همشاگردي سلام

Clover نوشته است:

 سلام بر همه
یک سوالی از خدمت دوستان و بخصوص امیل گرامی که بیشتر این بخش رو تکمیل کردن دارم: آیا عکسی از اون خودکارهای عطری قدیمی ندارین؟؟؟ البته احتمالاً خیلی پسرها ازش استفاده نمی کردن ولی خب... خودکارهایی بود که دو تا رنگ داشت: آبی نسبتاً روشن و صورتی پر رنگ که روی لوله اش گلهای سفید داشت و مثل خودکارهای صد رنگ امروزی مزه انبه و موز و آواکادو نمی داد بلکه بویی شبیه بوی گلاب داشت(البته بوی گلاب تازه نه مخلوط با بوی جوراب!) و کاربردش هم معمولاً برای نوشتن دفتر خاطرات و یا قرتی بازیهایی از این دست بود و بر خلاف خودکارهای گرون قیمت امروز بوش خیلی خوب بعد از نوشتن هم باقی می موند

1. نه "کلاور" عزیز.
از این خودکارها تا به حال یادی نشده بود. به قول خودتون بیشتر کار دخترونه بوده و من بی خبر بودم؛ اما، من همین الآن گشتم و چند تا عکس پیدا کردم.
امیدوارم اونی که می خوایید تو این عکسا باشه.
2. اگه نبود، نام "Scented Pen" رو توی یکی از ده ها موتور جستجو سرچ کنید تا شاید به گمشده تون برسید.
اگه پیداش کردید، بی زحمت برای ما هم بذارید.

3. این هم عکس های بنده:

Clover نوشته است:ممنون امیل عزیز، نه اینا نبود... حالا من باز می گردم اگه پیدا کردم حتماً عکسش رو میذارم. مرسی از اینکه زحمت کشیدی. خیلی عکسهای خوش آب و رنگی داشت
حالا که لطف کردی من یه سوال دیگه هم بپرسم... یادمه بچه که بودم یه مدادهایی بود که بر میگشت به سن پدر مادرهامون. نصفش سرمه ای بود و نصفش قرمز. خیلی خوشگل بود. از اونا رو کسی یادش هست یا عکسی ازش دیدین تا حالا؟ 

Clover نوشته است:چه جالب! البته مادر من میگفتن که توی مدرسه از اونا استفاده می کردن: مواقعی که لازم بوده مثلاً نکاتی رو با نوشتن به رنگ قرمز و سرمه ای مشخص کنن. پس ظاهراً خاص مدرسه یا خاص مهندسی نبوده. مثلاً یه چیزی بوده مثل ماژیک هایلایت! خودمم که بچه بودم بعضی از دوستام از اونا داشتن گویا تا چند سال بعد انقلاب هم هنوز ردی ازشون بود. الان رو نمی دونم.کاش از اون آقای مهندس مهربون یه چندتایی یادگاری می گرفتی 59 جان! واسه همچین روزی به درد میخورد 

Emiliano نوشته است:

4. این عکس رو این بچه ها رو نه می شناسم، نه برام مهمن؛ فقط، ملاک نوع عکس، رنگ سبز اون و ژست ها بوده.
این نوع عکسا با یه روش بسیار ساده گرفته می شدن؛ بدین صورت که، با برگه ای نیمی از لنز رو می پوشوندن و یه عکس می گرفتن و بعد نیمه ی دیگه ی لنز پوشیده می شده (شاید هم نیاز به این کار نبوده؟) و روی همون نگاتیو، یه عکس با یه ژست دیگه می گرفته ن. "به همین سادگی، به همین خوشمزگی"!

59 نوشته است:

Emiliano نوشته است:

4. این عکس رو این بچه ها رو نه می شناسم، نه برام مهمن؛ فقط، ملاک نوع عکس، رنگ سبز اون و ژست ها بوده.
این نوع عکسا با یه روش بسیار ساده گرفته می شدن؛ بدین صورت که، با برگه ای نیمی از لنز رو می پوشوندن و یه عکس می گرفتن و بعد نیمه ی دیگه ی لنز پوشیده می شده (شاید هم نیاز به این کار نبوده؟) و روی همون نگاتیو، یه عکس با یه ژست دیگه می گرفته ن. "به همین سادگی، به همین خوشمزگی"!

امیر جان، این عکس آخر بسیار جالب بود و من از شیوه ی عکس گرفتن آن نیز بی‌ خبر بودم.
عکسهای رنگی از اواخر دهه ی ۵۰ و کل دهه ی ۶۰، یک دنیای دیگریست.
بسیار درست و بجا گفتید که: "به همین سادگی‌، به همین خوشمزگی"...
سلامت باشید. سپاسگزارم.

1. خواهش می کنم. قابلی نداشت، دوست عزیزم.
2.

Heidi نوشته است:


این جامدادی های آهن ربایی هم بسته به بضاعت مالی خریدنده (!) انواع و اقسام داشتن. از مدل های خیلی ساده و ارزان و یک در گرفته تا مدل های پیشرفته تر ِ دودر و چند در و شاسی بلند مولتی امکانات چند منظوره.
کلاس اول دبستان مادرم یکی از این مدل های ساده اش برایم خرید که دو طرفش در آهنربایی داشت ولی چون قبلا دست کسی ندیده بودم نمی دونستم در پشتش هم باز میشه. تا چهار پنج ماه بعد از شروع مدرسه ازش استفاده می کردم و حتی یک بار هم انگار گذرم به پشت جامدادی نخورده بود که ببینم اونور هم یه در دیگه هست! یه روز مادرم پرسید چرا خط کشت رو پشتش نمیذاری؟... بعد در پشتش رو باز کرد و من...  یکی دو سال بعد عمه ام برایم یکی دیگه خرید که پشت و رویش عکس بنر داشت و یکمی پیشرفته تر بود. همون روز عصرش رفتیم خونه ی برادر پدربزرگم که سه تا دختر هم سن و سال من داشت. شبش نشستیم کنار هم مشق بنویسیم، دختر بزرگتره جامدادیشو از کیفش درآورد مادرم دید خیلی کهنه و پاره پوره و کثیفه. دلش سوخت جامدادی بنر من رو برداشت داد به اون دختر و من هم برگشتم سراغ همون جامدادی قدیمی خودم   راستش فکر می کنم مادرم می خواست با اون کار مثل کارتونهای ژاپنی به من درس فداکاری و ایثار و از خودگذشتگی بده ولی من خیلی چیزی از اون درس سر در نیاوردم چون دخترها وضع مالیشون واقعا خوب بود و بقیه وسایل مدرسه شون خیلی درست حسابی و به دردبخور... معمولا پسربچه ها مدل های پسرونه آبی رنگ داشتن با عکس های ماشین و موتور و هواپیما و دخترها مدل هایی با رنگ های صورتی و قرمز...

بسیار خاطره انگیز....
این جامدادی ها، در سه‌ سال آخر دبستان، برای من یک آرزو بود داشتن یکی‌ از آنها.
زمستان ۱۳۶۷ که به کلاس سوم رفته بودم، خیلی‌ اصرار می‌کردم، اما پدر و مادر نمیخریدند،
نمیدانم چرا، قیمتی هم نداشتند مدلهای معمولی آنها. هر وقت می‌گفتم لطفا بخرید،
با هم کمی‌ یواشکی صحبت میکردند و من می‌شنیدم که می‌گفتند، نه‌.....
تمام بچه‌های کلاس از فقیر و غنی داشتند بجز من.



جامدادی من، یک استوانه با روکش چرمی بود که یک زیپ کوچک داشت در بالای سر،
و برای دوران دبیرستان مادرم بود و داده بودند به من!. سر انجام در نوروز ۱۳۶۸ بود،
که خاله‌ام مهربانانه، یکی‌ از این جامدادی‌های افسانه‌ای را به عنوان عیدی به من داد
و یک دنیا شاد شدم. ایشان می‌دانست ماجرا را و خواسته بود که من خوشحال شوم.

سپاسگزارم خانم هایدی برای یادآوری نوستالژیک.
سلامت باشید.

.
.
.