فیلمها و برنامه های تلویزیونی روی طاقچه ذهن کودکی

Mihakralj نوشته است:

Heidii نوشته است:

ممنونم از شما به خاطر لطفی که در مورد جمع آوری مجدد تکه های تصویری پل کوچولو انجام دادید. خاطره ی زیبایی بود که با تماشای همان صحنه های کوتاه، دوباره زنده شد. (صحنه اعتراف پل کوچولو توی کلیسا خیلی بامزه بود!) ممنونم از جناب میحا به خاطر یادآوری در مورد موسیقی آن. راستش هرچه به مخم فشار آوردم آن موسیقی را که روی دوبله ایرانیش گذاشته بودند یادم نیامد. مطمئنم اگه قطعه کوتاهی از آن را بشنوم کلش توی ذهنم زنده می شود. ممنون می شوم اگر جناب میحا با اون گنجینه کاملشون از موسیقی ها، سرنخی هم از این نسخه داشتن ما رو بی نصیب نذارن.

با سلام خدمت شما سرکار خانم هایدی،
بنا به درخواست شما من شروع کردم به جستجو در اینترنت و در نهایت پس از ساعتها جستجو و گوش کردن به انواع تیتراژهای فرانسوی با صدای خانم "وارتان" به لینکی دست یافتم که قسمتی از تیتراژ اصلی ایرانی این سریال رو به اشتراک گذاشته بود:

كد:


http://www.4shared.com/mp3/-8RH_TwO/__online.html


اینو به نظر فردی به نام mehranlover2012 به اشتراک گذتشته است که از سریال پخش شده در ایران ضبط کرده است. جهت یادآوری آهنگ اصلی و تجدید نوستالژی مفید هست.
من مطمعنم که این یکی از کارهای "پل موریه" هست.
آرشیو خودم رو جستجو می کنم و آهنگ اصلی ساخت  پل موریه رو معرفی می کنم .

میحا.

59 نوشته است:
با درود خدمت یاران گرامی.
چه سکوت سردی در انجمن رویایی برپاست.

59 نوشته است:
یشگفتار:
امیر جان، بسیار سپاسگزارم از لطف شما. انجام وظیفه می‌کنم.
البته اینترنت من هم فضایی نیست، مشخصات آنرا یکی‌ - دو هفته ی پیش،
در بخش صوتی، در صحبتی‌ که با میحا ی گرامی داشتیم، عنوان کردم.
(برای بارگیری فایل ها، اگر لینک مستقیم باشد، نزدیک بر ۵۰۰-۶۰۰ کیلوبایت بر ثانیه هست،
اما برای بارگذاری، این سرعت، به مراتب بالاتر هست و آپلود هر ۱۰۰ مگابایت، نزدیک به ۲ دقیقه زمان میبرد.
یک سال و نیمی هست که این اینترنت کابلی را دارم، تا قبل از آن‌، اگر به ترتیب صعودی در ۱۱ سال گذشته بگوییم،
اپتدا - هیچ -، سپس اینترنت از راه خط تلفن یا همان هیزمی، ...بعد اینترنت با استفاده از دستگاهی که بین کامپیوتر و خط تلفن،
بصورت مستقل قرار داشت و باعث اشغال شدن خط نمی‌شد، ... سپس اینترنت با مودم بی‌سیم کوچک که سرعتش،
۱۰ برابر از آنچه اکنون دارم کمتر بود (تمام فیلمهای ۱۰۰ مگابایتی که داشتیم، با آن‌ اینترنت آماده و تقدیم می‌شدند،
... و حال که یک سال و نیم هست، سرانجام به اینترنت کابلی متصل هستم.

به هر حال، فایلهای فورشرد من، گویای این هستند که فرمایش خانم هایدی،
و یا دیگر همکاران گرامی که تا بحال حدس زده اند، درست می‌باشد.
پستی داشتم با نام "استدلالی برای هنر هفتم"، که با خواندن آن‌ نیز،
فرمایش همکاران گرامی تائید میگردد. اما در مجموع، همگی‌ شهروند کره ی زمین هستیم.

Heidii نوشته است:
در ادامه ی نکته های جالبی که جناب امیلیانو در مورد اخلاق های عجیب غریب انگلیسی ها نوشتند (و اون نکته راجبه طبقه همکف خیلی برایم تازگی داشت!) من هم چند وقت پیش این نکته را از قول دوستی که فوتبال دوست بود شنیدم و اینجا اضافه ش می کنم:
(من که فوتبالی نیستم ولی ظاهرا اینطوریه که) همه لیگ های اروپایی تو ایام کریسمس تعطیل هستن و بازی های باشگاه های اروپایی، یکی دو هفته ای تو کریسمس برگزار نمی شود. غیر از... طبق معمول انگلیس که نه تنها بازیهایش را تو ایام کریسمس برگزار می کند بلکه فشرده هم برگزار می کند!

3. "هایدی" عزیز، این نکته ی جالب انگلیسی ها در مورد بازی ها و تمرین های فوتبالشون در تعطیلات رو نمی دونستم؛ اما، به نظر شخص بنده، علت این که این کک مکی ها خودشون رو تافته ی جدابافته و برترین نژاد می دونن، یکیش همین فوتباله.
چون انگلستان مبدع فوتباله، فکر می کنه بهترین و شماره ی 1 فوتباله! بابا، یکی به اینا حالی کنه، ابداع لزوماً به معنای اول بودن نیست. پس برزیل و ایتالیا و اسپانیا و فرانسه و ... چی؟
یکی دیگه از اخلاقای گند انگلیسی ها هم اینه که می خوان به زور و حتا از نوع منفی خودشون رو مطرح کنن؛ برای نمونه، تو همین فوتبال با هوچی گری (هولوگانیزم) سر هیچی بلوا به پا می کنن که تیتر خبرا بشن و همیشه حتا اگه شده به بدی، در رأس خبرها؛ به ویژه، اخبار فوتبال باشن!

درد دل از این نوادگان "چرچیل" زیاده، "هایدی" جان. حالا باز یادمون اومد، بگیم بد نیست. یکی تو، یکی من!

Heidii نوشته است:
ظاهرا فیلم های مربوط به روابط نوه و پدربزرگ تاثیر زیادی روی من میگذاشته. نمونه دومش این فیلم است "آنجا که کبوترها می میرند" این فیلم را کلاس پنجم بودم که یک روز عصر از شبکه اول دیدم. بعد از صحنه مرگ عموجغد شاخدار، این دومین موردی بود که بدجوری اشکم را درآورد. یکی دو سال بعد کتابش را از انتشارات سروش خریدم و خواندم و دوباره...

4. یاد زیبایی کردی از "آنجا که کبوترها می میرند". این فیلم از برنامه ی کودک پخش نشد و مربوط به آدم بزرگا بود؛ اما، من هم خیلی خیلی باهاش حال کردم و جداً زیبا بود:

Heidii نوشته است:
جناب امیلیانو- حقیقتش من هم علاقه ای به قصه ها و فیلم ها و کارتونهای جادوگری ندارم. خوشبختانه هیچ کدام از هری پاترها را نه دیده ام و نه خوانده ام. از کارهای دیزنی هم تک و توک خوشم میاد و کلا حال و هوای دیزنی و کارهایش به دلم نمی نشیند. برخلاف نوجوانهای امروز که ظاهرا علاقه زیادی به ژانر تخیلی و مخصوصا جادوگری دارند، من هنوز هم با همان کارتونهای قدیمی و بی شیله پیله ی ژاپن و بلوک شرق و روس زندگی می کنم و حس می کنم نسبت به فیلم ها و کارتونهای امروزی، معصومیت و لطافت بیشتری داشتن. گاهی با دیدن بعضی از این کارهای جدید، به نظرم میاد با همه جذابیت های بصری و جزییات حرفه ای شون، یه جور خرده شیشه ته تهشون هست که تو کارهای زمان ما نبود (یا خیلی خیلی کمتر بود)

Heidii نوشته است:
ممنونم از شما جناب 59- به خاطر به اشتراک گذاری فیلم "عیالوار". کمی قبل از آن هم فیلم "زیر بامهای شهر" از شبکه نمایش پخش شده بود که قسمت انتهایی فیلم را (جهت تلطیف پیام فیلم!) به طور کامل قیچی کرده بودن. ظاهرا اساتید و علمای فن س ا ن س و ر به این نتیجه رسیده بودن که انتهای فیلم کمی بی رحمانه و بی رودربایستی است و ممکن است در بیننده القای یاس و ناامیدی کند!

59 نوشته است:
در استوب کادرهایی که شما از فیلم "کریسمس در خانه-۱۹۹۰" قرار دادید نیز،
موضوع "پردازش پیوسته ی نور و رنگ آبی‌ در پلان‌های یک فیلم"، حضور دارد.

Heidii نوشته است:
ممنونم از شما. به دوتا نکته ی جالب دقت کردید. یکی رنگ بندی آبی رنگ پلان های شب فیلم و دوم: نکته ی ظریفی در مورد علیرضا خمسه که مدتی قبل بهش فکر می کردم.
تا جایی که من در فیلم ها و کارتونها دیده ام معمولا برای نمایش فضای شب از رنگ بندی آبی استفاده می کنند. یعنی با اینکه شب آبی نیست و قاعدتا باید سیاه باشد، ولی نورپردازی آبی رنگ در تصاویر (حتی در تصویرسازی ها) به خوبی فضای شب را القا می کند.

Heidii نوشته است:
در مورد علیرضا خمسه، یکی از مثبت ترین امتیازهای ایشون (از دید من) اینه که تکلیفش به طور کامل با خودش روشن است. و همیشه همینطور بوده.
همیشه خودش است. و مشخص است که هم خودش را خوب فهمیده و هم با خودش کاملا راحت است و به خوبی کنار اومده.
ایشون خوشبختانه تا همین حالا هم خودش مونده و برعکس خیلی ها، با ورود به میانسالی و پا به سن گذاشتن، دچار بلاتکلیفی و هپروت زدگی نشده.
خیلی از بازیگرهای طنز سینما و تلویزیون ما با اینکه تا وسط های مسیر رو خیلی خوب و موفق جلو می رن، اما از یک جایی به بعد مخشون تاب برمیداره و به فکر می افتن که شاید ادامه ی کار طنز، با کلاس کارشون مغایرت داشته باشه و تعدادی نقش جدی و غیر طنز یا حتی مقادیری سابقه خوانندگی، وزن کارنامه کاریشون رو بالاتر ببره.

9. "علیرضا خمسه" رو خیلی دوس دارم و همه ی صحبت های شما درست؛ اما، اگه یادتون باشه ایشون با فیلم جدی و کارآگاهی "چشم شیطان" می خواست وارد جدی ها بشه و این بیراهه رو یه بار رفت؛ اما، خیلی سریع فهمید این کاره نیست و دوباره برگشت به راه خودش.



در دهه ی 80 ایشون دوباره جدی شد، در فیلم "بیست"؛ اما، چقدر عالی و جاافتاده و پخته. جدیتش به لوسی و بی مزگی "چشم شیطان" نبود و درست فهمیده بود چه کنه.
درست شبیه "جمشید هاشم پور" "هیوا" و "قارچ سمی" و "میم مثل مادر" و ....

59 نوشته است:
اما با اینحال، حضور جناب خمسه در "مرد هزار چهره"، دیگر همانند شصت و نیمه ی هفتاد، برایم گیرا نبود.

59 نوشته است:
کیهان رهگذار (۱۳۲۶-۱۳۷۲)
حتی یک عکس از چنین فیلمنامه نویس و کارگردان بزرگ تلویزیون ایران، در اینترنت نداریم!!!.

59 نوشته است:
سریال "ابن سینا" اگر اشتباه نکنم در تابستان و یا پاییز ۱۳۶۵ پخش می‌گردید.
آنزمان تازه به کلاس اول دبستان رفته بودم. در سالهای جنگ، آپارتمان ما در طبقه ی سوم از ساختمانی قرار داشت
که در مجموع ۵ طبقه داشت و در هر طبقه، ۲ آپارتمان وجود داشت. مدیر ساختمان آقای بسیار محترمی بودند،
که در دهه ی ۵۰، خودشان اینجا را ساخته بودند و همراه با خانواده شان، در طبقه ی اول زندگی‌ میکردند.
۲ تای از پسر‌های ایشان نیز، همراه با خانواده‌هایشان در آن ساختمان بودند. از سویی دیگر،
در طبقه ی بالای آپارتمان ما که میشد طبقه ی چهارم، شوهر خاله ی گرامی من، همراه با خاله جان
و پسر خاله جان، زندگی‌ میکردند. پسر خاله ی من آنزمانها ۴ سال از من کوچکتر بود،
که البته بگمانم با تلاش و پشتکاری که از خود نشان داد، دیگر این اختلاف سنی‌ کمتر شده باشد.
.
.
.

Heidii نوشته است:
یادم هست خیلی سال پیش، دوربین یکی از برنامه های تلویزیونی مهمان خانه ی خمسه شده بود. خانه ای داشت در شهرک اکباتان، سرتاسر کتاب و کتابخانه. پسر نوجوانی داشت و دختر نوزادی به اسم دُرسا که هنوز قنداقی بود. (این دُرسا همان دختری است که الان بزرگ شده و به خاطر تحصیلش می خواهند مهاجرت کنند.) یادم هست همان موقع ها صحبت هایی بود از اینکه همسرش افسانه چهره آزاد است. بعدها برنامه ای پخش شد به اسم "جمعه تعطیل نیست" که علیرضا خمسه و افسانه چهره آزاد صبح های جمعه، نمایش های زنده ای را در قالب زن و شوهر بازی می کردند و مسایل و نکات زندگی مشترک را به نمایش می گذاشتند. البته هنوز هم نمی دانم واقعا آن دوره زن و شوهر بودند یا نه ولی می دانم که الان نیستند.
سال هشتاد و چهار، خمسه را در خانه هنرمندان می دیدم که در جلساتی در مورد طنز صحبت می کرد. من آن دوره خیلی غمگین بودم و حضور پرانرژی خمسه و اجراهای تئاتری خلاقانه و از سر ذوق او وسط صحبت هایش، توی فضای خاکستری و غمزده ی اون دوره، انرژی مثبت زیادی بهم می داد... خمسه در مصاحبه ای این خاطره بامزه را نقل کرده که کوتاه و خنده دار است:

Heidii نوشته است:
تو دهه هفتاد میلادی، یه سریال "انگلیسی" بر اساس این رمان ساخته میشه که تلویزیون هم بارها نمایش داده. اسم این مجموعه "زیبای سیاه" بود و ادامه ای بر ماجراهای کتاب. نکته ی درخشانش هم موسیقی تیتراژش است که توسط یک گروه ارکستر مفصل اجرا شده. این موسیقی برای خیلی از ما آشناست:
http://s5.picofile.com/file/8107209950/%D8%A7%D8%B3%D8%A8_%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D9%87_%D9%86%D8%B3%D8%AE%D9%87_%D8%A7%D9%86%DA%AF%D9%84%DB%8C%D8%B3%DB%8C.mp3.html

14. مطمئنی اسمش "زیبای سیاه" بود؟
"سیاه قشنگ" نبود، احیاناً؟
اگه منظورتون این باشه، مطمئنم "سیاه قشنگ" نام داشت اینجا:

Heidii نوشته است:
این کارتون قدیمی هم یکی از اقتباس های کارتونی از ماجرای رابینسون کروزوئه است که بیست سال قبل با مشارکت دو تا شرکت کانادایی-فرانسوی ساخته شده و دوبله شده اش را از تلویزیون خودمان دیده ایم (دکتر رابینسون)

59 نوشته است:
- در مورد اصطلاح "دانه ی گزنه" در آن دوران که فرمودید برای اینگونه بچه‌ها در فرانسه بکار می‌بردند،
(البته بهتر می‌دانید، که معنی‌ مجازی و استعاره گونه ی واژه ها، درست در چنین مواردی همیشه بکار میروند)
گمان من بر این هست که چون "گزنه" گیاهیست که کرک‌های ریز دارد و اگر انسان از دشتی یا باغی عبور کند،
این برگ ها و یا بهتر بگوییم پرز‌های تیز، به دست و بدن میروند و در واقع آنرا میگزند و درد آور است،
شاید اینگونه بچه ها نیز، برای پولدارها در آنزمان اینگونه بودند که میپریدند به مردم ناگهان در خیابان،
یا دستبرد میزدند و یعنی‌ میگزیدند انگار با کارشان آنها را. نمیدانم، این فقط یک گمان بود.
در ضمن همانگونه که بهتر می‌دانید، "گزنه" خواص دارویی و درمانی بسیاری دارد:

http://fa.wikipedia.org/wiki/گزنه

59 نوشته است:
اتفاقن مدتها بود که می‌خواستم بگویم، شاید از نگاه من، بهترین فیلمی که در آن جزیره‌ نشان داده میشود،
"دور افتاده-۲۰۰۰" می‌باشد با بازی بیادماندنی "تام هنکس گرامی و دوست داشتنی".
لحظه‌های تنهایی‌ او و سکوتی که در فیلم جاریست، هنایش آرامش بخشی دارد.
سلامت باشید.

17. با عرض معذرت و ضمن احترام به نظر شما، چقدر این فیلم از نظر بنده لج درآر و اعصاب خوردکن بود.
کلاً "تام هنکس" ساخته شده برای تئاتر و از اونجا که دیدن تئاتر هم حوصله ی خودشو می خواد، من با این فیلم خیلی حال نکردم.
کلاً از فیلمایی که از اول تا آخر یه یارو تو جزیره یا برف ها یا دریا یا کلبه ی جنگلیه یا دستش لای تخته سنگ هایی توی کوه گیر کرده، این قدر بدم می یاد که نگو! اصلاً نمی تونم تا آخرش بشینم و ببینم.

........................................

18. و اما، ادامه ی کاری که نصفه و نیمه باقی موند و بدم می یاد تمومش نکنم:

















19. باز هم می گم با هیچ کدوم از پوسترهای بالا نه خاطره ای دارم و نه حتا خیلی از کارها رو به رسمیت می شناسم و قبول دارم. این ها رو فقط و فقط برای دوستانی که از نوع و گرافیک کارها خوششون می یاد می ذارم.
ممکنه خیلی ها هم با اینا خاطره داشته باشن که بهتر!

20. "هایدی" عزیز، از "پل کوچولو" عکس های جدید و نابی گذاشته بودی؛ که، خواستم در همین جا ازت تشکر کنم.

Heidii نوشته است:

سلام به دوستان
ممنونم از 59 و امیلیانوی گرامی به خاطر توضیحات مفید و راهگشایی که نوشتن
جناب 59- این دقت و تیزبینی که در بازی با واژه ها و ریشه یابی شون دارید خیلی جالبه. همینطور تحلیلی که در مورد معنی استعاری دانه ی گزنه اشاره کردید به نظرم درست است. کلمه ی Ortie تو زبان فرانسه کاربردهای اصطلاحی زیادی داره. مثلا وقتی می خوان به کسی یادآوری کنن که تو کاری افراط نکنه یا پاش رو از حد و حدودی فراتر نذاره می گن:
il ne faut pas pousser mémé dans les orties
(یعنی نباید مادربزرگ رو هل داد وسط بوته های گزنه!)
یا در مورد دور انداختن چیزی می گن:
jeter aux orties
(انداختن- پرت کردن وسط بوته های گزنه)
معادل گزنه تو انگلیسی یه چیزیه شبیه معادل فرانسویش: Urtica و جالبه که برای بیماری "کهیر-سوزش-خارش" هم همین معادل رو استفاده میکنن: Urticaria یعنی در کل تو دو تا زبان فرانسه و انگلیسی (و حتی معادل فارسیش) معنیش یه چیزیه تو مایه های گزندگی و سوزش و خارش. احتمالا برای همین صدسال پیش تو فرانسه قشر خیابانی و ولگرد و جیب بر را با همین اصطلاح می شناختن و یه جورایی خوار چشم جامعه می دونستن.

ممنونم به خاطر توضیحات خوب شما در مورد برگ حمام.

Heidii نوشته است:

جناب امیلیانو- خوشحالم "آنجا که کبوترها می میرند" رو یادتون بود و ازش پوستر داشتین! غیر از شما فقط یک نفر دیگه رو دیدم که این فیلم یادش بود. فکر کنم یک بار بیشتر پخش نشد. سال هفتاد و یک بود به نظرم. اما فعلا کسی رو ندیدم که "کریسمس در خانه" رو به یاد بیاره.

نکته ی جالبی نوشتین در موررد "نفر سوم" تو زندگی که فکر می کنم منظورتون "بچه" بود. راستش چند روز پیش داشتم فکر می کردم پدرمادرهای هرکدوم از ما به سن الانمون که بودن دو سه تا بچه ی قد و نیمقد داشتن. براشون یه روال خیلی عادی بود و به نظرشون میومد که زندگی یعنی همین... یادمه گاه و بیگاه که سه چهارنفر از دوستهای پدرم با زن و بچه هاشون دور هم جمع می شدن، همیشه هفت هشت تا بچه داشتن اون وسط ورجه وورجه می کردن و می لولیدن. الان که گاه و بیگاهی سه چهار نفر از دوستهای همسرم با خانوماشون شب نشینی دور هم جمع میشن هیچ بچه ای در کار نیست و همین روال به نظرشون عادی میاد... (یکی دو تا دوست دارم که خارج از ایران زندگی می کنن. اونها هم همین تصور رو دارن و یکی دو باری که صحبت می کردیم می گفتن احتمالا ما دهه شصتی ها باعث انقراض نسل می شیم!)
راستش من فکر می کنم این مقوله ای نیست که بشه در موردش برای کسی نسخه پیچید و دستورالعمل صادر کرد. هرکسی ظرفیت خودش رو داره و متناسب با ظرفیتش می تونه تصمیم بگیره که چقدر دور خودش رو شلوغ کنه. چیزی که تو اغلب هم نسل های خودم می بینم اینه که کشش و ظرفیت روحی و اعصاب بچه ی زیاد رو ندارن (بی تعارف خیلی هاشون ظرفیت همون یک بچه را هم ندارن) البته معنیش این نیست که پدرمادرهاشون کشش و ظرفیت و تحمل بالایی داشتن که چنتا چنتا بچه میاوردن. خیلی از پدرمادرهای نسل قبل از ما و نسل های قبل ترش بچه ها رو با چک و لگد سرجاشون میشوندن. این تو خیلی از خانواده ها یه روال عادی بود و خیلی از دخترهای همسن و سال خودم با داشتن پدرمادرهای تحصیلکرده، با زور و کنترل و کتک بزرگ شدن. پدرمادرهای نسل های قبل از ما اگه می تونستن یه دور تسبیح بچه رو کنترل کنن با اعمال اجبار و "بکن - نکن" های بی شمار و "باید- نباید" های زیادی بود که بهشون تحمیل می کردن. شاید به خاطر همین باشه که همون بچه ها که الان بزرگ شدن و نوبت بچه دار شدن خودشونه، اعصاب و روحیه ی درست و حسابی ندارن که صرف همون یک بچه بکنن. نه دلشون میاد روش پدرمادرهاشون رو در پیش بگیرن و با دو بار چپ و راست کردن بچه رو سر جاش بشونن، نه اینقدر ظرفیت و کشش روحی دارن که بدون اعمال زور و تنبیه، سر صبر و مدارا بچه رو کنترل کنن. (دوستی داشتم که خانواده متمکنی داشت. پدر و مادرش هردوتاشون تحصیلات عالی داشتن و فامیل نزدیک یکی از این حضرات مملکتی بودن. پدر و مادرش مذهبی بودن و به تبعیت از تبلیغات مذهبی دهه شصت، شش تا بچه به دنیا آورده بودن. دوست من بچه ی یکی مونده به آخر بود. همیشه می گفت "پدر و مادر من کشش این همه بچه رو نداشتن. ما با کلی "باید-نباید" بزرگ شدیم. هیچ وقت نتونستیم خودمون باشیم و یه دل سیر بچگی کنیم. مادر و پدرم هیچ وقت نتونستن اینقدری که نیاز داشتیم برامون وقت و انرژی و توجه بذارن." بارها به پدر و مادرشون گله کردن بودن که "چرا اینقدر بچه؟"... مادرش می گفت "می خواستم بچه هام خاله عمو دایی عمه زیاد داشته باشن!" همیشه شاکی بود که ما هیچ وقت محبت مادر ندیدیم. همیشه سرشون با هم گرم بود. نسبت به شلوغی و همهمه ی زیاد آلرژی داشتن و همه شون دنبال یه گوشه دنجی می گشتن که با خودشون تنها باشن. می گفت: "خسته شدیم از بس که دورمون شلوغ بود." دو بار ازدواج کرد و هردوتاش ناموفق. همیشه می گفت مشکل من کمبود محبت پدر و مادره...) بگذریم...

تصویری که در مورد "بلک بیوتی" گذاشتین کاملا درسته. راستش من فقط یادم بود اسم اصلیش "بلک بیوتی" بود و نمی دونستم تلویزیون ما چه معادلی روش گذاشته بود. ممنون از راهنماییتون. همین طور در مورد اسم فارسی جزیره ی دکتر رابینسون ممنونم. منم خیلی دوست دارم دوباره این کارتون رو ببینم... در مورد خمسه و فیلم چشم شیطان هم اشاره شما بسیار به جا بود.

*

دیشب شبکه ی پویا از سری کارتونهای "بهترین داستانهای دنیا" ماجراهای تام سایر رو نشون داد. البته نمی دونم چرا اسماشون رو عوض کرده بودن. مثلا اسم تام "پیتر" بود و به سید می گفتن "جو"... عمه پالی هم مادرشون بود!... ولی قصه اش همون بود. همون ماجرای کلک تام سر رنگ کردن نرده ها و ...


از این داستان ورژن های کارتونی زیادی ساخته شده که بیشترش ژاپنیه. دو تا از این کارتون ها رو در بچگی دیده بودیم. یکیش اینه:



یک نسخه ژاپنی دیگه هم بود که محوریت داستانها با هاکلبری فین بود. تو این مجموعه تام سایر حضور خیلی کمرنگی داشت و هاک و جیم همه کاره بودن:

تو هردوتا نسخه، هاکلبری فین حضور فعالی داشت. و تو هرکدوم با چهره ی متفاوتی تصویرسازی شده بود.
چهره های متفاوت هاکلبری فین در دو نسخه ژاپنی 1976 و 1980:





*

پی نوشت: نکته ی جالب در مورد داستان هاکلبری فین و تام سایر این است که نه تنها الهام گرفته شده از شخصیت های واقعی هستن بلکه جزیره جکسون که هاک و جیم به اونجا پناه می برن و مدتی به تنهایی زندگی می کنن هم وجود خارجی دارد. این جزیره جایی است وسط رود می سی سی پی، نزدیک هانیبال، میسوری. جایی که مارک تواین و دوستانش در کودکی آنجا بازی و ماجراجویی می کردند.
موزه ملی مارک تواین گاه و بیگاه تورهایی سیاحتی در این جزیره برگزار می کند:
http://www.marktwainmuseum.org/media/Jacksons%20Island%20VT.pdf

2. بله. من هم تا اونجا که یادم می یاد، همون یه بار دیدمش و اگه هم تکراری داشته، ندیده م.

3. راستش "کریمس در خانه" رو ندیده م؛ وگرنه، می گفتم.

4. در مورد "نفر سوم" (حتا اسمش چندش آوره!) این نظر بنده بود و شاید خیلیا دوس داشته باشن؛ اما، دم اونایی گرم که برای خودشون و آرامش خودشون زندگی می کنن.
بله. پدران و مادران ما برای دیگران (چه ما و چه حرف دیگران) زندگی کردن و از زندگی هیچی نفهمیدن.
اما نسل جدید خوب می دونه داره چی کار می کنه.
یه استتوس بامزه بود نوشته بود: "افزایش جمعیت نیاز به تبلیغات نداره. مکان می خواد آقا، مکان!"

می بینی؟ نسل امروزی همه چیو به سخره می گیره و هیچی واسه ش حرمت نداره؛ البته، به نظر من هم این درسته و حتا همین خاطره بازی هم دیگه واسه من حرمت و احترام نداره؛ چون، به آخرش رسیدیم!
از خیلی ها این حرفو شنیده م.

این حرفا به منزله ی این نیست که دیگه ادامه نمی دم؛ نه. فقط خواستم بگم علایق مختلفه.

5. مخلصیم. خودت می دونی در جواب چی اینو نوشته م.

6. آره. دقیقاً "ماجراهای تام سایر"ش بود و اینجا هم سال ها پیش، دوست بسیار عزیزمون، "آیدین" بهش به خوبی اشاره کرده:

http://toonapedia.persianblog.ir/post/48



7. اکثر آثار "مارک توئین" از زندگی خودشه.

Emiliano نوشته است:


3. "هایدی" عزیز، این نکته ی جالب انگلیسی ها در مورد بازی ها و تمرین های فوتبالشون در تعطیلات رو نمی دونستم؛ اما، به نظر شخص بنده، علت این که این کک مکی ها خودشون رو تافته ی جدابافته و برترین نژاد می دونن، یکیش همین فوتباله.
چون انگلستان مبدع فوتباله، فکر می کنه بهترین و شماره ی 1 فوتباله! بابا، یکی به اینا حالی کنه، ابداع لزوماً به معنای اول بودن نیست. پس برزیل و ایتالیا و اسپانیا و فرانسه و ... چی؟

Heidii نوشته است:
تو دهه هفتاد میلادی، یه سریال "انگلیسی" بر اساس این رمان ساخته میشه که تلویزیون هم بارها نمایش داده. اسم این مجموعه "زیبای سیاه" بود و ادامه ای بر ماجراهای کتاب. نکته ی درخشانش هم موسیقی تیتراژش است که توسط یک گروه ارکستر مفصل اجرا شده. این موسیقی برای خیلی از ما آشناست:

Emiliano نوشته است:
14. مطمئنی اسمش "زیبای سیاه" بود؟
"سیاه قشنگ" نبود، احیاناً؟
اگه منظورتون این باشه، مطمئنم "سیاه قشنگ" نام داشت اینجا:

Heidii نوشته است:
[right]
ممنونم از توضیحات شما. جناب امیلیانو.
با اجازه تون از سبک شماره گذاری خودتون استفاده کنم:

1. واقعیتش اینه که تبلیغ های اجتماعی برای افزایش جمعیت، هدفشون کمیت است نه کیفیت. کاری ندارن که این نفرات جدید قراره چی از آب در بیان و کیفیت رفتار و تربیتشون چطوری میشه. تنها چیزی که مهمه اینه که تو سرشماری ها و آمارگیری ها، اون نموداره عدد بیشتری رو نشون بده. سی سال پیش نگاهی که به جامعه القا می شد افزایش سپاه اسلام در مقابل سپاه کفر بود. (بگذریم که خیلی از آن بنده خداهایی که تحت تاثیر اون تفکر و تبلیغ ها به دنیا اومدن، بعد از گذشت سی سال اگه جزو سپاه کفر نباشن به احتمال زیاد جزو سپاه اسلام هم نیستن!)

2. من شخصا از سه گروه خوشم میاد: بچه ها، حیوان ها، پیرمردها. هرجا پیرمردی ببینم یا بچه ای یا حیوانی، توجه و علاقه ی زیادی بهشون نشون میدم. ولی فکر می کنم فعلا ظرفیت نگهداری از هیچ کدومشون رو ندارم!
فکر می کنم هرکسی باید نگاه به ظرفیت خودش بکنه.

3. بی تعارف متوجه نشدم منظورتون از نکته ی شماره 5 (مخلصیم) چی بود.

4. من باز هم نیاز به مرخصی دارم و تا مدتی نمی تونم تو گفتگوهای دوستان شرکت کنم. برگه ی مرخصی ام را هم می گذارم همینجا...

5. نرده های معروفی که قرار بود تام سایر دوغاب بزند و با همکاری بچه های محل سر و تهش را هم آورد، نرده های جلوی محل زندگی خود مارک تواین بود. این هم مدرک:

http://www.marktwainmuseum.org/media/Boyhood%20Home%20VT.pdf

0. شماره گذاری راحت تره دیگه!

1. دقیقاً.
حالا افزایش کمیت به چه قیمتی، من نمی دونم!

2. خیلی خندیدم وختی دیدم بچه ها و پیری ها و حیوونا رو با هم و کنار هم آوردی. خیلی هم فرقی نمی کنن.
این طنز رو احتمالاً دیدید؛ اما، دوباره خوندنش خالی از لطف نیست:


موفقیت چیست؟

موفقیت در 3 سالگی یعنی خیس نکردن شلوار.
در 6 سالگی یعنی پیدا کردن راه منزل.
در 12 سالگی یعنی پیدا کردن دوست دختر یا دوست پسر.
در 18 سالگی یعنی سکس کردن.
در 25 سالگی یعنی پولدار بودن.
در 45 سالگی یعنی پولدار بودن.
در 50 سالگی یعنی سکس کردن.
در 60 سالگی یعنی پیدا کردن دوست دختر یا دوست پسر.
در 70 سالگی یعنی پیدا کردن راه منزل.
در 80 سالگی یعنی خیس نکردن شلوار.


این از این؛ اما، با جمله ی آخرتون ("ولی فکر می کنم فعلا ظرفیت نگهداری از هیچ کدومشون رو ندارم!") خیلی خیلی حال کردم و صداقتتون.

3. در پاسخ به تشکر شما از بنده بود بابت نام های فارسی اون دو سریال و همچنین "آنجا که کبوترها می میرند" دیگه!

4. انگار همیشه باید یکی مون مرخصی باشه!
"تو برو سفر سلامت"، دوست خوبم؛ اما، زودی بیا، اوکی؟

5. مدرک عالی بود. ممنونم از شما.

Mihakralj نوشته است:

Emiliano نوشته است:


3. "هایدی" عزیز، این نکته ی جالب انگلیسی ها در مورد بازی ها و تمرین های فوتبالشون در تعطیلات رو نمی دونستم؛ اما، به نظر شخص بنده، علت این که این کک مکی ها خودشون رو تافته ی جدابافته و برترین نژاد می دونن، یکیش همین فوتباله.
چون انگلستان مبدع فوتباله، فکر می کنه بهترین و شماره ی 1 فوتباله! بابا، یکی به اینا حالی کنه، ابداع لزوماً به معنای اول بودن نیست. پس برزیل و ایتالیا و اسپانیا و فرانسه و ... چی؟

البته در بعضی از موارد قضیه برعکس هم میشه.
زکریای رازی به عنوان یک ایرانی کاشف الکل هست.
امروزه باید پرسید که آیا این ایرانی ها نیستند که  رتبه اول رو در استفاده از این  ماده دارند ؟

Heidii نوشته است:
تو دهه هفتاد میلادی، یه سریال "انگلیسی" بر اساس این رمان ساخته میشه که تلویزیون هم بارها نمایش داده. اسم این مجموعه "زیبای سیاه" بود و ادامه ای بر ماجراهای کتاب. نکته ی درخشانش هم موسیقی تیتراژش است که توسط یک گروه ارکستر مفصل اجرا شده. این موسیقی برای خیلی از ما آشناست:

Emiliano نوشته است:
14. مطمئنی اسمش "زیبای سیاه" بود؟
"سیاه قشنگ" نبود، احیاناً؟
اگه منظورتون این باشه، مطمئنم "سیاه قشنگ" نام داشت اینجا:

"زیبای سیاه " ترجمه درست عنوان فیلم هست.
حال با یادآوری شما در مورد عنوان استفاده شده در صدا و سیمای ایران به این نکته پی می بریم که تنها رسانه ملی ایران که هم نقش فرهنگ سازی بر عهده دارد و هم نقش روشنگری با ترجمه یک عبارت دو کلمه ای مشکل دارد.
حالا این قضیه رو بست بدین به بقیه مواردی که نیاز به دانش انگلیسی دارد و در صدا و سیما اتفاق می افتد.

به قولی: سالی که نکوست از بهارش پیداست.

59 نوشته است:




میحا جان، همانگونه که بهتر میدانید، چه الکل و چه موارد مخدر،
حتی در کمترین حالتش هم، مخرب و بد می‌باشد اما خوشبختانه،
ایران در زمینه ی استفاده از مورد اول، لیدر نیست!،
(حتی اگر مصرف در بالا‌ترین اندازه اش رفته باشد)
اما در مورد دوم، با نهایت تأسف، اگر در عمق آخر نباشد، نزدیکش هست.
مورد اول، در کشور‌هایی چون روسیه و اکراین، مصرفی فوق افلاطونی دارد.
(توضیح: از جناب افلاطون پوزش می‌خواهم، که نامشان در چنین موردی استفاده شد)  


(این پوستر در زمان شوروی طراحی شده است /
البته آن‌ "نه‌" را من خودم اضافه کردم تا نوشته اش مفهوم باشد)

.
.
.

بی‌ می‌‌ مست شدن خوش است
که گر بنوشی،
خوشی‌ از برای ساغر است
همان پیاله ای،
که با دستان تو بلند میگردد.

.
.
.

امیر جان، سپاسگزارم برای تمامی مواردی که مطرح فرمودید، همچنین دیدگاه مهر شما و دقتی‌ که همیشه دارید.
امیدوارم که در کارها و مشغله‌های حرفه ای و زندگانی نیز همیشه موفق و سلامت باشید.

- پس فیلم خوش ساخت "حوالی اتوبان-۱۳۸۷" نیز، با استفاده از برگه‌ ی کپیه "کاربن" ساخته شده!،
نمید‌انستم و بسیار ممنونم که اطلاع رسانی داشتید. پوسترش هم که کپی بود!
(راستی‌ یادتان هست که این کاربن ها، چقدر در دهه ی ۶۰ و ۷۰، مورد استفاده بودند، یادشان بخیر).



- راستش فینال فیلم "زیر بام‌های شهر" در نسخه ی اصلی‌، به خوبی‌ و خوشی‌ تمام میشود (لبخند)،
من بازپخش "نمایش" را ندیدم و نمی‌دانم که چرا سانسور کرده اند. عروسی‌ هست و اینکه،
مستأجر آن‌ خانه (زنده یاد جمشید اسماعیل خانی) که اتفاقن فرزند هم زیاد دارد!، به شهرش باز میگردد.
این دیدگاه بسیار خوبی‌ بود که در فیلمهای ۵۰ و ۶۰، به موضوع فرزند زیاد انتقاد میکردند،
همچنین مهاجرت نیز بررسی‌ میشد، منظورم هم مهاجرت درون کشوری از یک شهر به شهر دیگر یعنی‌ به پایتخت،
و هم کلن مهاجرت به خارج از کشور. ... فیلم قابل تامل آقای کیمیایی "بلوچ-۱۳۵۱" نیز،
کمی‌ تا قسمتی‌ اشاره به همین مهاجرت بین شهری و مشکلات آن‌ دارد.



- کاملن درست اشاره داشتید امیر جان، به فیلمبرداری پلانهای شب در روز،
البته بهتر می‌دانید که همه جا بگمانم اینطور نیست. کار در هر صورت لو میرود،
اما وقتی‌ واقعا در شب کار میکنند، واقعی‌ تر است. برای نمونه، "تنها در خانه"
و "کریسمس در خانه"، کاملن پیداست که شب فیلمبرداری شده اند. کلن فیلمسازان خوب،
هیچگاه این ریسک را نمیکنند، چون در هر صورت، معلوم میشود که روز است.
در سالهای شصت و اوایل هفتاد، در تیتراژ فیلم‌ها، واژه ی "اتالوناژ" بسیار بکار میرفت.
در اصل ماجرا این بود، که متخصص این حرفه، سه‌ اهرم مکانیکی در اختیار داشت که با آنها،
رنگ‌های قرمز، سبز و آبی را در فیلم تصحیح و به بیان دیگر، کم و زیاد میکرد. این سیستم رنگی‌،
در حال حاضر نیز با نام "(RGB)" شناخته میشود و در برنامه های گرافیکی وجود دارد که سیستم نور است
و فقط برای کارهای دیداری (تصویری) و چاپ دیجیتال بکار میرود، نه چاپ ۴ رنگ افست.



- البته در طی‌ یک دهه ی گذشته که همه چیز دیگر کامیپوتری و بی‌ روح شده، بگمانم "اتالوناژ" نیز،
توسط نرم افزار‌های کامپیوتری برای فیلم‌ها انجام میشود اما، هیچ چیز همانند نور پردازی در خود صحنه،
واقعی‌ و خوشایند برای تماشاگر جلوه نمیکند. در پستی که صفحه ی پیش داشتیم و فیلم "من مادر هستم"
بهانه ی این گفتگو شد، استوپ‌ کادرها از فیلمهای خارجی‌ و ایرانی‌، همگی‌ گواه این مهم هستند.
البته، "اتالوناژ" ویرایشگر رنگ و نور تصویر است و حتی در فیلمهای خوبی‌ که هنر نورپردازی
مطرح هست و از آنها یاد کردیم، تصحیح رنگ و نور حتما پس از فیلمبرداری انجام شده است.



- بسیار خرسندم که خاطره ی سریال بوعلی‌ سینا و یادی که از "کیهان رهگذار" داشتیم،
مورد پسند قرار گرفته اند. اینرا نیز اضافه کنم که از دید کوچک من، سازمان صدا و سیما
و همچنین بنیاد‌های غول پیکر سینمایی همچون "فارابی" وظیفه دارند!، که آرشیوی از
فیلمسازان را بطور کامل در فضای اینترنت قرار دهند. یعنی‌ حتی یک عکس هم،
از پشت صحنه ی سریالی چنین ماندگار یعنی‌ "ابن سینا" نداریم؟. ... اینها کم کاری میکنند.



- قبلن نیز اشاره داشتم، که فیلم "سرایدار-۱۳۵۵"، بهترین فیلم قبل از ۵۷ هست از دید من،
در مورد مسائل اجتماعی و فلسفی‌ زندگی‌ روزمره. ... در ی.و.ت.و... موجود هست.
اگر هم ...، بفرمائید تا با اندازه ی مناسب تقدیم شود. سلامت باشید.



.
.
.

خانم هایدی، سپاسگزارم از لطف شما و همچنین توضیحات بسیار خوبی‌ که در مورد،
"گزنه" در ادبیات عامیانه و گفتاری زبان فرانسه مطرح داشتید. خرسند هستم که،
استعاره "برگ حمام" مورد توجه قرار گرفته. من راستش فیلم"کریسمس در خانه" را بیاد دارم،
اما چون توضیحات شما بجا و کامل بود، دیگر مطلبی برای اضافه کردن نداشتم.

- بحث بجایی را مطرح ساختید در ادامه ی صحبت امیر جان در باره ی موضوع فرزند در زندگی‌.
من نیز کاملن موافق هستم و در زندگی‌ مشترک قبلی ام، همیشه این "ترس" را داشتم،
که اگر بچه دار شویم، آنوقت نکند که خدایی نکرده، همان رفتار‌هایی را که با من داشتند،
حال من در جایگاه پدر، با فرزند خود نیز داشته باشم!؟. البته هم ملیت با یکدیگر نبودیم
منظورم این هست که در فرهنگ دیگر کشورها، فرزند نزد پدر و مادر، از همان اپتدای تولد،همانند موجودی مستقل!
به رسمیت شناخته میشود و این سیستم منت گذاری ایرانی‌ که ما دایمن با آن در کودکی مواجه بودیم، وجود ندارد.
ولی‌ با این حال، این ترس نیز همیشه در من بود. صحبت زیاد هست درباره ی انتقاد از سیستم،
بین پدر و مادر با فرزند در ایران، بویژه در دوره ی ما (اکنون را نمیدانم)، با این حال،
همه را به لبه‌های تیز قیچی سانسور میسپارم. ... سیستم کتک، منت و ایجاد ترس و گرفتن اعتماد بنفس،
چیز‌های روتین و بسیار ساده ای بود که با آن‌ بزرگ شدم .... سلامت باشید.



--------------------------------------------------------------



یادی داشته باشیم از کارگردان خوب سینمای ایران - زنده یاد "رضا میرلوحی"،
که فیلمهای: "اشباح-۱۳۶۰" و "شیلات-۱۳۶۲"، دو فیلم خوش ساخت ایشان در دهه ی شصت بودند
و چه ماندگار هم گشتند. "اشباح" در دهه‌های فجر و "شیلات" در دیگر زمانها، مرتب از دو کانال پخش می‌‌شدند.

محمد رضا میرلوحی متولد ۱۳۱۹ - کار هنری را بعد از پایان تحصیلات متوسطه با گروه شاهین سرکیسیان،
در سال ۱۳۴۲ آغاز کرد و در نمایش‌های سنتی زنانه و در چند نمایش از جمله «چنگال»، «بهارهای از دست رفته»
و «در راه کاردیف» بازی کرد. سپس به گروه بیژن مفید و بعد به گروه هنرهای ملی به رهبری عباس جوانمرد پیوست.
سه سال به آلمان رفت و پس از بازگشت به ایران فعالیت در سینما را از سال ۱۳۴۹ با فیلم «رقاصه شهر»،
به عنوان نویسنده و دستیار کارگردان آغاز کرد. رضا میرلوحی در ۲۴ شهریور ۱۳۶۳ درگذشت.
(از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد)



فیلم کامل "شیلات-۱۳۶۲" در یک فایل" - با یاد "رضا میرلوحی":
http://elmond.persiangig.com/Shilat-1362%20.wmv/download

پی‌ نوشت:
گویا فیلم "اشباح-۱۳۶۰" نزدیک به سه ماه پیش از کانال محترم "نمایش" باز پخش شده است.
در "سایت تلوبیون" که خبری از آن‌ نبود. بسیار مشتاق هستم تا این فیلم را دوباره تماشا کنم.
آخرین بار، دهه ی فجر سال ۱۳۷۳، کانال دو آنرا نشان داد. کلاس اول دبیرستان بودم آنزمان.

.
.
.
جاودان باد یاد خاطرات کودکی و نوجوانی.
شاد و سلامت باشید.

-------------------------------

پی‌ نوشت:

امیر جان اشاره بسیار بجایی داشتند به فعالیت‌های تئاتری "تام هنکس محبوب".
راستش را بخواهید، ایشان و "نیکلاس کیج"، دو بازیگر امریکایی هستند،
که کارهای سینمایی‌شان را همیشه دنبال می‌کنم. البته با برخی‌ از فیلمهایشان ارتباط برقرار نمیکنم
اما در مجموع و با درصد بسیار زیادی، سبک بازیگری این دو هنرمند در سینمای هالیوود،
از دید کوچک من، همراه با درونمایه‌ای احساسی‌ میباشد. فیلمهای زیر از نگاه من،
شاهکارهای بازیگری تام هنکس هستند و تماشای آنها را پیشنهاد مینمایم:



.
.
.

8. "59" خوبم، متشکرم بابت توضیحات جامع و دقیقتون، پوستر زیباتون و شعری زیباتر از خودتون؛ که، پیش تر از این نیز بنده رو قابل دونسته بودید و برام فرستاده بودید.

9. الآن که "حوالی اتوبان" رو گوگلیدم و پوسترها و عکس هاشو دیدم، متوجه شدم که نه، متأسفانه.
این فیلم کپی "ناپدری" نبود.
یه فیلم دیگه بود به نام "خیابان 24".
تشابه اسمی بود که بنده رو به اشتباه انداخت. ببخشید.
بله. خودش بود "خیابان 24". مطمئن شدم.



10. بسیار زیبا و خاطره انگیز بود. دست مریزاد.
فقط یه چیزی، عکس بزرگتر و باکیفیت ترشو نداشتید؟


11. متشکرم از توضیحات شما. بانو "هایدی" انگار این سؤال منو ندیده بود؛ اما، شما حواستون به همه جا هست.
خوب چرا هپی اندینگشون این جوری شه؟
اینا که خیلی به "پایان خوش" فیلما گیر می دن و ته فیلما رو عوض می کنن؛ حالا، این یکی که رسید، باز عوض شد؟ مریضن؟؟؟

12. و باز از خوندن توضیحات خوب شما درباره ی رنگ پردازی و نورپردازی لذت بردم.
یه گله هم باید از فیلما و سریالای ایرونی کرد و اون هم اینه که تو 90%شون نور رفله می شه تو صورت بازیگر؛ بخصوص، کارای تلویزیونی.

13. متأسفانه بنده "سرایدار" رو هم ندیده م و خیلی دوس دارم این فیلمایی رو که شما تأیید می کنین، ببینم.

14. خوشحالم که شما رو هم تو جمع مخالفان افزایش جمعیت می بینم.
یه بار داشتم با خودم فکر می کردم که بتونم یک، حتا یک فایده ی افزایش جمعیت رو برای خودم بگم، نتونستم.
دوستان، اگه می دونن، بنویسن لطفاً. استفاده می کنیم.


15. درسته. اصلش هم همینه.
بنیان جامعه فقط تو ایران کلمه ایه به نام خانواده؛ وگرنه، تو سایر ملیت ها و فرهنگ ها، بنیان جامعه فرده.
فرد، هویت داره و اصلش هم همینه.
زن، خودش هویت داره و هویت او توسط پدر یا شوهرش تعیین نمی شه.
فردگرایی خیلی خیلی سرتره و به هویت و شأن انسانی درش بیشتر توجه می شه.


16. بزرگ شدیم.همه مون. و به همین خاطره که به قول "هایدی" دهه ی شصتی ها باعث انقراض نسل می شن.
تازه ما خوباشیم که ازدواج کردیم. خیلی ها که اصلاً "الف رو هم نمی گن"!

17. معذرت می خوام اگه با نوشته هام، باعث تأثر شما شدم. غرض، تبادل اطلاعات و استفاده از تجربیات دوستان بود و بس.

18. بنده مدت مدیدیه که "شبکه ی نمایش" و فیلم هاشو دنبال نمی کنم و خبری ندارم؛ اما، در مورد "شبکه ی پویا" گاهی به سایتش مراجعه می کنم.
خبر جدید از "پویا" این که بین ساعت 16 تا 17 "آقای با" رو داره می ده؛ منتها متأسفانه، با کیفیت آینه!
با این حال، از دستش ندید. دوبله ش و شنیدن صدای زنده یاد "پرویز نارنجی ها" روی "آقای با" بی نظیره.




...........................


19.











خوراک های "یادگاری" و "مسعود فروتن" و گروهش!










...........................

20. این تیکه ی آخرتون در نوشته ی دیشبتون، که بنده سیو کردم تا سر فرصت جواب بدم نبودا!
21. با این حال، دو فیلم سمت راست "تام هنکس" رو بی نهایت دوس دارم؛ یعنی، "فورست گامپ" و "مسیر سبز" رو. "مسیر سبز" با این که تمی مذهبی داره؛ ولی، خوش ساخت و تأثیرگذار (به قول شما "هنایش گذار") بود و بخصوص "جان کافی" عالی بود. (زنده یاد)

به جز این دو فیلم، با "ترمینال" "تام هنکس" هم حال می کنم؛ اما، سایر فیلماش متأسفانه چنگی به دل نمی زنه.
از "نیکلاس کیج" هم اصلاً خوشم نمی یاد و فک می کنم درست شبیه به "بهرام رادان" خیلی مغرور و گند دماغه! ببخشید.

59 نوشته است:

راستش فینال فیلم "زیر بام‌های شهر" در نسخه ی اصلی‌، به خوبی‌ و خوشی‌ تمام میشود (لبخند)،
من بازپخش "نمایش" را ندیدم و نمی‌دانم که چرا سانسور کرده اند. عروسی‌ هست و اینکه،
مستأجر آن‌ خانه (زنده یاد جمشید اسماعیل خانی) که اتفاقن فرزند هم زیاد دارد!، به شهرش باز میگردد.
این دیدگاه بسیار خوبی‌ بود که در فیلمهای ۵۰ و ۶۰، به موضوع فرزند زیاد انتقاد میکردند،
همچنین مهاجرت نیز بررسی‌ میشد، منظورم هم مهاجرت درون کشوری از یک شهر به شهر دیگر یعنی‌ به پایتخت،
و هم کلن مهاجرت به خارج از کشور. ... فیلم قابل تامل آقای کیمیایی "بلوچ-۱۳۵۱" نیز،
کمی‌ تا قسمتی‌ اشاره به همین مهاجرت بین شهری و مشکلات آن‌ دارد...

جناب امیلیانو و 59 گرامی،
تکه ی آخر فیلم "زیر بامهای شهر" که شبکه نمایش قیچی کرده اینطوری تموم می شد:
تلویزیون تا اونجایی نشون داد که ایرج طهماسب و خانومش (در لباس عروس) کلی توی ترمینال می گردن و جمشید اسماعیل خانی رو پیدا نمی کنن. بعد کات خورد به صحنه ای که طهماسب و زنش توی ماشین نشستن. همسرش ناراحته و طهماسب بهش دلداری میده که: ناراحت نباش! حتما تا حالا رسیدن شهر خودشون... اینطوری براشون بهتر بود... و فیلم تموم میشد.
اما قسمتی که نمایش داده نشد:

جمشید اسماعیل خانی با زن و بچه و بند و بساط، وسط بیابون برهوتی ایستاده بود. دوربین پاهای مرد را نشون می داد که چند قدم راه می رود و به پسرش می گوید اینجا یک حلبی بذار.
دوباره مسیرش را عوض می کنه و چند قدم دیگر راه می رود و پسر یک حلبی دیگر می گذارد.
بعد حلبی آباد رو نشون میده و مرد رو همراه خانواده اش که میخوان با حلبی ها یه چاردیواری برا خودشون درست کنن
این نوع پایان بندی تلخ که نهایت استیصال و درماندگی یه آدم رو نشون میده تو باقی فیلم های اصغر هاشمی هم دیده می شود.

فیلم "در آرزوی ازدواج" که یک سال بعد از این فیلم ساخته شده، بیچارگی و دربه دری بیژن امکانیان رو نشون میده که وقتی صادقانه اعتراف می کنه جواب سوالهای امتحان استخدامی رو خریده بود، پدرش از ترس بی آبرویی سکته می کنه، دختر مورد علاقه اش (کمند امیرسلیمانی) با پسر حاجی بازاری ازدواج می کنه و تو قسمت پایانی فیلم در حالیکه بارداره با شوهرش از راه میرسه و از بیژن امکانیان که داره کنار خیابون با جمشید اسماعیل خانی دستفروشی میکنه یک روسری می خره...

اما در مورد آدمهایی مثل مورد اول (زیر بامهای شهر) همیشه یک سوال ثابت توی ذهن من می چرخد و این است که:
کسی که آه در بساط ندارد و اوضاع مالیش تا این حد درب و داغون است چرا این همه بچه دور خودش جمع می کند؟
از این مورد، صدها نمونه ی عینی می شود مثال زد. البته عکسش صادق نیست (یعنی کسانی که بچه ی زیادی دارن لزوما فقیر نیستن) ولی تقریبا همه ی کسانی که از فقر و نداری و بی پولی می نالند، یک دور تسبیح بچه دارند. چرا؟

*

ممنونم از همه ی توضیحات دوستان در مورد همه ی موارد. فارست گامپ را قبل از اینکه فیلمش را دیده باشم، سال هشتاد کتابش را توی کتابخونه ی دانشگاهمون پیدا کردم و خوندم. اینقدر خندیدم که نفسم بالا نمی آمد!
نحوه ی حرف زدن و روایت کردن آدم خل وضعی مثل فارست گامپ خیلی خوب از آب در آمده بود و از آن بهتر ترجمه ی کتاب بود.. فیلمش هم که به جای خودش عالی بود.

حالا که صحبت از نیکلاج کیج شد شاید تماشای این تصاویر براتون جالب باشه. عقاید و نظرهای به خصوصی در امریکا وجود دارد در مورد تعدادی از بازیگرهاشون از جمله نیکلاس کیج، جان تراولتا، مایکل جکسون، لئوناردو دی کاپریو و چند نفر دیگه که گفتگو در موردش باشه برا یه فرصت مناسب تر. (توضیح مختصرش در مورد تصاویر سیاه و سفید اینه که چهره ی افراد متفاوتی رو در قرن هجده و اوایل قرن نوزده نشون میده)

Emiliano نوشته است:


4. احتمالاً شما ترجمه ی "امیر چرخکار" و "کامبیز نمازی" از این کتاب رو خوندید؛ تحت نامی که گفتید؛ اما، تو خود فیلم، بارها و بارها "فورست گامپ" شنیده می شه از بازیگرا؛ اگه اشتباه نکنم.

5. درباره ی عکس ها نظری ندارم.

59 نوشته است:


میحا جان، همانگونه که بهتر میدانید، چه الکل و چه موارد مخدر،
حتی در کمترین حالتش هم، مخرب و بد می‌باشد اما خوشبختانه،
ایران در زمینه ی استفاده از مورد اول، لیدر نیست!،
(حتی اگر مصرف در بالا‌ترین اندازه اش رفته باشد)
اما در مورد دوم، با نهایت تأسف، اگر در عمق آخر نباشد، نزدیکش هست.
مورد اول، در کشور‌هایی چون روسیه و اکراین، مصرفی فوق افلاطونی دارد.
(توضیح: از جناب افلاطون پوزش می‌خواهم، که نامشان در چنین موردی استفاده شد)  


(این پوستر در زمان شوروی طراحی شده است /
البته آن‌ "نه‌" را من خودم اضافه کردم تا نوشته اش مفهوم باشد)

بی‌ می‌‌ مست شدن خوش است
که گر بنوشی،
خوشی‌ از برای ساغر است
همان پیاله ای،
که با دستان تو بلند میگردد.

Mihakralj نوشته است:
ولی برای رسیدن به اون مرتبه ای که شما ذکر کردین باید این پوستر روسی زبان شما رو ایرانیان ببینند
نا همان تاثیری داشته باشد که پوستر "با یک گل بهار نمی شود" داشته است.

59 نوشته است:
همیشه آن چیزی خوشست، که جاودان باشد، و یا اینکه در کمترین حالت، خودش پس از زمانی خودش را از بین نبرد.
کیف و حال های اینچنینی همانند نوشیدنی‌ های الکلی، اپتدا خوبند، اما پس از چند ساعتی‌، با نامردی و بی‌ مهری تمام،
پس میگیرند هر آنچه را که داده اند و جز ویرانی چیزی بهمراه ندارند. پس همان بهتر که سراغشان نرویم.

59 نوشته است:
- خیالم را آسوده نمودید، چون "حوالی اتوبان-۱۳۸۷" اتفاقن فیلم خوبی‌ بود، با اینکه پوسترش کپی هست.
اما این "خیابان ۲۴" را همانند بسیاری فیلمهای دیگر این ۱۰ سال گذشته، چند دقیقه بیشتر نتوانستم تحمل کنم.
بیشتر این فیلم‌ها که ستاره‌های روز سینما! نیز مثلن در آنها بازی میکنند، ۳ تایشان ۱۰۰ تومان بیشتر نیستند.

3. شما اگه "ناپدری" امریکایی و بازی بازیگر مردشو ببینید، بعد مقایسه کنید با اون دو دقیقه ای که از "خیابان 24" دیدید، متوجه می شید فرق فیلم ها یعنی چی.
بنده هم خوشبختانه این فیلم بی مزه رو در حد همون 2 دقیقه دیدم و وقتی دیدم کپی برابر با اصل اون فیلمه، می خواستم دی وی دی رو بشکنم.
در جریان هستید که ما اینجا 8، 9 تا فیلم رو با 1500 تومن می خریم و خیلی راحت می تونیم دی وی دی ها رو "همین الآن" بشکنیم!

59 نوشته است:
- چه خوب شد که صحبت "کاربن" را ادامه دادید، چرا که اگر نمیگفتید، به این نتایج خاطره انگیز نمیرسیدیم:

59 نوشته است:
- در این برهوت دهشتناکی که "یادگاری" برای خود ساخته (لبخند، ... البته در اصل گریه دارد)،
دو دقیقه ی دیگر یافت شد!. تیتراژ فیلم سینمایی "عقابها" که همه جا نوشته اند محصول ۱۳۶۳ هست،
اما یادگاری اصلن انگار یک تقویم دارد ویژه ی خودش، و نوشته است ۱۳۶۴!. این اولین بار نیست که این برنامه،
سال های تولید را اشتباه می‌نویسد. به هر حال، مهم اینست که تیراژ آغازین "عقابها" را با همان کیفیت ۳۵ میلیمتری،
که دنیایی از یادمانه‌‌ها را برای ما به ارمغان دارد، پخش کرد. امیر جان بیاد دارید که بیش از ۲ سال پیش،
تیزر "گلهای داوودی" را نیز با همین کیفیت و نخ‌های معروف تصویر، در فروم قرار دادیم؟. سلامت باشید.

5. چن روز پیش فرصتی شد تا مجلاتی رو که از سایت "پیکان 56" دانلود کرده بودم، نامگذاری، پوشه بندی و آرشیونویسی کنم.
وختی داشتم به آگهی های اون ها نگاه می کردم، دیدم که در دهه ی 50 آموزش کامپیوتر، ماشین ظرفشویی و از این مجالس عروسی و عزا (معروف به "چند می گیری گریه کنی"؟) در اون سال ها بوده.
اون وقت این جناب "فروتن" واقعاً همچین حرفی زده؟

دست نویسنده ش درد نکنه! فکر نکنم نویسنده ش "مسعود فروتن" باشه؛ اما، هر کی هست، واقعاً باید مدرکشو بذاره در کوزه، ....


6. "گل های داوودی"تون که بی نظیر بود.
بخصوص این که کامل بود و نقش منشی های ایرونی رو هم داشت!

آخه حتماً شنیدید که:


55. نقش منشی ها در فیلم های ایرانی:
- آقای رییس، من به ایشون گفتم شما جلسه دارید، اما ایشون ....
- اشکالی نداره. شما بفرمایید.



دقیقاً یه همچین دایلگی توی این فیلم هم شنیده می شد و اون هم با منشی ای که خودشون وصفشو بهتر می دونید.
این تیکه مسلماً توی بازپخش ها حذف شده.


اما، دروغ چرا، از "کانی مانگا" همون زمان هم که رفتمش سینما، خوشم نیومد و راستش، این فایل شما رو بارگزاری نکردم؛ ولی، مطمئنم خیلیا با دیدنش خوشحال می شن.

7. و ممنون که با سرسختی برنامه رو دنبال و با سخاوت، خوب هاشو جدا و باردهی می کنید.

59 نوشته است:
البته هم اکنون هم در روستاها چنین تفکری بگمانم باشد.

59 نوشته است:
- یکی‌ دو هفته پیش، ویدیوی تکان دهنده ای در سایت تبیان قرار گرفته بود از مصاحبه ی این موسسه،
با آقایی که مبلّغ دین هستند و ۸ فرزند دارند. این کاملن مساله ی شخصی‌ ایشان است،
به بنده هم هیچ ارتباطی‌ ندارد. فقط من دلم برای بچه‌ها خیلی‌ سوخت که در یک خانه ی کوچک زندگی‌ میکنند.
ایشان هم گفتند که تا بحال حتی یک بار هم وام نگرفته اند، چون نیازی نیست اصلن. به هر حال،
فیلم آن در سایت یاد شده هست. باز هم می‌گویم، به هیچ عنوان قصد دخالت در کار ایشان را نداشتم.

9. در همین پوستری که "میحا" بحثشو کرد و اسمش "با یک گل بهار نمی شود"ه و توی ماه گذشته، خیلی جنجال کرد، یارو 8، 9 تا بچه داره و با یه هندونه و با لبی خندون، می خواد اون ها رو سیر کنه!
به قول اون نویسنده ی زرنگ و منتقد، این بچه ها قطعاً فتوشاپن!


.....................................


10. پوسترهای قبل از انقلاب، قسمت پایانی:

59 نوشته است:

میحا جان، این پوستر زیبای آموزنده در مورد ننوشیدن، اکنون یکی‌ از نوستالژی‌های روسی می‌باشد.
جالب هم اینجاست که در آن زمان، این پوستر همه جا نصب بوده و خیلی‌ از "نوشندگان حرفه ای"،
جام‌هایشان را در کنار همین پوستر بلند کرده و به هوا می‌بردند، ... و سپس خودشان به آنجا میرفتند.

- سپاسگزارم از لطف شما و همچنین یادآوری و مطرح ساختن "عشق افلاطونی".
از دید من، چنین علاقه ای میتواند وجود داشته باشد. من راستش چندیست که،
میان واژه‌های "علاقه"، "دوست داشتن"، "دلبستگی"، "دلدادگی" و ... "عشق"،
شناور و بهتر بگوییم سرگردانم. اما هر چه باشد، "عشق" خیلی‌ مورد بازیچه قرار گرفته،
چون در بیشتر موارد، یکی از آن‌ ۴ موردی که گفته شد، با آن‌ اشتباه گرفته میشوند.
در ضمن اگر امکانش هست، نام آهنگساز "ماریام" را بفرمائید. من دلداده ی این آهنگ هستم.
راستی‌، "هوس" را نیز به آن‌ ۴ تا باید اضافه کرد. ... سلامت باشید. .

كد:


http://www.holywax-records.com/shop/library/1/


59 نوشته است:



امیر جان، سپاسگزارم برای تمام نکاتی که مطرح ساختید و بسیار هم خرسندم،
که عکس‌های "کاربن" مورد توجه شما هم قرار گرفتند. برای من نیز بسیار نوستالژیک بودند
و در اصل ممنون شما هستم که سبب یافتن آنها شدید.

- راستش نمید‌انستم که ایران هم اینگونه هست. اتفاقن اینجا هم سالهاست که بساط فیلمهای خارجی‌ و روسی،
۸-۹ فیلم در یک دی‌وی‌دی دو لبه! برپاست. اگر به دلار بگویم، قیمتش، ۱ دلار و ۸۰ سنت هست:

- البته اگر دی وی دی‌ زیر را به من رایگان و همراه با ۱۰۰۰ $ هم بدهند، نمی‌گیرم (خنده).


- امیر جان شام را برویم در رستوران آسایشگاه میل کنیم،
چرا که تیتراژ مربوط به "عقابها" بود نه‌ "کانی مانگا"،
البته برای خود من هم همیشه این دو فیلم انگار که یکی‌ هستند (لبخند).

- باز هم سپاسگزارم از برای پوستر فیلمهای قدیمی‌. خسته نباشید.


میحا ی گرامی، ممنون هستم برای نام آهنگساز شاهکار دلربا "Myriam" که اطلاع رسانی داشتید.

.
.
.

1. چه جالب! پس اونجام از این بساطا هست.
اون دی وی دی فیلمای هندی کرکر خنده بود. و کامنت بامزه ای که شما براش نوشته بودید!   


2. من تو رژیمم. شام نمی خورم؛ اما، بعدش بریم یه هوایی بخوریم!   
راس می گی. من همیشه این دو فیلم رو با هم قاطی می کنم. راستش، از هیچ کدوم خوشم نیومد و دیگه هم فکر نکنم نظرم عوض شه.

3. خواهش می کنم. به دلیل محدودیت های فرهنگی و مدنی، مجیور شدم از خیلی از پوسترهای زیبا چشم پوشی کنم؛ اما، مطمئناً با سرچ نام حقیر، می تونید به جاهای دیگه ای که گاهی به اونجاها سرک کشیده م سر بزنید و پوسترهای زیر تیغ نرفته رو بگیرید.
دوس نداشتم اینجا یه روزی به این دلیل درش تخته شه که بی دقتی از جانب من باشه.

به هر حال، خوشحالم که از این صد و خورده ای، چند تایی هم باب طبع شما دوستان مشکل پسند شد.

Emiliano نوشته است:


1. چه جالب! پس اونجام از این بساطا هست.
اون دی وی دی فیلمای هندی کرکر خنده بود. و کامنت بامزه ای که شما براش نوشته بودید!   


2. من تو رژیمم. شام نمی خورم؛ اما، بعدش بریم یه هوایی بخوریم!   
راس می گی. من همیشه این دو فیلم رو با هم قاطی می کنم. راستش، از هیچ کدوم خوشم نیومد و دیگه هم فکر نکنم نظرم عوض شه.

3. خواهش می کنم. به دلیل محدودیت های فرهنگی و مدنی، مجیور شدم از خیلی از پوسترهای زیبا چشم پوشی کنم؛ اما، مطمئناً با سرچ نام حقیر، می تونید به جاهای دیگه ای که گاهی به اونجاها سرک کشیده م سر بزنید و پوسترهای زیر تیغ نرفته رو بگیرید.
دوس نداشتم اینجا یه روزی به این دلیل درش تخته شه که بی دقتی از جانب من باشه.

به هر حال، خوشحالم که از این صد و خورده ای، چند تایی هم باب طبع شما دوستان مشکل پسند شد.

خواهش می‌کنم امیر جان، لطف دارید، باز هم ممنونم از برای پوسترها.



- نکته ی خنده دار و یا گریه دار دیگر اینکه، در این مجموعه ی فیلمهای هندی!!!،
نام فیلم‌ها بسیار قابل تأمل هست (خنده). که نظر شما را به شنیدن آنها جلب مینمایم:
"میان دوستی‌ و عشق!"، "با من دوست میشی‌؟"، "عروسی‌ عشق من! - (یعنی‌ مثلن یک آقا پسری،
عشق دختر خانمی بوده، اما به جای ازدواج با او، با یکی‌ دیگه عروسی‌ کرده!، با اینحال، آن دختر خانم،
در مراسم ازدواج آنها شرکت کرده است!)، ... "پیکر شناسی‌ عشق!"، "رابطه ی عشقی‌!"،
"چگونه عشق را نجات داد؟" و .... - (توضیح: من از واژه ی "عشق" پوزش می‌خواهم واقعن - لبخند)



.
.
.

59 نوشته است:




پیشگفتار ۱:
امیر جان گرامی‌، در راستای گفتگویی که چند پست بالاتر داشتیم،
ارمغانی دارم برای شما که امیدوارم مورد پسند واقع شود (لبخند):
http://s5.picofile.com/file/8108252034/Gift_to_Emiliano_10_01_2014_.rar.html

یکی‌ از نکات برجسته و به اصطلاح با مزه ی هنر منوچهر زمانی‌، دوبله ی "پس گردنی" بوده است.
اینکار از شیرینی‌ ویژه ای در فیلم‌ها و سکانس های کمدی آنها برخوردار بوده و در اصل،
دستپخت هنر دوبلاژ بوده است و چه بسا خود دوبلور و مدیر دوبلاژ، حرف‌های خوشمزه ای را
در سکوت کادرهایی که پس گردن بازیگر را نشان می‌دادند!، به فیلمنوشت اضافه میکردند.
انگار که فیلم پس از ساخت و تدوین، در استودیوی دوبله جلایی تازه می‌گرفت،
و بر ماندگاری ‌اش، مهری همیشگی‌ نهاده می‌‌گردید.[/b][/color][/size]

[/b][/color][/size]