی از برنامه های قدیمی رو دوباره براتون زنده کنم.
اگه یادتون باشه چند وقت قبل نوشته بودم که فکر میکنم قطار نوستالژی ها به آخرای خطش رسیده. خاطره ی بیشتر قدیمی ها زنده شده و نام و نشانی و ردپای خیلی از اونها کشف شده. کاری که بیشتر ما این روزها انجام میدیم، فقط تفت دادن همون مطالب سابقا گفته شده است و پرداختن به جزییات بیشتر و مرور همونها از زاویه های مختلف. اینم یه جور خاطره بازیه و طعم و مزه ی خاص خودش رو داره. ولی به هرحال کمتر پیش میاد که کشف جدیدی اتفاق بیفته و ردپای جدیدی پیدا بشود که قبلا بهش فکر نشده.
یکی از منابع خیلی ناب و اساسی خاطره بازی، مرور روزنامه و مجله های اون دوره است. لابه لای کاغذهای قدیمی این نشریه ها، جزییاتی پیدا می شود که یادآوریشون لذت بخشه و سرگرم کننده. یکی از گنجینه های عالی اون دوره که امیلیانوی گرامی قبلا تعداد زیادی از اونها رو اساسی حفاری کرده و موردهای جذابی ازشون بیرون کشیده، مجموعه مجلات سروش هفتگیه که رسانه ی اصلی تلویزیون بود. در کنار سروش هفتگی، سروش نوجوان هم یک منبع خیلی پروپیمان بود که با تمرکز رو برنامه های کودک و نوجوان، ردپای خیلی از برنامه ها رو مثل یک دایره المعارف خیلی خوب توی خودش داشت.
مدتی قبل نشستم و از بین مجلات سروش نوجوانی که مابین سالهای 67 تا 73 منتشر میشدن، یک خروار چیزهای نوستالژیک بیرون کشیدم و با دوربین ازشون عکس انداختم. مدتها منتظر فرصتی بودم تا این موارد رو اینجا به صورت منظم به اشتراک بگذارم. اشاره ی خوب امیلیانو به سروش هفتگی های قدیمی، منو دوباره یاد همون مجموعه خاطره های سروش نوجوانی انداخت.
ازونجاییکه تعدادشون خیلی زیاده، ناچار گزیده و گلچینی از خاطره سازترین ها رو برای اینجا انتخاب کردم که حدود 160 تا فایل تصویری میشه. با یک دسته بندی نسبی، اونها رو در قالب مسابقه ها، جنگ ها و مجله های تلویزیونی، برنامه های خانوادگی، خارجی، مصاحبه ها و چنتا سرفصل دیگه به صورت تدریجی اینجا قرار می دهم.
بین اینها، مواردی هم هست که توی لیست سیاه، سفید، خاکستری ازشون یادی نشده. به لطف سروش نوجوان عزیز، یک کشف توپ هم اتفاق افتاد که آخر از همه، مفصل در موردش می نویسم.
امیدوارم براتون جالب باشن.
سری اول تصاویر تعدادشون 26 تاست.



























*

امیلیانو گرامی
همین الان دیدم از پسره همبازی علی صادقی تو آفتاب عالمتاب عکس گذاشتی! جالبه فکر نمی کردم عکسی از اون بچه ها بشه پیدا کرد! لابد اینم از لابه لای مجله ها بیرون کشیدین. ممنونم.
سهیل موفق هم قیافه اش یادم رفته بود که همین الان یادم افتاد. درسته ایشونم اولین بار توی همون برنامه دیده بودم.
اگه یادتون باشه یه مدت هم مجریش ژیلا صادقی بود که احتمالا اولین حضورهاش بود جلوی دوربین.
ژیلا صادقی یه مدت بوتاکس کرده بود و پلکش بسته شده بود. توی برنامه ها میگفتن برا سلامتیش دعا کنین.
بعد ظاهرا مشکل حل شد و چشمشون دوباره به جمال تلویزیون روشن شد.

قسمت سوم
16 تصویر