فیلمها و برنامه های تلویزیونی روی طاقچه ذهن کودکی

1. "شبکه ی تماشا"، از چشمم افتادی!

2. "شبکه ی تماشا" هم مث "آی فیلم" شد. "59" عزیز، اونی که نباید اتفاق افتاد و "تماشا" هم سریال "آیینه" رو نصفه و نیمه داد و امروز نوشت: قسمت آخر!
بعدشم می خواد برای بار 89653014م، "پس از باران" رو بده!
نمی دونم چرا سری دومش رو (معروف به "زندگی شیرین می شود") نمی دن؟ چه عیبی داشت مگه؟
اصن همین سری بود که "آیینه" رو یک برند کرد و تو یادها موند، مگه نه؟

3. "خلاصه این که، شبکه ی تماشا"، از چشمم افتادی!

...........................


4. بدون شرح:














...........................

59 نوشته است:
پی‌ نوشت (بسیار خاطره انگیز میباشد، نام آهنگساز را دوستان می‌دانید؟):

http://musickhatereh.mihanblog.com/post/67

.
.
جاودان باد یاد خاطرات کودکی و نوجوانی.
شاد و سلامت باشید.

59 نوشته است:


با درود خدمت امیر جان گرامی.
در اپتدا، سپاس همیشگی‌ برای پوسترهای جانانه ی "شصتی" که قرار می‌دهید.
بله، اتفاقن فضای این موسیقی‌ و سبک پیانوی آن، بسیار شبیه به آفرینه‌های زنده یاد آرزومانیان هست
و من هم با حدس شما موافق هستم و حال کار هر که باشد، همانگونه که فرمودید، زنده باد آهنگسازش.
(قسمتهای پیانو اش را که می‌شنوم، یاد نوازندگی شما میافتم امیر جان).

و اما از هر چه بگذریم سخن دوست خوشتر است. این سریال آینه،
انگار که تمام هستی‌ ما از روزهای دهه ی شصت است، دهه ای، که انگار ۱۰۰ سال عمر کرد،
و همچنان نیز در دلهایمان، قلبش میتپد. در قسمت هفدهم (با ترتیبی که "تماشا" نشان داد)،
داستان "مادر زن" دقیقا از آن سبک "زندگی‌ شیرین میشود" بود و صدای کارگردان "غلامحسین لطفی‌" نیز،
همانند راوی شنیده میشد. اما بگمانم آن نوشته‌ها را در این بازپخش حذف کرده بودند.



کلن "آیینه"، آن فصل اول و دومش(؟) که توسط جناب لطفی‌ کارگردانی و بقلم زنده یاد "احمد بهبهانی" نوشته شد،
خیلی‌ زیباتر و از ساختار میزانسن و دکوپاژ بسیار بهتری نسبت به فصل دیگرش که در پایان "شصت"،
توسط نویسنده و کارگردان دیگری کار میشد، برخوردار است. حتی تیتراژ آن نیز در فصل آخر،
کیفیت قبلی را ندارد، انگار که از آن چیدمان هنرمندانه و با احساس "شمع و آیینه"،
عکس یا فیلم گرفتند و سپس از روی آن نیز هم کپی گرفته شده و استفاده کردند:



یکی از داستانهایی که در آن "زندگی‌ شیرین میشد" بدین قرار بود،
که مرد خانه (اسماعیل محرابی) دایمن در کارهای زنش دخالت زیادی و بیجا میکرد،
برای نمونه، اگر همسرش یک مهمانی زنانه در خانه ترتیب داده بود، او نیز بمیان آنها میامد،
آنجا می‌نشست و به گفتگوی بیش از اندازه با ایشان می‌پرداخت، و این ایجاد اختلاف میکرد،
که از نیمه ی دوم داستان که با نوشته ی "زندگی‌ شیرین میشود" بر روی اکران آغاز میشد،
افراط و تفریط ‌های همسران به تعادل می‌رسید، به اشتباهاتشان پی‌ برده و آنها را ویرایش میکردند.

راستی‌ امیر جان در مورد موسیقی‌ بسیار زیبای این سریال، در جایی خوانده بودم که ساخته ی استاد کامبیز روشن روان هست،
اما در وبلاگ خوب "فرهنگ مجموعه‌های تلویزیونی" نوشته اند، که آفرینه ی استاد زنده یاد بابک بیات هست.

http://iranianserials.blogfa.com/post-24.aspx

در ضمن، اگر از من بپرسند، که از میان قسمتهای ساخته شده توسط "غلامحسین لطفی‌"،
یک داستان را به عنوان نماینده‌ای خاطره ساز از "آیینه" انتخاب کن،
بی‌ شک، همین قسمت دیشبی با نام "تنهایی" که در پخش "تماشا"،
بعنوان آخرین قسمت نشان داده شد را بر میگزینم.



-----------------------------

"در خانه - ۱۳۶۵"



در ادامه ی پست امیر جان که عکسهای تیتراژ سریال دوست داشتنی "در خانه" را قرار داده بودند،
فایل تصویری کوتاه اما خاطره انگیز تیتراژ و کمی‌ از خود آن نیز تقدیم میگردد
که از برنامه ی "یادگاری" سرانجام پس از سالها شکیبایی پخش شد.

و سخنی هم با سازندگان جنگ یادگاری.
چیزی نزدیک بر ۱۰ دقیقه که تقریبن یک چهارم از وقت برنامه هست را،
بتازگی با خواندن نامه‌های بینندگان و پخش صدای آنها پر می‌کنید. این یعنی ایجاد نوستالژی در نوستالژی،
به زبان دیگر، هنوز هیچ نشده، برنامه خودتان را، برایش نوشابه باز می‌کنید و از هدف و ماهیت ساختاری آن دور می‌گردید.
بجای این کار، "در خانه" را بیشتر پخش کنید (البته شاید گذاشته اید برای قسمتهای بعدی)،
از سریالهای "سایه همسایه - ۱۳۶۴ (با بازی عنایت بخشی)"، سریالهایی که زنده یاد "منوچهر لاریجانی"
در پخش برنامه کودک و نوجوان بازی داشت در آنها و ... پخش کنید. این چند دقیقه از "دیدنیها"
که در مصاحبه با استاد جلال مقامی قرار داده شده بود، قبلتر از برنامه ی شما، بارها پخش شده و در اینترنت هم هست،
آنوقت شما همان کادرها را انگار که از اینترنت گرفته، و باز پخش مینمایید. بی‌ هیچ شکی، بخش اخبار کانالهای یک و دو،
آرشیوی دارد از فیلم‌ها، عکسها و ... اما شما همان عکس گویند ی گرامی خبر - جناب "بهرام افشار" را که چندین سال پیش،
اولین بار در خود اینترنت منتشر و بسرعت در همه‌‌جا به اشتراک گذاشته شد را، برداشتید و در وله‌ها یتان استفاده کردید!.
باور کنید برای شما‌ها که فیلمساز با تجربه هستید و در اصل، سهامدار مینوی برای تلویزیون یک کشور بشمار میایید،
رفتن به آرشیو و کمی‌ گشتن و یافتن برنامه هایی که آرزویشان یک نگاه و توجه پس از سالها همنشینی با گرد و غبار می‌‌باشد،
دشوار نیست. البته پخش مصاحبه‌های مردمی از دهه ی شصت، نمایش‌ها و تله تاترهای آندوران،
و بازسازی خوب یادمانه ها که در برنامه‌های هفته ی جنگ داشتید، قابل تقدیر میباشند. از این قسمتها،
بیشتر و بیشتر نشان دهید. تله تاترهای زیادی داشتیم در "شصت"!. فیلم مادر، بر روی چشمانمان است
و همه داریم آنرا در آرشیومان، از آنچه که در بازار فیلم و دسترس همگان نیست و تنها در صندوق اسرار آمیز تلویزیون،
پنهان و دور از دیده‌ها گشته، برایمان نشان دهید. از زنده یاد "علیرضا توپچیان" و ....

قسمتهای کوتاهی‌ از سریال "در خانه - ۱۳۶۵" - (با سپاس فراوان از برنامه ی "یادگاری")
http://s4.picofile.com/file/7965526448/Dar_Khaneh_1365_.rar.html


.
.
.
جاودان باد یاد خاطرات کودکی و نوجوانی.
شاد و سلامت باشید.

Emiliano نوشته است:

59 نوشته است:


با درود خدمت امیر جان گرامی.
در اپتدا، سپاس همیشگی‌ برای پوسترهای جانانه ی "شصتی" که قرار می‌دهید.
بله، اتفاقن فضای این موسیقی‌ و سبک پیانوی آن، بسیار شبیه به آفرینه‌های زنده یاد آرزومانیان هست
و من هم با حدس شما موافق هستم و حال کار هر که باشد، همانگونه که فرمودید، زنده باد آهنگسازش.
(قسمتهای پیانو اش را که می‌شنوم، یاد نوازندگی شما میافتم امیر جان).

و اما از هر چه بگذریم سخن دوست خوشتر است. این سریال آینه،
انگار که تمام هستی‌ ما از روزهای دهه ی شصت است، دهه ای، که انگار ۱۰۰ سال عمر کرد،
و همچنان نیز در دلهایمان، قلبش میتپد. در قسمت هفدهم (با ترتیبی که "تماشا" نشان داد)،
داستان "مادر زن" دقیقا از آن سبک "زندگی‌ شیرین میشود" بود و صدای کارگردان "غلامحسین لطفی‌" نیز،
همانند راوی شنیده میشد. اما بگمانم آن نوشته‌ها را در این بازپخش حذف کرده بودند.



کلن "آیینه"، آن فصل اول و دومش(؟) که توسط جناب لطفی‌ کارگردانی و بقلم زنده یاد "احمد بهبهانی" نوشته شد،
خیلی‌ زیباتر و از ساختار میزانسن و دکوپاژ بسیار بهتری نسبت به فصل دیگرش که در پایان "شصت"،
توسط نویسنده و کارگردان دیگری کار میشد، برخوردار است. حتی تیتراژ آن نیز در فصل آخر،
کیفیت قبلی را ندارد، انگار که از آن چیدمان هنرمندانه و با احساس "شمع و آیینه"،
عکس یا فیلم گرفتند و سپس از روی آن نیز هم کپی گرفته شده و استفاده کردند:



یکی از داستانهایی که در آن "زندگی‌ شیرین میشد" بدین قرار بود،
که مرد خانه (اسماعیل محرابی) دایمن در کارهای زنش دخالت زیادی و بیجا میکرد،
برای نمونه، اگر همسرش یک مهمانی زنانه در خانه ترتیب داده بود، او نیز بمیان آنها میامد،
آنجا می‌نشست و به گفتگوی بیش از اندازه با ایشان می‌پرداخت، و این ایجاد اختلاف میکرد،
که از نیمه ی دوم داستان که با نوشته ی "زندگی‌ شیرین میشود" بر روی اکران آغاز میشد،
افراط و تفریط ‌های همسران به تعادل می‌رسید، به اشتباهاتشان پی‌ برده و آنها را ویرایش میکردند.

راستی‌ امیر جان در مورد موسیقی‌ بسیار زیبای این سریال، در جایی خوانده بودم که ساخته ی استاد کامبیز روشن روان هست،
اما در وبلاگ خوب "فرهنگ مجموعه‌های تلویزیونی" نوشته اند، که آفرینه ی استاد زنده یاد بابک بیات هست.

http://iranianserials.blogfa.com/post-24.aspx

در ضمن، اگر از من بپرسند، که از میان قسمتهای ساخته شده توسط "غلامحسین لطفی‌"،
یک داستان را به عنوان نماینده‌ای خاطره ساز از "آیینه" انتخاب کن،
بی‌ شک، همین قسمت دیشبی با نام "تنهایی" که در پخش "تماشا"،
بعنوان آخرین قسمت نشان داده شد را بر میگزینم.



-----------------------------

"در خانه - ۱۳۶۵"



در ادامه ی پست امیر جان که عکسهای تیتراژ سریال دوست داشتنی "در خانه" را قرار داده بودند،
فایل تصویری کوتاه اما خاطره انگیز تیتراژ و کمی‌ از خود آن نیز تقدیم میگردد
که از برنامه ی "یادگاری" سرانجام پس از سالها شکیبایی پخش شد.

و سخنی هم با سازندگان جنگ یادگاری.
چیزی نزدیک بر ۱۰ دقیقه که تقریبن یک چهارم از وقت برنامه هست را،
بتازگی با خواندن نامه‌های بینندگان و پخش صدای آنها پر می‌کنید. این یعنی ایجاد نوستالژی در نوستالژی،
به زبان دیگر، هنوز هیچ نشده، برنامه خودتان را، برایش نوشابه باز می‌کنید و از هدف و ماهیت ساختاری آن دور می‌گردید.
بجای این کار، "در خانه" را بیشتر پخش کنید (البته شاید گذاشته اید برای قسمتهای بعدی)،
از سریالهای "سایه همسایه - ۱۳۶۴ (با بازی عنایت بخشی)"، سریالهایی که زنده یاد "منوچهر لاریجانی"
در پخش برنامه کودک و نوجوان بازی داشت در آنها و ... پخش کنید. این چند دقیقه از "دیدنیها"
که در مصاحبه با استاد جلال مقامی قرار داده شده بود، قبلتر از برنامه ی شما، بارها پخش شده و در اینترنت هم هست،
آنوقت شما همان کادرها را انگار که از اینترنت گرفته، و باز پخش مینمایید. بی‌ هیچ شکی، بخش اخبار کانالهای یک و دو،
آرشیوی دارد از فیلم‌ها، عکسها و ... اما شما همان عکس گویند ی گرامی خبر - جناب "بهرام افشار" را که چندین سال پیش،
اولین بار در خود اینترنت منتشر و بسرعت در همه‌‌جا به اشتراک گذاشته شد را، برداشتید و در وله‌ها یتان استفاده کردید!.
باور کنید برای شما‌ها که فیلمساز با تجربه هستید و در اصل، سهامدار مینوی برای تلویزیون یک کشور بشمار میایید،
رفتن به آرشیو و کمی‌ گشتن و یافتن برنامه هایی که آرزویشان یک نگاه و توجه پس از سالها همنشینی با گرد و غبار می‌‌باشد،
دشوار نیست. البته پخش مصاحبه‌های مردمی از دهه ی شصت، نمایش‌ها و تله تاترهای آندوران،
و بازسازی خوب یادمانه ها که در برنامه‌های هفته ی جنگ داشتید، قابل تقدیر میباشند. از این قسمتها،
بیشتر و بیشتر نشان دهید. تله تاترهای زیادی داشتیم در "شصت"!. فیلم مادر، بر روی چشمانمان است
و همه داریم آنرا در آرشیومان، از آنچه که در بازار فیلم و دسترس همگان نیست و تنها در صندوق اسرار آمیز تلویزیون،
پنهان و دور از دیده‌ها گشته، برایمان نشان دهید. از زنده یاد "علیرضا توپچیان" و ....

قسمتهای کوتاهی‌ از سریال "در خانه - ۱۳۶۵" - (با سپاس فراوان از برنامه ی "یادگاری")
http://s4.picofile.com/file/7965526448/Dar_Khaneh_1365_.rar.html


.
.
.
جاودان باد یاد خاطرات کودکی و نوجوانی.
شاد و سلامت باشید.

1. من متأسفانه اون قسمت "مادرزن" رو ندیدم؛ اما، یادمه پارسال هم انگار "آی فیلم" دادش.
آخه چرا باید اون گفته ها رو حذف کنن؟ من که سر در نمی یارم!

2. دقیقاً همین طوره، "59" عزیز.
اصولاً همیشه همین جوریه دیگه: دنباله ها لوس و بی مزه ان.

الآن هم "مرضیه برومند" داره "شهر موش های 2" رو درست می کنه! نمی دونم می خواد چی بشه؛ اما، مطمئنم که به گرد "شهر موش ها"ی دهه ی 60 هم نمی رسه.
به هر حال، امیدوارم قشنگ بشه و ما هم لذت ببریم و بریم اون دوران.

3. من یه بار تو همین انجمن نوشتم که موسیقی "آیینه" تابلو کار "بابک بیات"ه (از روی تم کار حدس زدم)؛ اما، دوستان این قدر گفتن که نه و کار "کامبیز روشن روان"ه؛ که، من هم شک کردم.
متأسفانه "آیینه" هم مث "پاییزان" در سال هایی ساخته شد؛ که، به موسیقی و خوانندگی بهایی داده نمی شد و  اونو جرم و بد می دونستن! برای همین تو تیتراژ هم چیزی نمی یاد! برای همین، همه موندیم بالأخره کار کیه این کار زیبا و بی نظیر.
کاش یه بار خود آقای "غلامحسین لطفی" تو یکی از مصاحبه هاش بگه و ملت از شک بیان بیرون.


.........................


4. در مورد سخناتون با سازندگان "جنگ یادگاری" فقط می تونم بگم:

"جانا سخن از زبان ما می گویی".

بنده هم بعد از دیدن قسمت سوم این برنامه؛ که، نصف بیشترش دویدنای مسخره ی اون پسره تو "خانه ی دوست کجاست" و کچلای مسخره تر "مغول ها" بود، نوشتم که "یادگاری" نباید این کارو بکنه.
به قول شما، حالا هم نصف برنامه داره می ره برای نامه ها و صداها!
در حالی که این کارا رو می شه زیرنویس کنن، نهایتش، یا اصلاً بذارن تو سایتشون (اگه سایتی دارن).

یا ویژه برنامه های "هفته ی جنگ"شون یادته؟ کل 6 تا برنامه رو روی هم می ذاشتی، از توش 20 دقیقه ی مفید هم بیرون نمی یومد!
من راستش با دیدن اون برنامه ها، امیدم رو از دست دادم.
هفته ی پیش هم به جز یکی، دو سکانس از "در خانه" و "مزه ی خوب کودکی" با هیچی برنامه حال نکردم.

چه خوب گفتید که همه مون "مادر" "علی حاتمی" رو رو چشامون داریم. بابا اصلاً از بریم!
"بید مجنون" تا کی می خواد از برنامه تون پخش شه؟
آقا، اصلاً مگه خود شما نبودید؛ که، راه به راه تو تیزرهاتون قول دادید به دهه های 60 و 70 بپردازید؟

حالا می یایید و فایل های اینترنتی "دیدنی ها" و "سرودهای بچه های آباده" رو با کیفیت تابلوی اینترنتی می دید به خورد ما؟ بابا، دستخوش!


5. به قول "59" عزیز، از این ها برنامه بدید:

5.1. "سایه ی همسایه".
5.2. "باجناق ها". (باز هم می خواییم!)
5.3. "یحیی و گلابتون" با بازی زنده یاد "حسین پناهی" و "ژاله صامتی".
5.4. "طنزآوران جهان" (تئاترهای "داریوش مؤدبیان").

و از برنامه های کودک:

5.5. "قصه قصه". (با اجرای زنده یاد "مهین دیهیم").
5.6. "تلویزیون کابلی بچه ها". (با بازی "رضا شفیع جم" و "حمید لولایی").
5.7. "حسنی به کلاس اول می رود". (با بازی "مهرداد نظری").
5.8. "زباله دان تاریخ". (باز برندارین اون فایل اینترنتی معروف رو به خوردمون بدید!)
5.9. "دیو چو بیرون رود". (که عروسک های "محمد رضا پهلوی" و "فرح دیبا" و "ازهاری" و "بختیار" رو از بالا می گردوندن).
5.10. "شتر خوش باور". ("آه، شتر جان").
5.11. "نگهبان چشمه". ("سما").

و ....


6. تازه کلی آرزوی کارتون های خارجی رو هم دارم؛ که، با توجه به دیدن چندین برنامه تون، متوجه شده م که انگار قصد ندارید وارد کارای خارجی بشید.
به این عقیده تون احترام می ذاریم؛ اما، شما هم به ما و خواسته هامون احترام بذارید و چیزایی پخش کنید که در آینده ازتون به نیکی یاد کنیم و همیشه تو قلب بیننده ها باشید، جناب "مسعود فروتن"، "مهران رسام" و سایر عزیزان "یادگاری".

با سپاس فراوان.

Emiliano نوشته است:1. ممنون "شرلی" عزیز.
2. حق با شماست. من هم به هیچ وجه ترغیب نشده م به "یادگاری" پیام یا ایمیل بدم.
حرفامو همین جا می زنم.
3. در مورد این که فرمودید فقط تعریف و تمجیدها رو می خونن، صددرصد موافقم. من بارها به "بچه های دیروز" پیامک دادم که از "دنیای سوزی" و "پوکو و دوستانش" ("ژوپیه، ژوپیه") و "قورباغه ی سبز" نماهایی بدن، بیش از 10 بار؛ اما، حتا یک بار هم زیرنویس نشد؛ دیگه چه برسه به، پخش!

برای همین فهمیدم اینا به قول "حسین رفیعی" "هر چی خودشون بخوان" می دن، نه "هر چی شما بگین".
ببینید "حسین رفیعی" چه خوب می زنه تو پوز این برنامه:

http://s2.picofile.com/file/7966019886/Har_Chi_Khodeshoun_Bekhan.mpg.html

4. من فقط امیدوارم جُنگ "یادگاری" رویه شو تغییر بده و فکر اساسی ای برای ادامه ی کار بکنه. بنده هم از اون برنامه ی اول مهرشون، چشم امیدم به این برنامه بسته شد.

59 نوشته است:


خدمت گرامیان امیر جان و خانم شرلی:

با تمامی مواردی که فرمودید، اطلاع رسانی کردید و ... کاملن موافق و سپاسگزارم.
این واژه ی "مردم"، بد چیزیست. دستاویز قدرتمند و کار سازی همیشه بوده،
برای آنانی که در وادی فرهنگ و هنر میخواهند خودی نشان دهند،
اما چون از میزان احساس و سواد وجودی و اکتسابی کمی‌ برخوردارند،
سطح کار و ایده‌ شان را، با ساده انگار‌ترین و کم توقع‌ترین گروه مخاطب سازگار کرده،
و با گفتن این جمله ی نخ نما شده "خب مردم *الان* اینجوری میخوان دیگه!"،
به دلیلی‌ موجه اما توخالی دست پیدا میکنند و همین روال بشکل چرخشی تکرار میگردد.
در حالیکه، باید سطح درک و خواسته‌های مردم را بالا برد. خوراکی باید پخت و سرو کرد،
که اگر عامی‌‌ترین مخاطب بار اول تنها به نگاه کردنش بسنده کند، اما پس از چندی،
اشتهایش برانگیخته شود و او هم به پله‌ای بالاتر از آنچه تاکنون در فرهنگ و رفتار داشته قدم بگذارد.

در ادامه ی موارد خوبی‌ که خانم شرلی فرمودند، من هم اضافه کنم، که فیلم "زندگی‌ خصوصی - ۱۳۹۰" نیز،
یک کپی جانانه از فیلم بسیار خوش ساخت و درخشان  "Fatal Attraction -1987" می‌باشد
که البته من دوبله ی روسی آنرا دارم و بارها پخش شده که با نام "تمایل کشنده" به این زبان برگردانده اند.
بازی "مایکل داگلاس" (البته همانند همیشه)، بسیار قدرتمندانه هست. آنوقت در "زندگی‌ خصوصی"
بسیار راحت و آسوده، آمده اند و با تغییرات بسیار کوچک اجباری و مصلحتی، آن فیلم را کپی کرده اند.
البته فینال داستان در کپی ایرانی، کمی‌ در چگونگی‌ تغییر کرده، اما در ماهیت همان میباشد.

     

.
.
.

اما از هر چه بگذریم، سخن دوست همچنان خوشتر است.
فیلم خاطره انگیز "تشریفات - ۱۳۶۴" را چند روز پیش، کانال محترم "نمایش"،
سرانجام پس از سالها پخش کرد اما از آنجا که این شبکه ی دوست داشتنی، کادر اکران فیلم‌ها را کمی‌ کوچک کرده،
و بجای فرمت "تمام صفحه" آنها را با پاسپارتو نشان میدهد (دلیلش را نمی‌دانم، لطفا دوستان روشنگری بفرمایند)،
پس از جستجویی ساده، دیدم که در سایت "ی.و.ت.و.ب"، نسخه ی سینمایی و بهترش را چند ماه پیش قرار داده اند،
که دوستان با نوشتن نام "تشریفات" در آن سایت، میتوانید این فیلم را برای آرشیوتان دریافت نمائید.
اکنون هم در کمال ناباوری دیدم که دیشب کانال نمایش، فیلم "فرار - ۱۳۶۳" را نیز پخش کرده است:



http://telewebion.com/fa/episode/info/1083353/فیلم-سینمایی/فرار

این فیلم نوستالژیک، از ساخته‌های کارگردان خوب سبک حادثه‌ای، "جمشید حیدری" میباشد،
که در دهه ی شصت از کانال یک، چند باری پخش شد. همچنین فیلم "وسواسه - ۱۳۶۸"،
که از ساخته‌های ایشان هست و آندوران بارها پخش میشد. در اوایل دهه ی هفتاد نیز،
سریال "سنگ و شیشه - ۱۳۷۲" به کارگردانی جمشید حیدری ساخته شده بود که از کانال دو اگر اشتباه نکنم،
شنبه شبها پخش میشد. امیدوارم که شبکه ی محترم "آی‌ فیلم"، این سریال را در جعبه ی خوراکیهایش قرار دهد.
"سنگ و شیشه - ۱۳۷۲"، بر اساس پرونده های قضایی و اتفاقات واقعی‌ جنایی که در ایران رخ داده بود،
نوشته و با دوربین ۱۶ میلیمتری فیلمبرداری و ساخته شده بود. یکی‌ از داستانهایش مربوط به راننده ی کامیونی بود،
که درگیر قتلی ناخواسته میشد و ....

.
.
.

سخن از فیلمهای "فرار - ۱۳۶۳" و "تشریفات - ۱۳۶۴" بمیان آمد،
یادی داشته باشیم از هنرمند فقید سینمای ایران -  زنده یاد "احمد هاشمی".
احمد مهدوی مرندی هاشمی (احمد هاشمی)، در سال ۱۳۱۸ بدنیا آمد.
در مدت بیست سال فعالیت فیلمسازی خود در سینما و تلویزیون بعنوان،
بازیگر، نویسنده، کارگردان، طراح صحنه و لباس، عکاس، منشی‌ صحنه و ... به فعالیت پرداخت.
ترکیب صدای با صلابت زنده یاد ایرج ناظریان با چهره ی همسان احمد هاشمی با صدای یاد شده،
در خاطر سینمای "شصت" با نقش آفرینی‌های تکرار نشدنی‌ ایشان بر جای مانده است.
احمد هاشمی در ۱۶ اردیبهشت سال ۱۳۷۲، دیده از این جهان فرو بستند. یادش گرامی.



.
.
.
جاودان باد یاد خاطرات کودکی و نوجوانی.
شاد و سلامت باشید.

sherli نوشته است:
جناب 59 از راهنمایی های مفید شما ممنونم
همین طور به خاطر پوشش خبری و اطلاعاتی در مورد آخرین فیلم های قدیمی پخش شده از شبکه های تلویزیون
جناب امیلیانو اشاره ای به دنیای سوزی و کارتون های قدیمی از این دست داشتند
خیلی از ما دوست داریم هرچند تکه ای کوتاه از این کارتون ها را دوباره ببینیم یا دست کم سرنخی از آنها به دست بیاوریم.
تلاش های بنده که تابه حال بی ثمر بوده! هرشیوه ای می دانستم استفاده کردم بلکه سرنخی از "ژوپیه ژوپیا" به دست بیاورم.
سال ساخت...یا کشور سازنده... از فردی که در برنامه بچه های دیروز دست داشت در مورد این کارتونها پرسیدم.
آشنایی نداشت و در همین حد راهنمایی کرد که نوار خیلی از این کارتونها قدیمی در گذر زمان
در آرشیو سازمان پوسیده یا فاسد شده و دیگر قابل استفاده نیست

59 نوشته است:

sherli نوشته است:
جناب 59 از راهنمایی های مفید شما ممنونم
همین طور به خاطر پوشش خبری و اطلاعاتی در مورد آخرین فیلم های قدیمی پخش شده از شبکه های تلویزیون
جناب امیلیانو اشاره ای به دنیای سوزی و کارتون های قدیمی از این دست داشتند
خیلی از ما دوست داریم هرچند تکه ای کوتاه از این کارتون ها را دوباره ببینیم یا دست کم سرنخی از آنها به دست بیاوریم.
تلاش های بنده که تابه حال بی ثمر بوده! هرشیوه ای می دانستم استفاده کردم بلکه سرنخی از "ژوپیه ژوپیا" به دست بیاورم.
سال ساخت...یا کشور سازنده... از فردی که در برنامه بچه های دیروز دست داشت در مورد این کارتونها پرسیدم.
آشنایی نداشت و در همین حد راهنمایی کرد که نوار خیلی از این کارتونها قدیمی در گذر زمان
در آرشیو سازمان پوسیده یا فاسد شده و دیگر قابل استفاده نیست

خواهش می‌کنم، همه از دیده ی مهر شما و دوستان هست.
راستش در این چند سال که انجام وظیفه می‌کنم، به این نتیجه رسیدیم،
که با گذر زمان، بسیاری از پرسش‌ها و یادمانه هایمان، به جواب رسیده و روشن میگردند.
برای نمونه، در صفحه ی ۲ از همین بخش فروم رویایی، کمی‌ پایین تر از نیمه‌های صفحه،
پستی قبلن تقدیم گردید با نام "پخش با موشی" که تا قبل از آن،
یکی‌ از نوستالژیک ترین موارد در خاطرات کودکی ام بود که خوشبختانه قبل از من،
امیر جان گرامی، نام اصلی‌ و تصویرهای آنرا یافته و در اینترنت قرار داده بودند،
من هم در تکمیل تلاشهای ایشان، چند رجی نوشتم و فایل تصویری نیز انجام و تقدیم گردید.
منظورم این هست که مطمئن باشید، از "ژوپیه ژوپیا" و ... سرنخهایی پیدا خواهیم کرد.

http://www.perances.com/?part=page&id=1057



بله، بیاد دارم که چندی پیش در بخش برنامه‌های کودک،
این مورد را فرموده بودید که گویا از "خانم خامنه" در جشنواره پرسیده بودید
و ایشان هم آن مطلب اندوهناک را گفته بودند. البته چیز عجیبی‌ نیست!،
پرسپولیس با آن شکوه و بزرگی‌، در طی‌ ۳ دهه ی گذشته، چند تک ستون ازش باقی‌ ماند و بس،
دیگر چه برسد به برنامه‌ها و آرشیو تلویزیون. خیلی‌ دوست دارم تا بدانم،
در آنجا (آرشیو کانال یک و دو) چه می‌گذرد، از "شصت" چه‌ها باقی‌ مانده؟،
مجریان اعلام برنامه کانل یک و دو در آن دوران ...، برنامه ی آقای مهندس کشاورزی،
که قبلن با افشین خان و امیر جان، درد دلهایی داشتیم در این رابطه و ....
راستی‌ شما، نام آن مجری خوش صدای اعلام برنامه کانال دو در دهه ی شصت را بیاد ندارید؟،
که همیشه شعر زیبایی از حافظ با صدای خوشش میخواند. ریش و سبیل داشت
اما گاهی‌ وقتها کاملا اصلاح میکرد صورت را. چهره ی ویژه و اهل دلی‌ داشت.
سالهاست که دلتنگ صدا و سیمایش هستم.
سلامت باشید.

sherli نوشته است:

اما در مورد مجری، سال گذشته دم دم های اذان صبح تلویزیون را روشن کردم و دیدم
یکی از مجری های قدیمی شبکه دو در ویژه برنامه قبل از اذان به همان شیوه گذشته
در حال دکلمه کردن متنی هستند. قسمتی از اجرای ایشان را ضبط کردم و نگه داشتم.
نمی دانم مجری مورد نظر شما همین چهره و صدا هست یا نه به هرحال فایل تصویری اش را خدمتتان تقدیم می کنم



http://s2.picofile.com/file/7966942254/mojri.flv.html

نکته ای که در مورد این مجری محترم در خاطرم مانده این است که بیننده ها با شبکه دو تماس می گرفتند
و انتقاد می کردند که چرا این بنده خدا هیچ وقت لبخند نمی زنند و فرم اجرایشان همیشه جدی است.
یادم هست بعد از این انتقادات، همیشه سعی می کردند با لبخند مختصری روبروی دوربین قرار بگیرند!

59 نوشته است:

sherli نوشته است:

اما در مورد مجری، سال گذشته دم دم های اذان صبح تلویزیون را روشن کردم و دیدم
یکی از مجری های قدیمی شبکه دو در ویژه برنامه قبل از اذان به همان شیوه گذشته
در حال دکلمه کردن متنی هستند. قسمتی از اجرای ایشان را ضبط کردم و نگه داشتم.
نمی دانم مجری مورد نظر شما همین چهره و صدا هست یا نه به هرحال فایل تصویری اش را خدمتتان تقدیم می کنم



http://s2.picofile.com/file/7966942254/mojri.flv.html

نکته ای که در مورد این مجری محترم در خاطرم مانده این است که بیننده ها با شبکه دو تماس می گرفتند
و انتقاد می کردند که چرا این بنده خدا هیچ وقت لبخند نمی زنند و فرم اجرایشان همیشه جدی است.
یادم هست بعد از این انتقادات، همیشه سعی می کردند با لبخند مختصری روبروی دوربین قرار بگیرند!

درود بر شما،
من واقعا نمیدانم که با چه زبانی سپاسگزاری کنم!!!،
سالها بود که آرزو و باز هم آرزوی دیدن و شنیدن صدای زیبای ایشان را داشتم،
واقعا اکنون که مینویسم، حالم دگرگون است. ایشان یکی‌ از خوش صدا ترین
مجریان صدا و سیما بودند، هستند و خواهند بود. برای آنهایی که تماس گرفته بودند،
و انتقاد میکردند، واقعا متأسفم، لیاقتشان دیدن و شنیدن همان بی‌ صداهایی است که مشغول بکارند.
من واقعا از شما سپاسگزارم. افشین خان و امیر جان نیز، بیایند و این کلیپ ارزشمند را ببینند،
و پرواز کنیم به سالهای دهه ی شصت، زمان پخش برنامه‌های صبح و ظهر کانال دو،
که ایشان شعر میخواندند، سپس برنامه ی خیاطی پخش میشد، قبلش،
آن پسر بازیگوش را نشان می‌دادند که قبلن درباره اش گفتیم با بچه‌ها در فروم رویایی و ...
بعد از ظهر‌های خلوت و تابستانی در نیمه ی دهه ی شصت ... موشک باران تهران و سایر شهرها ...
تعطیلی‌ مدارس و .... "فروغ فرخزاد" براستی نیکو گفت که: "تنها صداست که میماند".
سپاس فراوان دارم، با آرزوی سلامتی‌ برای شما و خانواده ی گرامیتان.
بسیار نیکو بود.



.
.
.

sherli نوشته است:
خدا رو شکر که گمشده تون رو پیدا کردید و در عمل، درست بودن گفته خودتون رو نشون دادین که: " با گذر زمان، بسیاری از پرسش‌ها و یادمانه هایمان، به جواب رسیده و روشن میگردند!" اما این دغدغه و پیگیری ذهنی خودتان بود که راه رو برای پیدا کردن جواب باز کرد. اینجا به یاد سفارش قدیمی یکی از معلم های قدیمی ام می افتم که "کافیست یک علامت سوال بزرگ توی ذهنتان داشته باشید. جواب خودش بلاخره سرو کله اش پیدا می شود" و انگار این حرف خیلی درست است.
دهه شصت، دوره مجری های باوقار و باسواد بود. شاید مثل خیلی از مجری های جوان امروزی، شعبده بازی های زبانی و ادا و اطوارهای رنگ به رنگ به اجرایشان نمی چسباندند ولی همان اجراهای (به نظر بعضی از بیننده ها) جدی و عاری از رنگ و لعاب هنوز هم بعد از بیست و چند سال اینطور در خاطره ها مانده و ماندنی شده. نمی دونم شاید ما هم متعلق به دوره ای باشیم که یادمانه هایش فقط برای خودمان خاطره انگیز و خواستنی است و نسل بچه هایی که به اجراهای امروز عادت کرده اند چیزی از آن حال و هوا و روزگار سردرنیاورند. اینجاست که خیلی از مایی که دلبسته همان دورانیم حس می کنیم ربطی به این زمانه پرزرق و برق و کارتون های سه بعدی و مجری های هیجان زده اش نداریم و دلمان به همان کارتونهای دو بعدی زمان خودمان خوش است با مجری های جدی اعلام برنامه و میان برنامه هایی که به جای تبلیغات رب گوجه فرنگی و بانک و گوشی تلفن همراه، موسیقی های ملایم و تصویر رودخانه و گل و گیاه و کوه و طبیعت نشانمان می دادند.
یادش به خیر

Emiliano نوشته است:


1. "شرلی" و "59" عزیز، به شایعاتی از قبیل پوسیده شدن آرشوها و از بین رفتنشون به هییییچ وجه اعتماد نکنید.
این ها همه حرفه. راه های فراریه برای توجیه تنبلی ها!
یادمه چن سال پیش هم شایع شده بود "تموم" ویدئوهای زنده یاد "حسن نیرزاده" ("طرحی نو در اندازیم") از بین رفته!
راستش من همون زمان هم این موضوع رو باور نمی کردم.

2. دوستان ما اگه "بخوان"، می تونن با اندکی زحمت، همه چیو از تو آرشیوشون بیرون بکشن؛ اما، انگار "دل نخواسته"شون غالب تره.

3. در مورد اون مجری (که انصافاً هم خوش صدا و مسلط بودن)، خدمت "59" عزیز عارضم که با عرض معذرت هیچ خاطره ای ازشون ندارم.
نمی دونم چرا؛ ولی، همون زمان هم از مجری ها دل خوشی نداشتم و همیشه برام زنگ تفریح بود یا این که وقتی می یان، باید پا شم و برنامه بسه.
برای همین ایشون رو به خاطر ندارم، متأسفانه؛ اما، از این که شما به کمک دوست عزیزمون، "شرلی"؛ که، این روزها دارن خیلی زحمت می کشن، به یکی دیگه از آرزوهاتون رسیدید، از صمیم دل خوشحالم.

4. به امید پیدا شدن سایر آرزوهامون.

sherli نوشته است:

Emiliano نوشته است:


1. "شرلی" و "59" عزیز، به شایعاتی از قبیل پوسیده شدن آرشوها و از بین رفتنشون به هییییچ وجه اعتماد نکنید.
این ها همه حرفه. راه های فراریه برای توجیه تنبلی ها!
یادمه چن سال پیش هم شایع شده بود "تموم" ویدئوهای زنده یاد "حسن نیرزاده" ("طرحی نو در اندازیم") از بین رفته!
راستش من همون زمان هم این موضوع رو باور نمی کردم.

2. دوستان ما اگه "بخوان"، می تونن با اندکی زحمت، همه چیو از تو آرشیوشون بیرون بکشن؛ اما، انگار "دل نخواسته"شون غالب تره.

3. در مورد اون مجری (که انصافاً هم خوش صدا و مسلط بودن)، خدمت "59" عزیز عارضم که با عرض معذرت هیچ خاطره ای ازشون ندارم.
نمی دونم چرا؛ ولی، همون زمان هم از مجری ها دل خوشی نداشتم و همیشه برام زنگ تفریح بود یا این که وقتی می یان، باید پا شم و برنامه بسه.
برای همین ایشون رو به خاطر ندارم، متأسفانه؛ اما، از این که شما به کمک دوست عزیزمون، "شرلی"؛ که، این روزها دارن خیلی زحمت می کشن، به یکی دیگه از آرزوهاتون رسیدید، از صمیم دل خوشحالم.

4. به امید پیدا شدن سایر آرزوهامون.

در مورد آقای مجری، تقریبا مطمئنم ایشون رو دیده بودین ولی چون اون موقع غالبا با صورت اصلاح کرده و بدون ریش و سبیل جلوی دوربین ظاهر می شدند یادتان نیامده. ایشون تقریبا قبل از همه فیلم و سریال های شبانه مثل اوشین و معلم جزیره و دیدنی ها همیشه ظاهر می شدند و چند خطی شعر می خواندند و اعلام برنامه می کردند.

sherli نوشته است:
یک نکته هم دیشب مجری برنامه یادگاری در مورد ورود آسانسور به زندگی ایرانی ها می گفتند و اینکه پدیده نوظهوری مربوط به سالهای اخیر است. یاد تله تئاتری به اسم "آسانسور" افتادم که رسول نجفیان سال 1364 ساخته بود. ماجراهایش در یک آپارتمان می گذشت و دردسرها و ماجراهای اهالی ساختمان در رابطه با آسانسورشان بود. بیوک میرزایی هم طبق معمول نقش یک همسایه قلدر را بازی می کرد
خواستم یادآوری کنم آسانسور خیلی چیز جدیدی نیست و خیلی از مجتمع های قدیمی حتی تو دهه پنجاه یا قبلش هم تو ایران آسانسور داشتن.

59 نوشته است:
پی نوشت:

دوستان گرامی پوزش میخواهم که در این بخش این مطلب را مینویسم.
این تک کادر از کارتون قدیمی‌ بسیار برایم آشناست (شاید البته قبلن از آن گفته شده باشد).
دختر بچه ی شکمویی بود که دایمن غذا می‌خورد آنهم با یک قاشق بزرگ:

Emiliano نوشته است:

sherli نوشته است:

Emiliano نوشته است:


1. "شرلی" و "59" عزیز، به شایعاتی از قبیل پوسیده شدن آرشوها و از بین رفتنشون به هییییچ وجه اعتماد نکنید.
این ها همه حرفه. راه های فراریه برای توجیه تنبلی ها!
یادمه چن سال پیش هم شایع شده بود "تموم" ویدئوهای زنده یاد "حسن نیرزاده" ("طرحی نو در اندازیم") از بین رفته!
راستش من همون زمان هم این موضوع رو باور نمی کردم.

2. دوستان ما اگه "بخوان"، می تونن با اندکی زحمت، همه چیو از تو آرشیوشون بیرون بکشن؛ اما، انگار "دل نخواسته"شون غالب تره.

3. در مورد اون مجری (که انصافاً هم خوش صدا و مسلط بودن)، خدمت "59" عزیز عارضم که با عرض معذرت هیچ خاطره ای ازشون ندارم.
نمی دونم چرا؛ ولی، همون زمان هم از مجری ها دل خوشی نداشتم و همیشه برام زنگ تفریح بود یا این که وقتی می یان، باید پا شم و برنامه بسه.
برای همین ایشون رو به خاطر ندارم، متأسفانه؛ اما، از این که شما به کمک دوست عزیزمون، "شرلی"؛ که، این روزها دارن خیلی زحمت می کشن، به یکی دیگه از آرزوهاتون رسیدید، از صمیم دل خوشحالم.

4. به امید پیدا شدن سایر آرزوهامون.

در مورد آقای مجری، تقریبا مطمئنم ایشون رو دیده بودین ولی چون اون موقع غالبا با صورت اصلاح کرده و بدون ریش و سبیل جلوی دوربین ظاهر می شدند یادتان نیامده. ایشون تقریبا قبل از همه فیلم و سریال های شبانه مثل اوشین و معلم جزیره و دیدنی ها همیشه ظاهر می شدند و چند خطی شعر می خواندند و اعلام برنامه می کردند.

1. اوه، الآن با خوندن این سطور "شرلی" تازه یادم اومد کیو می گید.
این که گفتید مطمئنید ایشونو دیده م؛ اما، چون اون زمان با ریش و سبیل تراشیده بودن، یادم اومد کاملاً.
درسته. ایشون همیشه ریش و سبیلشونو می زدن و یه کوچولو هم شبیه "ریوزو" بودن. یه خال هم (اگه اشتباه نکنم) رو صورتشون بود.
2. الآن که دقت کردم دیدم "59" عزیز هم به این مطلب اشاره کرده بودن؛ اما، دقت نکرده بودم.
3. راستش، من وقتی ویدئو رو دانلود کردم، فکر کردم مربوط به همون دهه ی 60 و 70ه. پس این اجرای جدید ایشونه؟
اسمشون هم که یاد کسی نیست؟

این "بابک" خان نمی دونم کجاست. اگه می بود، شاید می تونست کمکمون کنه.

sherli نوشته است:
یک نکته هم دیشب مجری برنامه یادگاری در مورد ورود آسانسور به زندگی ایرانی ها می گفتند و اینکه پدیده نوظهوری مربوط به سالهای اخیر است. یاد تله تئاتری به اسم "آسانسور" افتادم که رسول نجفیان سال 1364 ساخته بود. ماجراهایش در یک آپارتمان می گذشت و دردسرها و ماجراهای اهالی ساختمان در رابطه با آسانسورشان بود. بیوک میرزایی هم طبق معمول نقش یک همسایه قلدر را بازی می کرد
خواستم یادآوری کنم آسانسور خیلی چیز جدیدی نیست و خیلی از مجتمع های قدیمی حتی تو دهه پنجاه یا قبلش هم تو ایران آسانسور داشتن.

4. بابا، دیشب که "مسعود فروتن" ما رو کشت با اون "مستندگونه"ی 45 دقیقه ایش.
یاد مستندهای "شبکه ی مستند" افتادم. به جون خودم اگه همون یه تیکه از "مهدی سپهر" رو هم نمی دادن، شاید دیدن این برنامه رو از هفته ی دیگه تحریم می کردم برای خودم.

59 نوشته است:
پی نوشت:

دوستان گرامی پوزش میخواهم که در این بخش این مطلب را مینویسم.
این تک کادر از کارتون قدیمی‌ بسیار برایم آشناست (شاید البته قبلن از آن گفته شده باشد).
دختر بچه ی شکمویی بود که دایمن غذا می‌خورد آنهم با یک قاشق بزرگ:

5. "59" عزیز، در مورد اون کارتون، راستش لینک زیرش برام باز نشد و با همون تک عکس هم خیلی نمی تونم نظری بدم؛ اما، مطمئنم که پیش از این هیچ صحبتی از این کارتون نشده.
اگه لینکه باز بشه، نظر نهایی مو می نویسم. متشکرم.

اول از همه جا دارد به مناسبت روز کودک و تلویزیون یادی کنیم از "دکتر عروسکی" فقید. یکی از اولین همراهان عروسکی ایرج طهماسب (احتمالا قبل از تولد کلاه قرمزی) و اون سالی که تلویزیون به مناسبت روز کودک و تلویزیون تا ساعت ده شب کارتون و فیلم کارتونی پخش کرد و دکتر عروسکی یک خط در میان می آمد وردست آقای مجری و دو تا نوزادها و در مورد استفاده از پودر "او-آر-اس" برای اطفال سفارش می کرد! روز و شب خیلی خاطره انگیزی بود و از اونجاییکه تایم تماشای کارتون بچه ها تا پاسی از شب ادامه پیدا کرده بود درپوست خودم نمی گنجیدم و فردا صبحش هم با حال خیلی خوشی مدرسه رفتم!

جناب 59 باعث خوشحالی است که فایل تصویری مجری شبکه دو اینقدر برایتان مفید و خاطره انگیز بوده. متاسفانه اسم و فامیل ایشون رو نمی دونم ولی حالا که یک فایل تصویری ازشون موجود هست احتمالا می شود به طریقی مشخصات بیشتری از ایشون پیدا کرد. آقای علیرضا غفاری که در موردشون نوشتید هنوز هم در مناسبت ها و مراسمی که به مناسبت سینما برگزار می شود فعالیت می کند (مثل جشنواره فیلم فجر یا جشن خانه سینما و انجمن منتقدین و غیره) و طی ده روز جشنواره فیلم فجر تقریبا هر روز در برج میلاد حضور دارد. خانم خامنه ای هم یکی دیگر از مجری های قدیمی است که تقریبا کل ده روز جشنواره می شود ایشون رو در برج میلاد دید. یکی دو باری که بنا به ضرورت آنجا رفتم ایشون رو در صف غذا بین انبوه جمعیت دیدم که از هرطرف تحت فشار و شلوغی و ازدحام جماعت گرسنه بودند!!
در مورد جناب سپهر یک خاطره دور دارم از حضور ایشون در یک برنامه زنده و دوتایی همراه محمود شهریاری یک ترانه ی دونفری را اجرا کردند (به سبک اجراهای دو نفری فریدون فرخزاد)در مورد قسمتی از سریال آینه که دیشب از برنامه یادگاری پخش شد: ظاهرا این قسمت یکی دو سال پیش از شبکه پنج پخش شده و این سایت، کل قسمت هایی را که آن سال از شبکه پنج پخش شد با کیفیت خوبی برای دانلود قرار داده (از جمله قسمت هایی که شبکه تماشا کم لطفی کرد و نشان نداد) به احتمال خیلی زیاد قسمت دیشب هم از اینجا قابل دانلود باشد
http://nos.etudfrance.com/?p=287
جناب امیلیانو در مورد ووک کاملا درست می گید. کل موسیقی هایش مال رابین هود بود. ولی من دقیقا یادم هست همون قدیمها که یکی دوبار این کارتون رو از تلویزیون دیدم، مدام اون آهنگ غمگین رابین هود رویش بود و نمیدونم اون آهنگ چه حال و هوا و اثری روی من داشت که با شنیدنش بدجور غصه ام می گرفت یک چیزی درحد اینکه بخواهم سر بذارم به بیابون!! (درواقع از همون بچگی این آهنگ غمگینه منو همیشه یاد ووک می انداخت و بعدها روی رابین هود هم شنیدم)

Emiliano نوشته است:1. عکس از "دکتر عروسکی" و اون "نی نی ها"، تقدیم به "شرلی" عزیز:
(اسم اصلی این دو برنامه ی مجزا، به ترتیب "سلامتی" و "سلامتی چه خوبه" بود.)





2. فکر می کنم اوایل "ووک" موسیقی "خرگوش مغرور" (معروف به "خرگوش و تفنگ") هم بود. آره. مطمئنم؛ چون، همین الآن دیدم تو نسخه ی آرشیوم؛ که اگه اشتباه نکنم از "سایت تبیان" دانلود کرده بودم.
این موسیقی رو "افشین" خیلی دوس داشت و یادمه یه مدت گیر سه پیچ داده بود که مربوط به همین کارتونه یا نه و آخرش هم دید بله، مربوط به خودشه. یعنی این و سکانسی که بچه خرگوش به ماه نظاره می کنه:



...................................


3. "شرلی" جان، شما که سریالا رو دنبال می کنی، قسمت آخر "گرگ ها" چجوری تموم می شه؟ خیلی خلاصه می فرمایید، لطفاً؟
ممنون.

4. نقاشی "دکتر عروسکی" از خودتونه؟ خیلی زیباست.