فیلمها و برنامه های تلویزیونی روی طاقچه ذهن کودکی

59 نوشته است:

خواهش می‌کنم امیر جان، شما لطف دارید همیشه و بزرگوار هستید.
بله اتفاقن می‌خواستم بنویسم در پست بالا، که این "پی‌ نوشت ناقابل و فتوکلیپ کوچک"
درباره ی "برف روی کاج ها"،  باید پس از دیدن فیلم، مورد لطف شما و دوستان قرار بگیرند،
که اکنون بخوبی به این مهم اشاره داشتید و ممنون هستم از شما.
باز هم سپاسگزارم برای پوسترهای خاطره انگیز و باکیفیت اوریجینالی که قرار می‌دهید.
سلامت باشید امیر جان. راستی‌ از آسایشگاه فروم چه خبر؟....
چه کنیم دیگر، "شصتی" هستیم و خیال پرداز!....

پی‌ نوشت:
در ضمن امیر جان، من هیچ وجه مشترکی میان این فیلم و ساخته‌های فرهادی احساس نکردم
برای همین بود که بعنوان یک کار سینمایی مستقل با آن‌ ارتباط برقرار کردم. جدایی نادر خانم و آقا سیمین را،
حتی در کانال‌های روسی زبان با دوبله ی روسی نشان دادند چندین بار بخاطر مساله ی اسکارش،
که خواه ناخواه نگاه کردم و قبل از آن‌، "درباره ی قلی" را نیز چون سر و صدا بپا کرده بود دیده ام،
منظورم هست که با شیوه ی کاری فرهادی آشنا هستم، که یک سبک صد درصد هالیوودی و دیکته شده هست!،
اما "برف روی کاج ها" اینگونه نبود و ساختارش حس و بیان دارد که خودتان خواهید دید.
البته، موسیقی‌ فیلم در درجه ی اول، و سپس آن‌ سکانس هایی که درباره‌شان نوشتم
و استوپ کادرهایشان را در کلیپ آوردم، دلیل علاقه ی من به این فیلم گشتند، با این حال،
انتقاد‌های من بخاطر ضعف فیلمنامه و پیام فیلم که بد آموزی دارد و خیانت را خیلی‌ "آسان"
و بدون "مکافات عمل" نشان میدهد، بر سر جای خود هستند.

.
.
.

1. خواهش می کنم.
به زودی فیلم رو می گیرم و می بینم؛ آخه، دوس دارم قسمت اول "شاه گوش" رو هم بگیرم، اونو هم باهاش می گیرم.
گرچه، هی می گم دیگه من باشم فیلم و سریال ببینم؛ اما، بعضی کارها رو نمی شه ندید.

2. در مورد آسایشگاه، من که اتاقمو گرفته م. دوس داشتی، سری هم به دوستت بزن!  

3. در مورد پوسترها داریم به آخراش نزدیک می شیم. آخرای سری بعد از انقلاب.

4. و بالأخره در مورد "برف روی کاج ها" بنده فقط اون چه که از این ور و اون ور خونده بودم، عرض کردم و این که می گید به هیچ وجه شبیه کارهای "اصغر فرهادی" نیست، خیلی هم بهتر.
پس باید حتماً دیدش.
ممنون.


........................................

5.

Heidi نوشته است:

 
انگار من نظم اینجا رو به هم زدم! بنده خدا آقا 52 هی سعی میکنن صحبتای اون حیاط رو بیارن این حیاط، ما هم که   با تشکر از جناب امیلیانو که آرامششون رو حفظ کردن متوسل به خشونت نشدن  
راستی فیلم کارتونی ها (مثل وروجک) رو کدوم قسمت باید نوشت؟

1. "59"، نه "52". بیچاره رو هفت سال پیرتر کردی که!  
2. هر گونه مورد مربوط به "برنامه ی کودک" تو اون یکی توپک قرار می گیره؛ حتا، فیلم سینمایی کامل؛ مانند، "گلنار"؛ دیگه چه برسه به، این موردی که فرمودید.
ممنون.

Heidi نوشته است:

من خودمو جزو نسلی می دونم که امثال "عباس محبوب" بازیگرشون بودن! مسخره است نه؟

جناب 59- از فیلم های خارجی که لطف کردین نوشتین هیچ کدوم رو ندیدم. اما با راهنمایی شما تو لیست فیلم های دیدنیم قرار دادم. راستش من یادم نمیاد فیلم یا سریالی از سینمای غرب دیده باشم که کسی اعتماد دیگری رو جریحه دار میکنه و جلوتر بلایی سرش نمیاد. البته این اشاره اینقدر ظریف و غیر مستقیم است که فقط یک بیننده هوشیار و حواس جمع می تواند درکش کنه. برعکس فیلم های ما که اینقدر بیننده رو ابله و حواس پرت و خنگ فرض می کنن که اگه بتونن یک بلندگو دستشون می گیرن و پیام اخلاقی فیلم رو توش جار می زنن که "ای همگان! بدانید و آگاه باشید که این است جزای فلان کار!" کلا به نظر می رسه ویژگی بارز فیلم ها و سریال های ما و کلا محصولات فرهنگی یا حتی فرهنگ عمومی مردم ما همین باشه که همه چیز جنبه شعارگونه و "جار زدن توی بوق" دارد و مثل زندگی های شخصی بیشتر مردم، از ذوق و خلاقیت و ابتکار خالی است.
11.01.2013
12:33:31

59 نوشته است:

Heidi نوشته است:

من خودمو جزو نسلی می دونم که امثال "عباس محبوب" بازیگرشون بودن! مسخره است نه؟

جناب 59- از فیلم های خارجی که لطف کردین نوشتین هیچ کدوم رو ندیدم. اما با راهنمایی شما تو لیست فیلم های دیدنیم قرار دادم. راستش من یادم نمیاد فیلم یا سریالی از سینمای غرب دیده باشم که کسی اعتماد دیگری رو جریحه دار میکنه و جلوتر بلایی سرش نمیاد. البته این اشاره اینقدر ظریف و غیر مستقیم است که فقط یک بیننده هوشیار و حواس جمع می تواند درکش کنه. برعکس فیلم های ما که اینقدر بیننده رو ابله و حواس پرت و خنگ فرض می کنن که اگه بتونن یک بلندگو دستشون می گیرن و پیام اخلاقی فیلم رو توش جار می زنن که "ای همگان! بدانید و آگاه باشید که این است جزای فلان کار!" کلا به نظر می رسه ویژگی بارز فیلم ها و سریال های ما و کلا محصولات فرهنگی یا حتی فرهنگ عمومی مردم ما همین باشه که همه چیز جنبه شعارگونه و "جار زدن توی بوق" دارد و مثل زندگی های شخصی بیشتر مردم، از ذوق و خلاقیت و ابتکار خالی است.
11.01.2013
12:33:31

خانم هایدی، اتفاقن همه ی ما چون همنسلیم، در بسیاری موارد، هم دیدگاه هم هستیم.
من خودم نیز به شخصه، "عباس محبوب" را، یکی‌ از بازیگران اصلی‌ "تلویزیون کودکی و نوجوانیمان" میدانم
که دیدنش اکنون، یادآور ترکیب "نوستالژی ۶۰" برایمان هست و امیدوارم که همیشه سلامت و پرکار باشند.

امیدوارم که فیلم‌ها را تماشا کنید، چون هم ساختار خوبی‌ دارند و هم پیامی روشن.
بله، کاملن درست میفرمایید و در کنار موارد خوبی‌ که گفتید، "ظاهر سازی" و "چاپلوسی" را هم باید اضافه کرد.
من همیشه فکر می‌کنم، که اگر این ویژه گیهای منفی‌ رفتاری را، ما ایرانی‌ها از اپتدا نداشتیم،
می‌شدیم همانند کشورهای عربی‌ کنونی (مصر، سوریه و ...)، که فرهنگ و زبانشان را،
در یورش و سلطه ی تازیان در یک دوره ی مشخص تاریخی از دست دادند (برای ایرانیان که دو قرن! بوده)،
اما نیاکان پارسی ما، (چون بگمانم از اپتدا)، به گفته ی شما "شعار دوست"، "ظاهر ساز" و "چاپلوس" بودند،
(البته خیلی‌ هاشان مقاومت کردند)، اما جمع زیادی، هم به گفته‌های تازیان گوش می‌دادند،
و از آنها دو آتیشه تر حتی می‌شدند و شدند دیگر، و هم بصورت مخفیانه، نوروز را نگاه میداشتند،
زبان پارسی را پاس میداشتند و ....

.
.
.

Heidi نوشته است:
تحلیل جالبی بود! تاحالا به این جنبه اش دقت نکرده بودم!
درسته. از بچگی قیافه ی اغراق شده و صدای خشدار عباس محبوب به نظرم جالب و بامزه بود!.
یک بار هجده سال پیش تو قسمت پروازهای خارجی فرودگاه مهرآباد دیدمش.
یه دستمال گردن بسته بود و با همون میمیک چهره ی همیشگیش داشت حرف می زد و می خندید!
معمولا تو فیلمها نقش یه آدم بدجنس رو بازی می کرد که داشت زیرزیرکی نقشه می کشید.

خواهش می‌کنم. در کل، هر رفتار نادرستی، شاید بتواند در یک جای ویژه و فقط در آن‌ یکبار،
یعنی‌ در مواجهه با یک رفتار بد دیگر، افکت سازنده‌ای داشته باشد. ( - * - = +).  راستش فکر می‌کنم،
که در تمام هستی‌، هیچ چیز مطلقی‌ وجود ندارد، تمام کارها، رفتارها، خوبی‌‌ها و بدی ها، اندیشه‌ها و ... "نسبی‌" هستند،
(من البته اینرا از فرضیه "نسبیت انیشتین" کپی نمیکنم). برای نمونه، عشق، مهر مادری، دوست داشتن،
پول داشتن یا نداشتن، خوش اخلاق بودن یا نبودن و ...، همه میتوانند تغییر کنند.
هستند مادرانی که برای مدت کم یا زیاد، از دست فرزندشان بسیار ناراحت میشوند و دیگر نام او را نمیاورند،
یا بلعکس، فرزندانی که قهر میکنند و دیگر واژه ی پدر و مادر برایشان مفهومی‌ ندارد،
اما در این میان و تا به امروز، تنها اتفاق در هستی‌ که مطلق هست، از دید کوچک من، "مرگ" میباشد،
هم برای جانداران و هم برای بی‌ جانان. ستاره‌ها و سیاره‌ها هم می‌میرند، وسایل وقتی‌ که فرسوده میشوند
و دیگر از کار می‌‌افتند، حتی خودروها و ...، انگار که می‌میرند و از یک گردانه و فرمی که محورش کروی شکل است،
خارج میشوند و همانند انسانها می‌میرند. در ضمن، این مساله ی گردانه و محور کروی شکل،
مورد مهم و قابل گفتگویی هست. در سیستم کاری و ساختار هر آنچه که در کهکشان داریم، "گردش" وجود دارد،
همین حالت را، در کوچکترین ذرات ماده‌های جاندار و بی‌ جان میبینیم. اتمها، پروتونها، مولکولها،
گردش خون و ...، همگی‌ میگردند و میچرخند. انگار که یک کره ی جغرافیایی داریم که درونش،
از بزرگترین اجزای آن، که می‌تواند یک سیاره باشد در فضا، تا کوچکترین ذره یعنی‌ اتم یا مولکول، همگی‌،
در تعداد بی‌ نهایت مداری که درون این کره جغرافیایی هست، میگردند. زندگی‌ انسان هم همین هست.
کودک و ضعیف بدنیا می‌‌آییم، میگردیم، به نقطه ی اوج میرسیم، سپس باز در پیری همانند بچگی‌ می‌شویم.
حالا کسانی‌ که خدایی نکرده، زود میروند و یا در همان اپتدای تولد فوت می‌شوند،
شاید یک چند حرکتی‌ را کم داشتند از زندگی‌ قبلی‌، پس فرستاده می‌شوند تا دورشان را تکمیل کرده و باز گردند.
رفتار ما انسانها نیز، در همین سیستم کلی‌ دورانی و چرخشی میتواند تعریف شود. قدیمیها خوب گفتند که:
"از هر دست بدهی‌ از همان دست میگیری". بارها شده که جایی کسی‌ بدون اینکه مقصر باشیم،
با حرف و یا کردارش ما را ناراحت کرده و برایمان این سوال پیش آمده،
که خدایا چرا؟، من که کار بدی نکردم به او، آنوقت این انسان چنین رفتاری با من کرد!.
سپس کمی‌ که فکر می‌کنیم و شاید در چند روز پس از آن‌، یادمان بیفتد که چند سال پیش،
چنین رفتاری را با فرد دیگری داشتیم و حال، انگار که آن‌ رفتار بد ما که خواسته یا ناخواسته بوده،
سوار بر آن‌ سیستم گردشی که گفتیم، حرکت کرده و پس از چند سال، دوباره به نقطه‌ی شروعش که ما بودیم رسیده،
و مهم برگشت کردار ما به خودمان است، نه‌ اینکه آیا همان شخص که رنجاندیمش انتقام گرفته یا شخص دیگری ناخواسته
آنهم بدون اینکه از ماجرای ما باخبر باشد. ("وجدان درد" هم، در همین سیستم قرار می‌گیرد، یعنی‌ کار ناشایست ما،
به دردی روحی‌ تبدیل میشود، میگردد و به خودمان برخورد می‌کند). گمانم بر این هست که اگر بتوانیم،
بین تمام موجودات جاندار و بی‌ جان در جهان هستی‌، با توجه به این قانون کلی‌ که آنها را به حرکت درمیاورد،
یک رابطه پیدا کنیم، آنوقت به پاسخ بسیاری از پرسش‌های متافیزیکی و حتی فیزیکی‌ خواهیم رسید.  

در ضمن، وقتی‌ در کودکی "چشم چشم دو ابرو" را نشان می‌دادند همیشه فکر می‌کردم،
که پرسوناژ عروسکی "نقاش باشی‌"، کاریکاتوریست برگرفته از عباس محبوب.
خاطره ی فرودگاه و دیدن ایشان، با آنکه کوتاه بود اما جالب بود.



.
.
.

59 نوشته است:

خواهش می‌کنم. در کل، هر رفتار نادرستی، شاید بتواند در یک جای ویژه و فقط در آن‌ یکبار،
یعنی‌ در مواجهه با یک رفتار بد دیگر، افکت سازنده‌ای داشته باشد. ( - * - = +).  راستش فکر می‌کنم،
که در تمام هستی‌، هیچ چیز مطلقی‌ وجود ندارد، تمام کارها، رفتارها، خوبی‌‌ها و بدی ها، اندیشه‌ها و ... "نسبی‌" هستند،
(من البته اینرا از فرضیه "نسبیت انیشتین" کپی نمیکنم). برای نمونه، عشق، مهر مادری، دوست داشتن،
پول داشتن یا نداشتن، خوش اخلاق بودن یا نبودن و ...، همه میتوانند تغییر کنند.
هستند مادرانی که برای مدت کم یا زیاد، از دست فرزندشان بسیار ناراحت میشوند و دیگر نام او را نمیاورند،
یا بلعکس، فرزندانی که قهر میکنند و دیگر واژه ی پدر و مادر برایشان مفهومی‌ ندارد،
اما در این میان و تا به امروز، تنها اتفاق در هستی‌ که مطلق هست، از دید کوچک من، "مرگ" میباشد،
هم برای جانداران و هم برای بی‌ جانان. ستاره‌ها و سیاره‌ها هم می‌میرند، وسایل وقتی‌ که فرسوده میشوند
و دیگر از کار می‌‌افتند، حتی خودروها و ...، انگار که می‌میرند و از یک گردانه و فرمی که محورش کروی شکل است،
خارج میشوند و همانند انسانها می‌میرند. در ضمن، این مساله ی گردانه و محور کروی شکل،
مورد مهم و قابل گفتگویی هست. در سیستم کاری و ساختار هر آنچه که در کهکشان داریم، "گردش" وجود دارد،
همین حالت را، در کوچکترین ذرات ماده‌های جاندار و بی‌ جان میبینیم. اتمها، پروتونها، مولکولها،
گردش خون و ...، همگی‌ میگردند و میچرخند. انگار که یک کره ی جغرافیایی داریم که درونش،
از بزرگترین اجزای آن، که می‌تواند یک سیاره باشد در فضا، تا کوچکترین ذره یعنی‌ اتم یا مولکول، همگی‌،
در تعداد بی‌ نهایت مداری که درون این کره جغرافیایی هست، میگردند. زندگی‌ انسان هم همین هست.
کودک و ضعیف بدنیا می‌‌آییم، میگردیم، به نقطه ی اوج میرسیم، سپس باز در پیری همانند بچگی‌ می‌شویم.
حالا کسانی‌ که خدایی نکرده، زود میروند و یا در همان اپتدای تولد فوت می‌شوند،
شاید یک چند حرکتی‌ را کم داشتند از زندگی‌ قبلی‌، پس فرستاده می‌شوند تا دورشان را تکمیل کرده و باز گردند.
رفتار ما انسانها نیز، در همین سیستم کلی‌ دورانی و چرخشی میتواند تعریف شود. قدیمیها خوب گفتند که:
"از هر دست بدهی‌ از همان دست میگیری". بارها شده که جایی کسی‌ بدون اینکه مقصر باشیم،
با حرف و یا کردارش ما را ناراحت کرده و برایمان این سوال پیش آمده،
که خدایا چرا؟، من که کار بدی نکردم به او، آنوقت این انسان چنین رفتاری با من کرد!.
سپس کمی‌ که فکر می‌کنیم و شاید در چند روز پس از آن‌، یادمان بیفتد که چند سال پیش،
چنین رفتاری را با فرد دیگری داشتیم و حال، انگار که آن‌ رفتار بد ما که خواسته یا ناخواسته بوده،
سوار بر آن‌ سیستم گردشی که گفتیم، حرکت کرده و پس از چند سال، دوباره به نقطه‌ی شروعش که ما بودیم رسیده،
و مهم برگشت کردار ما به خودمان است، نه‌ اینکه آیا همان شخص که رنجاندیمش انتقام گرفته یا شخص دیگری ناخواسته
آنهم بدون اینکه از ماجرای ما باخبر باشد. ("وجدان درد" هم، در همین سیستم قرار می‌گیرد، یعنی‌ کار ناشایست ما،
به دردی روحی‌ تبدیل میشود، میگردد و به خودمان برخورد می‌کند). گمانم بر این هست که اگر بتوانیم،
بین تمام موجودات جاندار و بی‌ جان در جهان هستی‌، با توجه به این قانون کلی‌ که آنها را به حرکت درمیاورد،
یک رابطه پیدا کنیم، آنوقت به پاسخ بسیاری از پرسش‌های متافیزیکی و حتی فیزیکی‌ خواهیم رسید.  

در ضمن، وقتی‌ در کودکی "چشم چشم دو ابرو" را نشان می‌دادند همیشه فکر می‌کردم،
که پرسوناژ عروسکی "نقاش باشی‌"، کاریکاتوریست برگرفته از عباس محبوب.
خاطره ی فرودگاه و دیدن ایشان، با آنکه کوتاه بود اما جالب بود.

59 نوشته است:

ما در بسیاری موارد، میتوانیم "قربانی" شویم، قربانی اشتباه‌های دیگران،
اشتباه هایی که حتی نزدیکان ما انجام میدهند، حتی پدر و مادر، و ما چون بواسطه ی خونی و نژادی،
در آن‌ مسیر کروی شکل و مدار چرخشی ایشان به عنوان "زیر مجموعه ی اجباری و  فرمانبردار" قرار داریم،
گاهی‌ جواب اشتباهات آنها را پس میدهیم. آنها از سوی ما چنین موردی را دریافت نمیکنند،
چرا که در زیر مجموعه ی پدر و مادر خود هستند (این یک ادعا هست، نسبی‌ هم هست، پس حق گفتنش را دارم).
مواردی دیده‌ام به چشم خودم، که فرزند، بنگاه می‌میرد، ریشه یابی‌ که کردم، رسیدم به اشتباه پدر و مادرش.
(منظور از اشتباه، رفتارها و کردارهای اساسن نادرست و جدی است)، یعنی‌ پسر، بخاطر ذات بد خودش و حرفهای همسرش،
مادر خودش را از خانه ای‌ که آن‌ زن به آنها داده بوده بیرون بیاندازد، سپس آن‌ زن سالخورده،
آهی بکشد و به عروسش بگوید، خدا پسرت را بگیرد از تو، که پسرم را از من گرفتی‌).
چند مورد دیگر با دلایلی مختلف باز دیده‌ام که در همگی‌ آنها، مرگ فرزند، در مقابل اشتباه والدین قرار می‌گیرد.
اما نکته ی دیگری که در ادامه و تأیید فرمایشات شما میتوان گفت، "قربانی" شدن بخاطر کارهای دیگرانی،
که غریبه هستند در اصل اما برای نمونه، با قراردادی بنام "دوستی‌" و یا "همکار بودن"،
با آنها ارتباط زیادتری نسبت به خویشاوندان خود داریم. دوستی‌ دارید یا همکاری، که کلن و ذاتن،
انسان منفی‌ بافیست. دایمن نیمه ی خالی‌ لیوان را می‌بیند. در هنگامی که با او هستید،
مشکلات معمولی زندگی‌ را، چندین برابر بزرگ مینماید و آنها را برایتان تعریف می‌کند،
در یک عبارت ساده اگر بگوییم، روحیه و نشاط را از شما می‌گیرد و ناخودآگاه،
شما را نیز به دنیای سیاه و خاکستری فکری خودش وارد میسازد. هر چقدر هم به شور و نشاط خود باور داشته باشید،
پس از مدت زمانی، شما قربانی او میشوید. من نمی‌گویم که نباید کمکش کرد، چرا، باید راهنمایی کرد و به او فهماند،
که زندگی‌ این نیست. البته هر کدام از ما، تغیییرات حالتی‌ داریم، بویژه انسانهای احساساتی،
چون به هر اتفاق و پدیده‌ای در زندگیشان، از ژرفای روح و احساس نگاه میکنند، اما اینگونه نیست،
که از هر کاهی کوه بسازند. پس در چنین مواردی، خود را از مدار منفی‌ گریانه ی آن شخص دور کنید،
وگرنه، قربانی پژواک انرژیهای نادرست و سیاه از جانب او میگردیم، این البته سالم‌ترین نمونه بود که گفتم.
مور دیگر، میتواند این باشد که دوست من، برخلاف من، بی‌ بند و بار است، اتفاقن معرفت دارد در دوستی‌،
اما اخلاقش فاسد است و هرزگی می‌کند. با چنین فردی نیز نباید دوستی‌ کرد و نباید گفت، که دوستیمان جای خود،
او در خلوتش هر کار می‌کند به من ربطی‌ ندارد، نه‌، ما چه بخواهیم چه نخواهیم،
در بازتابهای مدارهای گردشی یکدیگر قرار میگیریم و اگر آنها منفی‌ باشند، ما نیز اذیت می‌شویم

slevin(HAMID نوشته است:سلام دوستان
اولین فیلمی که در سینما دیدین یادتونه؟

59 نوشته است:
اما در این میان و تا به امروز، تنها اتفاق در هستی‌ که مطلق هست، از دید کوچک من، "مرگ" میباشد،
هم برای جانداران و هم برای بی‌ جانان. ستاره‌ها و سیاره‌ها هم می‌میرند، وسایل وقتی‌ که فرسوده میشوند
و دیگر از کار می‌‌افتند، حتی خودروها و ...، انگار که می‌میرند و از یک گردانه و فرمی که محورش کروی شکل است،
خارج میشوند و همانند انسانها می‌میرند. در ضمن، این مساله ی گردانه و محور کروی شکل،
مورد مهم و قابل گفتگویی هست. در سیستم کاری و ساختار هر آنچه که در کهکشان داریم، "گردش" وجود دارد،
همین حالت را، در کوچکترین ذرات ماده‌های جاندار و بی‌ جان میبینیم. اتمها، پروتونها، مولکولها،
گردش خون و ...، همگی‌ میگردند و میچرخند. انگار که یک کره ی جغرافیایی داریم که درونش،
از بزرگترین اجزای آن، که می‌تواند یک سیاره باشد در فضا، تا کوچکترین ذره یعنی‌ اتم یا مولکول، همگی‌،
در تعداد بی‌ نهایت مداری که درون این کره جغرافیایی هست، میگردند. زندگی‌ انسان هم همین هست.
کودک و ضعیف بدنیا می‌‌آییم، میگردیم، به نقطه ی اوج میرسیم، سپس باز در پیری همانند بچگی‌ می‌شویم.
حالا کسانی‌ که خدایی نکرده، زود میروند و یا در همان اپتدای تولد فوت می‌شوند،
شاید یک چند حرکتی‌ را کم داشتند از زندگی‌ قبلی‌، پس فرستاده می‌شوند تا دورشان را تکمیل کرده و باز گردند.
رفتار ما انسانها نیز، در همین سیستم کلی‌ دورانی و چرخشی میتواند تعریف شود. قدیمیها خوب گفتند که:
"از هر دست بدهی‌ از همان دست میگیری".

59 نوشته است:
امیر جان گرامی[/u]، بسیار ممنون هستم از توجه شما، و نقدی که بر فیلم نوشتید.
همین گوناگونی دیدگاه‌ها هست که به روند رشد و یادگیری کمک می‌کند (خودم رو منظورم هست،
که همیشه از شما و دوستان یاد میگیرم). سلامت باشید.

1. لایک به نوشته ت!
2. این موضوع رو شاید باورت نشه؛ اما، اولین بار تو حدود 30 سالگی بهش رسیدم! (خودم می دونم خیلی دیره!)
اون هم پس از دیدن کارتون "هورتون".
بعد از دیدن این کارتون به این نتیجه رسیدم که ما چقدر کوچیک و حقیریم.
به قول "ایرج جنتی عطایی" (اگه اشتباه نکنم):
"دنیا کوچیک تر از اونه/ که ما تصور می کنیم/ فقط با یک عکس بزرگ/ چشمامونو پر می کنیم."



2. تشبیه اون عروسک به "عباس محبوب" خیلی باحال بود و تا به حال بهش فکر نکرده بودم.
البته، از این تشبیها زیاده. من اولین بار که "فرامرز خودنگاه" رو توی "مردان آهنین" دیدم (که بعدها اسمش شد "قوی ترین مردان ایران") یاد "آقای ببر" توی "دهکده ی حیوانات افتادم!
کاراکترهای "مهران مدیری" و "ساعد هدایتی" توی "پاورچین" بی نهایت شبیه این دو توی "کارآگاه موشه" بودن:



بخصوص، "ساعد هدایتی" که خود خودش بود!
از اینا زیاده!



3. البته، اینا نقد نبود و دلنوشته هایی بود که بعد از دیدن فیلم نتونستم نگم؛ بخصوص، چون در جمع دوستان عزیزی چون شما هستم و به سفارش جنابعالی فیلم رو دیدم.
در کل، باز هم فیلم خوبی بود و به شخصه از 10 بهش 7 می دم؛ اما، فیلمی نبود که منو بگیره یا بذارمش تو آرشیوم.
در مورد یادگیری از همدیگه هم خیلی خیلی موافقم و اتفاقاً پیش از نوشتن مطالب فوق، دو بار نوشته های شما رو خوندم و یه بار هم فتوکلیپ خوبتون رو دیدم. ممنون از شما.


4. جالبه! من هم از گربه ی "شهر موش ها" به شدت می ترسیدم و انصافاً تدوین و موسیقی فیلم هم به این ترس، خیلی کمک می کرد.
اما، "شهر موش ها" اولین فیلمی نبود که بنده تو سینما دیدم.
فکر می کنم "هفت دلاور" رو اول بار دیدم. "سینما هویزه"ی مشهد.




5. عجیب پدیده ایه این خواب دیدن!
می دونید که خواب دیدن هیچ ربطی به ماورا و چرت و پرتایی از این دست نداره.
هنگام خواب دیدن، مغز داره اطلاعاتی رو که در طول روز +در طول عُمر دیده و تو خودآگاه یا ناخودآگاهش وجود داره، کنار هم می ذاره، مرتب و دسته بندی می کنه و برای سلول هاش جا باز می کنه؛ درست شبیه به، دیفرگ کردن تو کامپیوتر.
بنابراین، امکان نداره آدم جایی یا کسی رو تو خواب ببینه که قبلاً ندیده و هر کی اینو بگه، توهمی بیش نیست.
ببخشید که کمی حاشیه رفتم.

اما، ترس تو خواب، خیلی فراگیره و همه اونو داشته ن و دارن و یکی از شایع ترین ترس ها، افتادن از بلندیه؛ که، معمولاً با کشیدن یه باره ی پا به سمت بدن و به صورت فیزیکی صورت می گیره.
حتماً همه تون داشتید، نه؟

6. "59"، عکس آخر، بی نظیر بود! خیلی حال کردم.



7.

59 نوشته است:

گویا امروز، "ترس" موضوع گفتگوی فروم هست. راستی‌ از چه چیزایی میترسیدید در دوران کودکی؟.
من ۲ خواب ترسناک داشتم ... اولی‌ آنکه، همراه با مادرم به منزل خاله ی ایشان می‌رفتیم،
نزدیک به درب حیاط آنها که می‌شدیم، میدیدم که در کوچه، چرخ و فلکی ایستاده و چند کودک
مشغول سواری خوردن هستند برای همین، من نیز از مادرم جدا میشدم، کمی‌ به آنطرف تر میرفتم
و سوار بر چرخ و فلک شده و چند دور می‌گشتم. سپس متوجه میشدم، که دیگر از آن‌ بچه‌ها خبری نیست
و من تنها مسافر این دستگاه آهنی هستم، از سوی دیگر مادرم نیز دیگر در کوچه نبود ...
قرار گرفتن در این حالت تنهایی و نا امنی‌، سبب ایجاد ترس و وحشت میشد.



خواب دوم ترسناک تر بود، بدین ترتیب که من، در کنار پنجره ی خانه‌ای که در کوچه‌ای بن بست قرار داشت ایستاده بودم
و بیرون را نگاه می‌کردم. بناگاه میدیدم که یک پیر زن با صورتی‌ وحشتناک، پیداست که به سمت درب آن‌ خانه که درست
در پایین پنجره قرار داشت می‌‌آید. من در این زمان میدانستم که او بزودی بداخل خانه آمده، از پله‌ها بالا می‌‌آید
و حتمن بسراغ من که تنها در اتاق هستم خواهد آمد ...، در گیر و دار نگاه به کوچه و قصد فرار از اتاق می‌بودم،
که هراسان از خواب می‌پریدم.



این کابوس های شبانه، بسیار تکرار می‌شدند و میتوانم بگویم،
که از سالهای ۶۴-۶۳ ... تا ... ۶۹-۶۸، دیدنشان مرا در خواب آزار میداد.

موضوع خیلی جالبی رو انتخاب کردین. "ترس" مساله ی خیلی از بچه ها بود و هست. اتفاقا این تصویر "پیرزن" زشت که تو خوابتون داشتین تا یه سنی تو خوابهای منم خیلی تکرار میشد. شاید دلیلش کارتونهایی بود که اون موقع می دیدیم. عجوزه های پیری که روی جارو پرواز می کردن یا سر دیگ جادوگری، معجون های کثیف و بدبو هم می زدن!





یه خواب ثابت هم بود که گاه و بیگاه تکرار می شد و منو می ترسوند. ولی وقتی بیدار می شدم نمی تونستم واسه هیچ کسی تعریفش کنم! توی خواب سوار بر موتور رکس پدربزرگم توی محله ای ناشناس با کوچه پس کوچه های تنگ و تاریک می گشتیم و انگار تلاش می کردیم یه جوری از اون لابیرنت پیچ در پیچ بیرون بیاییم ولی نمی تونستیم. دوتامون می دونستیم تو یکی از این خونه های قدیمی پیرزن جادوگری زندگی میکنه که باید از دستش فرار کنیم. بعد پدربزرگم غیبش می زد و خودم می موندم وسط اون همه کوچه پس کوچه و خونه های قدیمی در حالیکه می دونستم تو یکی از این خونه ها پیرزن زشتی زندگی میکنه که جادوگره و باید ازش فرار کنم!
اون پیرزن هیچ وقت خودشو توی خواب نشون نداد ولی همیشه می دونستم توی یکی از این خونه ها هست.
اواسط دهه شصت یه شایعه ای تو مدرسه های مختلف پخش شده بود که بچه ها رو می ترسوند. نمی دونم تو مدرسه های پسرونه هم حرفی ازش بود یا نه ولی تو خیلی از دبستان های دخترانه بچه ها در موردش حرف می زدن. می گفتن تو مستراح های مدرسه "دست خونی" کمین کرده و بچه هایی رو که اونجا میرن می کشه. خیلی از بچه ها باورشون شده بود و حاضر بودن کل روز اذیت بشن ولی دستشویی نرن. همون موقع همبازی هایی تو محله ی مادربزرگم داشتم که مناطق دیگری مدرسه می رفتن. اونها هم تو مدرسه شون چنین ترسی داشتن و در مورد دست خونی حرف می زدن. جالبه با اینکه اون زمان از وسایل ارتباطی و موبایل و اینترنت خبری نبود ولی شایعه های اینطوری به شکل گسترده جاهای مختلف منتشر می شد.
یادآوری مرد بازیگر خیلی جالب بود! یادم افتاد منم خیلی از ایشون می ترسیدم (بنده خدا!)

من از عنوان بندی شروع سر به داران هم می ترسیدم.

Emiliano نوشته است:



9. پست اسکریپت 2:
بدون شرح:

59 نوشته است:


امیر جان سپاسگزارم از لطف شما و تمام نکاتی که فرمودید.
اما راستش به شدت جزو کسانی هستم، که به خواب باور دارم و برای خودم،
بیشتر خوابهایم نشانگر آینده هستند و بیش از ۱۵ سال هست،
که با این مساله ی نچندان خوشایند دست و پنجه نرم می‌کنم.
موارد زیادی هست که خوابی میبینم، تعبیرش حتمن پس از زمانی اتفاق می‌‌افتاد،
یا اینکه، جا و مکانی را میبینم که هیچگاه تابحال ندیده ام، اما سپس پس از مدتی‌،
که این زمان میتوانسته ۲ سال حتی پس از آن‌ باشد، آن‌ جا و مکان را دیده‌ام اولین بار در بیداری.
مورد سخت و پیچیده ای هست خواب، البته شکی نیست به دسته بندی اطلاعات مغز که شما فرمودید،
اما در کنار این، خوابهای صادقه نیز به اصطلاح وجود دارند. این خوابها، اختیار ما انسانها را زیر سوال میبرند،
یعنی‌ چه بخواهیم چه نخواهیم، مسیری مشخص را انگار طی‌ می‌کنیم در زندگی‌ و انتخاب‌ها و تصمیم گیری‌هایمان نیز به شکلی‌،
جزوی از همان تقدیر بشمار می‌‌آیند. من بسیار سرگردان هستم در این موضوع، که چه هستیم ...،
البته مولانا جوابمان را قبلها روشن و کامل داده است!:
از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود ... به کجا میروم آخر ننمایی وطنم

59 نوشته است:

پی‌ نوشت:
امیر جان، شما فیلم "برف روی کاج ها" را رنگی‌ دیدید؟،
چون در صفحه ی قبل نوشته بودید که "سیاه و سفید بودن سکانس آخر"،
البته من در مطلبی که برای این فیلم نوشتم، منظورم کل فیلم بود،
که چه خوب، تمام فیلم سیاه و سفید ساخته شده و نه‌ تنها سکانس آخر.
(و صحبتی‌ از سکانس آخرش بمیان نیاوردم در این زمینه)
راستش در یکی‌ از سایتها، کاربران البته نوشته بودند در قسمت نظرات،
که بعضی‌ هاشان این فیلم را اصلن در جشنواره رنگی‌ دیده اند!.

slevin(HAMID نوشته است:

Emiliano نوشته است:



9. پست اسکریپت 2:
بدون شرح:

منظورت چیه؟