برنامه های كودك و نوجوان تلويزيون ايران از گذشته تا اکنون

Heidii نوشته است:

سلام به دوستان گرامی
ممنونم از شما جناب امیلیانو
درسته، شاید این معمای رامکال خیلی ساده نباشد ولی با کمی جستجو در اینترنت می شود به راحتی سرنخی ازش پیدا کرد.
با اجازه تون من فعلا جوابش رو نمی نویسم و منتظر می مونم شاید دوستی، دیر یا زود جوابش را پیدا کند.
ازین نظر که احتمالا جوابش برای خیلی ها جالب خواهد بود و غافلگیرکننده.

این عکس "دوباره نگاه کن" هم جالب بود. راستش کوچکترین چیزی ازین برنامه یادم نیست و متاسفانه دو سه سال پیش که بچه های دیروز پخش می شد نتونستم همه قسمتهاشو با دقت دنبال کنم. البته راستش رو بخواهید تا حدی فکر می کنم اون برنامه که تیتراژش می خوند "به کارهای مردم- نگاه کن دوباره" با این برنامه کاردستی فرق می کرد و در مورد مشاغل و کارهای روزمره ی مردم بود. ظاهرا اسم این برنامه ای که لطف کردین ازش عکس گذاشتین "دوباره نگاه کن" است و اسم اون یکی برنامه "نگاه کن دوباره" بود!!

در مورد اون مجموعه تولید استان فارس که توی دادگاه می گذشت همینقدر از اسمش یادمه که گلباران نبود. یک سال تابستون، ظهرها از شبکه یک پخش می شد و زمان پخشش تا حدی همزمان بود با برنامه یعلمی  "فراتر از دوهزار" که خیلی برایم جالب بود و موسیقی تیتراژش رو سال قبل، دوستی لطف کرده بود و در "صدای کودکی من" به اشتراک گذاشته بود.
خوشحالم که یادآوری "نخودچی" براتون خاطره انگیز بود.

راستی حتما دوستان میدونن که شبکه پویا این شبها کارتون "بچه های کوه تاراک" رو نمایش میده. نکته ی جالب در مورد این مجموعه اینه: این کارتون از روی رمانی اقتباس شده نوشته ی نویسنده امریکایی "ارنست تامسون ستون" این نویسنده که علاقه زیادی به حیوانات داشته و روزها و سالهای زیادی از عمرش رو در جنگل ها به مطالعه و بررسی زندگی حیوانات و نقاشی از اونها و نوشتن داستان در موردشون سپری کرده، داستان دیگری هم در مورد یک سنجاب کوچک نوشته که نیپون کارتون "سنجاب کوچولو: بنر" را هم از روی اون ساخته. از زندگی این نویسنده، یک تک قسمت کارتونی ژاپنی هم ساخته شده که جزو مجموعه ی "مشاهیر بزرگ جهان" به نمایش دراومده.

Emiliano نوشته است:

Heidii نوشته است:

سلام به دوستان گرامی
ممنونم از شما جناب امیلیانو
درسته، شاید این معمای رامکال خیلی ساده نباشد ولی با کمی جستجو در اینترنت می شود به راحتی سرنخی ازش پیدا کرد.
با اجازه تون من فعلا جوابش رو نمی نویسم و منتظر می مونم شاید دوستی، دیر یا زود جوابش را پیدا کند.
ازین نظر که احتمالا جوابش برای خیلی ها جالب خواهد بود و غافلگیرکننده.

این عکس "دوباره نگاه کن" هم جالب بود. راستش کوچکترین چیزی ازین برنامه یادم نیست و متاسفانه دو سه سال پیش که بچه های دیروز پخش می شد نتونستم همه قسمتهاشو با دقت دنبال کنم. البته راستش رو بخواهید تا حدی فکر می کنم اون برنامه که تیتراژش می خوند "به کارهای مردم- نگاه کن دوباره" با این برنامه کاردستی فرق می کرد و در مورد مشاغل و کارهای روزمره ی مردم بود. ظاهرا اسم این برنامه ای که لطف کردین ازش عکس گذاشتین "دوباره نگاه کن" است و اسم اون یکی برنامه "نگاه کن دوباره" بود!!

در مورد اون مجموعه تولید استان فارس که توی دادگاه می گذشت همینقدر از اسمش یادمه که گلباران نبود. یک سال تابستون، ظهرها از شبکه یک پخش می شد و زمان پخشش تا حدی همزمان بود با برنامه یعلمی  "فراتر از دوهزار" که خیلی برایم جالب بود و موسیقی تیتراژش رو سال قبل، دوستی لطف کرده بود و در "صدای کودکی من" به اشتراک گذاشته بود.
خوشحالم که یادآوری "نخودچی" براتون خاطره انگیز بود.

راستی حتما دوستان میدونن که شبکه پویا این شبها کارتون "بچه های کوه تاراک" رو نمایش میده. نکته ی جالب در مورد این مجموعه اینه: این کارتون از روی رمانی اقتباس شده نوشته ی نویسنده امریکایی "ارنست تامسون ستون" این نویسنده که علاقه زیادی به حیوانات داشته و روزها و سالهای زیادی از عمرش رو در جنگل ها به مطالعه و بررسی زندگی حیوانات و نقاشی از اونها و نوشتن داستان در موردشون سپری کرده، داستان دیگری هم در مورد یک سنجاب کوچک نوشته که نیپون کارتون "سنجاب کوچولو: بنر" را هم از روی اون ساخته. از زندگی این نویسنده، یک تک قسمت کارتونی ژاپنی هم ساخته شده که جزو مجموعه ی "مشاهیر بزرگ جهان" به نمایش دراومده.

1. "هایدی" جان، در ابتدا ممنونم از شما؛ بخاطر، عکس های خاطره انگیزی که تو تاپیک "همشاگردی سلام" قرار دادید.
بله. تک تک اون لئازم التحریر، شرشره ها و بادکنک های جشن ها (به احتمال قوی، دهه ی فجر)، میز و نیمکت ها و همه، خاطره انگیز بود و به قول "59" عزیز، "پرواز خیال".
از اون خودکارهای راه راه آلمانی هم تو عکسا دیده می شد؛ که، کلی راجع بهشون بحث کردیم.

2. در مورد "رامکال"، من همین الآن هم کلی جستجو کردم؛ اما، "هر چی بیشتر ...."
منتظر پاسخ شما یا دوستان می مونم.

3. این چند عکسی که از "دوباره نگاه کن" گذاشتم، در حد دو یا سه ثانیه بود؛ که، توی کلیپی موزیکال توی "بچه های دیروز" داده شد و نام این برنامه رو هم دوست خوبمون، "بابک"، یادآوری کرد؛ وگرنه، خودم هم یادم نبود، راستش.

4. پس با این تفاسیر، اون دو سؤال شما رو باید توی "لیست سیاه" بذارم. اوکی.

5. این "فراتر از دوهزار" مربوط به ژانر کودک می شد؟

6. اون موسیقی رو ندارید؟ شاید اگه بذارید، یادم بیاد.

7. بله. یادآوری "نخودچی" عالی بود. زنده یاد "ودادیان" با اون لحن شیرین، مهربون و آرومش می گفت.
یه سؤالی که همیشه ذهنمو درگیر کرده و هنوز هم مطمئن نشده م اینه که: "مونا غمخوار" همون "مونا فرجاد"ه؟ آخه شباهتشون کم نیست و سن و سالشون به هم می خوره.
و اگه نه، الآن "مونا غمخوار" کجاست؟

8. چه جالب. این مطلب بند آخرتون رو نمی دونستم و راستش، اون تیکه ی "مشاهیر بزرگ جهان" هم اصلاً یادم نبود. ممنون.
9. دوستان، لطفاً زود به زود سر بزنید. دلمون گرفت.
منتظر سایر عزیزان؛ بخصوص، "59" هم هستیم.

سلام به شما
خوشحالم که از عکس ها خاطره داشتین.
یکی از اسباب بازی های دهه شصتی که تقریبا هربچه ای داشت، چیزی بود که بهش می گفتن "خونه سازی". نمی دونم یادتون هست یا نه. انواع و اقسام داشت و مال ما، بلوک های پلاستیکی آجرمانند بود در رنگ های مختلف، اندازه ی یک بند انگشت که ساعتها وقت میذاشتیم یه جوری سر ِ هم کنیم و چیزی بسازیم.
این اسباب بازی های خاطره انگیز اسم اصلیش هست "لگو" و ابداع یک شرکت دانمارکیه.


فراتر از دوهزار یه برنامه علمی بود که برای بزرگسال ها ساخته شده بود ولی امثال ما که اون موقع سرمون تو کتاب های ژول ورن و آیزاک آسیموف بود هم خیلی دوست داشتیم. ایده ی اسمش از تفکر رایج اون دوره میومد که تصور می کردن پیشرفت علم و تکنولوژی با ورود سال 2000 قراره به اوجش برسه و به قولی بترکونه و دنیا رو زیر و رو کنه.
اینم موسیقی آشنای تیتراژش:
http://s5.picofile.com/file/8115767000/%D9%81%D8%B1%D8%A7%D8%AA%D8%B1_%D8%A7%D8%B2_%D8%AF%D9%88%D9%87%D8%B2%D8%A7%D8%B1.mp3.html

در مورد مونا غمخوار زدین به خال! منم سالهاست همین معما برام مونده که این مونا غمخوار کی بود؟
چهره اش بی شباهت به مونا فرجاد نیست. هردوتاشون سبزه رو هستن و اسمشون مونا. تو صفحه زندگینامه مونا فرجاد، سال تولدش 1363 نوشته شده. در حالیکه طبق این منبع، مونا غمخوار متولد 1366 است. بازیگر خردسال سریال خاله سارا هم همین مونا غمخوار بود. حالا معلوم نیست این دونفر واقعن یک نفر هستن یا دونفر متفاوت. و اگر با هم فرق می کنن پس مونا غمخوار چی شد؟
http://wikicinema.ir/index.php/%D8%BA%D9%85%D8%AE%D9%88%D8%A7%D8%B1%D8%8C_%D9%85%D9%88%D9%86%D8%A7
http://www.sourehcinema.com/People/People.aspx?Id=138202300023

Emiliano نوشته است:1. 3. آره. من که می گم یه نفرن و این "مونا" همون "مونا"ست.
ممنون.

سلام دوستان
مونا غمخوار،خواهر کوچکتر مهناز غمخوار و دختر محمد حسن غمخوار بود و ربطی به خانواده فرجاد تا جایی که میدانم نداشت.
این مهناز غمخوار است که بیوگرافی کاملش را می توانید در لینک زیر بخوانید:

http://www.theater.ir/fa/print.php?type=artist&id=391
این هم تصویر محمد حسن غمخواره نفر وسط که با شکل شمایل هندیها دیده میشه و اگر خاطرتون باشه با چهره سبزه اش توی بیشتر کارهای تلویزیونیش ادای هندیها را در می آورد

این هم مصاحبه ای با او
http://hamrazz.blogfa.com/cat-2.aspx

Heidii نوشته است:

"کارتون سازها" (!!) همیشه دنبال ایده های نو می گردن و برای خلق کارهای جدید، گاهی سراغ کاراکترهای قدیمی میرن و اونها رو در قالب قصه ها و ماجراهای جدید، دوباره زنده می کنن.
گاهی اونها رو به صورت سه بعدی درمیارن (مثل یوگی خرسه) و گاهی نسخه های سینمایی جدیدی با تکنیک دوبعدی ازشون می سازن.
تقریبا همه ی کاراکترهای معروف برای خودشون کپی رایت دارن و فقط با رعایت قوانین کپی رایت میشه ازشون دعوت کرد دوباره تو اثر جدیدی ظاهر بشن. بعضی از شخصیت های معروف مثل پوآرو، هایدی، هاکلبری فین یا تام سایر هم طبق همون قوانین کپی رایت، بعد از تعداد سالهای معینی از انحصار درمیان و وارد "پابلیک دومین" میشن. به این ترتیب هرنوع استفاده ای از اسم و شخصیت اون کاراکتر، آزاد میشه و هرکسی میتونه تو اثر سینمایی، داستانی یا تصویرسازی خودش از اونها استفاده کنه.
سال 2004، کارتون سازهای ژاپنی سراغ دو تا مخلوق معروف آگاتا کریستی یعنی "خانم مارپل" و "پوآرو" رفتن و با کنار هم قرار دادن این دو تا کاراکتر که اونها رو تو ماجراهای مجزایی دیده بودیم، یک سریال کارتونی جدید ازشون ساختن.
این سریال کارتونی محصول NHK است و در سی و نه قسمت ساخته شده.
ماجراهای این مجموعه، به اصل داستانهای آگاتاکریستی وفادار مونده و فقط یک شخصیت جدید وارد داستان کرده به اسم "میبل وست" که برادرزاده ی خانم مارپل است و به نوعی نقش حلقه ی اتصال پوآرو و خانم مارپل را بازی می کند.




از طرف دیگه، کارتون سازهای سوئدی هم رفتن سراغ کاراکتر دوست داشتنی خودشون یعنی قوی ترین خرس جهان و یک نسخه ی سینمایی جدید با تکنیک دوبعدی از بامزی و دارودسته اش ساختن که تازه از تنور دراومده و داغ داغه! اسم این کارتون جدید 66 دقیقه ای که 17 ژانویه 2014 بیرون اومده هست "بامزی و شهر دزدها" و سروکله ی یک روباه بدجنس توش پیدا شده که مادربزرگ بامزی رو دزدیده.

slevin(HAMID نوشته است:"
اتفاقا هفته پیش من بصورت اتفاقی این کارتون رو دانلود کردم و زیرنویس فارسی هم داره....هر قمست حدود 24 دقیقه است
در مورد بامزی هم بنظرم نکته نوستالژیک و مهم این کارتون دوبله و صداهای ماندگارش بود خصوصا صدای راوی داستان.....بدون این صداها لطفی نداره

علی موسویان نوشته است:سلام به همه دوستای خوبم .
بچه ها در ادامه دیجیتالی کردن کاست های قدیمیم به دو تا مورد برخورد کردم . اگه یافته شده که هیچی ، اگه نه بگین براتون بذارم .   


1- آهنگ اول کارتون موجود عکس زیر . آخرش هم نفهمیدم اسمش چیه  ( قاصدک ، پشه ، مگس ، خرچسونه .... )    





آهنگ کامله ، تازه یه ضبط سونی توپ با پولای عیدیم خریده بودم کیفیتش هم توپه استریو هم هست ، فقط آخرای آهنگ صدای چند تا پرنده و صدای پای این موجوده رو چمنها میاد .

2- آهنگ اول یه تله تأتر به اسم برده رقصان


این یکی هم تقریباً کامله ولی کیفیتش عالی نیست مونو هم ضبط شده .

مخلص همتون .   

Emiliano نوشته است:1.
2. این موسیقی انگار روی یه کارتون هم استفاده می شده. خیلی خیلی آشنا می زنه. شما نمی دونید؟
ممنون.

stalker نوشته است:

Emiliano نوشته است:1.
2. این موسیقی انگار روی یه کارتون هم استفاده می شده. خیلی خیلی آشنا می زنه. شما نمی دونید؟
ممنون.

روی افسانه‌ی ۳ برادر کارتونی (البته اولش آهنگش فرق داشت، از وسطای سریال شد این).

stalker نوشته است:بعد از ۲ تا پست،‌ سلام به همه

یه سوالی داشتم: یه برنامه‌ای بود که توش حسین رفیعی شده بود پسر و بیژن بنفشه خواد می‌شد پدر. رفیعی خیلی توش باحال بچه می‌شد. کسی اسم این رو یادشه؟ ازش عکسی چیزی داریم؟ اینجا می‌گه که اسمش هست ایستگاه ۷۷ ولی مطمئن نیست source اش.
http://iranianserials.blogfa.com/post-473.aspx

1. خوش اومدی "استاکر" عزیز. خوبی؟ سال نوت مبارک.
2. در مورد موسیقی زدی تو خال. درسته. خودشه؛ منتها، این موسیقی اریجینالی بود که اولین بار توی اینترنت شنیدیم و نه از شبکه ی دومون.

3. این کار گروه کودک و نوجوون شاید اول قرار بوده به این نام ("ایستگاه 77") پخش شه؛ اما، تا جایی که یادمه به نام "پسر بابا" پخش شد. شاید هم من اشتباه می کنم و این نامی بوده که ما می گفتیم (؟).
اتفاقاً همین چن وخ پیش ازش عکس و فایل صوتی گذاشتم، دادا. بفرما:


https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t17p700-topic




http://s5.picofile.com/file/8110515292/Pesare_Baba.mp3.html

..........................

4. همچنان منتظر برگشت "هایدی" از تعطیلات و پاسخ به مسابقه ی "رامکال"ی ایشون هستیم.

Heidii نوشته است:نوروز برای بچه های دهه شصتی فرصتی بود برای تماشای کارتونها و برنامه های تازه.
یک سال دم عید تو اسفند، یک فیلم داستانی از شبکه یک پخش شد که مرد پرتقال فروشی تو کوچه بالا و پایین می رفت و مرتب تکرار می کرد: "بمیه! بمی!" چیزی که از فیلم تو ذهنم مونده همینه و اینکه خانواده ی فقیری بودن و نقش مادر خانواده رو "ملیحه نیکجومند" بازی می کرد و پسر خانواده دنبال یک عدد تلویزیون بود.

سلام بر همگی و تبریک سال جدید
فکر کنم منظور هایدی عزیز هدیۀ خدا هستش. من بعید می دونم که اینجا تا حالا اشاره ای بهش نشده باشه.... ولی خلاصه اسمش همین بود. یادمه که یه جاش هم بود که فکر کنم پسره ( که یه پسر لاغر و عینکی  با یه سبیل کم پشت بود و یه برادر هم داشت انگار که یادم نیست کی بود) خواب میدید که تلویزیون رو به دست آوردن و همین جوری مات و مبهوت با خودش تکرار میکرد: هدیۀ خدا، هدیۀ خدا....
واقعاً زمان ما برای مردم چه مشکلاتی بود یا بهتر بگم: چه چیزهایی مشکل مردم بود و الان چی...!

Emiliano نوشته است:

Emiliano نوشته است:

stalker نوشته است:

Emiliano نوشته است:1.
2. این موسیقی انگار روی یه کارتون هم استفاده می شده. خیلی خیلی آشنا می زنه. شما نمی دونید؟
ممنون.

روی افسانه‌ی ۳ برادر کارتونی (البته اولش آهنگش فرق داشت، از وسطای سریال شد این).

stalker نوشته است:بعد از ۲ تا پست،‌ سلام به همه

یه سوالی داشتم: یه برنامه‌ای بود که توش حسین رفیعی شده بود پسر و بیژن بنفشه خواد می‌شد پدر. رفیعی خیلی توش باحال بچه می‌شد. کسی اسم این رو یادشه؟ ازش عکسی چیزی داریم؟ اینجا می‌گه که اسمش هست ایستگاه ۷۷ ولی مطمئن نیست source اش.
http://iranianserials.blogfa.com/post-473.aspx

1. خوش اومدی "استاکر" عزیز. خوبی؟ سال نوت مبارک.
2. در مورد موسیقی زدی تو خال. درسته. خودشه؛ منتها، این موسیقی اریجینالی بود که اولین بار توی اینترنت شنیدیم و نه از شبکه ی دومون.

3. این کار گروه کودک و نوجوون شاید اول قرار بوده به این نام ("ایستگاه 77") پخش شه؛ اما، تا جایی که یادمه به نام "پسر بابا" پخش شد. شاید هم من اشتباه می کنم و این نامی بوده که ما می گفتیم (؟).
اتفاقاً همین چن وخ پیش ازش عکس و فایل صوتی گذاشتم، دادا. بفرما:


https://koodaki-nojavani.forumfa.net/t17p700-topic




http://s5.picofile.com/file/8110515292/Pesare_Baba.mp3.html

..........................

4. همچنان منتظر برگشت "هایدی" از تعطیلات و پاسخ به مسابقه ی "رامکال"ی ایشون هستیم.

S@M نوشته است:

Heidii نوشته است:نوروز برای بچه های دهه شصتی فرصتی بود برای تماشای کارتونها و برنامه های تازه.
یک سال دم عید تو اسفند، یک فیلم داستانی از شبکه یک پخش شد که مرد پرتقال فروشی تو کوچه بالا و پایین می رفت و مرتب تکرار می کرد: "بمیه! بمی!" چیزی که از فیلم تو ذهنم مونده همینه و اینکه خانواده ی فقیری بودن و نقش مادر خانواده رو "ملیحه نیکجومند" بازی می کرد و پسر خانواده دنبال یک عدد تلویزیون بود.

سلام بر همگی و تبریک سال جدید
فکر کنم منظور هایدی عزیز هدیۀ خدا هستش. من بعید می دونم که اینجا تا حالا اشاره ای بهش نشده باشه.... ولی خلاصه اسمش همین بود. یادمه که یه جاش هم بود که فکر کنم پسره ( که یه پسر لاغر و عینکی  با یه سبیل کم پشت بود و یه برادر هم داشت انگار که یادم نیست کی بود) خواب میدید که تلویزیون رو به دست آوردن و همین جوری مات و مبهوت با خودش تکرار میکرد: هدیۀ خدا، هدیۀ خدا....
واقعاً زمان ما برای مردم چه مشکلاتی بود یا بهتر بگم: چه چیزهایی مشکل مردم بود و الان چی...!

arman نوشته است:

S@M نوشته است:

Heidii نوشته است:نوروز برای بچه های دهه شصتی فرصتی بود برای تماشای کارتونها و برنامه های تازه.
یک سال دم عید تو اسفند، یک فیلم داستانی از شبکه یک پخش شد که مرد پرتقال فروشی تو کوچه بالا و پایین می رفت و مرتب تکرار می کرد: "بمیه! بمی!" چیزی که از فیلم تو ذهنم مونده همینه و اینکه خانواده ی فقیری بودن و نقش مادر خانواده رو "ملیحه نیکجومند" بازی می کرد و پسر خانواده دنبال یک عدد تلویزیون بود.

سلام بر همگی و تبریک سال جدید
فکر کنم منظور هایدی عزیز هدیۀ خدا هستش. من بعید می دونم که اینجا تا حالا اشاره ای بهش نشده باشه.... ولی خلاصه اسمش همین بود. یادمه که یه جاش هم بود که فکر کنم پسره ( که یه پسر لاغر و عینکی  با یه سبیل کم پشت بود و یه برادر هم داشت انگار که یادم نیست کی بود) خواب میدید که تلویزیون رو به دست آوردن و همین جوری مات و مبهوت با خودش تکرار میکرد: هدیۀ خدا، هدیۀ خدا....
واقعاً زمان ما برای مردم چه مشکلاتی بود یا بهتر بگم: چه چیزهایی مشکل مردم بود و الان چی...!

درود به دوستان عزیز
سال نو بر همگی مبارک باشه !
من اسم این فیلم داستانی یادم نیست و فکر نکنم قبلاًاینجا هم ازش صحبتی شده باشه  ولی حالا که شما قصه رو دقیقتر توضیح دادین یادم اومد  که بازیگر پرتقال فروش مرحوم " کیومرث ملک مطیعی " بود .

S@M نوشته است:الان که داشتم فکر میکردم انگار اون پسره می خواست تلویزیون خودشون رو بده به بچه های اون خانومه که انگار فقیر یا یتیم بودن (شایدم هردو) و واسه داداشش بهانه میکرد که تلویزیون خرابه و داده تعمیر ولی اون خانومه از یه جای دیگه بهش تلویزیون می رسه و تموم. امیدوارم خیلی توهم نزده باشم...

babak نوشته است:سلام
سال نو مبارک
امیدوارم همه  خوب و سلامت باشید و بمانید
این سریال اسمش هد"هدیه خدا" به کارگردانی"محمد عیوضی"بود و از شبکه اول سیما پخش می شد.
اگر خاطرتان مانده باشد وقتی در مورد پوپک عظیمی نژاد صحبت کردیم در مورد این مجموعه هم صحبت کردیم چون تقریبا آخرین حضور پوپک توی تلویزیون بود.
شیده یا همان ملیحه نیکجومند مادر خانواده فقیری بود که پسر خانواده اصلی، تلویزیون کوچک سیاه و سفیداتاقش (که زرد رنگ هم بود) را برایشان برد تا در زمان تعطیلات عید بچه ها تلویزیون ببینند.
پدر خانواده محسن زهتاب و مادر خانواده (گمان می کنم) آزیتا لاچینی بود و مرحوم ملک مطیعی در نقش "تیمور بمی" چرخ طوافی داشت و سر کوچه بساط کرده بود و پرتقال بمی می فروخت و مدام مشغول دستمال کشیدن و تمیز کردن تک تک پرتقال ها بود(منو یاد گردگیری بلورهای لوستر می انداخت).
نکته دیگری که به یادم مانده از این فیلم یخ و برف اسفند بود که توی تهران تا اوایل عید جا خوش می کرد.چیزی که حالا دیگر دیده نمی شود. برف های یخ زده ای که با رسیدن عید از درون پوک می شدند و وقتی پا روشان میگذاشتیم قرچ قرچ می کردند و خرد می شدند.
یادش بخیر

واقعا یادش به خیر.
ممنونم از یادآوری های روشن و دقیق آرمان و سم و بابک عزیز.
جدا عالی بود. کاملا درسته. نقش پرتقال فروش رو مرحوم "کیومرث ملک مطیعی" بازی می کرد. به قول شما مرتب مشغول گردگیری و برق انداختن پرتقال هاش بود! تمام خاطره هایی که از این سریال یادآوری کردین، حال و هوای روزهای آخر اسفند و نزدیک شدن عید رو برای من تداعی میکنه. از پسربچه های بازیگر این سریال، هیچ تصویری توی خاطرم ندارم و هرچی سریال دهه شصتی توی ذهنم مرور می کنم فقط این چهره ی آشنا از ذهنم می گذره که قبلا مفصل در موردش صحبت کرده بودیم. (طبق صحبت هایی که قبلا توی فروم شده بود ظاهرا اسمش آرش امیر حسینی است) این پسر را غیر از فیلم سینمایی "سفر جادویی" تو تعدادی از سریال های آن دوره هم زیاد می دیدیم. مثل ماجراهایی که تو یه مدرسه می گذشت یا ماجراهایی که تو یه خانه اتفاق می افتاد و خواهر و برادری به اسم سارا و سعید، معمولا داشتن دردسر درست می کردن. یا پرخوری می کردن یا نمک زیادی توی غذا می ریختن و خلاصه همیشه به دلیلی مشغول مخفی کاری بودن. نمی دونم این ماجراهای مختلفی که توی ذهنم است همه شون مال یک مجموعه بودن یا سریال های متفاوتی بودن که تو بازه های زمانی مجزایی پخش می شدن. به هرحال یادمه گاهی مادرشون رویا افشار بود و گاهی هم چهره های دیگری از ذهنم عبور میکنه. پدرشون هم گاهی جلیل فرجاد بود و گاهی مرحوم منوچهر لاریجانی.



تیتراژ خاطره انگیز "ماجراهای خانه ی ما":
http://s5.picofile.com/file/8118734084/Majarahaye_Khaneye_Ma.flv.html

قسمتی از این مجموعه که یادآور حال و هوای آن دوره است و خاطره ی تعدادی از این چهره ها را برایمان زنده می کند:
http://s5.picofile.com/file/8118822776/Khaneye_Ma.flv.html