فیلمها و برنامه های تلویزیونی روی طاقچه ذهن کودکی

59 نوشته است:



پیشگفتار:

با درود خدمت تمام یاران ارجمند فروم رویایی.
امیر جان، بسیار سپاسگزارم از دیدگان مهر شما، که همیشه جاریست.
در این مدت بسیار دلتنگ فروم بودم و از سوی دیگر گمان کردم،
که پس از بازگشت و رسیدن خدمت شما گرامیان و انجمن خاطره هایمان،
هر آنچه در فکرم همانند بازمانده‌های ذهنی از اینسو و آنسو،
در دیار نوستالژیک برجای مانده است را بگویم،
و سپس دفتر یادمانه‌ها را ببندم،
از اینرو شاید این پست،
آخرین گفتار باشد.

گوهر درون

سخن اول:

سال ۱۳۷۶، دوران هنایش گذاری را برای موزیک پاپ ایران رقم زد.
پس از وقفه ‌ای تقریبن ۲۰ ساله، این اولین بار بود که از رسانه ی ملی‌ ایران،
صداهایی شبیه به برخی‌ از خوانندگان مشهور قبل از ۵۷ و آنهایی که دیگر لوس آنجلسی بودند،
از شبکه ی تازه تاسیس و پر مخاطب "رادیو پیام" بارها و بارها پخش میشد.
یکی‌ شبیه به د. اقبالی می خواند، ... دیگری صدایش یادآور ابراهیم حامدی بود و ....
در این میان، صدایی ظهور کرده بود که با همه فرق داشت. ... خوب بیاد دارم که در بهار ۱۳۷۶،
یعنی‌ زمانی که سال سوم دبیرستان بودم، آهنگی از کانال یک با تصاویری از طبیعت پخش میشد،
که بسیار گوش را بخود متوجه میساخت. خواننده ‌اش صدایی بود که با تمام جدیدی‌های آن‌ زمان فرق داشت،
تقلیدی در کارش نبود و با آنکه جنس صدایش از کیفیت تاپی حتی برخوردار نبود،
اما پیدا بود که با کار موسیقی‌ آشناست و هیچ که نباشد، حرفه ‌ای و درست می خواند.
پس از گذشت چند هفته که این آهنگ مرتب در بخش شبانگاهی کانال یک و همچنین،
از رادیو پیام بارها و بارها پخش میشد، یک شب در یکی‌ از برنامه‌های مناسبتی همان شبکه،
که بمناسبت جشنی آیینی برپا بود، این آهنگ دوباره پخش شد و اینبار دوربین تلویزیون،
جوانی را نشان داد که همراه با این آهنگ لب خونی میکرد. ... از ظاهرش پیدا بود،
که جوان باکلاس و اهل هنریست، با عوام فرق داشت. ... سپس پس از تمام شدن اجرای آهنگ،
مجری صحبت را با او آغاز کرد و معلوم شد که این آهنگ، ساخته ی خودش می‌باشد و در اصل،
بسیاری از سازها را نیز خود نواخته است. ... این آغاز بسیار خوبی‌ بود برای شادمهر عقیلی،
برای جوانی موزیسین، که در سالهای پایانی دهه ی هفتاد، بسیار خوش درخشید.
در سال ۱۳۷۷، کمپانی سروش دست به انتشار آلبومی زد با نام "فصل آشنایی"،
که در آن، آهنگ‌های خوبی‌ از آن‌ خوانندگان نوظهور و تقلیدکار، منتشر شده بود.
اما نکته مهم این آلبوم، هنرنمایی شادمهر بود که با دو آهنگ حضور داشت و یکی‌ از آنها،
همان اولین و بهترین کارش یعنی‌ "معبود" بود: ... اگر روزی رسد دستم به دامانت، کنم جان را بقربانت، ولی‌ .../
در همان سال ۱۳۷۷، اولین آلبوم مستقل از شادمهر منتشر شد که شامل بازنوازی آهنگ‌های زیبای قدیمی‌،
با اجرای او بود و بی‌ شک نکته ی مهم آن‌، نواختن چند ساز توسط خودش در این آهنگهای بی‌ کلام بود.
شادمهر عقیلی، از اپتدا جایگاه پرسش و ایجاد تنش برای واحد موسیقی‌ صدا و سیما و بخش موسیقی‌ وزارت ارشاد بود.
کار تا جایی‌ بالا گرفت که در سال ۱۳۷۸، زمانی که آلبوم "دهاتی" برای گرفتن مجوز به ارشاد فرستاده میشود،
رئیس وقت واحد موسیقی‌ آنزمان "استاد کامبیز روشن روان"، مخالفت شدیدی می‌کند و می‌‌گوید که مجوز نمی‌دهم،
اما این آلبوم برخلاف نظر ایشان مجوز می‌گیرد و منتشر میشود. استاد روشن روان نیز استعفای خود را اعلام می‌کند.


آهنگ خاطره انگیز و دلنشین "معبود" با آهنگسازی و اجرای شادمهر عقیلی - ۱۳۷۶ :
http://s5.picofile.com/file/8116045376/Shadmehr_Aghili_Maboud_1376_.rar.html

فیلم "پر پرواز"، اولین فیلم سینمایی با بازی شادمهر بود که در سال ۱۳۷۹، پر فروش‌ترین فیلم سال نیز شد!.
این فیلم، یک محصول سینمایی قابل قبول در سبک فیلمهای رمانتیک و سرگرم کننده هست،
که سینمای ایران در سال‌های پایانی دهه ی هفتاد به آن نیاز فراوان داشت و همچنان هم،
بوجود چنین کارهایی‌ محتاج می‌باشد. ... شوربختانه در فرهنگ سینمای ایران،
فیلم‌هایی‌ که داستانشان ساده، صمیمی‌ و خالی‌ از فلسفه بافی‌های پیچیده و پوشالی هستند،
با آنکه از ساختار خوب و مناسبی برخوردار میباشند و مخاطب را به سالن‌های سینما میکشانند،
سریع توسط یکسری که اسمشان منتقد است، برچست تجاری میخورند و بی‌ ارزش میگردند،
در حالی‌ که عنوان "فیلم تجاری"، مفهوم ساده‌ ای نیست و قوانین خود را دارا می‌باشد.
در قبل از ۵۷ هم، فیلم هایی چون: "همسفر"، "در امتداد شب"، "ممل امریکایی" و ...،
آنطور که باید و شاید، مورد توجه اهالی سینما قرار نمی‌گرفتند و این در حالیست که این فیلم ها،
هچنان هم مخاطب دارند و با اینکه بیش از ۳ دهه، از ساخت و اکران اول آنها گذشته،
اما هنوز هم میتوان بار‌ها و بارها، به تماشای آنها نشست و انگار که همین دیروز ساخته شده اند.
درد سینمای ایران اینست، که دوگانگی‌های اجتماعی ما، در آن‌ نفوذ دارد و بدتر از همه،
این هست که کشور‌های دیگر، سینمای ایران را با فیلمهایی میشناسند که پسر بچه ای،
بخاطر دفتر مشقش، باید از این روستا به آن‌ روستا برود و ناخودآگاه این فکر به دنیا تحمیل میشود،
که ایران روستاییست، که هیچ آبادانی و نشان از پیشرفت و سازندگی در آن وجود نداشته و ندارد!.
کسانی همچون آقای عباس کیارستمی، خائنی بیش نیستند. ایشان، فکر تبلیغاتی ‌اش بسیار خوب است،
چرا که در سال‌های پایانی دهه ی هفتاد، آن‌ بیلبورد‌های معروف زرد رنگ و خوش فکرانه ی " ا و ب"،
که سپس تبدیل شد به "کتاب اول"، ایده و اجرای او بود و باز هم می‌گویم، که فکر تبلیغاتی ایشان،
بسیار خوب و قابل ستایش است، اما دوربین فیلمسازی ‌اش، ایران را در بیشتر موارد،
یا دشت بی‌ آب و علفی نشان میدهد، و یا روستایی که هیچ امکاناتی ندارد، اما خود ایشان،
زندگی‌ ‌اش مدرن است و به جاهای درجه یک دنیا رفت و آمد دارد. به زادگاه، نباید خیانت کرد.
... باری، شادمهر عقیلی، ستاره ی شده در دنیای موزیک پاپ و سینمای تجاری ایران.
اما عرصه را به او تنگ کردند تا جایی‌ که در اواخر حضورش در ایران یعنی‌ ۱۳۸۰،
اجازه ی ورود به استودیو‌های رسمی‌ ضبط صدا را نداشت و سرانجام در بهار سال ۱۳۸۱،
ایران را به مقصد کانادا ترک کرد و به جمع مهاجران‌ در شهر تورنتو پیوست.
شادمهر عقیلی در اصل، یک قربانی هست، قربانی کوته بینی‌ سیستم فکری،
که در هنر و فرهنگ ایران وجود دارد. شرایط نباید بگونه ای میشد تا او مجبور به ترک وطن شود.
جای او در داخل ایران بود و نه‌ جایی دیگر. شاید خودش نیز اکنون، با گذشت بیش از یک دهه از مهاجرتش،
میبیند که در سال‌های جاری، چه صدا‌های لوس و بی‌مزه ای، قانونی وارد موسیقی‌ شدند،
و بی‌ هیچ دردسری، آشکارا و بی‌ پروا، مشغول پایین آوردن سطح موسیقی‌ در ایران هستند.
جای شادمهر عقیلی در وطنش، بسیار بسیار خالیست ...

.
.
.



سخن دوم:

بیش از ۹ سال پیش، یعنی‌ درست زمانی که ۱ ماه مانده بود به پایان سال ۲۰۰۴،
برای من در شهر محل سکونت، حادثه ای اتفاق افتاد، که منجر به بریدگی شدید
و زخمی شدن دست‌هایم گردید. از آنجایی که خونریزی شدید بود، به بیمارستان منتقل شدم.
نزیک به نیمه شب بود و تنها یک دکتر کشیک در آن بیمارستان قدیمی‌ حضور داشت.
پس از تزریق ماده ی بیهوشی موضعی، آقای دکتر خوش اخلاق، اقدام به دوختن بریدگی‌ها کرد
و در این میان با پرسشی همیشگی‌ که برای خارجی‌ ها در کشور‌های دیگر هست،
سر صحبت را باز کرد و پرسید: "از کجا اومدی؟". من در همان حالت پاسخ دادم:
"از پرسیا اومدم، ایران کنونی". ... دکتر با حرکت چشمها فهماند که همان پرسیا را متوجه شده
و می‌داند که کجاست، و همچنین بلافاصله گفت: "ایران ... علی‌ دایی" ... /
... من خود بشخصه اهل فوتبال نیستم، اما حرف‌های علی‌ دایی را بعضی‌ وقت‌ها گوش می‌کنم
و مصاحبه‌هایش را می بینم. در زمینه ی مسایل اجتماعی نظر‌های خوب و روشنی دارد.
هر فردی ممکن‌ هست که اشتباهاتی داشته باشد، اما برخی‌ انسانها، برگی از شناسنامه
و کارت ویزیت برای کشورشان هستند و در جهان، مایه ی افتخارند.
علی‌ دایی از آن چهره‌هایی‌ هست، که با تلاش خود از پله‌های شهرت بالا آمده و گوهر درونی نیز دارد.


----------------------------------------------------------------



دبیرستان - ۱۳۶۵


... روزی روزگاری در نوروز ۹۲، کانال محترم "آی فیلم" در یکی‌ از میان پرده‌های آنونس گونه ی خود،
پلانی چند ثانیه ای از فیلم خاطره‌ انگیز "دبیرستان - ۱۳۶۵" را نشان داد ... از آن‌ روز ماهها گذشت،
و ما دیگر نزیک به یک سال شکیبا بودیم و همچنان چشم امید به تماشای این فیلم داشتیم تا اینکه،
سرانجام در دوازدهم اسفند ماه امسال که همین چند روز پیش باشد، این فیلم بیاد ماندنی و نوستالژیک،
از کانال دوست داشتنی "نمایش"، پس از ۲۰ سال، باز پخش شد ... بسیار هم نیک‌ است و جای سپاسش باقیست‌.
همچنین مراتب احترام خود را خدمت کارگردان این آفرینه ی سینمایی، جناب آقای "اکبر صادقی" بیان میداریم ...

موسیقی‌ دلنشین استاد مجید انتظامی ...
و صدای بی‌همتای استاد خسرو خسرو شاهی‌ ...
ما با چنین فیلم‌هایی‌ بزرگ شدیم ...

فیلم کامل "دبیرستان - ۱۳۶۵" در یک فایل فشرده (کیفیت و اندازه مناسب):
http://s5.picofile.com/file/8116048550/Dabirestan_1365.rar.html


پی‌ نوشت:
کانال محترم "نمایش"، گویا بتازگی قبل از پخش فیلمهای سینمایی،
موسیقی‌ کوتاه و بسیار بسیار زیبایی‌ را پخش می‌کند که حتما آنرا شنیده اید.
نزدیک به ۱۱ سال پیش، یک سی‌ دی خریده بودم با نام "رقص‌های فولکوریک اروپایی"،
که شوربختانه به امانت داده شد اما باز گردانده نشد. ملودی آهنگ یاد شده،
که در لینک زیر قرار گرفت، یاد آور اولین آهنگ از آن‌ سی‌ دی هست،
و شاید ساخته ی همان آهنگساز باشد که نامش را حتی نمی‌دانم.
http://s5.picofile.com/file/8116045418/Muzik_Anons_NamayeshTV.wma.html

.
.
.


یاران گرامی، بیش از سه‌ سال در خدمت فروم رویایی بودم.
اگر به انجمن بازنگشتم، بدی‌ها را به بزرگی خودتان ببخشید.
نوستالژی و یادمانه ها، همیشه در اندیشه و زندگی‌ ما هستند.
پیشاپیش، سال ۱۳۹۳ خورشیدی را نیز شاد باش می‌گویم،
و برای تمام اعضای گرامی و مهمانان فروم رویایی،
سلامتی و کامیابی‌های روزافزون را از پروردگار خواهانم.
جاودان باد یاد خاطرات کودکی و نوجوانی.
شاد و سلامت باشید.
بدرود.

1. "59" عزیز، خوش اومدی.
2. باز نیومده، حرفای غم انگیز زدی که، داداش؟
قرار شد اگه می ریم، موقتی باشه و نه برای همیشه.
این دم عیدی، حرفای خوب خوب بزنیم دیگه، باشه؟

3. از خوندن سطر سطر نوشته های زیبا و پراحساس شما درباره ی "شادمهر عقیلی" و "علی دایی" جداً لذت بردم؛ بخصوص، این که هر دوی این عزیزان رو خیلی دوس دارم. "شادمهر عقیلی" رو که براش سنگ تموم گذاشتید و در هنرش شکی نیست؛ فقط حیف که، الکی الکی مثل "گلشیفته" رفت اون ور و محبوبیتش رو از دست داد. اگه اینجا می بودن این دو عزیز، خیییییلی خییییلیی زودتر پلکان ترقی رو طی می کردن و محبوبیتشون بیشتر هم بود. حیف!

در مورد "علی دایی" از همون سال ها پیش بهش ارادت خاصی داشته م. خیلی بزرگواره این مرد و با تموم بی حرمتی هایی که از گوشه و کنار بهش می شه، باز هم خودشو کوچیک نمی کنه.
نامش تو دنیا شناخته شده ست، تو سایت فیفا، تو چند نسخه ی "گینس" و ...؛ اما، خاکی تر از اونه که مث خیلیا جار بزنه.

آفرین به شما که این قدر خوب گاهی از افرادی می نویسید؛ که، حقشون باید ادا بشه و کاش بنده هم می تونستم قلم شیوایی چون شما داشته باشم؛ اما، افسوس که هنرم مطالعه ی نوشته های شما و دوستانه.

4. در مورد دست هاتون، امیدوارم به خیر گذشته باشه و با توجه به این که می فرمایید قضیه ی 9 سال پیشه، حتماً همین طوره. خیلی شانس آوردید که اتفاقی نیفتاده؛ چون، شما هنرمندید و دست ابزار مهمی براتونه.

یادمه زمانی که نزد آقای "حامد آریان نژاد" برای یادگیری پیانو می رفتم و از قطع شدن انگشت شستش در اثر اره ی ام دی اف می گفت، خودمو جای اون تصور کردم و کلی غصه خوردم. خوشبختانه انگشتشون رو سریع پیوند می زنن و الآن ایشون هیچ مشکلی ندارن؛ اما، اگه این اتفاق نمی افتاد، قطعاً خیلی تو کار حرفه ای این عزیز تأثیر می ذاشت. در همین جا به این دوست عزیز و استاد بزرگوار، سلام عرض می کنم:




5. و در پایان، باز هم ممنون؛ که، از "دبیرستان" فایل کاملشو گذاشتید. این فیلم، یه روز سرد پاییزی رو برای من تداعی می کنه؛ شاید چون، اولین باری که دیدمش چنین بود.


..............................................


6. در مورد اون موسیقی کوتاه و زیبای "شبکه ی نمایش" متأسفانه اطلاعاتی در دست ندارم. باید منتظر دوستانی چون "میحا" باشیم.

7. پی اس: می خواستم این نوشته رو پست کنم که دیدم "بابک" عزیز هم اومده و نظر داده.
"بابک" جان، به هر طریقی هست، ارتباطتو با ما قطع نکن، عزیز.
شما زمانی جزو قطب های مهم این انجمن بودید و با نوشته ها و فایل های خوبتون و حافظه ای، که همیشه بهش رشک برده م، باعث حیرت همه ی خواننده ها شدید. نمی گم مث اون روزا؛ اما، تا جایی که می تونید التفاتتون رو به انجمن خودتون کم نکنید.
در مورد دوست عزیزمون، "59"، بنده هم با شما همرأی هستم و می دونم ایشون برای یه مدتی خستگی در کنن، درست می شه.

8. گرچه کمی زوده؛ اما، پیشاپیش نوروز بر همگی مبارک. سال بسیار بسیار خوشی رو برای همه مون آرزومندم.

كد:

http://en.wikipedia.org/wiki/Popcorn_%28instrumental%29

كد:

http://s5.picofile.com/file/8116087534/Cloud_Atlas_Opening_Title.mp3.html

كد:

http://rapidshare.com/share/6002105401AA1DFE023BB4935E507367


59 نوشته است:


با درود خدمت همراهان ارجمند فروم رویایی.



- امیر جان، بسیار ممنون هستم از دیدگان مهر شما که همیشه جاریست،
و بسیار خرسندم که پست‌ها مورد توجه قرار میگیرند. به پایان سال ۱۳۹۲ خورشیدی نزدیک می‌شویم،
و میدانم که سخت مشغول انجام و بپایان رساندن کارها هستید، آرزوی سلامتی و کامیابی دارم برای شما
و همچنین تمامی یاران گرامی. ... درباره ی "شبح کژدم" نمیدانستم که در "مشهد" فیلمبرداری شده،
سپاسگزارم از اطلاع رسانی که داشتید. ... راستی‌، نام این سینما که در "گمشده" بود، چه هست؟.
- من هم از شکل ظاهری این لاکپشت‌ها خوشم نمی‌‌آمد، اما اکنون خاطره گشته. از شما پنهان نباشد، یک بار قرض گرفتم،
و کمی‌ با آن‌ رانندگی‌ کردم، راستش خیلی نرم و خوش پا؟ (خوش دست؟) بود، اما خب ظاهرش کمی‌ ترسناک می‌بود (خنده).
ممنونم که یادی داشتید از آن‌ موتور قرمز پلاستیکی. اتفاقن چندی پیش در پست مربوط به فیلم "یک روز گرم - ۱۳۶۳"،
یک ویدیوکلیپ تقدیم شده بود همانند اسلاید و موزیک که حتمن آنرا دیده اید، و یک مدل دیگر از آن‌ موتور‌ها نیز در آن‌ فیلم بود:



- صحبت عید و نوروز که میشود، یاد عیدی گرفتن‌های کودکی و نوجوانی می‌‌افتیم ....
از دیدگاه مالی‌ اگر حساب کنیم، من خودم بشخصه، در سالهای اپتدایی از دهه ی هفتاد، عیدی‌های خوبی‌ می‌گرفتم،
یعنی‌ زمانی که در دوران راهنمایی درس میخواندم. ... اگر خوب بیاد داشته باشم، نوروز ۷۲ بود،
که مجموع عیدی‌های دریافت شده، به دوهزار و پانصد تومان رسیده بود. در همان ماه ها، نزدیک مدرسه ی ما،
یک مغازه ی لوازم صوتی - تصویری باز شده بود که هر روز پس از تمام شدن وقت زجر آور مدرسه،
در راه برگشت به خانه به آنجا می‌رفتم و از پشت ویترینش، به ضبط‌های دو کاسته و نسل تازه ای،
از کالاهای الکترونیکی که آن سالها به بازار آمده بودند، با شوق و علاقه نگاه می‌کردم.
سرانجام یک روز بداخل مغازه رفتم و یک هدفون جانانه و حرفه‌ای به ارزش دوهزار تومان خریدم.
این هدفون در نگاه من، یاد آور استودیوی ضبط صدا بود که برخی‌ زمانها، در برنامه‌های تلویزیونی آنرا نشان میدادند.
شنیدن نوار‌های کاست و موسیقی‌‌های دلنشین، واقعا حس و حال خوشی‌ داشت با این هدفون غرورآفرین ....

1. خواهش می کنم، دوست خوبم. بنده هم از شما ممنونم که باعث و بانی این همه بحث و گفتگوی صمیمی در انجمن می شید.
2. البته، با شک و تردید درباره ی "شبح کژدم" نوشتم و همین الآن هم به شک افتاده م؛ اما، در مورد سایر فیلم هایی که اسم بردم، مطمئنم.

3. بنده فیلم رو دانلود نکردم؛ اما، با توجه به این که سینماییه که داره انیمیشن می ده، به احتمال قوی باید "سینما فلسطین" باشه؛ که، به شخصه ازش کلی خاطره دارم و کلی فیلم وسترن، اکشن و همچنین کارتونی رو تو اون سینما دیدم؛ از جمله، "هفت دلاور"، "فوتبال قزاق ها" و ....
یادش بخیر.
فک می کنم سال هاست که جمع شده.
تو کوچه ی تنگ و باریکی بود و دور و برش هم پُر بود از مغازه هایی که چیپس های دست ساز و خونگی و شور می فروختن و چه فازی هم می دادن. یادته که؟

4. من یادم نمی یاد سوار اون لاک پشت های موتوری شده باشم و به گمونم وختی اومدن که من داشتم بزرگ می شدم!
اما، دیدن دوباره ی اون موتورهای قرمز؛ که، باز به دست سخاوتمند شما بود، باز هم خیلی لطف داشت و کلی لذت بردم از دیدنش. چه رازی دارن بعضی از این اشیا برای ما پسرا؛ که، عاشقشونیم؟
جایی خوندم که دخترا عاشق آدما و روابطن و پسرا عاشق اشیا و این ویژگی تا پایان عمر هم در هر دو جنس هست.

5. این هدفون ها هم خیلی خاطره انگیز بودن؛ با این که، الآن اگه باشن، سر آدم از سنگینی بی دلیلشون به درد می یاد؛ اما، من به شخصه بیشتر با اینا یاد لابراتورای زبان می افتم و خاطراتی که به عنوان دانش آموز و معلم باهاشون داشته م.


..................................


6. می دونم جای این عکسا تاپیک بغلیه؛ اما، برای این که اینجا دست خالی نباشم، چند تا عکس مختلف از "همشاگردی سلام" بدون هیچ تقسیم بندی می ذارم تا فقط برای چند لحظه برید به گذشته ها:























































7. عکس آخری رو نوشته بودن: "نید فور اسپید دهه ی 60ی ها!" و کلی به این نوشته ی باحال خندیدم.

59 نوشته است:




امیر جان با درود. خواهش می‌کنم، لطف دارید، درس جواب میدم خدمت شما و سایر یاران ارجمند.
حرف دلم رو میگم و اون اینکه، همیشه اینجا احساس می‌کنم که شاگرد شما و فروم رویایی هستم،
و مطلب‌ها و گفتگو‌هایی‌ که پیش میان، بعنوان انجام وظیفه و پاسخ به دنیای فکر و احساس هستند.
- ممنونم برای نام "سینما فلسطین" و همچنین خاطرات بسیار نوستالژیکی که مطرح ساختید.
- راستش من همیشه عاشق سیب زمینی‌ و بویژه چپس بوده و هستم. در سالهای شصت و اوایل هفتاد هم،
مشتری دائمی مارک "چیپس آزادی" بودم، بخصوص بسته‌های بزرگش! (لبخند)، ... اما،
هیچگاه سعادت خوردن چپس‌های دست ساز مغازه‌ای رو نداشتم. اکنون این دومین باری بود که،
با چنین مفهومی‌ آشنا شدم، چون چند سال پیش هم، نویسنده ی گرامی وبلاگ "خاطرات دهه ی شصت"،
از فروش و عرضه ی چنین چیپس‌های دست سازی در منطقه ی سعادت آباد تهران اگر اشتباه نکنم، نوشته بودند.
- من راستش یک روز در سال ۶۵-۶۶، در اوج جنگ بود، که با این لاکپشت موتوری، اومدم دنبال شما که بریم سینما،
اما شما گفتید که دیگه بزرگ شدید و نمی یاید، بلکه منتظر می‌‌شید که ۱۰-۱۵ سال بگذره، تا سی‌ دی اون فیلم بیاد و باهم نگاه کنیم.
راستی‌ آنجا که آن مطلب را نوشته بودند، بجز مواردی که یاد کردید، ننوشتند که: "پسر‌ها عاشق دختر‌ها هم هستند؟"، (خنده).
- بله، درست فرمودید، این هدفون‌ها در آن‌ زمان، سنگین بودند کمی‌، اما نکته ی بارز آنها، صدای استریو و باکیفیتشان بود.
- بسیار بسیار ممنونم برای عکس‌های خوبی‌ که قرار دادید. ... دقیقن همینگونه که بدون تقسیم بندی هستند،
خودش واژه ی یادمانه و نوستالژیک را زنده تر مینماید. ... اما از حق نگذریم، سخن غذا‌ها خوشتر است ....
راستش ۹-۱۰ سال پیش، کتاب کوچکی خریده بودم با نام "۱۰۰ غذا با سیب زمینی‌" ....
اکنون که عکس دلربای سیب زمینی‌ برشته از ماکارانی را دیدم، باز بیاد آن کتاب افتادم.
این واقعیتی هست که سیب زمینی‌، قابلیت‌های بالایی‌ در آشپزی دارد و نام آن‌ کتاب بی‌جهت نوشته نشده.
البته در یک سال گذشته، قیمت این محصول کارساز و غذای غالب در بسیاری از کشورها،
۴ برابر گرانتر شده!، ایران را نمی‌دانم، اما اینجا که شوربختانه اینگونه بوده. ...
البته بهتر می‌دانیم که در ایران، برنج غذای غالب هست، اما اینجا سیب زمینی‌ جایگاه آنرا در سبد خرید دارد.
کباب‌ها هم که دیگر جای خود را دارند. ... خوب یادم هست که چندی پیش، برنامه ای بود امریکایی،
که حالت آشپزی در طبیعت را داشت. مجری آن‌ که خود سرآشپز یکی‌ از رستوران‌های معروف شهر نیویورک بود،
جوان دورگه‌ای بود، که پدرش مصری و مادرش چینی‌ بود، و خودش آنگونه که گفت، زاده ی امریکا بود.
ایشان روزی به کنار دریاچه ای رفته بود و موضوع برنامه، کباب بود. ... بساط منقل و باربکیو براه بود.
آنوقت موقع غذا درست کردن و آموزش دستور پخت، حرف جالبی‌ زد، ... گفت:
"پیدایش تمام کباب‌ها با گوشت قرمز و سفید، از سرزمین و تمدن بزرگ پارس بوده است،
اما هیچکس تاکنون در دنیا، از ایران و ایرانیان، برای این مهم و کباب هایشان، قدردانی نکرده است!" ....

1. متشکرم "59" عزیز. لطف دارید جنابعالی. خودتون صاحب اختیارید.

2. جالب این که این چیپس های دست ساز و خونگی ای؛ که، توصیفشون رو عرض کردم، اسمشون "چیپس استقلال" بود و با فونت "تیتر"؛ البته، با حروف های سربی چاپخونه ای و به رنگ آبی می نوشتن.
من شنیده بودم که "چیپس آزادی" هم هست و فونتش قرمزه؛ ولی، هیچ وقت ندیدم و همیشه برام سؤال بود که چرا اسمش "پیروزی" نیست مثلاً؟
گرچه، از کوچیکی به هیچ وجه فوتبالی نبوده م و فقط و فقط جام های جهانی رو دنبال می کرده م و قبل از 1998 و مث خیلیا فقط به این دلیل که ایران درش بود.

3. درسته. الآن که فرمودید یادم اومد تو نسخه ی پی دی اف "خاطرات دهه ی شصت" بنده هم در مورد چیپس مطلب نویسنده ی عالیقدر این وبلاگ رو خونده بودم. چقدر دوس دارم این وبلاگ و نوشته های بدیعشون رو.

4. ای بابا، حالا یه بار ما گفتیم بزرگ شدیم، با شما نیومدیم بیرون، چرا به همه می گی، دادا؟
اینم بگو که من اگه سوار لاکپشته می شدم، ازش چیزی باقی نمی موند و چهار دست و پاش فکر کنم مث کاریکاتورا از وسط باز می شد!

5. بله. کیفیتاشون عالی بود؛ بخصوص چون، اون زمان هنوز جنس های ژاپنی اصل ساخته و وارد می شد.

6. جداً که سیب زمینی و انواع پخت های اون یکی از خوشمزه ترین غذاهاییه که انسان کشف کرده. به قول شما چیپسش یه جور خوشمزه س، آبپزش یه جور، کبابی و زغالیش یه جور، ته دیگش که نگو!
اون عکس ته دیگ ماکارونی؛ که، تقدیم شد، محاله دل خیلی از ویزیتورها رو به ضعف نیاره!

7. اما، در مورد کباب ذره ای، ذره ای شک نکنید که غذاییه ترکی و هیچ ارتباطی به ما ایرونیا نداره.
ایران به دلیل هم مرزی با ترکیه زودتر به این غذای خوشمزه دست یافته؛ اما، منبع این غذا عثمانی بوده و هست.
حالا که بحث غذا شد، چین و بعدش ایتالیا، دو قطب بزرگ بهترین و خوشمزه ترین غذاهای دنیان.
اصن این دو کشور منبع، مخترع و مکتشف خیییییییلی از ابداعات بشری بوده ن، ناقلاها.

59 نوشته است:



امیر جان با درود.

- ممنونم برای صحبت‌های ترد و چیپس مزه‌ ای که در فروم ایجاد شدند.
در ادامه اینرا هم بگویم، که چیپس‌های آن‌ دوران، همگی‌ ساده و بدون اسانس طعم دار بودند،
یعنی‌ فقط چیپسی که نمک و ادویه داشت. راستش ایران رو نمیدونم، اما اینجا هر چه که چیپس هست،
یا با مزه ی پیاز و خامه هست، یا با طعم خرچنگ، یا با اسانس ژامبون و یا با مزه ی پنیر. حال صحبت من اینست،
که چیپس واقعی‌، به مزه ی اصلی‌ سیب زمینی‌ سرخ شده و البته همراه با کمی‌ نمک و ادویه‌های معمولی‌ خوش است.
من واقعن دلتنگ چیپس‌های آن‌ دوران هستم، دلتنگ چیپس‌هایی‌ که حتا کمی‌ مزه ی روغن زیاد سرخ شده را داشتند،
اما اصیل و خوشمزه بودند. ... آیا از این تنها مدل کلاسیکی که در دهه ی شصت داشتیم، هنوز یافت میشود؟.



- (خنده)، ... افسوس که آنروز افتخار ندادید که بریم سینما و در خدمت باشم. ... حال در فرصت‌های دیگر خواهیم رفت.
- اشاره ی خوبی‌ داشتید به کالاها و محصولات ژاپنی. یادشان گرامیست. اما این چین واقعا سطح کیفیت رو در همه ی زمینه‌ها پایین آورده.
انسان‌های عجیبی‌ هستند چینی‌ ها. مهمترین عامل نفوذشون در همه ی زمینه ها، اولا اینکه تعدادشون زیاد هست،
و دیگه اینکه، بسیار باهم یکپارچگی دارن. هر جا که باشن، سریع یک نفرشون می‌شه سرگروه و بقیه رو مدیریت میکنه.
- راستش من خب برام جالب بود که این آقای آشپزی که هیچ رگ ایرانی‌ نداره، اون مورد رو گفت‌.
الان هم قصد دفاع از صحبت ایشون رو ندارم. فرمایش شما هم محترم هست، اما در مورد "دونر کباب"،
که در ایران با نام "کباب ترکی‌"، و در اینجا با نام "شاورما" شناخته میشه، هیچ شکی نیست که ترکیه‌ ای هست.
اما گمان نمی‌کنید که کباب کوبیده و برگی که ایران داره، خیلی‌ اصیل تر از نمونه‌های آن‌، در ترکیه و جاهای دیگه هست؟.
حتا در ویکی پدیا، در بخش روسی، نوشته اند : ... نام Кебаб (کباب را به روسی می‌گویند  Kebab)،
از زبان پارسی گرفته شده و این واژه ی فارسی‌، برآمده از زبان آرامی (عضو زبانهای سامی، که ۳۰۰۰ سال قدمت دارند)،
و همچنین، "قوم اکد" (که در ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح میزیستند) میباشد. این واژه ی پارسی، از فعل زبان آنها،
"کابابا" و همچنین "کابابو" گرفته شده که بمعنای "سوزاندن، با ذغال پوشاندن" بوده است.
برای نمونه، در "تلمود بابلی (تورات شفاهی‌)" نوشته اند، حیواناتی را که با هدف قربانی کردن میخواهند آنها را بکشند،
نباید "کابابا" شوند (یعنی‌ نباید سوزانده شوند). ... سپس در قرون وسطا، این واژ ی پارسی "کباب"،
توسط عرب‌ها و ترک ها، از زبان پارسی به عاریه گرفته شد و وارد زبان‌های آنها نیز گردید و بعد‌ها در قرن ۱۴ میلادی،
مترادف نام "tabahajah" شد که اسم غذایی بوده که از تکه‌های سرخ شده ی گوشت تشکیل میشده.
از سوی دیگر، نام پارسی "کباب" از دیدگاه سبک گفتاری، بسیار بالاتر و رسمی‌ تر از "tabahajah" بوده است.  

- گرسنه شدیم، از بس که گفتیم "کباب" ...
بفرمائید، نوش جان ... :

59 نوشته است:




امیر جان با درود. قبل از هر چیز، بگم که بسیار افتخار می‌کنم که در خدمت شما و فروم رویایی هستم.
موضوع‌ها و بحث‌هایی‌ که ایجاد میشن، خوب و گسترده هستن و بشخصه، همیشه از اطلاعات خوب،
و سبک بیان منطقی‌ و روشن دیدگاه شما بسیار لذت برده و می‌برم. از لطف شما هم بسیار سپاسگزارم.
- چه خوب، این "سرکه ی ‌نمکی" مورد گوارایی باید باشه. شما بجای ما نیز نوش جان کنید و سبب خوشحالیست.
اتفاقن امیر جان، چه اشکالی دارد که اگر محصولی خوب باشه، ما در موردش حتا با هدف تبلیغ بنویسیم،
و این در حالی‌ هست که هیچ نیّت مادی در کار ما نیست، اما آن‌ جنس خوب، بیشتر به همگان معرفی‌ میشود،
و چرخ صنعت و بیزینس‌های گوناگون، گردش بیشتری پیدا می‌کند. ... ما به کارما باور داریم.
- بسیار ممنونم برای روشنگری که در مورد محصولات چینی‌ داشتید، راستش تا به امروز  درباره اش نمیدانستم.
اتفاقن یک غذای معروفی هست که در روسی به آن می‌گویند "Пельмени" - "Pelmeni" - "پلمنی"،
و گاهن منشأ اونرو روسی می‌دونن، اما صاحب اصلی‌ آن‌، چین هست و غذایی تاریخی‌ می‌باشد.
در فارسی‌، آنرا با نام ایتالیایی اش، یعنی‌ "رویولی" - "Reviuli" میشناسند:



(در داخل این بالشتک‌هایی‌ که از خمیر درست شده اند، گوشت چرخ کرده، پوره ی سیب‌زمینی،
قارچ خرد شده، و یا مخلوطی از آنها قرار دارد. ... آنها را میتوان آب پز و یا سرخ کرد،
سپس بهمراه کمی‌ خامه، و یا یک تکه ی کوچک از کره‌ ی جامد، که بر روی آن‌ قرار میگردد
و بخاطر داغ بودن این غذا، بر رویش ذوب میشود، سرو میگردد. این غذا را میتوان هم در خانه درست کرد،
و هم بسته‌های آماده و کارخانه‌ای آنرا که حالت یخ زده دارند خرید و سپس به دو روش یاد شده آنها را درست کرد).

- کاملن هم دیدگاه هستم با شما. ... (با نگهداری احترام و ارزش نهادن به تمام مواد غذایی):
راستش من از بچگی‌، با تمام آش ها، آبگوشت، کله پاچه، سیراب شیردون و ...، هیچ سازگاری نداشتم.
اوج این نارضایتی زمانی بود که در دهه ی شصت، بخاطر سرماخوردگی‌های پی در پی من،
در خانه لطف میکردند، و دایمن آش سبزی و ... پخته میشد. ... و یا اینکه گوسفندی کشته میشد،
و بساط پخت و بز قسمت‌های درونی این حیوان، براه بود ... / اما در مورد خورشت ها،
هنوز هم حس خوبی‌ دارم و با اینکه سالهاست که دیگر سبک تغذیه برایم تغییر کرده،
اما خب، هم بارها خودم بسیار از انواع خورش‌ها رو درست کردم و یاد گرفتم،
و هم اینکه حس خوبی‌ بهشان دارم، خواه اینکه، دیگر مدتهاست، که سالی‌ ۲-۳ بار بیشتر درست نمیکنم.
اما، نکته ی زرین و درخشانی که فرمودید، مربوط به ظاهر دیداری و فرم خوشایند غذاهای اروپایی‌ هست.  
آشپزخانه ی اروپایی‌، غذا‌هایش هم کم حجم و پرزنته هست، هم سیر کننده و بدون روغن اضافی.
کلا هر منطقه ی جغرافیایی، بخاطر نوع آب و هوا و اقلیمی که دارد، یک سبک غذا خوردن را بهمراه دارد.
... من خب پارسال این موقع ایران بودم و این آمدنم تقریبا پس از ۱۰ سال صورت گرفته بود.
شاید برایتان جلب باشد، که در تمام غذاهایی که مصرف شد، از دید من، "آبلیمو" خیلی‌ خیلی‌ احساس میشد،
چرا که اینجا سردسیر هست و اصلن چیزی بنام آبلیمو وجود ندارد. خود لیمو ترش هست که برش داده میشود،
و در چای استفاده میگردد، و یا اینکه در موارد بسیار بسیار کمی‌، آب آن‌ گرفته میشود و کمی‌ به غذا اضافه میگردد.
- چه خوب که به "سالاد الویه" اشاره داشتید. در برخی‌ منابع حتی صفحه ی فارسی ویکی پدیا،
آنرا غذایی روسی می‌دانند که این یک روایت کاملا نادرست است. من راستش تا به امروز گمان می‌کردم که،
اولین آشپزی که آنرا درست کرده، فرانسوی بوده، اما شما اکنون اشاره داشتید که غذایی ایتالیایی هست.
راستش در صفحه ی روسی زبان این غذا در سایت یاد شده نیز، نام مولف آنرا "لوسین الویه" نوشته اند،
که آشپزی فرانسوی یا بلژیکی الاصل بوده است، اما!، ایشان در اپتدای ۱۸۶۰ میلادی،
صاحب یک رستوران بوده است در شهر مسکو، با نام "ارمیتاژ" - "Ermitaaj"،
و آنجا بود که اولین بار، دستور تهیه این سالاد را ابداع می‌کند و سپس این غذا،
به افتخار نام مؤلفش، "سالاد الویه" نام گذاری میگردد.

لوسین الویه (۱۸۳۶ - ۱۸۸۳)


... بنا به تاریخ تولد و مرگ، ایشان عمر کوتاهی داشتند و ۴۶-۴۷ سال زندگی‌ کردند.
... پس از مرگ، در گورستا‌نی در همان شهر موسکو به خاک سپرده شدند.
... در سال ۲۰۰۸، سنگ قبر و بنای یاد بودش، بازسازی، و از نو، در آن مکان قرار گرفت.

- نوش جان ...:

1. پیش از هر چیز، یه بار دیگه خوشحالی خودمو از این که یه سال دیگه در جمع صمیمی و یکدل دوستان انجمن بودم، اعلام می کنم و الآن که چند ساعتی تا پایان سال 92 بیشتر باقی نمونده، باز هم آرزوی سال خوشی برای دوستان عزیزم دارم.
2. از همه ی دوستان متشکرم و اگه می بینید دارم برای "59" عزیز می نویسم؛ چون، سایر دوستان به دلیل گرفتاری چیزی ننوشته ن که بخوام پاسخی بدم:


3. "59" عزیز، با اجازه ی شما، پاسخ فایل صوتی تاپیک "امواج صوتی" شما رو هم همینجا عرض می کنم:
در ابتدا خیلی ممنونم که چنین پست خوب و دلنشینی رو زدید و خیلی لذت بردم از انشای زیباتون و همچنین فایل گلچین شما از خواننده های جنگ هشت ساله.
جای خالی چنین نوشته ای در تاپیک "افشین" عزیز به خوبی حس می شد. پیشتر جنابعالی، دوستان دیگه؛ مانند، "نگین"، "هایدی"، "افشین" و بنده از جنگ عکس گذاشتیم و چیزهایی نوشتیم؛ اما، کمتر به بحث صوتی در این باره پرداخته شد.

ممنونم از شما. با سطر سطر نوشته های زیباتون موافق بودم و بسیار لذت بردم از چینش زیبای ترانه های انتخابی تون.

........................

4. ادامه ی بحث های زیر، بحث های بالاییه؛ که، کوت کرده م:
5. اختیار دارید. بنده دارم درس پس می دم و به شخصه همیشه در حال یادگیری مطالب تازه و بکری از سوی شما و دوستان بوده و هستم و همیشه از این بابت لذت می برم.
6. البته در جریان هستید که "چی توز" در واقع برندی امریکاییه با نام اریجینال Cheetos.
اونجا نمادش شیره و اینجا میمون! و البته زادگاهش در ایران و همچنین طراح نمادش (سمبل؛ یا اگه بهتر بخوام بگم، "مسکوت" mascot) هم همشهری بنده ست.

7. بله. جای شما خالی، چیپس سرکه نمکی، درسته به قول جنابعالی بین المللی نیست؛ اما، مطمئنم اگه چند کشور بره و تولیدکننده ها درکش کنن، خیلی زود پله های ترقی رو طی می کنه.

8. با بحث کارما و یادآوری مجدد اون خیلی حال کردم. موافقم.

9. خواهش می کنم.
در مورد قطعات و محصولات چینی؛ به ویژه صنایع الکترونیکشون، باید خدممتون عرض کنم که بسیاری از افراد اروپا و امریکا برای خرید این محصولات (درجه ی یکش البته) با علم به این که اون ها چینی ان؛ اما، با توجه به قیمت بسیار مناسبشون صف می کشن یا پیش خرید دارن؛ برای مثال، لپ تاپ های Dell چینی تا همین چند سال پیش جزو بهترین و پرفروش ترین های این بازارها بود.

10. بنده متأسفانه تا به حال این "پلمنی" یا "رویولی" رو نخورده م؛ اما، ظاهرش که خیلی شیک و زیباست و به نظر خوشمزه می رسه.
ذهنیت پیشین من اینه که مزه ی لازانیا باید بده. درست فکر می کنم یا نه؟ لطفاً روشن کنید؛ اگه، خودتون میل کردید.

11. دقیقاً همین طوره.
در مورد غذاهای دیگه ی ایرونی مث آبگوشت و کله پاچه و اشکنه و اشکنه ی کشک و کلاً هر چی نون درش تیلیت می شه، این ها هم به دلیلی که عرض کردم بالاتر، کاملاً مردود و غیر استانداردن؛ با این که، عرض کردم شاید خیلی هم خوشمزه باشن.

12. خورشت ها اگه بسیار کم آب باشن، خیلی مشکل ندارن؛ اما، متأسفانه بدون اون سس هم انگار یه چیزی کم دارن.

13. در مورد کم چرب بودن غذاهای فرنگی و استفاده از کره به جای روغن، به نکته ی بسیار خوبی اشاره کردید و بسیار موافقم با این سبک.

14. خواهش می کنم.
بنده خیلی پیش ترها حدس می زدم این غذا ایتالیایی باشه و اینو یکی از استادای دانشگاهمون؛ که، چند سالی در ایتالیا زندگی و تحصیل کرده بود، سال ها پیش مهر تأیید زد.

15. بابا، این چه کاریه می کنی، "59"؟ نمی گی شاید با دیدن این غذاها دل ضعفه بگیریم، مانیتورو گاز بزنیم؟