امواج صوتي گمشده (مخصوص كليپهاي صوتي از كارتون‌ها، سريال‌ها، فيلم‌هاي قديمي كودك و نوجوان و رادیو)

سلام به همه
من باب تنوع، و تو این فاصله ای که در مرخصی از گپ و گفت های نوستالژیک به سر می برم، دوستان خوبم رو به خوندن نوشته ی جالبی از دوستی به اسم امین ساکن کشور فرانسه دعوت می کنم.
*
عادات جالب فرانسوی ها
منبع:
http://www.etudfrance.com
*
مردم فرانسه از لحاظ فرهنگی‌ یکی‌ از با فرهنگ ترین ملل دنیا هستند، شاید یکی‌ از ‏دلایل اینکه این کشور بیشترین جمعیت توریست را در دنیا دارد (سالی‌ ۷۰ میلیون نفر) همین مساله باشه، در واقع فرانسویها در کنار دیگر مردمی‌ که در کشورشون درس می‌خونند یا کار می‌کنند ، به صورت کاملا مسالمت آمیز زندگی‌ می‌کنند ، شاید برای خود من سخت باشه که ببینم در ایران مثلا یک خارجی داره ماهی‌ ۲۰۰ ‏هزار تومان کمک هزینهٔ مسکن از دولت میگیره… ولی دولت فرانسه کمک های فراوانی‌ به دانشجویان خارجی‌ می‌کنه، مردمشون هم سر این مساله با خارجی ها بد برخورد نمی کنند.

در هر حال کاری ندارم می‌خوام یه ‏سری از عادت های فرانسویها رو براتون بیان کنم :
۱ الکی‌ تو خیابون بوق نمیزنن ، هر کی‌ در مسیر (لاین) خودش حرکت می‌کنه ، برای ‏همین هست که بیشتره مواقع میبینی‌ که تو یه لاین ۲۰۰ تا ماشین پشت سر هم هستن ولی‌ لاین بغلی‌ ۱۰ تا !! حالا اگه ایران باشه همه شیرجه می‌رن ‏تو لاین بغل..!
آهان یه چیز جالب تر، اینجا بیشتره محله های قدیمی‌ خیابون های تنگ داره که مسیر یه طرف می‌شه ، حالا اگر ماشینی‌ توقف کنه همه ‏پشتش می ایستند ، بارها شده به چشمم دیدم مثلا راننده زنو بچشو خیلی‌ با حوصله از ماشین پیاده می‌کنه ، باهاشون خوش و بش می‌کنه ، گاهی‌ خانم کهنهٔ ‏بچشو عوض می‌کنه !! هیچ کس اعتراض نمیکنه ! حتی یه بوق هم نمیزنند ! همه با حوصله صبر می‌کنن کارشون تموم شه ! لج من یکی‌ که در میاد.

۲ یه عادتی‌ که اینجا ‏دارند اینه که صبح به صبح صورت همو ماچ می‌کنند ، یعنی‌ بچه ها که از خواب پا میشن ، یا همکارای تو یه شرکت یا اداره، دانشجویان هم کلاسی‌ ، همه ‏وقتی‌ اول صبح یا هرموقع از روز هم رو میبینند یه ماچ و بوسه باهم میان ! البته اینم بگم این حالت بین ۲ خانم با هم یا ۱ خانم و یه آقا اتفاق میافته ، مردها با هم دست میدن.

۳ گلاب به رو تون، روم به دیوار، فین کردن از دیگر حرکات روزمره عزیزان فرانسوی هست، اونهم با صدای بلند! این عمل اینجا طبیعی‌ هست و هیچ مشکلی‌ برای شخص ایجاد نمی‌کنه ، گاهی اوقات طرف ول هم نمیکنه تا ته قضیه رو نکشو بیرون راضی نمیشه!! ولی‌ یه چیزی که ‏باعث می‌شه حتی گاهی‌ اوقات رابطشون رو با آدم قطع کنن عمل خارج کردن باد از دهان هست، خیلی‌ بدشون میاد.

۴ هر موقع اتفاقی‌ بیفته ، یا یه چیز‏ غیر منتظره ببینند همه یه کلمهٔ مخصوص میگن : اوه لا لا ! یعنی‌ از بچهٔ ۲ ساله تا پیرمرد ۹۰ ساله در روز یه ده یا بیست باری این کلمه رو میگه !

۵ وای یه چیزی که اعصاب منو خورد می‌کنه خرید کردن هست ، البته خود خرید کردن خیلی‌ خوبه ها ولی‌ موقعی‌ که میری صندوق !! همون طوری که گفتم فرانسویها خیلی‌ با ‏ حوصله هستند ، من معمولا وقتی‌ می‌خوام برم پول اجناس رو پرداخت کنم از قبل پولم رو آماده می‌کنم یا کارت اعتباری رو دم دست میزارم که ملت پشت سرم‏ معطل نشن، ولی‌ امان از این فرانسویها !
خانمه خیلی‌ با حوصله و سلیقه ( !! ) جنساشو روی میز کنار صندوق میگذاره و بعد از گرفتن فاکتور و گذاشتن اجناس در ساکش ، تازه شروع می‌کنه به در اوردن کیف پول، حالا از اینجا به بعد دیگه خدا باید شانس بده که کیف پول اون ته مها نباشه!
جالب اینه که هیچ کس خم ‏به ابرو نمیاره و فقط منم که حرص میخورم ، هیچی‌ بعد ۲ ساعت آخر سر دسته چکش رو میاره بیرون و مبلغ فاکتور رو مینویسه و پرداخت می‌کنه، اصلا به روی خودش نمیاره که ۱۰۰ نفر پشتش معطل شدن !

۶ همیشه وقتی‌ ۲ نفر باهم حرف میزنن ، حالا مشتری با مغازه دار ، استاد با دانشجو یا کارمند با ‏ارباب رجوع ، آخرش همه میگن روز خوبی‌ داشته باشید ، یا اگر جمعه و شنبه باشه با یه لیخند میگن آخر هفتهٔ خوبی‌ داشته باشید.

۷ سر ساعت ۴ یا ۵ بعد از ظهر ‏همه می‌رن یه قهوه یا یه نوشیدنی‌ گرم صرف میکنند. یعنی اگه طرف وسط یه آزمایش اتمی هم باشه این قهوه هرو باید یه جورایی صرف کنه ! و در اینگونه عصرونه ها به بحث و تحلیل مسائل روزمره میپردازند.

‏۸ اینی‌ که می‌خوام بگم دیگه نوبره.. تو ایران ما همیشه وقتی‌ وارد مترو یا اتوبوس میشیم دنبال یه صندلی‌ خالی‌ میگردیم که سریع بریم بشینیم، اگر پیر مردی کنارمون باشه تعارف می‌زنیم که بشینه.. و اون شخصه هم میاد و میشینه ، ‏ولی‌ اینجا دقیقا بر عکسه ..
اولا بیشتره آدمها نمیخوان روی صندلی‌ بشینن !! یعنی‌ ترجیح میدن وایسن ، پیر زن ۹۰ ساله هم که با یه ‏تکون اتوبوس میره اون دنیا همینطوره، یعنی‌ با این حالش باز میره می ایسته !
دوما اینه که اگه به اون پیر زن یا پیر مرد تعارف بزنی‌ که بشینن قبول نمی‌کنن !‏
‏من ۲ بار سر این مساله ضایع شدم ، یعنی‌ بیا و خوبی‌ کن، یه دفعه تو مترو پاریس رو صندلی‌ نشسته بودم که یه پیر زن اومد ‏تو واگن ، منم بلند شدم بهش گفتم بفرمایید ، اون هم گفت مرسی‌ ، همین جوری خوبه، حالا همه داشتن نگاه میکردن ، باز گفتم بفرمایید بشینید گفت ‏ممنون آقا ، من نمیشینم !!
من هم که همین جوری رو هوا و زمین مونده بودم چی‌ کار کنم تو این حالت ، برای اینکه ضایع تر نشم ایستگاه بعد پیاده شدم ( !! ) یه ‏دفعه دیگه هم این اتفاق افتاد که خیلی‌ دیگه بدتر بود… حالا بگذریم ازش…

۹ تو مترو که وارد میشی‌ بالای ۵۰ % آدمها یه روزنامه یا یه کتاب دستشونه دارن می‌خونن ؛ مردم بسیار کتاب خونی‌ هستند شاید برای این باشه که بیشترین نوبل ادبیات برای فرانسه هست ( ۱۳ عدد )

‏۱۰ اکثر بچه ها وقتی‌ ازدواج میکنند ، خیلی کم به هم سرمیزنن ، مثل ما ایرانی ها نیستن که هر هفته تلفنی‌ به هم زنگ بزنن یا خونهٔ هم بیان ، مسافرت هم که می‌رن زن و شوهر و ‏بچه هاشون ، همین ! من که ندیدم اکیپی‌ برن مسافرت.

‏۱۱ ساندویچ های فرانسوی واسه من خیلی‌ تعجب بر انگیزه ! وقتی‌ شما ساعت ۱۲ ظهر برید تو خیابون بعضی‌ آدمهارو می‌بینید که یه ساندویچ ‏دستشون هست و دارن گاز میزنن.. نکته اینجاست که تو این ساندویچ چی‌ هست؟ یه باگت با یه برگ کالباس ! همین ..(اینو حتما بخونید)
یعنی‌ چه جوری سیر میشن من ‏نمیدونم.. نه خیار شوری نه گوجه ای هیچی‌ …!
حالا باز تو ایران انصاف هست تو یه باگت ۴ ردیف کالباس میچینن ولی‌ اینجا فقط یه ردیف.

۱۲ تمام مغازه ها تا ساعت ۷ عصر باز هستند. از این ساعت به بعد فقط بارها و کافه رستوران ها باز هستند.. یعنی‌ خدا نکنه شما شب هوس پیدا کردن نون ، ‏روغن ، نمک ، نوشابه ای چیزی به سرت بزنه..نگرد..نیست !
مغازه ها روزهای یکشنبه و شنبه اکثرا بسته هستند.. بعضی‌ ها روز دوشنبه رو هم سرکار نمیرن..!
‏
‏۱۳ تمام اداره جات و دانشگاهها روز شنبه و یکشنبه تعطیل هستند.. البته شنبه یه جاهایی‌ مثل سوپرمارکتها باز هستند ولی‌ یکشنبه قریب به ۹۰ درصد ‏مغازه ها بسته هستند.. یعنی‌ اگر تا شنبه قوتی غذایی چیزی‌ خریدی که هیچ ، اگه نه باید روز یکشنبه گشنه و تشنه سرتو بذاری رو زمین !!
‏من ۲ دفعه اینجوری شدم ، اون اوایل که اومده بودم اینجا…

*

۱- در فرهنگ فرانسوی تعهد زیادی بین زن و مرد از لحاظ اجتماعی و خانوادگی وجود نداره. برای مثال بسیاری از زنان فرانسوی به تنهایی به سفرهای تفریحی میرن یا حتی با دوست پسر خود در تعطیلات آخر هفته بسر میبرن ، گاهی هم از اتفاقات این تعطیلات برای شوهرانشون حرف میزنن! پسران و دختران فرانسوی از زمانی که احساس بلوغ پیدا میکنن، آزاد هستند و بسیاری از دختران خانواده رو ترک کرده و با دوست پسرشون زندگی میکنن.

۲- زنان فرانسوی اکثرا موبور و چشم آبی هستند، به خاطر همینه که مردان فرانسوی وقتی یک زن سبزه ، گندمگون و سیاه چشم میبینن ، دست و پاشون رو گم میکنن و دلشون غنج میزنه!

۳- در فرانسه آزادی جنسی به طور کامل و به تمام معنی وجود داره. اولین کشور جهان که مردم در بعضی از سواحلش کاملا بدون لباس بودن ، این کشور بود.

۳- در فرانسه شراب کهنه ارزش بسیار زیادی داره. اکثر اونها در خونه هاشون سرداب هایی مخصوص نگهداری شراب دارند. اوج مهمون نوازی یک فرانسوی زمانی هست که به دوست و مهمونش شراب تعارف میکنه.
بیشتر فرانسوی ها میگن آرزوشون اینه که در دریایی از شراب غرق شوند !! شراب بوردو بهترین شراب دنیا هست. جالبه بدونید یکی از بهترین و گرونترین شرابهای فرانسه به نام شیراز هست که از انگور شیراز به دست میاد! این انگور در زمانهای قدیم از ایران به فرانسه اورده شده...

۵- در زمانی که با خودرو در خیابونهای فرانسه در حال حرکت هستید میبینید که قوانین رانندگی به خوبی رعایت میشه و تقریبا در هیچ چهارراه یا میدانی پلیس دیده نمیشه چون مردم خودشون به قوانین راهنمایی احترام میگذارند.

۶-اکثر خودروها زمانی که هوا در صبح کاملا روشن هست یا زمان عصرها وقتی هوا هنوز تاریک نشده ، چراغ هاشون رو روشن میکنند. به قول بعضی از دوستان دیگه خیلی نازک نارنجی هستند.

۷- در هنگام رانندگی و یا پارک کردن خودرو به هیچ عنوان دست فرمون ندارن، گاهی یک فرانسوی برای پارک خودروش بالای ۱۰ دقیقه عقب و جلو میکنه تا درست پارک کنه!
به خاطر همین احتیاط و دقت هست که در خیابون میبینید تقریبا ۱۰۰ درصد خودروها بدون رنگ خوردگی و یا حتی یک خش کوچک روی بدنشون هستند!

۸- فرانسویها بسیار حساس و با عاطفه هستند. با غریبه ها به گرمی و خوشرویی برخورد میکنن. اگر در اداره ای بروید بسیار محترمانه و با لبخند با شما برخورد میشه. حتی اگر خیلی سیریش باشد ( مثل این خواهران و برادران زبون نفهم چینی ) باز لبخند از صورتشون محو نمیشه! ( البته بعضی دوستان میگن این لبخند ساختگی هست ، ولی من اینطور فکر نمیکنم ! )

۹- به ندرت پشت سر کسی حرف میزنن و خیلی هم رک هستند.

۱۰- همیشه بعد از شام خوردن بدون اینکه از جاشون بلند شن شروع به بحث کردن درباره مسائل روز میکنن و در کنارش قهوه یا چایی به همراه کیک خانگی میل میکنند. چایی در فرانسه بیشتر با طعم میوه جات و به صورت تی بگ (کیسه ای) میل میشه که من اصلا به دلم نمیشینه. یه نوع چایی دارن که با طعم تمشک و گیلاس هست که دیگه آخره شه!! ( از نظر بی مزگی آخرشه ها ! )

۱۱- اصلا اهل تعارف نیستند. اینو خودم به وضوح درک کردم! یه دفعه موقعی که از دانشگاه اومدم تو ایستگاه اتوبوس (این ایستگاه فقط یه تابلو داشت) و در حالی که بارون شدیدی هم میومد، با اینکه اولین نفر بودم، وایسادم و به همه تعارف زدم که سوار شن. جالب این بود که تا من میگفتم نه خواهش میکنم شما بفرمایید اونها هم سریع قبول میکردن! آخرین نفر که سوار شد، راننده در رو بست و گفت دیگه جا نیست! نیم ساعت زیر بارون واستادم تا اتوبوس بعدی بیاد!! دیگه این دفعه تا در باز شد شیرجه زدم تو اتوبوس !

۱۲- اگر کسی یک بار بهشون دروغ بگه ، دیگه به اون فرد اعتماد نمیکنن و خیلی سخت دوباره اون شخص رو میپذیرن! ولی اگر با شما دوست شن و علاقه بهتون پیدا کنن دیگه نعوذ بالله خدا هم بیاد پایین و بگه بی خیالش شو، دست بردار نمیشن! از این نظر معرفت دارن اساسی!

http://www.etudfrance.com

"محمود سریع‌القلم" پژوهشگر حوزه توسعه، علوم سیاسی و تاریخ معاصر ایران و استاد دانشگاه شهید بهشتی در گفتگویی به بررسی سبک زندگی معطوف به توسعه یافتگی پرداخت و سبک کنونی زندگی ایرانی را نقادی و راهکارهای پیشنهادی خود برای اصلاح آن را مطرح ساخت.

        •            در نظر داشته باشید که ما به سبک زندگی هیچ ملتی اصالتاً نمی توانیم ایراد بگیریم چون سبک زندگی نتیجه انباشت تجربیات تاریخی یک ملت است. اما می توانیم معیارهایی را مشخص کنیم و از آن زاویه آسیب شناسی کنیم. در اینجا قصد دارم آسیب شناسی سبک زندگی ایرانی را بر اساس خود فرهنگ ایرانی و فرهنگ دینی مورد خطاب قرار دهم.

        •            بر اساس تجربه‌ای که در مشاهدات بین‌المللی از جوامعی چون ترکیه، مالزی، کشورهای عربی و اروپایی داشته‌ام اولین وجه مقایسه‌ای که می‌توان در خصوص سبک زندگی ایرانی و همه این کشورها در نظر گرفت و البته بر خلاف ادعاهایی که عموماً در میان ما وجود دارد این است که میانگین ایرانی خیلی دنیا دوست است. علاقه عمیقی به دنیا و مال دنیا دارد ولی هنرمندانه و با ادا و ظاهرسازی آنرا استتار می‌کند. از این دنیا هم، پول، لوازم زندگی، نمایش خانه و ویلا به دیگران سهم مهمی از دنیادوستی ایرانی دارد. در مقایسه، یک دانمارکی برای نقاشی، موزه، هنر، کتاب، آخرین رمانها، کنسرت، تئاتر، دوستان فرهنگی، کشف کشورها و فرهنگهای دیگر، جا باز می‌کند. در سبد کالاهای میانگین ایرانی، این موارد تقریباً تعطیل است. کافی است صورت آرام و خوش‌رنگ یک شهروند معمولی ترکیه را با یک ایرانی مضطرب و همیشه در حال پول جمع کردن مقایسه کنید.

        •            تحقیقاً هیچ ملتی در دنیا به اندازه ایرانی‌ها از اخلاق و معنویت و انسانیت صحبت نمی‌کنند، اما انعکاس این در زندگی و عمل ما بسیار محدود است. این اولین نقدی است که به زندگی ایرانی وارد است که چرا اینقدر ظاهر اخلاقی و معنوی دارد، ولی باطن مادی. بعضی رسانه‌ها که به اروپایی‌ها حمله می‌کنند و می‌گویند آنها مادی هستند، مفید خواهد بود اگر بروند در میان آنها زندگی کنند و بعد منصفانه قضاوت کنند که ما مصرف‌گراتر هستیم یا آنها. ما به پول و جمع کردن مال دنیا و مقام و منصب وابسته‌تر هستیم یا آنها؟ بنابراین، اینگونه باید تبیین کنیم که مادیات در سبک زندگی ایرانی جایگاه بسیار کانونی دارد. جمع کردن پول و امکانات و داشتن سمت و منصب برای میانگین ایرانی بسیار مهم و بلکه تمام زندگی است.

        •            نقد سوم بر سبک زندگی ایرانی این است که در مقایسه با ملتهای دیگر سهم تفریح و خوشگذرانی و دور هم جمع شدنهای متعدد و طولانی بسیار بالاست. همه ملتها دنبال خوشگذرانی و تفریح هستند اما سهم خوشگذرانی و تفریح در زندگی ایرانی افراطی است. اخلاق، معنویت و حرفهای دلچسب به عنوان پوششی است بر آنچه ما در باطن انجام می دهیم. باید توجه داشت که سرنوشت هر ملتی با روحیه اکثریت آن ملت رقم می خورد.

        •            صحبت من این نیست که همه ایرانیان این ویژگی‌ها را دارند ولی اکثریت آنها چه در داخل و چه در خارج این خصایص را دارند. برای همین تاریخ، فرهنگ و زندگی ما به شدت سینوسی و نوسانی است. یکبار یک فرد ثروتمند هلندی را ملاقات کردم که عمده درآمد خود را صرف امور خیریه می‌کرد. وی در یک آپارتمان نسبتاً متوسطی زندگی می کرد و معتقد بود از این فرصتی که در اختیار دارد و از این امکاناتی که به دست آورده باید کار مفید اجتماعی انجام بدهد.

        •            نقد چهارم اینکه سبک زندگی ما به شدت خودمحور است. ما بیشتر به دنبال حریم فردی خود هستیم و به آن حریم بیشتر توجه داریم. زیرا اگر کسی اجتماعی فکر کند بسیاری از کارها را انجام نمی‌دهد. اگر من اجتماعی فکر کنم هیچ وقت از اتومبیل آشغال به بیرون نمی اندازم؛ اگر من اجتماعی فکر کنم هیچ وقت اتومبیل خود را دوبله پارک نمی کنم؛ اگر من اجتماعی فکر کنم هیچ وقت زمینه‌های آزار و اذیت همسایگان خود را فراهم نمی‌کنم. در یک مجتمع آپارتمانی، یکی از دوستان می‌گفت همسایه‌ای معتقد بود حتی ساعت دو نصف شب صدای بلند موسیقی پخش کند به کسی مربوط نیست. هر کاری که دوست داشته باشد و خانواده‌اش علاقمند باشند با هر سر و صدا و مزاحمتی حریم آپارتمان ایشان است. این درصد قابل توجهی از توحش است که با زندگی انسانی و مدنی ناسازگار است. من حتی متغیرهای اخلاقی و دینی را در این قضاوت دخالت نمی‌دهم چون فرد اخلاقی و دینی بالاتر از فرد مدنی است. خاطرم هست در دهه 1350 در دوره نوجوانی، همسایه نمازخوانی داشتیم که با نوک پا در کوچه راه می‌رفت و معتقد بود ممکن است صدای کفش باعث ناراحتی همسایه‌ها شود.

        •            ما ایرانی ها یک ظاهری داریم و یک باطنی. این در حالی است که فرد ژاپنی و آلمانی و ترکیه‌ای یک کاراکتر و شخصیت بیشتر ندارد. اما ما به عنوان یک ایرانی یک ظاهری داریم که خود را موجه معرفی می کنیم و حرفهای بسیار زیبایی می زنیم و از قضا بخش مهمی از حرفهای ما نیز اخلاقی و معنوی و در مذمت دنیا است اما سبک زندگی ما به شدت خودمحور و مادی است و به دنبال جمع‌آوری پول و حفاظت از حریمهای فردی خود هستیم.

        •            اگر به طور خلاصه بخواهیم بگوییم سبک زندگی ما دارای این ضعف جدی است که خیلی خودمحور بار می آئیم که برای تبیین این نکته مثالهای فراوانی نیز وجود دارد. یکی از دوستان من که مطالعات اجتماعی انجام می دهد به من گفت که آموزش مدنی در مرکز و جنوب شهر تهران به مراتب موفق‌تر از شمال شهر تهران است. این فرد مطرح می کرد که اگر در یکی از مراکز جنوب و مرکز شهر تهران جلسه‌ای برای بهبود فرهنگ آپارتمان نشینی در محله‌ای برگزار شود جمعیت زیادی برای شنیدن این بحث حضور خواهند داشت. در حالی که در شمال شهر تهران به خاطر اینکه افراد پول دارند احساس بی نیازی به فرهنگ مدنی می‌کنند. یعنی برای نمونه کسی که ماشین 200 میلیون تومانی سوار می شود احساس می کند به آموزش نیازی ندارد چون پول دارد. البته اگر کسی با زحمت و تلاش خود، اتومبیل پانصد میلیون تومانی هم سوار شود هیچ اشکالی ندارد. چنین فردی، حتماً تربیت و مدنیت هم دارد.

        •            برخلاف بسیاری از تحصیل‌کرده‌های ایرانی که دولت را مقصر این مسایل و مشکلات می دانند معتقد هستم که جامعه سهم خیلی مهمتری دارد. جامعه، تشکلهای مردمی و اصناف و انجمنها در این مسایل خیلی مهمتر از دولت هستند. در هیچ کجای دنیا دولت به دنبال این نیست که بخشی از قدرت و اقتدار خود را به جامعه منتقل کند. همیشه جامعه بوده که با آگاهی و تشکل و مطرح کردن مسایل سعی می کند که عملکرد دولت را ارتقاء دهد. حداقل تاریخ سیصد ساله اخیر دنیا این موضوع را به ما نشان می دهد. بنابراین خود مردم هم خیلی مهم هستند. این پرسش مطرح است که آیا مردم ما آمادگی تغییر را دارند؟

        •            آیا آمادگی این را داریم که به جای آنکه یک شب برویم پیتزا بخوریم پول آنرا صرف خریدن کتاب کنیم؟ ما باید خودمان را اصلاح کنیم و نه اینکه تماماً نگاه ما این باشد که دولت باید اصلاح شود. نباید نگاه اینگونه باشد که ما مردم همه آداب و رفتار و کردار و خلقیاتمان بسیار عالی است و مشکل فقط در دولت است!

این نوشته رو سالها قبل تو وبلاگ دوستی خونده بودم و دنباله ی صحبت های قبلی، اینجا قرارش می دهم (متاسفانه اسم وبلاگ یادم نیست)
*
چیزی که اینجا (کانادا) نظر آدم رو به خودش جلب می کنه اینه که مردم واقعا صبورند و اصلا غر نمی زنن حتی اگر به دلایلی مترو یا اتوبوس تاخیر کنه همه مرتب سر جای خودشون می ایستند و بعد از اومدن قطار یا اتوبوس هیچ کس هجوم نمی بره ، در صورتی که اتوبوس یا مترو شلوغ باشه همه مراعات می کنن که به کسی نخورن بر عکس ایران که از این فرصت استفاده می کردند تا خستگی کمر و پاهاشون رو با لم دادن رو بغل دستیشون به در کنن . دیگه اینکه وقتی افراد معلول می خوان با ویلچر وارد اتوبوس بشن جلوی در بصورت شیب دار میشه که اونها وارد بشن . چند روز پیش یه آقای نابینا وارد اتوبوس شد راننده اونقدر حرکت نکرد تا اون آقا روی صندلی نشست .
این صبور بودن شامل بچه هاشون هم میشه برعکس بچه های ایرانی که از سر کول هم بالا می رن کار به کار هم دارن و با هم دعوا می کنن من تا حالا ندیدیدم اینجا بچه ها همدیگر رو بزنن چند روز پیش توی پارک چند تا پسر بچه با هم قلعه می ساختند یه پسر بچه دیگه که با شتاب می دوید سهوا پاش رفت روی قلعه اونها و قلعه کاملا خراب شد اما اون بچه ها فقط گفتند : " واو " و همه چیز تموم شد و دوباره شروع به ساختن کردند یعنی خیلی راحت گذشت کردند و بدون جنگ و خونریزی همه چی تموم شد اگر بچه های ایرانی باشن داد و هوار راه می اندازن و دعوا می کنن
همیشه توی فروشگاه که میریم تنها بچه ای که صداش به گوش می رسه پسر ماست . اینجا بچه ها ساعت 8 تا 9 شب باید خواب باشن و اگر بعد آن ساعت بچه ای با پدر و مادرش بیرون باشه اون پدر و مادر بی قید بند شناخته میشن در حالیکه بچه های خانواده های ایرانی اگر ساعت 10 شب بخوابن پدر و مادرها میگن امروز بچمون خیلی خسته بوده . خوب با این وروجکها چیکار باید کرد ما که به این نتیجه رسیدیم ریشه در ژنمون داره .
حالا بگذارید از بیمارستان بردن بچه براتون بگم: ساختمون بغل خونمون یه بیمارستان تخصصی کودکانه ، داخل بیمارستان چند تا دختر جوان هم مرتب در پذیرش می گردند و یک سبد دستشون و به بچه ها کتاب و مداد رنگی ، برچسب و بازی های فکری و ... میدن تا سرشون گرم بشه چون دکتر رفتن اینجا نیاز به ساعتهای طولانی انتظار داره و گاهی ممکنه تا شب طول بکشه. ما ساعت حدود 9 صبح که رفتیم بیمارستان پذیرش شدیم دقیقا ساعت 20/8 شب وارد اتاق پزشک شدیم یعنی حدود 11 ساعت انتظار
اما مطلب جالب ما که تازه خونمون نزدیک بود و می رفتیم و میومدیم نهار و خونه خوردیم امیر خواب بعدازظهرش و کرد بچه مون غر می زد خسته شدم ، بریم خونه ، پس کی نوبتمون میشه ؟ خودمون هم واقعا کلافه بودیم که یک روز کامل و اسیر بودیم اما جالبه در این رفت و آمدها می دیدیم خانواده هایی که صبح اول وقت دیده بودیمشون حتی تا ساعت 8 شب هم همونجا بودند و جالب بدونید که حتی سر همون صندلی نشسته بودند فقط شاید گاهی این دستشون زیر این چونه بود و گاهی اون یکی
بچه هاشون بدون هیچ غر و نقی نشسته بودند کارتن تام و جری نگاه می کردند ، نقاشی می کشیدند ....

سلام به دوستان گرامي
نمي دونم كي اين وسط فرانسه بوده ولي منم نبودم و فقط چند خط مطلب در مورد فرانسوي ها كپي پيست كردم!
البته به هرحال ممنون ِ جناب اميليانو هستم به خاطر اينكه زحمت بدرقه رو تا فرودگاه كشيدن!

ممنونم از شما جناب اميليانو به خاطر همه نكات ريز و درشتي كه نوشتين و تكه هاي كوتاه طنز... اينكه نوشته هاي همه رو دقيق مي خونين و در مورد خط به خطش اظهارنظر مي كنين خيلي خوب است.
اون وبلاگ قلا رو من سالهاست كه مي خونم. هرچند كه خيلي وقته چيز جديدي ننوشته. گاهي هم تكه هاي كوتاهي رو از اون برميدارم و براي دوستاني مي فرستم يا تعريف مي كنم و همه بدون استثنا با نگاه عاقل اندر سفيهي بهم خيره ميشن كه يعني چه بي مزه! احتمالا نويسنده اش هم به خاطر يه سري ازين واكنش هاي بي ذوق ِ توي ذوق زن، خورده تو ذوقش و ديگه چيزي ننوشته...

من هم يكي دو تا نكته رو به موارد بالا (در مورد فرانسوي ها) اضافه مي كنم:
همونطور كه مي دونيد عادت خيلي خوبي بين ايراني ها يا مسلمونها وجود داره كه تو اغلب كشورهاي خارجي يا غير مسلمون يافت نمي شود و اون استعمال آب در دستشويي است. البته كشورهايي هم استثنا هستن و با اينكه مسلمون نيستن ولي آب رو به عنوان يك وسيله ي شستشو و نظافت استفاده ميكنن و با قرار دادن امكانات جانبي اين كار در دستشويي ها، افرادي رو كه عادت به استفاده از آب دارن، مستاصل و دست به دامن بطري هاي آب معدني رها نميكنن! مثلا دوستي مي گفت دستشويي هاي عمومي در شهر توكيو نه تنها مجهز به آب است بلكه يك سيستم خيلي پيشرفته و كامپيوتري هم روي اونها نصب شده كه درجه ي گرمي و سردي آب و شدت و فشار و يه سري المان هاي ديگه شو ميشه به صورت ديجيتال تنظيم كرد! (دوستي ميگفت در توالت هاي فنلاند هم امكانات شستشو با آب را ديده است.)

كشور فرانسه با وجود فرهنگ و تمدن غني و كهن و خيلي امتيازات مثبت ديگه ش، ازين نظر هنوز رو همون روال قديمي پيش ميره و با جود اينهمه دستاوردهاي فكري و هنري و فرهنگي هنوز در اين يك مورد به نتيجه نرسيده. تاجايي كه در دوران گذشته ي پادشاهان و اشراف و نجيب زاده ها و تو عمارت هاي مجلل و قصرهاي معروفي مثل ورساي هم چيزي با اين سيستم حمام و آب و نظافت و  دستشويي و شستشو وجود نداشته. خيلي دير به دير حمام مي رفتن و در پس آن همه زلم زيمبوي تاج و نشان اشرافيت، اغلب بوي ناخوشايندي رو با خودشون به همراه داشتن (در واقع شايد بي دليل نباشه كه همه ي عطرهاي مرغوب و اصيل هم از فرانسه ميان و احتمالا ارتباطي بوده بين آن بوهاي بد هميشگي و اين سابقه طولاني در توليد انواع عطر و بوهاي خوشايندي كه احتمالا وظيفه ي اصليشون مبارزه با آن رايحه هاي نامطلوب بوده) بگذريم كه چرا اين بشر متمدن و پيشرفته ي امروزي هنوز در اين يك مورد به نتيجه نرسيده كه احتمالا "آب" راه حل ساده تري است تا تلف كردن آن همه دستمال كاغذي بخت برگشته كه به قيمت جان درختها تمام مي شوند...

در هرصورت تجربه ي مكرري كه خيلي از فرانسه رفته ها ازش خاطره دارن بوي ناخوشايندي است كه از بعضي آدمها متصاعد مي شود. هرچند كه خيلي هاشون تقريبا روزي يك بار دوش ميگيرن ولي بين روز از فاصله اي كمتر، آن بوي ناخوشايند شامه را نوازش مي دهد كه البته براي خودشان عادي است. اين مساله در مورد انگليسي ها هم مسبوق به سابقه است و در پس آن چهره هاي تر و تميز و شيو شده و كراوات و كت و شلوار، آن بو همچنان حضور دارد... در پاركينگ هاي عمومي شهر پاريس هم معمولا بوي تند آمونياك به مشام مي رسد كه البته خيلي ها عقيده دارن كار عرب هاي ساكن اونجاست.

از طرف ديگه همين يك نقطه ضعف (يعني غفلت از استفاده ي بلافاصله از آب و به تاخير ننداختن اون تا دوش نيمه شب يا دم صبح) به هرحال تاثيرات منفي اش را هم روي وضعيت سلامتي آدمها ميذاره و تو خيلي از كشورهايي كه نسبت به اين موضوع غافلند مثل كانادا ،(معمولا خانمها) به مرور دچار مشكلات بهداشتي و عفونت ميشن.

حالا معلوم نيست چرا اين تمدن پيشرفته ي غرب با اين همه دستاوردهاي ريز و درشتش، هنوز به فكر اين يك مورد نيفتاده و همه چي روي روال صدها سال قبل پيش ميره... نمي دونم.