برنامه های كودك و نوجوان تلويزيون ايران از گذشته تا اکنون

Heidi نوشته است:

از شبکه ی پویا ممنونیم که آخر عمری ما رو آرزو به دل نگذاشت و بلاخره ماجرای پیرمرد مهربان و جیک جیکو و ظرف نشاسته ها و پیرزن طماع و دوتا صندوقچه ها رو نشونمون داد.
این عروسکی قدیمی و خاطره انگیز به زودی تو سایت تلوبیون قرار میگیره و اگه نتونستین از تلویزیون تماشا کنین میتونین از اینجا دانلودش کنین:

http://www.telewebion.com/fa/episode/info/1098741/%D8%A8%D9%87%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AF%D9%86%DB%8C%D8%A7/%D9%BE%DB%8C%D8%B1-%D9%85%D8%B1%D8%AF-%D9%88-%DA%AF%D9%86%D8%AC%D8%B4%DA%A9

Heidii نوشته است:[right]امروز شبکه نمایش فیلم قدیمی "عیالوار" رو پخش کرد. این فیلم سال 1371 ساخته شده و کپی ایرانی فیلم امریکایی "تنها در خانه" ی شماره یک است که سال 1990 ساخته شده. زوج جمشید اسماعیل خانی و گوهر خیراندیش طبق معمول همه ی فیلم های آن دوره با همدیگر همبازی هستند و در کنار اسماعیل داورفر، مرتضی ضرابی، حمیده خیرآبادی و بقیه در این فیلم بازی می کنند. دیدن محمد کدخدایی در این فیلم، من را به یاد مبصر چهارساله کلاس و برنامه تلویزیونی دیگری انداخت که سعی می کرد به بچه هایی که نزدیک ریل راه آهن زندگی می کنند هشدارهایی بدهد   
"رو ریل نرو خطر داره/ اینو بدون یادت نره/ بچه باید عاقل باشه/ هیچ وقت از رو ریل رد نشه!"
(ظاهرا مساله ی روی ریل رفتن بچه ها توی اون دوره خیلی معضل بوده و الان دیگه حل شده!)
*

Heidii نوشته است:
پی نوشت:
صداهایی آشنا از یک کارتون قدیمی را اینجا بشنوید و پیش خودتان حدس بزنید مربوط به کدام کارتون می شود:
http://s5.picofile.com/file/8105124492/%D8%B5%D8%AF%D8%A7%D9%87%D8%A7%DB%8C_%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7_%D8%A7%D8%B2_%DB%8C%DA%A9_%DA%A9%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D9%88%D9%86_%D9%82%D8%AF%DB%8C%D9%85%DB%8C.mp3.html

1. سلام "هایدی" جان.
2. موسیقیشو که مطمئنم موسیقی "راز یک رمز"ه.
همون آفتاب پرسته و دوبله ی زنده یاد "اصغر افضلی" عزیز روی کارآگاهه که دنبالش بود:



3. اما، شاید از این موسیقی روی کار دیگه ای هم استفاده شده و این یه کار دیگه ست؛ اما، در نهایت، پاسخ من همون بالاییه.

stalker نوشته است:سلام

چند قسمت از برنامه‌های خوب که هنوز روی تلوبیون هستند و لینک دانلود هم دارند:
دو قسمت از بهترین داستان‌های دنیا:

http://www.telewebion.com/fa/episode/info/1105494/سفرهای-گالیور/1392-9-18

http://www.telewebion.com/fa/episode/info/1106574/بهترین-داستانهای-دنیا/تیغ-و-شیر

و قصه‌ی کوچولوها (خیلی قسمت!)

http://www.telewebion.com/fa/program/info/37687قصه-کوچولوها

slevin(HAMID نوشته است:

stalker نوشته است:سلام

چند قسمت از برنامه‌های خوب که هنوز روی تلوبیون هستند و لینک دانلود هم دارند:
دو قسمت از بهترین داستان‌های دنیا:

http://www.telewebion.com/fa/episode/info/1105494/سفرهای-گالیور/1392-9-18

http://www.telewebion.com/fa/episode/info/1106574/بهترین-داستانهای-دنیا/تیغ-و-شیر

و قصه‌ی کوچولوها (خیلی قسمت!)

http://www.telewebion.com/fa/program/info/37687قصه-کوچولوها

داستان "رمی" تو این مجموعه بهترین داستان های دنیا دیدین؟ تا جایی یادم رمی قدیمیا طولانی تر بود .یه صحنه هایی داشت که تو این نبود مثل یه زن چاق که خودشو جای مادر رمی جا میزد...

Emiliano نوشته است:

slevin(HAMID نوشته است:

stalker نوشته است:سلام

چند قسمت از برنامه‌های خوب که هنوز روی تلوبیون هستند و لینک دانلود هم دارند:
دو قسمت از بهترین داستان‌های دنیا:

http://www.telewebion.com/fa/episode/info/1105494/سفرهای-گالیور/1392-9-18

http://www.telewebion.com/fa/episode/info/1106574/بهترین-داستانهای-دنیا/تیغ-و-شیر

و قصه‌ی کوچولوها (خیلی قسمت!)

http://www.telewebion.com/fa/program/info/37687قصه-کوچولوها

داستان "رمی" تو این مجموعه بهترین داستان های دنیا دیدین؟ تا جایی یادم رمی قدیمیا طولانی تر بود .یه صحنه هایی داشت که تو این نبود مثل یه زن چاق که خودشو جای مادر رمی جا میزد...

من اصلاً این نسخه ی "رمی" که مربوط به "بهترین داستان های دنیا I" می شه، یادم نبود. اون زن چاق هم ایضاً "حمید" جان.
"رمی" یه ورژن دیگه ی سینمایی هم داشت. یادته که؟

Emiliano نوشته است:

slevin(HAMID نوشته است:

stalker نوشته است:سلام

چند قسمت از برنامه‌های خوب که هنوز روی تلوبیون هستند و لینک دانلود هم دارند:
دو قسمت از بهترین داستان‌های دنیا:

http://www.telewebion.com/fa/episode/info/1105494/سفرهای-گالیور/1392-9-18

http://www.telewebion.com/fa/episode/info/1106574/بهترین-داستانهای-دنیا/تیغ-و-شیر

و قصه‌ی کوچولوها (خیلی قسمت!)

http://www.telewebion.com/fa/program/info/37687قصه-کوچولوها

داستان "رمی" تو این مجموعه بهترین داستان های دنیا دیدین؟ تا جایی یادم رمی قدیمیا طولانی تر بود .یه صحنه هایی داشت که تو این نبود مثل یه زن چاق که خودشو جای مادر رمی جا میزد...

من اصلاً این نسخه ی "رمی" که مربوط به "بهترین داستان های دنیا I" می شه، یادم نبود. اون زن چاق هم ایضاً "حمید" جان.
"رمی" یه ورژن دیگه ی سینمایی هم داشت. یادته که؟

Emiliano نوشته است:1. "حمید" جان، اول از همه، لطفاً عکس هاتو از سایت های مسدود شده کپی و پیست نکن؛ چون، فقط و فقط با پ ر ا ک ک ک ک سی دیده می شن و به طور معمولی دیده نمی شن.
البته، من دیدمشون؛ ولی، کلی می گم. اون ها رو توی هوست های دیگه ای مجدد آپلود کنی، بهتره.

2. عکس اولی اسمش بود "Snorks" و اینجا بهش می گفتن "سرزمین دریایی".
3. عکس دومی هم نسخه ی سینمایی "رمی"ه با اون موسیقی زیباش.

سلام به دوستان گرامی
از مدتی قبل، مشخصات یکی دوتا از برنامه های کودکی رو یادداشت کرده بودم که اینجا بنویسم.
نمی دونم این یکی دوتا مورد قبلا مطرح شدن و توی لیست سیاه هستن یا نه.
یکی از برنامه ها، برنامه ی عروسکی بود که "فلورا سام" اجرایش می کرد. پشت یک میز می نشست و دوطرفش دو تا عروسک دختر و پسر بودن به اسم سارا و سعید، دختره موهاش رو از دوطرف بافته بود. فلورا سام کارش این بود که داستان تعریف می کرد و عروسک ها مرتب می پریدن وسط حرفش و وراجی می کردن و سوال می پرسیدن. این برنامه تو دهه ی شصت پخش می شد از شبکه دو.
اگه یادتون نیست، نمونه صدا و تصویر فلورا سام رو اینجا ببینید:
http://s5.picofile.com/file/8112513584/%D9%81%D9%84%D9%88%D8%B1%D8%A7_%D8%B3%D8%A7%D9%85.flv.html

اون یکی، یک سریال نوجوان بود که بعدازظهرها از شبکه اول پخش می شد. ماجرای پسری بود که یک چراغ جادویی قدیمی پیدا کرده بود و وقتی بهش دست می کشید، سروکله ی غول چراغ پیدا می شد تا آرزوهایش رو برآورده کنه. اسم پسره علاءالدین بود و با مرد جوانی دوست بود که نقشش را ناصر هاشمی (برادر مهدی هاشمی) بازی می کرد. مادر پسره هم نادره (حمیده خیرآبادی) بود.
داستانش یه جورایی آدم رو یاد سمندون می انداخت. چون تو یه خونه ی قدیمی زندگی می کردن.

این مورد را هم مدتی قبل پیدا کردم.
دبستان که می رفتیم، صبح ها سر ِ صف صبحگاهی یک موسیقی پخش می کردن تا بچه ها باهاش ورزش کنن. ورزش صبحگاهی مدرسه به این صورت بود که یکی از شاگردها رو می کاشتن جلوی صف ها، و اون همراه موسیقی حرکاتی ورزشی انجام می داد تا بقیه همراهش تکرار کنن. تعدادی حرکت به دردنخور و نمایشی که بعدها فهمیدم بیشترشون واسه مفاصل و استخوان ها ضرر داشتن و انجام دادنشون اشتباه بود!
یک روز صبح مادرم موقع ورزش صبحگاهی اومده بود مدرسه و با شنیدن اون موسیقی، کلی از خاطره ها و نوستالژی های دوران مدرسه اش زنده شده بود. مادرم می گفت قبل از انقلاب هم این موسیقی رو سر صف براشون میذاشتن تا ورزش کنن و بچه های ته ِ صف که مادرم هم همیشه بینشون بود به جای ورزش کردن باهاش می رقصیدن!
http://s5.picofile.com/file/8112511492/%D9%85%D9%88%D8%B2%DB%8C%DA%A9_%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4%DB%8C_%D8%B3%D8%B1_%D8%B5%D9%81.mp3.html



*

پی نوشت:
دلخور نشوید 59 گرامی. هرکسی حق دارد نظر خودش را داشته باشد و اون رو ابراز کند.
بیان و نحوه ی حرف زدن بیشتر ما ایرانی ها با همدیگر، کمی گزنده است و نامهربان.

59 نوشته است:

slevin(HAMID نوشته است:

دوست عزیز.. باید مطمئن باشم که اگر نسبت فامیلی خاصی با پورسرخ نداشتید هیچگاه چنین متن طنزآمیزی نمی نوشتید...
اتفاقا اگر در کل سینمای ایران تمام بازیگران را به نوعی بازیگر بدانیم تنها کسی که هیچوقت بازیگر نبوده و نیست همین جناب پورسرخ است..
کسی که فقط بخاطر ظاهر وارد سینما شد و برخلاف محمدرضا گلزار که با چنین دلیلی به سینما آوردنش و طی چند فیلم کم کم بازیگر شد، ایشان هنوز هم بازیگر نیست...
کافی است به اولین تجربه ایشان اشاره کنم که سریالی بود به نام "وفا" که فقط در آن اشک می ریخت و...نهایت نابازیگری
حتی بعد این همه بازی هنوز فن بیان درستی ندارد و خصوصا وقتی نقش های شرور و جاهلی مسلک بازی می کند به شدت صدا و بیانش آزار دهنده است...(کاش جناب میکائیل شهرستانی بود ودرباره فن بیان ایشان نظر می داد!)
و در آخر وضعیت سینمای ایران آنقدر خراب می شود که بازیگرانی همچون "اسماعیل محرابی" پرویز پورحسینی" "بیژن امکانیان" "هادی اسلامی" و... از یادها می روند و مانکن هایی مانند گلزار و پورسرخ و ... بر ذهن جوانان می مانند..

نه مطمئن نباشید، من هیچ نسبت فامیلی و آشنایی با دکتر پورسرخ نداشته و ندارم.
از دید خودم که یک دیدگاه هست و حق گفتنش را دارم، هیچ متن طنز آمیزی هم ننوشتم، کاملا هم جدی گفتم.
در آن متن و نوشته ی تکمیلی دیروزی هم توضیح دادم، و از چند فیلم اخیر ایشان نام بردم،
که خب از دید من که حق گفتنش را دارم، در ۳-۴ سال گذشته، سبک کاری اش ناگهان تغییر کرد،
و کمدی مفهومی‌ را در بازی‌هایش ارائه میدهد. (من در واقع، بخاطر همان پیشینه ای که در فیلم ها،
و سریال‌های اولش داشت، وقتی‌ با سبک بازی در فیلمهای اخیرش مواجه شدم، تعجب کردم،
و به این دیدگاه که نوشتم رسیدم). آقای گلزار هم مدل بسیار خوبی‌ بود، اما از دید من، بازیگر نبود و نیست.

Heidii نوشته است:

سلام به دوستان گرامی

.
.
.

این مورد را هم مدتی قبل پیدا کردم.
دبستان که می رفتیم، صبح ها سر ِ صف صبحگاهی یک موسیقی پخش می کردن تا بچه ها باهاش ورزش کنن. ورزش صبحگاهی مدرسه به این صورت بود که یکی از شاگردها رو می کاشتن جلوی صف ها، و اون همراه موسیقی حرکاتی ورزشی انجام می داد تا بقیه همراهش تکرار کنن. تعدادی حرکت به دردنخور و نمایشی که بعدها فهمیدم بیشترشون واسه مفاصل و استخوان ها ضرر داشتن و انجام دادنشون اشتباه بود!
یک روز صبح مادرم موقع ورزش صبحگاهی اومده بود مدرسه و با شنیدن اون موسیقی، کلی از خاطره ها و نوستالژی های دوران مدرسه اش زنده شده بود. مادرم می گفت قبل از انقلاب هم این موسیقی رو سر صف براشون میذاشتن تا ورزش کنن و بچه های ته ِ صف که مادرم هم همیشه بینشون بود به جای ورزش کردن باهاش می رقصیدن!

http://s5.picofile.com/file/8112511492/%D9%85%D9%88%D8%B2%DB%8C%DA%A9_%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4%DB%8C_%D8%B3%D8%B1_%D8%B5%D9%81.mp3.html

*
پی نوشت:
دلخور نشوید 59 گرامی. هرکسی حق دارد نظر خودش را داشته باشد و اون رو ابراز کند.
بیان و نحوه ی حرف زدن بیشتر ما ایرانی ها با همدیگر، کمی گزنده است و نامهربان.

Heidii نوشته است:

سلام به دوستان گرامی
از مدتی قبل، مشخصات یکی دوتا از برنامه های کودکی رو یادداشت کرده بودم که اینجا بنویسم.
نمی دونم این یکی دوتا مورد قبلا مطرح شدن و توی لیست سیاه هستن یا نه.
یکی از برنامه ها، برنامه ی عروسکی بود که "فلورا سام" اجرایش می کرد. پشت یک میز می نشست و دوطرفش دو تا عروسک دختر و پسر بودن به اسم سارا و سعید، دختره موهاش رو از دوطرف بافته بود. فلورا سام کارش این بود که داستان تعریف می کرد و عروسک ها مرتب می پریدن وسط حرفش و وراجی می کردن و سوال می پرسیدن. این برنامه تو دهه ی شصت پخش می شد از شبکه دو.
اگه یادتون نیست، نمونه صدا و تصویر فلورا سام رو اینجا ببینید:
http://s5.picofile.com/file/8112513584/%D9%81%D9%84%D9%88%D8%B1%D8%A7_%D8%B3%D8%A7%D9%85.flv.html

اون یکی، یک سریال نوجوان بود که بعدازظهرها از شبکه اول پخش می شد. ماجرای پسری بود که یک چراغ جادویی قدیمی پیدا کرده بود و وقتی بهش دست می کشید، سروکله ی غول چراغ پیدا می شد تا آرزوهایش رو برآورده کنه. اسم پسره علاءالدین بود و با مرد جوانی دوست بود که نقشش را ناصر هاشمی (برادر مهدی هاشمی) بازی می کرد. مادر پسره هم نادره (حمیده خیرآبادی) بود.
داستانش یه جورایی آدم رو یاد سمندون می انداخت. چون تو یه خونه ی قدیمی زندگی می کردن.

این مورد را هم مدتی قبل پیدا کردم.
دبستان که می رفتیم، صبح ها سر ِ صف صبحگاهی یک موسیقی پخش می کردن تا بچه ها باهاش ورزش کنن. ورزش صبحگاهی مدرسه به این صورت بود که یکی از شاگردها رو می کاشتن جلوی صف ها، و اون همراه موسیقی حرکاتی ورزشی انجام می داد تا بقیه همراهش تکرار کنن. تعدادی حرکت به دردنخور و نمایشی که بعدها فهمیدم بیشترشون واسه مفاصل و استخوان ها ضرر داشتن و انجام دادنشون اشتباه بود!
یک روز صبح مادرم موقع ورزش صبحگاهی اومده بود مدرسه و با شنیدن اون موسیقی، کلی از خاطره ها و نوستالژی های دوران مدرسه اش زنده شده بود. مادرم می گفت قبل از انقلاب هم این موسیقی رو سر صف براشون میذاشتن تا ورزش کنن و بچه های ته ِ صف که مادرم هم همیشه بینشون بود به جای ورزش کردن باهاش می رقصیدن!
http://s5.picofile.com/file/8112511492/%D9%85%D9%88%D8%B2%DB%8C%DA%A9_%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4%DB%8C_%D8%B3%D8%B1_%D8%B5%D9%81.mp3.html



*

پی نوشت:
دلخور نشوید 59 گرامی. هرکسی حق دارد نظر خودش را داشته باشد و اون رو ابراز کند.
بیان و نحوه ی حرف زدن بیشتر ما ایرانی ها با همدیگر، کمی گزنده است و نامهربان.

59 نوشته است:

slevin(HAMID نوشته است:

دوست عزیز.. باید مطمئن باشم که اگر نسبت فامیلی خاصی با پورسرخ نداشتید هیچگاه چنین متن طنزآمیزی نمی نوشتید...
اتفاقا اگر در کل سینمای ایران تمام بازیگران را به نوعی بازیگر بدانیم تنها کسی که هیچوقت بازیگر نبوده و نیست همین جناب پورسرخ است..
کسی که فقط بخاطر ظاهر وارد سینما شد و برخلاف محمدرضا گلزار که با چنین دلیلی به سینما آوردنش و طی چند فیلم کم کم بازیگر شد، ایشان هنوز هم بازیگر نیست...
کافی است به اولین تجربه ایشان اشاره کنم که سریالی بود به نام "وفا" که فقط در آن اشک می ریخت و...نهایت نابازیگری
حتی بعد این همه بازی هنوز فن بیان درستی ندارد و خصوصا وقتی نقش های شرور و جاهلی مسلک بازی می کند به شدت صدا و بیانش آزار دهنده است...(کاش جناب میکائیل شهرستانی بود ودرباره فن بیان ایشان نظر می داد!)
و در آخر وضعیت سینمای ایران آنقدر خراب می شود که بازیگرانی همچون "اسماعیل محرابی" پرویز پورحسینی" "بیژن امکانیان" "هادی اسلامی" و... از یادها می روند و مانکن هایی مانند گلزار و پورسرخ و ... بر ذهن جوانان می مانند..

نه مطمئن نباشید، من هیچ نسبت فامیلی و آشنایی با دکتر پورسرخ نداشته و ندارم.
از دید خودم که یک دیدگاه هست و حق گفتنش را دارم، هیچ متن طنز آمیزی هم ننوشتم، کاملا هم جدی گفتم.
در آن متن و نوشته ی تکمیلی دیروزی هم توضیح دادم، و از چند فیلم اخیر ایشان نام بردم،
که خب از دید من که حق گفتنش را دارم، در ۳-۴ سال گذشته، سبک کاری اش ناگهان تغییر کرد،
و کمدی مفهومی‌ را در بازی‌هایش ارائه میدهد. (من در واقع، بخاطر همان پیشینه ای که در فیلم ها،
و سریال‌های اولش داشت، وقتی‌ با سبک بازی در فیلمهای اخیرش مواجه شدم، تعجب کردم،
و به این دیدگاه که نوشتم رسیدم). آقای گلزار هم مدل بسیار خوبی‌ بود، اما از دید من، بازیگر نبود و نیست.

1. "هایدی" جان، اولش خوشحال شدم که هم سؤال طرح کردید و هم پاسخشو گذاشتید؛ اما، فایل "فلورا سام" رو که دانلود کردم، دیدم انگار می خواستید ایشون رو بشناسونید و سرنخ بدید.
ممنون از شما. فک نکنم کسی نباشه که این خانوم رو نشناسه و تقریباً جزو فعالای صدا و سیمان. تو آقایون "سیروس مقدم" فک کنم 24 ساعته برنامه می سازه و می نویسه و ... و تو خانوما ایشون؛ البته، بذارید بگم که کارای طنز این خانوم رو اپسیلونی قبول ندارم و بیشتر بی مزه ن تا طنز؛ اما، کارای جدی ترشون بهتره.

2. در مورد اون آیتم، طبعاً می ذارمش تو "لیست سیاه" و ممنون از یادآوری تون؛ گرچه، اعتراف می کنم که یادم نیومد چنین برنامه ای. بیشتر ازش می گید؟ نزدیکای اول مهر و مدرسه ها می داد؟

3. در مورد اون پسره؛ که، "علاء الدین" نام داشت و گاهی بهش "علالا" هم می گفتن، من "چراغ جادوی گمشده" توی آرشیو عکسام بود. ببینید اینه یا یکی دیگه:




4. اگه آره، مطمئنید بابای پسره "مهدی هاشمی" بود؟ اصن یادم نبود!
و اگه نه، باید عرض کنم که این سریال انگار به نام "علاءالدین" هم پخش می شده.

5. بذارید در مورد این موسیقی، زیر پست "59" عزیز پاسختون رو عرض کنم. اجازه که می فرمایید؟

59 نوشته است:

Heidii نوشته است:

سلام به دوستان گرامی

.
.
.

این مورد را هم مدتی قبل پیدا کردم.
دبستان که می رفتیم، صبح ها سر ِ صف صبحگاهی یک موسیقی پخش می کردن تا بچه ها باهاش ورزش کنن. ورزش صبحگاهی مدرسه به این صورت بود که یکی از شاگردها رو می کاشتن جلوی صف ها، و اون همراه موسیقی حرکاتی ورزشی انجام می داد تا بقیه همراهش تکرار کنن. تعدادی حرکت به دردنخور و نمایشی که بعدها فهمیدم بیشترشون واسه مفاصل و استخوان ها ضرر داشتن و انجام دادنشون اشتباه بود!
یک روز صبح مادرم موقع ورزش صبحگاهی اومده بود مدرسه و با شنیدن اون موسیقی، کلی از خاطره ها و نوستالژی های دوران مدرسه اش زنده شده بود. مادرم می گفت قبل از انقلاب هم این موسیقی رو سر صف براشون میذاشتن تا ورزش کنن و بچه های ته ِ صف که مادرم هم همیشه بینشون بود به جای ورزش کردن باهاش می رقصیدن!
http://s5.picofile.com/file/8112511492/%D9%85%D9%88%D8%B2%DB%8C%DA%A9_%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4%DB%8C_%D8%B3%D8%B1_%D8%B5%D9%81.mp3.html

*
پی نوشت:
دلخور نشوید 59 گرامی. هرکسی حق دارد نظر خودش را داشته باشد و اون رو ابراز کند.
بیان و نحوه ی حرف زدن بیشتر ما ایرانی ها با همدیگر، کمی گزنده است و نامهربان.

با درود خانم هایدی. خواهش می‌کنم، سپاسگزارم از توجه شما.

و اما، این موسیقی که قرار دادید، نوستالژیک با درجه ی ممتاز بود!.
سالهای ۱۳۷۱ و ۷۲، درسالهای دوران راهنمائی بودم، که همین موسیقی‌ طرب انگیز،
در مدرسه ی راهنمائی ما نیز پخش میشد سر صف!. ... من حتی از کتابخانه ی مدرسه که نوارخانه هم داشت،
این آهنگ زیبا را گرفته بودم و با استفاده از ضبط دو کاسته ی "آیوا" که پدرم همان زمان خریده بودند،
آنرا برای خودم کپی کرده بودم و در منزل هم همیشه گوش میدادم. اما نوارش به امانت داده شد همان سالها،
و همانند بسیار نوار کاست‌های دیگر، باز گردانده نشد!. ... عالی‌ بود، نوستالژیک و خاطره انگیز. سپاس فراوان دارم.

اگر امیر جان تأیید بفرمایند، این قطعه ی موسیقایی سرزنده، که صدای آن‌ سوتش نیز بسیار شنیدنی هست،
در دستگاه همایون گام مینور ساخته شده است. گمانم خیلی‌ به سمت استاد محمد شمس میرود!،
نمیدانم، شاید هم استاد انوشیروان روحانی آهنگسازش باشند. امیدوارم که یاران ارجمند شفاف سازی بفرمایند.

بازهم سپاسگزارم. عالی‌ بود.

Emiliano نوشته است:

6. فکر می کنم پخش این موسیقی از مدارس همه جایی بوده! مام می شنیدیم.
اما، این که کار کیه، مطمئن باشید شاهکار کسی نیست جز "انوشیروان روحانی" عزیز؛ که، بارها عرض کرده م، به همراه "حسن شماعی زاده" حق بزرگی به گردن موسیقی کشورمون دارن.

7. "59" عزیز در مورد دستگاه همایون و گام این شاهکار به درستی اشاره کردن و باز؛ همون طور که ایشون گفته ن، صدای سوتش که یه چیز دیگه ست. خیلی طرب انگیزه این کار؛ با این که می دونید، اغلب همایون رو برای غم و ماتم  به کار می برن.
و این هنر آهنگساز رو می رسونه که کاری کنه که غم بیاد مابین شادی یا شادی بین غم.

و باز بذارید مثال دیگه ای از "حسن شماعی زاده" عرض کنم که وقتی بر فرض مثال آهنگ سراسر شاد با تم بندری "گلبرگ"شو گوش می دی ("گلبرگ گلم گل رو باغچه") اولش فکر می کنی کاملاً شیش و هشت و طربناکه؛ اما، وسط آهنگ می بینی که چه غمه درش نهفته ست.

لطفاً یه بار دیگه گوشش بدید:

http://s5.picofile.com/file/8112525484/Hassan_Shamaeezadeh_67_7_Golbarg.rar.html

یا کاری مشابه: آهنگ "دارم می رم به تهران" "اندی مددیان".

8. حالا که صحبت از این موزیک شد؛ که، ریتم (استایل) مارش داره، بنده یه کار دیگه ی مشابه این سال ها پیش شنیده بودم و می زدم و اگه فرصتی شد، اون رو تقدیم می کنم؛ که، به این خیلی شبیهه و من همیشه این دو رو با هم به ذهن می یارم؛ البته، سازنده ی اون یکی کارو نمی دونم راستش.

فعلاً.